WIE HOUDEN WE VOOR DE GEK? OVER REYNDERS EN ZAKEN TUSSEN VRIENDEN…

Onze goede minister van Buitenlandse Zaken, Didier Reynders, is fantastisch. Hij heeft zojuist de verkiezingen in Brussel en Wallonië verloren, waar hij geacht werd de stemmen van de Franstalige kiezers te verdedigen. Maar hier is hij, verlaat het paleis als een informant met zijn vriend Vande Lanotte. De twee partners komen voor in de zaak van de Libische fondsen die door de VN zijn bevroren, waarbij Reynders ervan wordt verdacht de rente (2 miljard euro) ten onrechte te hebben vrijgegeven en te hebben verkocht aan Libische milities in ruil voor retrocommissies. Deze laatste zou dit geld gedeeltelijk hebben omgezet in een wapenbestelling op de Oostendse luchthaven⁽¹⁾, die Vande Lanotte jarenlang beheerde…

Ondanks de duidelijke wil van het Belgische volk om van leider te veranderen, besluit het paleis twee oude partijleiders die de verkiezingen hebben verloren en verdacht worden van corruptiezaken, de functie van informant toe te kennen. Reynders heeft zich echter ook maandenlang kandidaat gesteld voor de post van secretaris-generaal van de Raad van Europa (noot van de redacteur: hij heeft die post uiteindelijk niet gekregen). Waarom deze nogal matte kandidatuur voor iemand die zo ambitieus is… Is het de 33.000 euro netto of de onschendbaarheid die bij deze functie hoort die onze man aantrekt? Tenslotte vragen sommigen zich af hoe dicht onze minister bij de Russen en hun situatie in de Raad van Europa staat : bij hun vertrek zouden zij geneigd kunnen zijn een eigen man aan het hoofd van de instelling te zetten om een oogje in het zeil te houden. 

Het toekomstige schandaal van de Belgische staat ligt echter niet in deze elementen, maar in de zeer verrassende functie van onze minister van Buitenlandse Zaken: minister van Defensie. Ter herinnering: aan het begin van de legislatuur was het een zuivere N‑VA die de positie bekleedde, Steven Vandeput. Hij was het ook die inderhaast 34 F‑35 straaljagers bestelde om onze F‑16’s te vervangen. Zijn plaatsvervangend kabinetschef heette Simon Put, bijna zoals hij. Dat laatste werd in 2015 een « record » omdat de veiligheidsdiensten en de SGRS zich toen afvroegen of hij voor de Russen werkte. Zozeer zelfs, dat de militaire inlichtingendienst weigerde hem zijn veiligheidsmachtiging te geven⁽²⁾. Was hij een dubbelspion of was hij een overloper? Toch werd hij, tot ieders verbazing, in het voorjaar van 2018 plotseling lobbyist voor Lockheed Martin, dat de F‑35 maakt⁽³⁾. Als het op neutraliteit aankomt, kunnen we beter.

Door het vertrek van de N‑VA-regering is de post van minister van Defensie vacant geworden. Logischerwijze had deze functie toebedeeld moeten worden aan Denis Ducarme, die lid was van het Nationaal Comité voor Defensie, waarvan hij vice-voorzitter is. Maar dit was vergeten het systeem Reynders en zijn trouwe persoonlijke belastingontvanger, Jean-Claude Fontinoy⁽⁴⁾. Defensie leek de ideale plaats om smeergeld te verdienen, niet alleen voor het F‑35 contract, maar ook voor alle aanverwante contracten: raketten, reserveonderdelen, infrastructuur, enz. Bovendien lagen verscheidene belangrijke militaire contracten in het verschiet: nieuwe mijnenjagers (2 miljard euro), nieuwe gepantserde voertuigen voor de landcomponent (CAMMO-programma voor 1 miljard euro) en ten slotte drones (Predator B voor 227 miljoen euro)

In deze grote corruptiebeurs zijn sommige namen het noteren waard, omdat je ze waarschijnlijk weer zult horen:
- Michael Mitchell, de duidelijke winnaar. Hij was een voormalig RAF-piloot, woonde in Huldenberg en was getrouwd met een Belgische gravin, Diane des Enffans d’Avernas. Hij staat aan het hoofd van de structuren die zowel het F‑35 als het CAMMO contract hebben binnengehaald. Onnodig te zeggen dat 2018 voor hem het « jaar van het euromiljoen » is geweest.
- Trudo Motmans, algemeen directeur van Asco, het vroegere familiebedrijf Boas. Deze laatste is sinds de tijd van Paul Vanden Boeynants nauw verbonden geweest met de wapenmarkten in België. Het bedrijf zit al jaren in de lucht- en ruimtevaart en, handig, zijn Amerikaanse concurrent kocht het voor €542 miljoen in 2018⁽⁵⁾. Motmans bleef vice-voorzitter van Asco, na de verkoop door de familie Boas. Hij is voorzitter van Agoria Vlaanderen en voorzitter van Flag (de vereniging van de Vlaamse defensie-industrie). Naar verluidt staat hij zeer dicht bij de N‑VA…
- Joy Donné, kabinetschef van Jan Jambon op het ministerie van Binnenlandse Zaken. Dit is de man die Bart De Wever in 2014 in een Porsche Carrera met twee verschillende nummerplaten naar het MR-kantoor reed. Daar verscheurde hij voor het oog van de camera’s een politiebon(Humo van 26-08-2016). Hij werkte tien jaar bij de Regie der Gebouwen onder Jean-Claude Fontinoy, waar hij de fijne kneepjes van het corruptievak leerde.
- Jos Vanschoenwinkel, N‑VA defensieadviseur, voormalig Mirage piloot bij de Belgische luchtmacht. Oudere mensen zullen zich herinneren dat hij, op de terugweg van een feest in Luik, de motor van zijn vliegtuig in zijn bunker voortijdig had aangestoken. De fietsen van de monteurs hadden veel te lijden gehad van… 

Deze vier personen zijn nauw betrokken bij de zeer omstreden F‑35 deal. Interessant is dat het F‑35 contract bij de ondertekening werd voorgesteld als het contract van de eeuw voor de Belgische luchtvaartindustrie (3 miljard aan economische voordelen). Dit segment is van vitaal belang voor met name de Waalse luchtvaartindustrie, maar tot op heden zijn er alleen mooie beloften en geen contracten⁽⁶⁾. Heeft onze goede minister Reynders, die herhaaldelijk discreet heeft vergaderd met Bart De Wever in Mozet op de kasteelhoeve van Fontinoy, naast de verkwisting en het onfatsoen om geld uit te geven aan dit soort doodsmachines, de Waalse industrie verraden?

Eric Arthur Parme