Julian Assange
621 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
621 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Illustré par :
Alexandre Penasse: Hoe lang bestaat de vereniging al en wat doet ze? In het kader van Covid-19, wat wordt er in het bijzonder gedaan en wat beweert u?
Mouna Chouaten: De eerste algemene vergadering van La Santé en lutte werd gehouden in juni 2019. Het begon met een staking die plaatsvond op het Iris-netwerk in Brussel. Health in Struggle wil de stem van het veld laten horen. Wij zijn in het geheel niet aangesloten bij vertegenwoordigingen van de verpleegkundige beroepsgroep, zoals de FNIB of de CN, noch bij de vakbonden. Wij zijn mensen uit het veld (verpleegsters, arbeiders, brancarddragers, verplegers, fysiotherapeuten, enz.) Bijna een jaar geleden waren we al begonnen met stakingsacties en demonstraties, maar er was niet veel ruchtbaarheid aan gegeven. Er werd een beetje over gesproken op de radio, kleine groepen demonstreerden, maar er was geen grote nationale beweging die je kon horen. Sindsdien heeft de Covid-19 crisis de moeilijkheden ter plaatse verergerd en ook het nogal despotische gezicht van onze politici blootgelegd. We werden volledig aan onze lot overgelaten, we werden beschouwd als kanonnenvoer. De hele gezondheidszorg was boos. De beweging wordt op de voet gevolgd om de realiteit ter plaatse aan het licht te brengen die op het nieuws wordt gedood. Een concreet voorbeeld: we hebben coronavirusdoden die worden geteld en gemeld in de media, en op geen enkel moment wordt melding gemaakt van gezondheidswerkers die zijn besmet of die zijn overleden. Wij geven ze een lijst, zodat we nummers, namen en gezichten achter dit opgeofferde personeel kunnen plaatsen. Terwijl het vandaag de dag niet normaal is om als verzorger in Covid-19 te sterven.
Paradoxaal genoeg heeft Covid-19 u in staat gesteld uw strijd bekend te maken. Ik herinner u eraan, zoals u ook zegt, dat Maggie De Block een wetsvoorstel heeft uitgesteld om de steun aan ziekenhuizen met 48 miljoen euro te verminderen en dat er onlangs, op 4 mei, een wetsvoorstel lag om ziekenhuispersoneel te vorderen(2). Plotseling zijn jullie de helden, terwijl jullie net nog bezuinigden op gezondheidsbudgetten, op ziekenhuispersoneel. Nu het wat rustiger is, worden jullie opgeëist. Je was uiteindelijk zeer gehoorzaam, omdat je tot eind juni geen verlof kon nemen, je accepteerde veel beperkingen… Wat is uw mening over deze situatie en deze tegenstrijdigheden?
Voor de meesten was het heel normaal om deze beperkingen te aanvaarden. We zagen wat er in Italië gebeurde, we deden ons werk. Maar op het ogenblik worden de Covid-diensten in zorginstellingen gesloten, zodat de intensieve verzorging minder werk vergt omdat er minder Covid-patiënten zijn, ook al zijn deze behandelingen vrij zwaar. En nu we dit decreet ontdekken waarin sprake is van vordering… We zijn bezig met een abnormaal deconcentratieproces: we controleren de parameters niet, we wachten geen 2 of 3 weken tussen elke fase, we deconcentreren van week tot week, het is een puinhoop in vele winkels waar er wachtrijen zijn… Het spijt me, maar we zien dit en we denken « Mijn God, wat gaat er met ons gebeuren?
Een tweede golf is op komst. Er was geen overleg, geen discussie en minister De Block liegt tegen ons als zij zegt dat zij de mening van het veld heeft ingewonnen. Voor haar is het « veld » de erkende organisaties van verpleegkundigen, zoals de FNIB of de CN. De laatstgenoemden werd echter gevraagd of er contact met hen was opgenomen, maar er werd nooit contact met hen opgenomen. Dit is iets wat De Block alleen heeft besloten. In een tv-programma zei ze dat ze niet begreep waarom de verpleegsters zo geschokt waren. We worden voorgelogen en voor de gek gehouden. Je bent dus verplicht om te gaan werken en als je dat niet kunt, als je weigert, riskeer je gevangenisstraf en een boete. Maar waar zijn we nu? Het is gewoon niet mogelijk! Dit is onaanvaardbaar. Dus we geven niets om politieke erkenning! Ze hebben ons nooit herkend en dat zullen ze vandaag ook niet doen. Ze bedanken ons, maar het is manipulatief, het is om er goed uit te zien voor het publiek. Het is alsof ze zeggen: « Oh, we begrijpen wat je doormaakt, dank je, godzijdank dat je hier bent « , maar het kan ze niets schelen, we hebben mevrouw De Block nog nooit zien komen om te zien wat er in een ziekenhuis aan de hand is. We hebben mevrouw Wilmès niet zien komen om te zien wat er op de grond gebeurde, het kan ze niet schelen(3). Zij nemen globale beslissingen, en in hun globale visie denk ik dat het belangrijkste de economie van het land is, het geld. Maar uiteindelijk wordt er helemaal geen rekening gehouden met mensenlevens en met wat er werkelijk in zorginstellingen gebeurt.
