Wind of storm

Op het moment dat ik deze column schrijf, zijn er dingen gebeurd en gebeuren er nog steeds dingen. De aanslagen van 22 maart vorig jaar hadden om te beginnen een impact op de publieke opinie die in verhouding stond tot de misdaad. Het blijft volharden op de weg die zich verzet tegen elke vorm van stigmatisering en samensmelting; de sinistere demonstratie van de kleine voetveegpieten en fascisten voor de menigte die zich verzameld heeft voor de Beurs, op de zondag die volgde op de noodlottige dinsdag, is de perfecte illustratie van datgene waartegen wij ons met alle macht moeten verzetten. In dit opzicht kan men de meer dan dubieuze wijze waarop de politie — onder het bevel van de onuitsprekelijke commissaris Vandersmissen — die dag operaties uitvoerde, waarderen. En ook hoe enkele dagen later op dezelfde plaats dezelfde politieagenten met hun chef op de eerste rij, de plaats « schoonveegden » van de gevaarlijke linksen die zich op de trappen van de beurs hadden verzameld. De vele beelden die door tv-stations en particulieren zijn genomen en die op grote schaal op sociale netwerken zijn gedeeld, spreken voor zich. Tenslotte moet worden opgemerkt dat deze twee gebeurtenissen eens te meer de incompetentie en de schaamteloze hypocrisie van onze dierbare volksvertegenwoordigers aan het licht hebben gebracht. Maar daar wen je aan, zoals aan alles. Zoals wij vertrouwd zijn met de aanwezigheid van de dappere rednecks en onze gewapende politieagenten in onze straten en op onze pleinen, zo behoeven wij niet stil te staan bij het effect dat deze aanwezigheid heeft gehad op de activiteiten van de menselijke bommen. 

Velen van ons, ook de lezers, zullen de verrassende en welkome golf van koorts die Frankrijk de laatste tijd heeft overspoeld, met vreugde en enthousiasme hebben gevolgd. Tegen het ontwerp van een schandelijke wet zijn middelbare scholieren, arbeiders, werklozen, slecht gehuisvesten en andere precaire personen van allerlei slag de straat opgegaan in de grote Franse steden, omringd door talloze gendarmerie‑, politie- en CRS-troepen die hier en daar volstrekt gratuit en buitenproportioneel geweld hebben gebruikt tegen jonge demonstranten voor wie deze betogingen in zekere zin een vuurdoop waren; zij zullen zich dit herinneren. Maar wat opwindend en opmerkelijk is, is de nasleep van deze dagen van protest, waar we op de Place de la République, in Parijs en in een aantal andere steden in Frankrijk en elders, de open bijeenkomsten van burgers van alle origines en overtuigingen hebben zien opbloeien, die de beroemde universeel gebabbel waarbij alleen ideeën, van de gekste tot de meest redelijke, worden besproken, zonder enige vorm van dwang of orde. Op die manier komt de vrije meningsuiting, die tot nu toe onder de pet werd gehouden door het officiële discours van politieke elites die steeds verder af staan van de realiteit van het leven van de burgers, eindelijk weer bovendrijven. Achter wat sommigen als kinderachtig of infantiel zouden omschrijven, gaat een duidelijke uiting schuil van wat « het volk » niet meer wil en al te lang heeft moeten verdragen: de minachting die men hen betoont door het beleid dat overal wordt gevoerd, en door degenen die het belichamen. In een notendop, wat hier gezegd wordt is simpelweg: GENOEG! 

De komende weken, na het schrijven van dit artikel, zal blijken wat er met deze beweging gebeurd zal zijn. Of het zal gestructureerd en gefedereerd zijn, en groeien, misschien tot verrassende en veelvoudige initiatieven leiden, een enorme en onstuitbare golf doen ontstaan en, wie weet, een van die bronnen doen ontluiken waarvan de geschiedenis getuigt. Of, helaas, we zullen onze dromen weer moeten opschorten en het zal een flits in de pan zijn geweest die ofwel door politie-politieke repressie, ofwel door ontmoediging en verbittering snel zal zijn gedoofd. Er kan geen twijfel over bestaan dat de schrijver van deze regels, een verbijsterd en gelukkig getuige van de mooie maand mei 1968, het meeste verwacht en hoopt van dit alternatief. 

Voor het overige herinneren wij ons de gladde aankondigingen van Bismuth-Sarkozy en de beloften van de huidige voorzitter van het Élysée betreffende de belastingparadijzen die, na door beiden ernstig te zijn bedreigd en getroffen, onlangs weer met een knal zijn opgedoken tot geveinsde verbazing van de politieke klasse en de pers. Wij wisten het en wij weten het meer en meer — de financiële wereld gaat zijn gang zonder op enig obstakel te stuiten. En het vervolg van deze affaire zal waarschijnlijk teleurstellend, of beter nog, schandalig zijn voor een groeiend deel van de bevolking, voor wie het steeds duidelijker wordt dat, heel strikt, over alles en nog lang,« we de pis aan het nemen zijn ».

Jean-Pierre L Collignon