WAAROM BLIJVEN DIDIER REYNDERS, EN ANDEREN, ONGESTRAFT?

Indien de inbeschuldigingstelling van Didier Reynders niet slaagt, wat zeer waarschijnlijk is, zal het gemakkelijk zijn de krachten te identificeren die aan het werk zijn om de straffeloosheid van het politieke lichaam nog steeds te verzekeren:

— De reguliere media : Als propaganda-agentschappen in dienst van de instandhouding van een onrechtvaardig maar wormstekig sociaal systeem, zorgen zij voor het schouwspel van normaliteit en zorgen zij er altijd voor dat zij « nooit tot een conclusie komen », d.w.z. dat zij het geweten van de mensen niet doen inzien dat rampzalige gebeurtenissen (schandalige ellende naast opulente en ostentatieve rijkdom, vernietiging van de biodiversiteit, destructieve verstedelijking, hongersnoden, oorlog, uitroeiing van de natuur) zijn geen epifenomenen van het kapitalisme, en dus geen toevalligheden, maar elementen die er juist mee samenhangen. Je hoeft alleen maar te kijken naar wat ons kleine, grotendeels vrijwillige team heeft gepubliceerd over Didier Reynders, in vergelijking met de Belgische kranten⁽¹⁾.

— Corruptienetwerken: het is reeds herhaaldelijk uitgelegd: X kent Y en beschikt over informatie die hem schade kan berokkenen; Y beschikt over vitale informatie over X die hem ten val kan brengen en tot een zware veroordeling kan leiden. Maar Y staat voor een dilemma: ofwel luistert hij naar zijn moreel besef en handelt hij in weerwil van zijn particuliere belangen (cf. klokkenluiders), ofwel behoudt hij alle voordelen van zijn opname in een netwerk van corruptie — macht en geld — en zwijgt hij. Het tweede geval is de regel op maffiagebied en het is om deze reden dat slechts zeer weinig gevallen werkelijk worden onthuld, ondanks indrukken. Bovendien mag men zich bij « zaken » niet vergissen door zich alleen corruptie van het type Kazachgate of Publifin voor te stellen. In het algemeen kunnen besluiten die worden genomen door politici die allen in meer of mindere mate betrokken zijn bij deze netwerken van corruptie, niet in het algemeen belang zijn. De « zaak » is dus ook alles wat deze beslissingen aangaat en wat ons niet wordt uitgelegd: kernenergie, het soort « mobiliteit », de werking van onze scholen, belastingen, reclame, werk…

— Conformiteit en comfort: dit betreft al degenen die buiten de corruptienetwerken zelf staan, maar die uit hoofde van hun functie over essentiële informatie kunnen beschikken die de carrière van een politicus in gevaar kan brengen. Didier Reynders had het op hen gemunt met zijn ontwerp van klokkenluiderswet (zie « Wij zijn niet bang, mijnheer Reynders »), om ervoor te zorgen dat als sommigen al de neiging zouden hebben om justitie te helpen door te vertellen wat zij weten, de vrees voor sancties hen ervan zou weerhouden dat te doen. De anderen, die dergelijke bedoelingen niet hebben, stellen zich tevreden met « te doen wat de anderen doen » uit vrees « te worden afgekeurd » en troosten zich met de « troost » die hun status van werknemer in een consumptiemaatschappij hen biedt, een troost die zij wel eens zouden kunnen verliezen indien zij de neiging zouden voelen zich uit te spreken.

◦ Falend recht dat hongerlijdende kaasdieven bestraft⁽²⁾ en hongerlijdende miljonairsdieven laat lopen.

Kortom, in een maatschappij waar de media de bevolking echt zouden informeren, waar corruptie minder gemakkelijk zou zijn, waar, als ze toch zou voorkomen, ze zeer streng zou worden bestraft, met vrijheidslievende individuen…, zouden sommigen niet meer meedingen naar functies in de hoge Europese autoriteiten, maar eerder in een cel met hun landgenoten Dit zou tenminste het voordeel hebben dat zij een voorproefje krijgen van het vervallen gevangenissysteem waar zij zich mee voeden.