Het decreet verwijst naar vordering, maar ook naar de mogelijkheid om verpleegkundige handelingen te delegeren aan niet-gekwalificeerd verzorgend personeel. Het beroep wordt verkocht ten koste van de veiligheid van de patiënt. En dit alles zonder een kader, zonder regels, we weten niet wat kan worden geloosd of niet. De gevolgen? Als een patiënt een klacht indient tegen een niet-gekwalificeerde verzorger, is het niet duidelijk op wie die klacht zal vallen: op de niet-gekwalificeerde verzorger, de verpleegkundige of de arts die de opdracht heeft gegeven? Er is niets duidelijk. En je kunt geen zorg verlenen zonder gekwalificeerd te zijn. Je kunt echt een kloof voelen tussen hen en ons.
Er is een echte kloof tussen politici, de media en de mensen in het veld, zoals u benadrukt. Ze lijken van het net te zijn. Premier Wilmès zei dat maskers moeten worden onderworpen aan de logica van vraag en aanbod. Kopen ziekenhuizen momenteel maskers tegen marktprijzen?
Ja, maar de ziekenhuizen zijn een puinhoop! Er zijn zakenlieden die economische betrekkingen met China hebben, die vroeger in onroerend goed of textiel handelden en die zich nu op maskers hebben gestort. En dus proberen de zorginstellingen zo goed als ze kunnen maskers te vinden. De bevolking is opgeroepen om te naaien, en deze mensen proberen deze maskers aan instellingen te verkopen tegen ongelooflijke prijzen! En wat ons de stuipen op het lijf jaagt is dat supermarkten nu maskers verkopen. Waar komt dit vandaan? Want sinds het begin van deze epidemie, zijn we op zoek naar maskers, slachtoffers van politieke incompetentie. Er wordt gesproken over ontsmetting, over het feit dat maskers steeds vaker worden aanbevolen en verplicht zijn in het openbaar vervoer, en dan vernemen we een paar dagen later dat deze maskers in supermarkten zullen worden verkocht, tegen prijzen tussen 35 en 70€. Zelfs vandaag de dag zijn er in ziekenhuizen niet genoeg maskers, sommige afdelingen werken zonder maskers.
Geeft deze paradoxale situatie aanleiding tot politiek bewustzijn bij uw leerlingen, hebt u het gevoel dat er iets gebeurt? Beseffen zij dat vertrouwen in politici en de massamedia niet langer mogelijk lijkt?
Ja. Het gaat al geruime tijd niet goed met de ziekenhuizen, maar dit is binnen de ziekenhuisinstelling gecompartimenteerd gebleven. Het is bijna als een dictatuur en pesterij regime, je moet onderdanig meegaan. De logica van winstgevendheid zet het verplegend personeel onder druk. Dus, deze woede was vooral gericht op ons management. We durfden ons niet te veel uit te drukken. Vandaag heeft Covid in het algemeen aangetoond dat het probleem niet noodzakelijkerwijs bij de leiding van de zorginstellingen ligt, maar veel hogerop. Ook managers in de gezondheidszorg worden door politici verplicht dit Tayloriaanse, technocratische management over te nemen, gebaseerd op het budget, op geld en niet op de zorg zelf. Zelfs als men ons wil doen geloven dat de mens boven alles staat, is dit niet waar. En het is erg nuttig geworden om erop te wijzen dat het het resultaat is van beleidsbeslissingen dat we in de problemen zitten.
Hoe zit het met de tweeledige gezondheidszorg met particuliere en semi-particuliere ziekenhuizen, bijvoorbeeld de ziekenhuisindustrie die onlangs in Delta is ontstaan? Hoe mobiliseer je bijvoorbeeld personeel in privé-ziekenhuizen? Wat is je visie hierop?
