ZWARTE ANGER

Zoals altijd het geval is wanneer de geschiedenis plotseling aanleiding geeft tot iets nieuws en tot de verbeelding spreekt, worden wij verrast, overrompeld en hebben wij geen referentiepunten meer. En tegelijkertijd, wat betreft de bevingen die vele landen overal en op alle continenten hebben getroffen — en waarschijnlijk nog zullen treffen — worden we gesterkt in de dromen die we hadden en de waanzinnige hoop die we hadden om eindelijk deze gigantische golf te zien opkomen, die we in werkelijkheid, net als vele anderen, niet hadden verwacht. Maar het gebeurde en het wekte verbazing hier, verontwaardiging en angst daar, enthousiasme en goedkeuring elders. Voor ons, hier bij Kairos, zal het niemand verbazen dat het ontstaan van deze opstandige bewegingen wordt gezien als een bewijs dat onze analyses en vooruitzichten op de mooiste en radicaalste manier werden gerealiseerd. Natuurlijk zijn wij niet de enigen die zich verheugen: overal ter wereld zien miljoenen ogen in deze grote bewegingen van woede, in dit geweld zelfs, het bewijs dat, naast andere demonstraties, de traditionele en slaapverwekkende demonstraties onder leiding van de arbeidersorganisaties nooit tot iets leiden, noch ooit de regeringen en de industrie en de financiële wereld tot buigen kunnen brengen.

Deze grootschalige woedebewegingen bewijzen onder meer dat de traditionele en slaapverwekkende demonstraties onder leiding van de werknemersorganisaties nooit tot iets leiden

REVOLUTIE!

Opvallend is dat de maatregelen van politici, die hier en daar voor onrust hebben gezorgd, voor het grootste deel, gewild of ongewild, door de bevolking worden aanvaard. De verhoging van de prijzen van het openbaar vervoer hier, de verhoging van de brandstofprijzen of de verhoging van de kosten van lidmaatschappen van sociale netwerken elders, bij nader inzien minuscule maatregelen, zijn de kleine vonkjes die overal dezelfde hevige brand hebben veroorzaakt, waarop de staten, hun politie en hun leger met even grote eensgezindheid hebben gereageerd met een woeste repressie. Maar één ding is in ieder geval zeker: men weet nu waar zijn vijanden zitten, hoe zij hun strategieën ontwikkelen en hoe zij die uitvoeren. De armen weten dat hun ellende geenszins natuurlijk of fataal is, dat alles wordt gedaan om haar steeds ondraaglijker en schandelijker te maken, en dat alleen gewelddadige actie, oproer en oproer, de weg naar emancipatie en bevrijding zijn. Met andere woorden, het woord revolutie boezemt deze bevolkingsgroepen, die tot nu toe hun toestand met schuld hebben aanvaard, geen angst meer in. Zij weten nu dat er oneindig veel muren zijn om af te breken en dat daarvoor wapens nodig zijn die bij hun woede passen.

Maar het belangrijkste is misschien wel dat het neo-hyper-liberalisme, de wereld die het verwoed blijft opbouwen — met zijn uitverkoop van industrieën, zijn privatisering van essentiële delen van openbare diensten, het buitenspel zetten van miljoenen mensen door het uitvaardigen van wetten en decreten, de armoede, het gebrek aan de essentie van op zijn minst een fatsoenlijk leven — deze keer alleen maar wordt verslagen omdat het besef van de realiteit van de oorzaken van hun toestand tot deze miljoenen is doorgedrongen. Lange tijd dacht de oligarchische kaste dat zij veilig was voor elke vorm van contestatie; zij had — en heeft nog steeds — een groot en zelfs meerderheidsaandeel in een pers die het bevel van haar eigenaars, aandeelhouders en journalisten-gerechtsdienaren volgt. De leugens die door deze mensen worden verspreid, de grove manipulaties, de onderwerping aan de bevelen van de eigenaars van een macht die een karikatuur is geworden van het oude regime, zijn gezien voor wat ze waren: een grote en smerige farce. Bovendien, als de heersende kaste aldus wordt ontmaskerd — de koning is naakt — is het ook het geheel dat nu op zijn grondvesten wordt geschud. Het is een heel project, tot nu toe gesteund door een politiek-economische kaste die zich sinds het begin van het industriële tijdperk heeft voortgeplant via de Hautes Écoles en de deugd van erfenissen in de hogere bourgeoisie en bankkringen. Het is dit project en de verwezenlijking van de doelstellingen ervan die nu noodzakelijkerwijs en absoluut moeten worden bestreden. Deze mensen, presidenten, koningspionnen, allemaal daarboven in hun pluche kantoren, badend in de zoete euforie van gelukzalige zelfvoldoening, deze mensen staan nu tegen de muur. De onzin, de semantische ruwheid, de leugens en het terugkrabbelen in de sferen van de particratie zijn nu overal zichtbaar en de mensen weten diep in hun binnenste dat de maskerade voorbij is. Vanaf dat moment verspreidt dit bewustzijn zich als een lopend vuurtje en explodeert dit poeder de citadellen van macht in de vier hoeken van het universum.

Als het vuur zich op het moment dat ik dit schrijf nog steeds uitbreidt, kan men natuurlijk ook denken — en vrezen — dat tegen de tijd dat u deze regels leest, alles — en het ergste — zal zijn gedaan om de miljoenen stemmen die tijdens deze werkelijk historische dagen zullen zijn gehoord, het zwijgen op te leggen. Maar wat ook de aard van de gebeurtenissen moge zijn en de wijze waarop zij zich een tijdlang hebben ontwikkeld, zeker is dat dit nieuwe bewustzijn niet zal ophouden. Het is nu gegrift in de gedachten van de massa’s en wat men er ook tegenin mag brengen, het zal daar blijven. Er zal een tijd zijn om wonden te likken en te treuren om de doden, en er zal een andere tijd komen waarin de menigte, ontelbaar en nog vastberadener, de oude wereld zal bestormen.

Jean-Pierre L. Collignon