« VLUCHTELINGEN WELKOM »: BAZEN EN MIDDENKLASSE BOURGEOISIE HAND IN HAND

Na actief de oorlogsretoriek te hebben begeleid, of passief niets te hebben ondernomen tegen de desinformatie die deze retoriek voedt (wat, leuk of niet, ook een vorm van oorlogsvoering is), kunnen zij nu de lof oogsten die redders gewoonlijk ontvangen⁽¹⁾: « Vluchtelingen Welkom ». De linkse bourgeoisie, zowel die van de post-Charlie manifestatie van 11 januari in Parijs⁽²⁾, als die van de Europese hoofdsteden die met hun welkomstborden zwaaien, probeert meestal niet de werkelijke structuren uit te roeien die aan de oorsprong liggen van de massale emigratie uit gedomineerde landen. 

Net zoals het niet redelijk zou zijn dat alle Malinezen de Belgen welkom heten zodra de centrale van Tihange is ontploft, als zij tegelijkertijd in onze kerncentrales zouden investeren, zo kunnen wij ons niet, zonder een knieval te maken die een bijzondere intellectuele soepelheid vereist, tevreden stellen met het gelukzalige onthaal van vluchtelingen uit de landen die wij vernietigen. Zo, « De oplossing is niet om « de muren af te breken en iedereen binnen te laten », zoals de aardige liberale « linksen » in hun simplistisch idealisme scanderen. Nee, de levensvatbare oplossing zou zijn de echte muur af te breken: niet de muur die door de immigratiediensten is opgetrokken, maar de sociaal-economische muur. Met andere woorden, om de maatschappij te veranderen zodat mensen niet langer wanhopig zijn om hun huizen te ontvluchten.⁽³⁾. Maar dit vergt waarschijnlijk wat meer inspanning dan het scanderen van « allen welkom », vooral als je behoort tot een middenklasse die niet zal lijden onder de massale komst van vluchtelingen, maar er eerder van zal profiteren. Zo, « Uit een op 2 september 2015 gepubliceerde peiling blijkt dat hoe armer en jonger de mensen zijn, hoe meer ze terughoudend staan tegenover de komst van vluchtelingen, terwijl hoe rijker en ouder ze zijn, hoe meer ze voorstander zijn (Elabe peiling voor BFMTV). « Arme klootzakken! » zullen de grote media en hun sterren zeggen (…) Maar de hogere klassen (…) zullen natuurlijk lessen in moraal kunnen geven, en eventuele bezwaren doorverwijzen naar extreem-rechts; openbare scholen zijn er bijvoorbeeld om hun kroost te beschermen tegen de sociale gevolgen van hun narcistische goede gevoelens »⁽⁴⁾.

Heeft het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) zelf niet de verschrikkelijke kans gezien « om deze kans aan te grijpen en asielzoekers of vluchtelingen binnen uw bedrijf een kans te bieden »⁽⁵⁾. De « kans » is duidelijk niet die van deze vluchtelingen, die voor nog minder zullen worden uitgebuit dan hun Belgische collega’s en bereid zijn veel hardere arbeidsvoorwaarden te aanvaarden, maar die van de bazen, die alleen maar meer winst zien in een grotere concurrentie tussen de werknemers. De bazen die het racisme creëren dat volgt, zullen vier dingen in het bijzonder bereikt hebben: 

- om hun winst en ongelijkheid te vergroten, wat zij « concurrentievermogen » onder arbeiders noemen;

- om de illusie te wekken van hun grootmoedigheid en bezorgdheid voor de benarde toestand van de vluchtelingen;

- doen vergeten hoe hun oorlogszuchtig, extractivistisch, arbeidersconcurrentie beleid de oorzaak is van volksverhuizingen;

- de woede van de werknemers afleiden op de vluchtelingen, terwijl beiden zij aan zij zouden moeten strijden tegen de bazen.

Dus creëren ze racisme terwijl ze doen alsof ze het bestrijden. Of liever, zij bestrijden niet de uitingen van racisme die directe neveneffecten zijn van een ongelijk systeem, maar pleiten voor « diversiteit », die van de zwarten in de raad van bestuur, of de gelijkheid van mannen en vrouwen in de raad van bestuur van Wall-Mart, of het quotum van vluchtelingen onder hun werknemers, die hun besturingssysteem niet ter discussie stellen.⁽⁶⁾ Anti-racisme vereist dus weinig inzet, behalve het kunnen verdragen van sociale cocktails, of het lopen en de mogelijke regen tijdens de « demonstratie »-routes die zijn uitgezet tussen twee punten van de stad, het niet in twijfel trekken van de onrechtvaardigheid van het sociaal-economisch systeem, in tegenstelling tot een oprechte inzet voor de broederschap tussen de volkeren.

