Zal ik hem weer aandoen?

De stortvloeden van waanzin die werden uitgestort ter gelegenheid van het doorgeven van de fakkel van de ene koning aan de andere, werden op prijs gesteld. De pers, de gehele pers, heeft eens te meer haar schaamteloosheid en onderdanigheid aan de al dan niet civiele autoriteiten van dit land getoond. Tegelijkertijd werd de socialistische premier geprezen — wanneer wordt hij zalig verklaard? — van de aftredende koning, toonde zijn inmiddels legendarische hypocriete blindheid in een toespraak waarin leugens en onwaarheden wedijverden met de meest weerzinwekkende tekenen van trouw aan de monarchie. Deze laatste heeft nog een lange weg te gaan, tevreden als zij kan zijn met de continuïteit van haar vele voordelen, zowel financieel als anderszins. Het is echter verheugend dat op 21 juli, afgezien van een klein deel van de goede Brusselaars, de overgrote meerderheid van de bevolking niet overdreven uiting heeft gegeven aan haar gehechtheid aan de kroon en aan wat zij nog steeds als haar legitimiteit beschouwt. Ook dit jaar werd in Luik het vuurwerk op 14 juli gevolgd en toegejuicht door duizenden toeschouwers die zich aan de oevers van de Maas hadden verzameld. 

Maar dat geeft niet. Deze zomer is er, naast de ontelbare overwegingen in verband met de weersomstandigheden, geen gebrek geweest aan nieuwsberichten, het ene nog extravaganter dan het andere, en schandalen van allerlei aard, maar door de pers voorgesteld als volkomen alledaags en uiteindelijk buiten het bereik van elke vorm van oordeel. Een of andere redacteur deed bijvoorbeeld alsof hij verontwaardigd was dat onze Amerikaanse vrienden hun neus te ver in onze zaken staken. Loodgieters van allerlei slag, zowel hier als elders, hebben zich rekenschap gegeven van het feit dat hoe sneller informatie wordt doorgegeven, hoe sneller zij in de vergetelheid raakt. Ter herinnering, en om het geheugen op te frissen, heeft de uitgeverij ALLIA ongeveer tien jaar geleden een klein boekje gepubliceerd⁽¹⁾ geschreven door een — echte! — Duncan Campbell, een Schotse journalist, toonde zeer gedetailleerd, met cijfers en documenten, aan hoe de VS en hun belangrijkste bondgenoten (de Britten en Australiërs) sinds het begin van de Koude Oorlog een gigantisch netwerk hadden opgezet voor het onderscheppen en verwerken van elektronische en andere gegevens, zowel particuliere als commerciële. De laatste « onthullingen » over het systeem dat aan de andere kant van de Atlantische Oceaan is ontwikkeld, zijn niet echt sensationeel; zij bevestigen slechts een stand van zaken die er al was en die alleen maar is aangepast aan de modernste technieken. 

Wat de miljoenen en miljoenen berichten van allerlei aard betreft, die dagelijks over de hele wereld worden uitgewisseld, overal vandaan komen en door tientallen miljoenen mensen worden uitgewisseld, kan men zich uiteindelijk afvragen wat men daar eigenlijk mee kan. Tenzij de verdedigers van de mensenrechten legitieme angsten hebben, lijkt het erop dat dit enorme bewakingssysteem in de eerste plaats een middel is om de bezitters van de wereld gerust te stellen en te verzekeren dat het inderdaad het enig denkbare is en het waard om tegen verdedigd te worden, bijvoorbeeld, en naast andere bedreigingen, die gemene en goed getimede terroristen, die zowat overal in een hinderlaag liggen, klaar om de planeet in brand te steken, hetgeen, zoals we hebben gezien, niet het minste gevoel van paniek heeft uitgelokt bij de goede mensen, die veel andere zorgen hebben.cis. In de publiciteit die aan deze zaak is gegeven, zoals aan andere, herkent men het teken van de bezittende klasse en de cohorten van hun dienaren die de aard van hun vuile werk niet langer hoeven te verbergen. Voortaan worden op klaarlichte dag en zonder schaamte de snode plannen van kooplieden, geldwolven en landheren tentoongespreid, plannen die door geen enkel obstakel, waar ook vandaan, kunnen worden verhinderd. 

veel plezier!

