« WE GEVEN GEEN ANTWOORD, HET IS NIET HET ONDERWERP VAN DE AVOND ».

Participatiedemocratie », die in het politieke discours vaak als een gegeven wordt beschouwd, wordt nooit echt gedefinieerd en zeer zelden in wettelijke bepalingen omgezet. Gelukkig kan het, van Namen tot Brussel, rekenen op verkozenen die het vurig verdedigen… 

De volksraadpleging is een in de code voor lokale democratie en decentralisatie vastgelegde procedure die de bevolking in staat stelt haar stem te laten horen over specifieke kwesties. In Namen heeft een burgercollectief meer dan 13 400 handtekeningen verzameld om de stad Namen te dwingen de mening van haar bevolking te vragen over de keuze om het Leopoldpark met de grond gelijk te maken voor de bouw van een winkelcentrum. Gedwongen om een grote sprong in het democratische onbekende te maken, verraste de stad iedereen en lanceerde zij haar eigen volksraadpleging over dit onderwerp! Zo kon zij de formulering van de vragen aan haar medeburgers kiezen. De wesp is niet gek. 

In dit ongeziene democratische elan heeft de stad snel de hand in de publieke kas gestoken en een campagne gelanceerd (38.000 euro) om de Namenaars te informeren over… de redenen om ja te stemmen op de drie ingewikkelde vragen die hen op 8 februari werden gesteld. Ondertussen waren de verdedigers van Leopold Park, wier geduldig werk de volksraadpleging op gang hielp, bezig met vrijwilligerswerk en crowdfunding om hun zaak te bepleiten… 

variabele geometrie

Gelukkig was er één oppositiepartij die de moed had om deze  » onevenwichtigheid », deze « onevenwichtige uit de hand gelopen’. Een partij die de manoeuvres van de macht weet uit te vlakken en niet aarzelt te slaan of aan de kaak te stellen. « Door de uitslag zo te sturen, is het niet langer een volksraadpleging maar een volksraadpleging die de meerderheid organiseert, » zei hij, en hij ging zelfs zover de burgemeester te vragen het budget voor de voorlichtingscampagne te delen met de voorstanders van het nee…

Welke partij is zo snel om de« diefstal » van een volksinitiatief en de« omleiding » ervan tot een marketingoperatie voor het project van een particuliere, beursgenoteerde promotor aan de kaak te stellen? Dat moet ik je nageven. De PTB? Nope. Ecolo, deze vurige verdediger van participatie? Nu niet meer: als lid van de Naamse meerderheid draagt hij deze maskerade, die de eisen van 13.400 Namenaars heeft verdraaid, op armlengte. De CDH dus, deze partij die kort geleden in het Waalse Gewest verklaarde dat « Door de procedure (van de volksraadpleging) in handen van politici te leggen, zou de volksdimensie van het proces worden verstoord » en de « snel zou ontaarden in een vorm van politieke instrumentalisering van het debat »? De burgemeester van Namen, Maxime Prévot, is lid van de CDH en ondanks de bittere nederlaag die hij van de bevolking van Namen heeft gekregen door « neen » te antwoorden op de drie gestelde vragen, heeft hij het volgende behouden « Een door alle partijen gedeelde wil om de oprichting van een commercieel centrum op het Leopoldplein te bevorderen ».

Maar je krijgt het warm… Deze opstandige partij, verschanst in de oppositie waaruit zij doorgewinterde protesten smeedt en voor wie het contract met de kiezer een heilige band is die op elk moment moet worden verdiend, is de PS. Dezelfde persoon die, toen hij de absolute meerderheid had in Hoei, de uitslag van een volksraadpleging naast zich neerlegde waarbij 95% van de kiezers, eens te meer, hadden geweigerd een park met de grond gelijk te maken om een fictief vastgoedproject uit te voeren. Ongeacht deze a priori oncontroversiële score, had burgemeester Anne-Marie Lizin geschat dat slechts 27% van de kiezers was komen opdagen, wat betekende dat 73% van de bevolking haar project impliciet steunde! 