Het is erg ingewikkeld. We hebben al een andere manier van werken. De particuliere ziekenhuizen staan onder nog grotere druk, die nu ook de openbare ziekenhuizen bereikt. Maar om verpleegkundigen te mobiliseren, moeten zij de moed hebben om naar voren te komen. Ik had een discussie met een vriend die bij Delta werkt op een grote afdeling. Ik probeerde haar in Health in Struggle te krijgen, en ze zei, « Dat ga ik niet doen. Nee, kijk, ik zit op Facebook, anoniem, omdat ik bang ben. Ik weet dat ons management Facebook in de gaten houdt « . Maar je hoeft niet naar Delta om dat te doen. Ikzelf, in een openbaar ziekenhuis in Charleroi, werd op Facebook in de gaten gehouden en was ook afgesneden van mijn collega’s in het ziekenhuis. Ik moest weg, omdat ik het « hoofd te snijden » was geworden. Ik sprak hardop over wat anderen dachten en ik werd bij de directie geroepen. Ik denk dat je in de particuliere sector nog meer karakter nodig hebt dan in de publieke sector als je gezien wilt worden. Het is ook jammer dat er naast Health in Struggle nog andere groepen zijn, zoals Take Care of Care en Oxygen, die los van elkaar ontstaan. Idealiter zou er één beweging moeten zijn die al het personeel kan overnemen, om meer kracht te hebben. Over het geheel genomen stellen de verschillende groepen min of meer dezelfde eisen, maar niet noodzakelijkerwijs. Dus, in het ideale geval, zouden we een enkele beweging als een blok moeten hebben.
Denkt u, afgezien van het applaus, dat de bevolking u zal steunen, vooral wanneer u het over demonstraties hebt, zou dit niet het moment zijn om op te roepen tot een grote demonstratie met duidelijke eisen, alles wat wij hier zeggen? En, bij wijze van vraag, denkt u niet dat er in dit applaus een zekere verwarring schuilt die dokters en verpleegsters door elkaar haalt? Het is belangrijk te weten dat 90% van de artsen voor de MR stemmen en dat zij degenen zijn die de numerus clausus hebben gesteund.
Als ik een boodschap heb, dan is het om te stoppen met applaudisseren en ons op het veld te komen steunen als we jullie nodig hebben. Ik denk dat het vooral voor henzelf is dat ze het doen, ze applaudisseren voor zichzelf. Omdat ze opgesloten zitten, gaat er een virus rond dat je eraan herinnert dat je elk moment ziek kunt worden of sterven. Komt het applaus uit de buik of uit de angst die dit alles teweeg brengt? Wat wij vandaag willen is een grote demonstratie, die waarschijnlijk in september zal plaatsvinden, om gecontroleerd te worden. Maar hier zijn wij nogal achterdochtig en zeer oplettend, maar hoe zullen onze dierbare politici onze groeperingen goedkeuren? Zullen ze demonstraties, afterbars en disco’s toestaan? Of zeggen ze « geen demonstraties tot november, december, januari? Omdat ze weten dat het op de grond overkookt. Dus denken ze deze assemblages terug te draaien en de demonstraties zo laat mogelijk te laten doorgaan om de pot af te koelen en hopen dat het weer afneemt. De winkels zullen open zijn, de terrasjes met vrienden… Als gevolg daarvan zullen we een beetje uit de dynamiek zijn waarin we ons vandaag bevinden. Nu bespreken we welk standpunt we moeten innemen als dit gebeurt. Ik denk dat we het verbod gaan verbreken.
Ik wilde u vragen of er een vraag van ongehoorzaamheid zal worden gesteld?
Er rijzen verschillende vragen. Tarten we het verbod om te demonstreren? Zullen er genoeg van ons zijn? Creëren we bewegingen, bijvoorbeeld in Brussel, op verschillende plaatsen met afstand om niet gearresteerd te worden? Op een gegeven moment moet je beslissen. Ons doel is ook om in overeenstemming te zijn met andere Europese verpleegbewegingen, in Frankrijk, Italië, Spanje, enz. Wat wij willen doen betreft België, maar het probleem van de bezuinigingen ligt in de Europese Unie. Dus we hebben contact.
Heeft u ook een mediastrategie? Zullen de media het gebruikelijke spel spelen? Vandaag geef je ons een interview. Heb je tegen jezelf gezegd « op een gegeven moment, moet je hun spel niet meer meespelen « ?
