« HET IS EEN SCHANDAAL! »

(GEORGES MARCHAIS)

Illustré par :

Wij zijn dus naar de stembureaus gegaan, hier, daar en elders; wij hebben onze stembiljetten in de stembus gedaan: de ene om onze gemeenteraadsleden te kiezen, de andere om onze vertegenwoordigers bij de Provincie te kiezen, en zo gebruik gemaakt van ons recht en het relatieve voorrecht om uit degenen die zich verkiesbaar stelden, de figuren te kiezen die het best aan onze persoonlijke en collectieve aspiraties tegemoet konden komen. Het minste dat kan worden gezegd is dat de uitslag van deze verkiezingen zowel de bevestigde waarnemers als de kiezers heeft verrast, voor wie het stemmen, ook al is het verplicht, een serieuze zaak is en die ook de mogelijkheid biedt om de zaken misschien een andere wending te zien nemen dan die welke wij tot nu toe hebben moeten ondergaan.

Zoals we hebben gezien, hebben de traditionele partijen — de Socialistische Partij, de Hervormingsbeweging en de Christen-Socialisten — alle, in wisselende verhoudingen naar gelang van het gebied, enkele veren verloren in het avontuur, terwijl de ecologisten, de PTB en andere lijsten, min of meer links georiënteerd en bescheidener wat betreft hun sympathisanten en potentiële kiezers, soms spectaculaire successen boekten, vooral in de grote stedelijke gebieden. Van daaruit gingen, zoals we ook hebben gezien, stemmen op die opriepen tot lokale allianties om de allianties van de afgelopen zes jaar omver te werpen, die in veel opzichten niet hadden gereageerd op de eisen van de burgers-kiezers. Bij deze hoop en wensen stonden enkele vakbondsleiders van het ABVV — de CSC heeft zich verre gehouden van postelectorale excessen — , leiders van de Groenen en anderen vooraan. Ze riepen allemaal op tot linkse meerderheden waar mogelijk, en er was geen gebrek aan mogelijkheden. En dan, hier en daar, werden onderhandelingen gevoerd de dag na een stemming die door sommigen als historisch werd omschreven; en we zagen. Ecolos sluit een alliantie met de MR, socialisten vernieuwen dezelfde meerderheden, cdH op dezelfde manier; de « grote golf van links  » wordt een rilling op het brakke water van de kleinschalige politiek.

De feiten zijn echter duidelijk: wat een groot aantal kiezers tot uitdrukking brachten, was in de eerste plaats de afwijzing van het beleid dat op federaal niveau werd gevoerd door de MR en zijn medestanders en sponsors in de N‑VA. Een beleid dat op schandalige wijze ten dienste staat van de midden- en hogere klasse, die, zoals wij maar al te goed weten, trots aan de belasting ontsnappen terwijl gepensioneerden, loontrekkenden en anderen  » Deze middelen zullen worden gebruikt om het arsenaal van onze lucht- en landmacht te vervangen en te versterken, met als resultaat een schuld die in nauwelijks twee generaties zal zijn vereffend. Het is onverklaarbaar dat de afstraffing van de neoliberalen niet nog scherper is uitgevallen. Evenveel als die welke de oude socialistische partij trof, van een gelijkwaardige omvang, aangezien de partij met de roos — steeds meer vervaagd — lange tijd een federaal beleid heeft gevoerd dat slechts weinig verschilt van dat van de MR. Wij hebben hier, in de streek van Luik, kunnen lachen om de door de PS geleide campagne die met haar slogans en beloften de beste dagen van de oude POB in ere herstelde en die, als zij elders dan in pure illusie gefundeerd was gebleken, niets minder beloofde dan de Revolutie op alle mogelijke en denkbare terreinen. Zoals het hoort, en om Charles Pasqua of Jacques Chirac te citeren: « Beloften binden slechts wie ze gelooft « . En toch zullen veel PS-sympathisanten en ‑kiezers, nog steeds in slaap gesust door deze mooie fantasieën, getuige zijn geweest van de belachelijke en verbijsterende, zelfs schurkachtige campagne na de verkiezingen, die er schandelijk op gericht was de beweging van Raoul Hedebouw in diskrediet te brengen. Dat komt omdat de PTB weigert meerderheden in te voeren die alleen hun doelstellingen zouden nastreven, ook al zijn die duidelijk door een groot deel van het electoraat gesanctioneerd. De vaak grappige en relevante riposte liet natuurlijk niet lang op zich wachten, maar de manoeuvre voedde de niet minder domme demoniseringspoging van de blauwen, die paniek wilden zaaien in de meest breekbare hoofden door de PTB voor te stellen als de  » en ons blijven vertrouwen, goede mensen, zullen we ons beleid voor werkgelegenheid voortzetten («  banen, banen, banen  »), cohesie, sociale rechtvaardigheid en armoedebestrijding op onze eigen manier, aldus Charles Michel en andere leden van de broederschap van leugenaars en verhalenvertellers die niemand meer aan het lachen maken.

Kortom: verandering is niet voor vandaag en zal ook niet voor morgen zijn. De oude politieke organisaties overal beheren nog steeds de onmiddellijke. Nergens beseft men dat onze tijd opraakt, dat de natuur en alles wat zij omvat — wij mensen, alle planten- en diersoorten, van insecten tot vissen, van vogels tot land- en zeezoogdieren — in een werkelijk onvoorstelbaar gevaar verkeert, dat deze mercantiele beschaving, het krankzinnige project van toe-eigening van alles wat bestaat voor ons enige en schrijnende gewin, ineen zal storten met schokken die alleen maar monsterlijk kunnen zijn. We hebben tevergeefs gestemd, we zullen ervoor boeten. En duur…

Jean-Pierre L. Collignon

Espace membre

Leden