Fluisteren is nog nooit zo goed betaald…

Tijdens de COVID-periode ontdekten we nieuwe namen: Mckinsey, PWC, .…. 

We konden al denken aan hun gloednieuwe en extravagante kantoren, gevestigd in de buurt van de macht in Brussel, maar we konden geloven dat hun acties beperkt bleven tot de grote multinationals.

We weten nu dat hun werknemers voortdurend een web weven dat hen in staat stelt om de grote kloof tussen de private en publieke sector te dichten, met als doel winst te maken en altijd winst te maken.

Als je vastzit in de vorige eeuw, toen het algemeen belang de boventoon voerde in de publieke sector en het welzijn van de werknemers in de private sector, dan heb je een paar afleveringen gemist.

Maar laten we even vooruit springen in tijd en ruimte.

Financiële en/of politieke belangen hebben altijd in de oren van besluitvormers gefluisterd. Ze werden adviseurs, wijzen, geleerden, afgezanten enzovoort genoemd. Ze dienden verschillende doelen met verschillende mate van overtuiging. Hun acties hebben altijd geflirt met het delen van kennis, invloed, corruptie en nu de uitvinding van het einde van de ^20e eeuw, lobbyen.

De laatste term heeft de neiging om de actieve en passieve corruptie van elites legaal te maken. We hebben niets meer om jaloers op te zijn in de landen die door het Westen als ‘onderontwikkeld’ worden bestempeld, met name in Afrika, dat gewend is de les gelezen te worden door Europeanen.

Misschien kunnen we een nieuwe wiskundige regel opstellen, een volledig exponentiële curve, zoals deze:

Het zou het mogelijk maken om het gebruik van het woord democratie in de reguliere pers te correleren met de mate van corruptie onder onze elites.

Het is geen Nobelprijs of Fiels Medaille waard, maak je geen zorgen, maar het geeft je wel een idee van de trends van een tijdperk.

Dus hebben we de adviesbureaus herontdekt, die hun goede zorgen aan alles en in elke discipline besteden, niet voor het plezier, maar voor goed en struikelend geld. Euro’s, dollars, alles wat verkocht en geruild kan worden, wetten, decreten, handelsovereenkomsten, invloed — het is allemaal goed. Weet je wat al deze transacties gemeen hebben? Weet je wat de aanpassingsvariabele is? Jazeker! Jij, ik, hij of zij.… Dat zijn we allemaal. 

Als advies de werkelijkheid raakt en beïnvloedt, ben jij degene die betaalt. Ik weet niet of het het lot is of pure logica, maar het advies gaat nooit jouw kant op, in jouw belang. 

Jij en ik beginnen het liedje te kennen, maar het is interessant om te zien dat de staatsorganen, leider-volger, officieel aanstoot beginnen te nemen aan dezelfde tekortkomingen als de kleine mensen.

We hoopten allemaal op een militaire opstand, een vreedzame en beredeneerde kracht toen de staat een heel deel van zijn burgers bij de keel greep, maar dat was zonder rekening te houden met een slim georkestreerde doctrine. We hebben een professioneel leger! Ja, meneer! 

Alle beroepen zijn gerationaliseerd volgens hun functie en/of bedrijf. Militairen zullen op dezelfde manier werken als andere leden van de openbare dienst…

s Ochtends laat hij zijn hart en geweten thuis en aan het eind van de dag laat hij zijn plichten achter in de kazerne. Het is een goed gechoreografeerde beweging die ervoor zorgt dat de hemisferen elkaar nooit kruisen of botsen. Alles behalve de vonk waarmee het vuur opnieuw geboren kon worden.

Laten we stoppen met vloggen en naar het positieve kijken. 

Ja, een voorzitter van een militaire vakbond onthult en slaat met zijn vuist op tafel. Waarom publiek geld blijven verspillen aan advies dat het leger niet nodig heeft? De laatste heeft veel interne vaardigheden en moet zichzelf beheren in het belang van de natie.

Déjà vu, zou je kunnen zeggen. Ja, het is waar dat de verontwaardiging daar zou kunnen stoppen, maar laten we nog een stapje verder gaan.

Is het Belgische leger geen gevoelige sector die een zekere discretie vereist? Zou het niet in staat moeten zijn om zijn eigen beslissingen te nemen zonder dat een buitenlandse mogendheid zich ermee bemoeit, zelfs niet met het organigram van de generale staf?

Emmanuel Macron verklaarde in november 2019 dat de NAVO hersendood was. Hij had niet helemaal ongelijk, of misschien wel gelijk. De legers van Europa zijn door de jaren heen ontrafeld , met de belofte van een zeer competent, professioneel leger met de nieuwste uitrusting. In plaats daarvan zien we dat de legers grondig geprivatiseerd zijn, tot het punt waarop sommige mensen zich afvragen wie het voedsel op het slagveld zal leveren. De legers van Europa zijn hersendood, afhankelijk van de particuliere sector (d.w.z. onderworpen aan de logica van de markt en de vrije handel), staan onder Amerikaans materieel perfusie (ten nadele van de Europese wapenbedrijven) en wiens personeel op afstand wordt bestuurd door adviesbureaus waarvan we allemaal weten wie ze heeft geschreven.

Laat ze maar oorlog voeren op hun « nieuwe wereld » continent, laten we uit de NAVO stappen, laten we de wederzijds positieve allianties met onze buren en andere bevriende naties vernieuwen. Laten we onze uitstekende opleidingen en ons leger, dat ten dienste staat van de bevolking, opwaarderen.

Laten we duidelijk zijn, ik denigreer deze koninklijke functie van onze staat niet. Het heeft zijn rol en verdient beter. De meeste van onze soldaten hebben geloof en plichtsgevoel. De medewerkers doen het al te lang met wat ze hebben gekregen. Een beetje introspectie zou ons helpen om te begrijpen waarom ‘defensie’ niet langer aantrekkelijk is en moeite heeft om werknemers te behouden. Het is zeker dat deze laatste onthullingen de soldaat in het veld niet zullen helpen om het vertrouwen terug te winnen dat nodig is voor elke actie. 

Militairen, er is een bekend gezegde dat bij jullie een belletje zou moeten doen rinkelen: wie advies geeft, betaalt nooit. Bevrijd jezelf van de fluisteraars en laat je stem horen.

Jérôme Delforge