Wie ons vandaag het woord geeft, nemen we om te zeggen wie we zijn en wat we willen. Maar daar hebben we niet echt een strategie voor. Ik denk dat de sociale netwerken ons bekend maken, vooral Facebook, maar ook Twitter en Instagram. Daarna wachten we af. Het verbaast me dat er op C’est pas tous les jours dimanche van de RTBF nooit een verpleegster te zien is, alleen politici en artsen. Maar als er een verpleger nodig is, moet hij of zij niet van de FNIB komen, want die heeft een gematigder discours. We zijn gewoon veel realistischer, we weerspiegelen echt wat we leven! In de FNIB zitten veel mensen van het ziekenhuismanagement. Een verplegingsdirecteur die naar de afdelingen gaat en tegen zijn personeel zegt: « O ja, maar weet je, de bezettingsgraad is zo hoog bij hartchirurgie, het percentage is zo laag geworden … » Wie geeft er iets om bedbezetting? Wij willen weten of u ons iets te vertellen heeft over de kwaliteit van de zorg, het aantal infecties, patiënten die klagen over de zorg, enz. Ik weet niet of je het weet, maar de ziekenhuisinstellingen zijn een logica van kwaliteitsbadges aangegaan. Zij hebben duizenden euro’s, zelfs miljoenen, uitgegeven om een verdomde badge bij de ingang van het ziekenhuis te krijgen om te zeggen: « Wij zijn erkend als een gouden badge of een platina badge « . En dit alles vergde financiële investeringen in de zorginstellingen omdat het beheer, de uitrusting en de inspanningen van het verplegend personeel opnieuw moesten worden bekeken. Covid komt dus op een moment dat verzorgers hebben moeten investeren om al deze veranderingen en protocollen te kunnen toepassen. En als er een tweede golf komt, is het nog niet voorbij! Daarna zullen we weer moeten lijden door alle verliezen goed te maken. Technische ruimten, zoals een operatiekamer, hebben gewoonlijk 10 kamers en kunnen er maximaal 20 hebben. Per onbezette kamer, kijken we naar €100,000 per dag. 100.000 maal 10 bioscopen of 20 bioscopen, en je hebt het over miljoenen euro’s verlies. We gaan er weer bovenop komen, met veel druk omdat we het rendabel moeten maken, veel meer dan voorheen, om al die tekorten te kunnen wegwerken. Maar waar is de staat? Waar zijn de politici? Wat gaan we er aan doen? Zullen we de instellingen helpen? Er is 1 miljard vrijgemaakt om de instellingen te helpen, maar zij zullen het moeten terugbetalen! Wij zijn degenen die het moeilijk gaan krijgen. We krijgen nog een pak slaag, en bovendien, als we op enig moment willen stoppen, worden we gevorderd! Dus geen andere keuze, je loopt of sterft, tenzij…
Je gaat werken, « tenzij « , en dit « tenzij » zou wat zijn?
Tenzij de staat besluit de zorginstellingen financieel te steunen, uiteraard zonder terugbetaling. Om de verliezen te compenseren zullen miljoenen, zo niet miljarden, beschikbaar moeten worden gesteld om de instellingen te helpen het tekort aan te vullen.
Waarom zou de staat, die net voor de Covid-crisis de gezondheidszorg zorgvuldig aan het privatiseren was, middelen aan het wegnemen was, maar ook, zoals u zegt, in alle ziekenhuizen dure systemen voor identiteitsherkenning en gegevensverificatie installeerde, plotseling garant moeten staan voor het algemeen belang en voor de ziekenhuizen?
Maar omdat we vandaag kunnen zien dat ziekenhuizen en de gezondheidszorg een pijler van onze samenleving zijn. En dat als onze gezondheidszorg niet goed is, niets goed gaat. Wat zouden we gedaan hebben als we er niet waren geweest?
We zitten nog steeds in Covid en ze voeren vorderingswetten in, stellen een project van 48 miljoen uit… Waarom zouden ze plotseling geïnteresseerd zijn in het algemeen welzijn?
Ik weet het niet, misschien met een systeem zoals in Frankrijk waar dokters ontslag hebben genomen. Misschien chanteren of agressiever zijn? Omdat je niet kunt zeggen dat ze zachtaardig zijn, of wel? Hou ze misschien bij de nek en zeg: « We hebben je nodig, anders neemt zoveel personeel ontslag « . En zelfs dan, ben ik niet zeker of het zou werken!
Ik heb de indruk dat de mensen blijven vragen: « Alstublieft, beste politici, help ons « . Is dit geen tijdverspilling en een vorm van delegatie van macht? Als we het medisch beroep willen politiseren, moeten we dan niet zeggen dat er van « politieke vertegenwoordigers » niet veel te verwachten valt?