Doorlopen…

Op het moment dat zijn partij de maskerade in Namen aan de kaak stelde, beweerde burgemeester Yvan Mayeur van de PS in Brussel dat zijn project om de centrale boulevards autovrij te maken « massale steun » kreeg van de bevolking, waarbij hij beweerde dat 73% van de ondervraagden in zijn  » Participatieve workshops  » zijn hier voorstander van. Dit is hetzelfde en net zo vergezocht als dat van haar Hutu-collega. De burgemeester vergeet te vermelden dat zijn « workshops », die werden uitbesteed aan een adviesbureau, meer weg hadden van een eenvoudige vragenlijst die werd voorgelegd aan 600 voorbijgangers op de stoep van de Beurs, van wie de meesten niet in de wijk wonen. In de gestelde vragen werd niet benadrukt dat door de herinrichting van de boulevards een reeks pleinen zal ontstaan die bedoeld zijn om het hele jaar door evenementen te organiseren, waardoor het Place De Brouckère een « stadsplein » zal worden, en dat het centrale plein van de stad een « stadsplein » zal worden. Times Square « , de sociale en commerciële transformatie van het gebied op gang brengen om « het beste van het beste » aan te trekken.kwaliteitsborden » en meer toeristen… 

Noch is er een woord in de « De stad is ook van plan« inspraakworkshops  » te organiseren over het verkeersplan dat bij deze herinrichting hoort, met zijn omleiding van bussen, zijn miniringweg die de voetgangerszone zal omcirkelen en de smalle, bewoonde straten zal verstikken, en zijn vier ondergrondse parkeergarages die de stad onder de historische pleinen in het centrum wil aanleggen… Nu we het toch over de voetgangerszone hebben, heeft het geen zin de gemoederen te verontrusten door tegelijkertijd uit te leggen dat we 1600 nieuwe parkeerplaatsen gaan creëren om de 600 parkeerplaatsen die zijn geschrapt te « compenseren », terwijl de bezettingsgraad van de 19.000 « openbare » (d.w.z. betaalde en particuliere) parkeerplaatsen in het Pentagon nu al niet meer dan 60% bedraagt! De« inspraakworkshops » over de voetgangerszone op de centrale boulevards vonden plaats voordat het verkeersplan openbaar werd gemaakt, om de inspraak niet te vervuilen met nutteloze debatten. En toen de Brusselse schepen van Mobiliteit, Els Ampe (OpenVLD), informatievergaderingen voor de inwoners organiseerde, was dat nadat de beslissing was gestemd (zonder enige voorafgaande raadpleging of openbaar onderzoek), om aan te tonen dat het geen zin had de beslissing aan te vechten. 

De protesten begonnen zich echter als een lopend vuurtje te verspreiden zodra het project was aangekondigd. Eerst op sociale netwerken en het internet, daarna op straat. Op 1 december 2014 kwamen meer dan 300 mensen spontaan bijeen om hun woede te uiten over de vergadering van de gemeenteraad die over deze maatregelen stemde en die moest worden geschorst. Er zijn collectieven en platforms opgericht, die acties, petities en oproepen lanceren. In drie weken tijd hebben meer dan 23.000 mensen hun handtekening gezet tegen de aanleg van een parkeergarage onder het Jeu de Balleplein. In reactie daarop heeft de stad een budget van 100.000 euro uitgetrokken om campagne te voeren voor haar plan. En de burgemeester ging door met het promoten van zijn voetgangersbeleid alsof er niets gebeurd was. 

Op 22 januari organiseerde hij de tweede « grote algemene vergadering » in de Ancienne Belgique om de resultaten van zijn uitgebreide « De strategie van de Europese Commissie voor de toekomst » voor te stellen.participatief proces », waarbij 60 willekeurig gekozen deelnemers, verdeeld in verschillende groepen, werden uitgenodigd hun mening te geven over welbepaalde onderwerpen zoals de vorm van banken en ander straatmeubilair. Op het podium presenteerden leden van de planbureaus en het gemeentebestuur de « top 24 »-voorstellen van de werkgroepen aan een ongelovig publiek. Op het scherm rook het naar novlangue en de JCDecaux® catalogus… Aangekondigd als de hoofdact van de avond, bleef de burgemeester afgezonderd in zijn stoel op de eerste rij, omringd door zijn wethouders, zwijgend, het beeld biedend van een koninklijk hof dat zijn bevolking de rug toekeert. « Yvan » deinsde er niet voor terug toen het publiek zijn naam scandeerde om hem de vragen te laten beantwoorden. Hij had het te druk met het geven van aanwijzingen in kleine gebaren aan de volgelingen die waren gestuurd om het werk voor hem te doen. Dit gaf aanleiding tot scènes die een sovjetcongres waardig waren, waar zij verstijfd en met stomheid geslagen bleven, bijvoorbeeld toen de zaal bleef vragen: « Waar zijn de studies over mobiliteit en vervuiling, waarom zijn die niet openbaar ? « De moderator’s enige korte antwoord was: « We zullen u niet antwoorden, het is niet het onderwerp van de avond »…

Maar het publiek was niet voor niets gekomen: die avond werd een slogan- en logowedstrijd aangekondigd. Er gaan geruchten dat het zou worden gefinancierd uit het participatiebudget. 

Deelname is een kunst. 

Gwenaël Breës