De macht en de omvang van de middelen tot beheersing en manipulatie van het bewustzijn, die ter beschikking staan van alle vormen van macht, zijn van dien aard dat wij niet zozeer getuige zijn van de ineenstorting van het idee van vrijheid, maar veeleer van de pure en eenvoudige verdwijning van het concept en de effectieve praktijk ervan. Het enige wat daarvoor nodig was — in onze landen die gespaard zijn gebleven van de opstanden, rellen en moorddadige opstanden die nu het voorrecht zijn van verafgelegen bevolkingsgroepen en gezien worden als prooi van archaïsche, ijdele en woeste geschillen — was de uitvoering van de gigantische onderneming van cretinisering en afstomping van de geesten zonder weerga in de geschiedenis, waarvan we nu ontdekken, zonder verbaasd te zijn, dat ze haar doelstellingen perfect heeft bereikt. Het vette en opgeblazen Westen, vergezeld van de zogenaamde opkomende naties, blijft blindelings de doelstellingen nastreven die worden gedicteerd door de « vooruitgang » en de noodzaak van oneindige expansie van alles en nog wat. Dit in een sfeer die gedomineerd wordt door de bijna permanente bevelen en uitnodigingen om te feesten, met, in ons land en overal elders, gedurende de hele zomer, ontelbare openluchtfestivals en andere stadsparades waar enorme massa’s jonge mensen schudden, zich uitputten en dronken worden op de klanken van wat men nog steeds muziek noemt. Die, in dit geval, concentreert in zijn leegte en onpeilbare nietigheid, alle pretenties van bevrijding en van de geavanceerde levensstijl beloofd door de miserabele gadgets geboren uit onderzoek en de toepassingen die het opent tot volle tevredenheid van de markten en hun aandeelhouders. 

Maar meer nog dan deze opmerkingen, die over het geheel genomen van grote en volmaakte banaliteit zijn, zal het mooie seizoen ons tenminste goede gelegenheden hebben geboden om hardop te lachen om het komische schouwspel waarvan onze helderzienden en die van onze buren ons getuige hebben laten zijn. Totaal spektakel, geluid en licht, historische tirades, hikken en braaksel, niets werd gespaard. Van François Hollande tot zijn minister van Binnenlandse Zaken, met inbegrip van onze onuitstaanbare regionale komieken (zit er ergens een nest?) en nog een paar anderen, zou er genoeg zijn om een eersteklas show op te zetten die in prime time op de televisiezenders wordt uitgezonden. In dit geval zouden wij weinig andere keuze hebben dan dit boek over te laten aan degenen die op dit gebied uitblinken: de journalisten en marketeers die schandelijk genoeg bijna de gehele mediaruimte bezetten. Men kan er zeker van zijn dat deze krankzinnige brij voor het gebruik door neo-burgers naar behoren en prompt zou worden herzien en dat hij zou worden omgevormd tot een volgzaam en volledig verteerbaar onderwijsinstrument. 

Want het gaat er natuurlijk steeds weer om de situatie recht te zetten en dus schaamteloos te liegen, de werkelijkheid te verdraaien, met de cijfers te knoeien en er een show van te maken. Zoals bij die belachelijke bommeldingen in metro- en treinstations die met veel tamtam worden ontruimd, waar « verdachte pakjes » worden omsingeld door agenten en militaire ontmijners; die worden bespied, met duizend voorzorgsmaatregelen worden geopend en die niets meer blijken te zijn dan arme, onschuldige tasjes of koffers die absoluut niets bevatten dat paniek zou kunnen veroorzaken. Zoals het Waals nationalisme van de één tegen het economisch patriottisme van de ander… Op de tel van drie, hebben we plezier: een, twee, drie… Ga!!! 

Jean-Pierre L. Collignon