Weet je, de medische staf is wakker geschud. In 2020 zijn in België anesthesisten gaan werken in Covid-afdelingen, op de intensive care, voor geen geld, ze worden niet betaald! Ze zetten dus hun leven op het spel, kunnen besmet raken en worden niet betaald. Het is verbijsterend. Niemand werkt gratis. Er zijn ook artsen, chirurgen, zoals mijn man (hij stemt geen MR!) die gratis in de Covid-tent zijn gaan werken. Aangezien hij niet meer opereert, verdient hij geen geld. Hij vroeg voorrang zoals iedereen. En toch hebben al deze mensen gestudeerd, zijn ze er om voor levens te zorgen en levens te redden… en worden ze niet erkend. Ziekenhuizen huren vrijwillige verpleegkundigen in, verpleeghuizen zijn opgekocht en staan nu op de beurs, geprivatiseerd en overgenomen door aandeelhouders, die vrijwilligers eisen om te gaan werken! En ze willen ons opvorderen om ook in die rusthuizen te gaan werken?
Dus particuliere verpleeghuizen, omdat ze een bedrijf hebben, huren vrijwilligers in?
Ja, deze vorderingen kunnen vorderingen zijn voor openbare rusthuizen, maar zij zijn ook ten behoeve van de particuliere sector. Er wordt geen onderscheid gemaakt… Als Maggie De Block zegt: « Het is niet normaal dat het leger in deze rusthuizen gaat werken « … Ja, maar het is ook niet normaal om voor particuliere ziekenhuizen vrijwilligers of gevorderd personeel te gaan halen, terwijl we weten dat het om financiële centra gaat. Het zijn gewoon zaken .
U zei in het begin dat de Covid-crisis het mogelijk maakte om uit de eigen context van het ziekenhuis te stappen en het hogerop te zoeken. Doet dit niet de vraag rijzen waar ons geld naartoe gaat? We weten dat er in België miljarden naar belastingparadijzen gaan… En dat dit opnieuw de manier is om te zeggen « De mensen zullen betalen, de verpleegsters zullen betalen met gevaar voor hun gezondheid, het maakt niet uit, het kan ons niet schelen. Kapitaal, de businessDe privé-ziekenhuizen mogen niet gestoord worden. » Sijpelt het door naar de arbeiders, de verpleegsters?
Om de realiteit te horen van al die belastingparadijzen, van belasting ballingschap, wel ja, noodzakelijk. Hoe groter het bedrijf, hoe minder belasting u betaalt. Je bent rijker omdat je minder geeft, in feite. We zullen altijd voor de zakken van de arbeiders gaan. Niets te maken met die miljardairs die boven ons staan. Wij hebben dus de indruk dat wij het nog steeds zijn, de « kleintjes », die getroffen zullen worden. Alsof je met veel geld onze politici kunt kopen. Maar we kunnen het ons niet veroorloven om politici te kopen. Wij zouden graag een humaan beleid zien, dicht bij de mensen, bij de burgers, dat naar hen luistert en rechtvaardige besluiten neemt voor iedereen, maar zover zijn we vandaag nog niet. Er zijn de kleine mensen van de kleine burgers, dan de politici, en daarboven de multinationals, die macht uitoefenen over de politiek. Dus ja, we eisen, ja we gaan demonstreren, ja we willen een rechtvaardiger, democratischer beleid, maar we weten dat het probleem veel groter is.
De woede stijgt, ik hoor het, het is gerechtvaardigd. Laten we terugkomen op de kwestie van de vordering. Voor het ziekenhuispersoneel bestond de vorderingsprocedure al eerder, en in gevallen van overmacht kon het ziekenhuispersoneel worden verplicht in te grijpen. Hoe komt het dat de regering hiermee terugkomt?
Toen er de H5N1-griep was, hadden ze daar al over gestemd, maar we hadden het nog niet gehoord, en deze griep veroorzaakte niet al deze verontwaardiging, deze indamming, deze media-aandacht rond Covid, die nog steeds veel virulenter en dodelijker is. Met speciale bevoegdheden maken ze daar gebruik van om te doen wat ze willen, zonder ons ooit te raadplegen. In de eerste plaats hebben we het niet vernomen van de media, maar van een vakbond, toen het ter discussie stond. Ze zijn nooit naar ons toegekomen, misschien omdat politici moeten weten dat er dingen gebeuren op het terrein, dat er bewegingen ontstaan. Je hebt gezien dat we bestaan. Waarom zouden ze dat niet weten? En dus is deze vordering ook een omweg om ons te beletten te demonstreren of te staken. Dit is volledig in strijd met onze meest elementaire rechten. Zij verbieden ons niet formeel om te demonstreren of te staken, maar door dit bevel verhinderen zij ons dat wel te doen.
Interview door Alexandre Penasse, 11 mei 2020
