[HEBDO] BOEREN IN DE KOU EN IN DE KOU

Ah, wat een uitputting, wat een kloppende afdaling in de afgrond. Er verandert niets en alles wordt erger. En ze willen ons doen geloven dat het ingewikkeld is, terwijl het elders, als de dingen hun kant op gaan, gemakkelijk is.

Dus 50 miljard voor Oekraïne, makkelijk, besloten op een hoekje van de tafel, zodat broedervolken elkaar kunnen gaan vermoorden. Wapenhandelaren likken hun lippen af terwijl onze boeren sterven. Degenen die hebben besloten dat ze, met hun kont warm in hun driedelige pakken, gekapt en opgemaakt, niet zullen worden bespat door de ingewanden van stervende soldaten, geen druppel bloed zal hun make-up bevlekken die hun ware gezicht verbergt. Ze krijgen niets terug uit Oekraïne, noch het bloed noch de tranen van hen die voor niets hebben gevochten, behalve misschien een paar geïmporteerde producten die op hun bord liggen, verguld op een tafelkleed in een restaurant met Michelinsterren. Soms zou je met je vingers willen knippen en je nakomelingen naar Gaza willen teleporteren, of willen toekijken hoe boeren dagelijks zelfmoord plegen… misschien zou je de realiteit dan anders zien.

En de officiële collaborateurs, de stipendiaire propagandisten, voelen misschien de wind draaien en doen plotseling alsof ze de woede van het volk begrijpen, ongetwijfeld uit angst dat die op hen zal vallen.

Zijn ze opeens iets anders geworden? Nee. Een moment van waanzinnige helderheid? Misschien. Ofwel dat, of ze zullen snel terugkeren naar hun mediagrotten die worden gefinancierd door de Bolloré-bende en de anderen, zich er terdege van bewust dat ze worden betaald voor hun stilzwijgen.

De meeste helderziende mensen weten dat de media die aan de macht zijn een sleutelrol spelen in het verval van de wereld en in de wijdverspreide machteloosheid die ze koesteren, door nooit uitleg te geven over het mechanisme van de macht, maar altijd vertrouwen te hebben in politieke beloften. Voor hen wordt de woede van de boeren in het tv-journaal samengevat als files en onderhandelingen tussen twee werelden die niets met elkaar te maken hebben: politici in pak en met stropdas, die het niet meer weten en onfatsoenlijke salarissen hebben, en de boeren die hen voeden en die sterven van armoede en pesticiden. Deze politici doen me denken aan die Amerikaanse kinderen die geloven dat vis gevangen wordt zoals hij in de zee ligt.

Vertegenwoordigers van de Unie hadden een ontmoeting met Von Der Leyen, de vrouw die, na verbannen te zijn uit Duitsland wegens corruptie, het grootste contract in de geschiedenis van de Europese instellingen tekende met Pfizer, en die weigert haar sms’jes met het hoofd van de farmaceutische multinational, Albert Bourla, openbaar te maken. En ze willen ons nog steeds doen geloven dat deze mensen betrouwbaar zijn. Je onderhandelt niet met de maffia. Hoewel ze nog steeds een paar principes had, waar de politiek de hele tijd in ligt. George Orwell had gelijk toen hij zei: « Politieke taal is ontworpen om leugens geloofwaardig te maken, moorden respectabel en om een schijn van degelijkheid te geven aan wat slechts wind is.

En ze laten je hopen.

Laten we hopen, laten we hopen, terwijl de grond onder onze voeten wegglijdt. Hoop, hoop, op een dag zal er niets meer over zijn. Stelt u zich eens voor hoe groot de slagkracht was: 1.300 tractoren in Brussel, bedenkt u zich eens wat ze hadden kunnen doen? Deze keer hielden ze de trekkers vast aan het Luxemburgplein en de aangrenzende straten, zodat ze vier dagen lang niet konden bewegen, terwijl op de laatste dag de Europese Raad werd gehouden, terwijl het Schumanplein leeg was. Macht geeft je geen blanco cheque voor revolutie.

Hugues Falisse, woordvoerder van de FUGEA, kwam met de staart tussen de benen aan de verzamelde boeren aankondigen wat ze hadden verkregen: het feit dat een delegatie van de boerenbonden aanwezig mocht zijn bij een komende raadsvergadering.

Niet veel dus om ‘niets’ te zeggen. Het GLB, vrijhandelsovereenkomsten, de bureaucratie die boeren wordt opgelegd… niets.

Tegenwoordig kunnen jongeren niet langer de boerderijen van hun ouders overnemen, waarvan sommige al tientallen jaren schulden hebben, in sommige gevallen zelfs sinds de Verenigde Staten Europa binnenvielen en het cultureel en economisch koloniseerden met het Marshallplan.

Populair gezond verstand, het soort dat we niet meer horen, weggevaagd door de media-politieke kaste, doordrenkt van de ideologie dat vandaag noodzakelijkerwijs beter is dan gisteren en slechter dan morgen.

Ah, het was een feestje. We applaudisseerden voor de boeren. Vergeet niet dat we ook in onze handen bij het raam klapten voor de verzorgers, van wie de meesten bereid waren om even op te staan uit de leunstoel waar ze naar het nieuws of een andere leugen op tv keken, en hun hoofd uit het raam te steken. Een paar maanden later waren ze vergeten. Terwijl ze werden ontslagen, of erger nog « geschorst », zonder recht op wat dan ook, omdat ze weigerden zich te laten injecteren met een experimenteel product, was er totale stilte. Sommigen doodden zichzelf, uitgeput. Zoals boeren. Destijds hadden er tractoren op straat moeten staan om de zaak van de verzorgers te steunen, verzorgers hadden solidair moeten zijn met leraren, leraren met brandweerlieden…

Het feest ruikt naar een begrafenis, met rokende banden en een geluidssysteem dat geestdodende muziek draait. Het is een huiltijd. Burgers worden geleid door vertegenwoordigers en woordvoerders die in de oren fluisteren van de machtigen. Slaven die wachten op een gebaar van hun meester.

En je hebt het over optimisme? Laat deze woorden maar over aan de RTBF-presentatoren. We praten over optimisme als er organisatie is. Niet huilen, morgen zal alles beter zijn, morgen zal de dag zijn, morgen, morgen, morgen…

Steun de vrije pers. Aan de andere kant willen ze ons zien verdwijnen. Net zoals ze verzorgers, leraren en boeren willen zien verdwijnen.

Eenheid is geen loze kreet in de mond van een premier die beulen en slachtoffers verenigd wil zien. Het is van levensbelang.

Tot snel.