De goede burgerlijke geest zal in deze uitlatingen natuurlijk onmiddellijk een rechtse neiging zien, een afsluiting van het « multiculturalisme », weinig aandacht schenkend aan onze argumenten, die zich in dit soort gevallen niets aantrekt van de rede en instinctief reageert, waarbij hij Le Pen overal ziet. Wij moeten echter niet vergeten dat wij dit ersatz-collectief verwerpen, deze eenheid van monaden waar de macht zo dol op is⁽⁷⁾Wij zijn nu bezig een echte vereniging te creëren van uiteenlopende en verenigde wezens die erkennen waar de macht ligt en die deze willen bestrijden, zonder te verbergen dat wij ook in onze geesten min of meer gedomineerd worden:  » Het machtigste wapen van de onderdrukker bevindt zich in de geest van de onderdrukte, » zei Steve Biko.

Reeds in 1864, geconfronteerd met de strategie van de werkgevers om stakingen te breken door buitenlandse werknemers in te schakelen, schreef de Engelse vakbond, die de industriële klassen van verschillende landen wilde verenigen: « Wij hopen dat dergelijke verhoudingen spoedig tot stand zullen komen en tot gevolg zullen hebben dat de te lage lonen worden opgetrokken tot het niveau van de beter verdeelde lonen, en dat de meesters ons niet in een concurrentiestrijd zullen betrekken die ons tot de meest deplorabele toestand terugbrengt die hun ellendige gierigheid goed uitkomt. Bovendien hoedde hij zich reeds voor elke beschuldiging van xenofobie door erop te wijzen: « De schuld ligt zeker niet bij de broeders van het continent, maar uitsluitend bij het gebrek aan systematische contacten tussen de industriële klassen van de verschillende landen ».⁽⁸⁾

Bedrijfsleiders en primaire antiracisten zijn het dus eens over deze kwestie. Want door degenen aan de kaak te stellen die proberen aan te tonen dat de zogenaamde maatschappelijke strijd (tegen racisme, seksisme, homofobie…) vaak dient om waarlijk emancipatoire sociale strijd te verhullen, doen de bazen en de antifa’s één en hetzelfde: zij voeren een valse « multiculturalistische » strijd waarin « respect » voor de ander meestal diep gebrek aan respect verbergt, en antiracisme imperialistisch racisme; waarin universalisme meestal van meet af aan wordt opgelegd, terwijl waarlijk universalisme « Het is altijd het resultaat van een dialectisch proces en van politieke strijd die gemeenschappelijk wordt gevoerd »⁽⁹⁾. Maar « het probleem van de politiek correcte multiculturalistische strijd tegen het racisme is niet zijn overdreven antiracisme, maar zijn verholen racisme »⁽¹⁰⁾.

DE NOODZAKELIJKE VIJAND 

In plaats van te kijken naar de daden van buitenlandse leiders in hun eigen land (in Irak, Libië, Syrië…), is het belangrijker om te zien wat deze focus op elders ons in staat stelt om in onze eigen landen te verhullen. Voor degenen die door geen van de argumenten in dit artikel overtuigd zijn — zij zullen waarschijnlijk al eerder gestopt zijn met lezen — zullen wij dus het argument toevoegen dat misschien hun diepste woede zal opwekken, namelijk dat het onderzoeken van de waarheidsgetrouwheid van de beschuldigingen van gruwel jegens de niet-westerse ander, die dagelijks door de grammofoons van de massamedia worden herhaald, van secundair belang is. Of de tiran nu een tiran is of niet, wij weten uit historische ervaring dat het Westen niet uit zelfopoffering tussenbeide komt, dat zijn belangen niet gratuit zijn, dat het op een bevooroordeelde manier definieert wat een slachtoffer is. Anders zou hij bijvoorbeeld de misdaden tegen de Serviërs in Kosovo massaler aan de kaak hebben gesteld, of zou hij hebben getracht de moordpartijen op Palestijnse burgers door het Israëlische leger te voorkomen. De meest geduchte vijanden zijn in feite zijn beste bondgenoten: Saoedi-Arabië, Qatar. 

Het Westen heeft dus een vijand nodig. In plaats van het ‘slechte’ te haten,adoreert hij het juist, omdat het voor hem noodzakelijk is. Als de ander « abnormaal » is, is het vooral, meer dan de ander te benoemen, « ons » te benoemen en te stellen dat « wij normaal zijn ». Het belang van het najagen van het « slechte » is dus vooral om onszelf positief te definiëren. Dit verklaart de meedogenloosheid van de media, de triomfantelijke monomanie van het zwartmaken van de ander tegenover ons, die alles is wat wij niet zijn. De « vijand » bestaat nooit in relatie tot zichzelf, in het absolute, maar in relatie tot degene die hem benoemt. Bloeddorstig of niet, alles zal worden gedaan om de mensen te laten geloven dat hij het is. Intussen kunnen de VS en hun bondgenoten hun misdaden voortzetten en hun westerse manier van leven veiligstellen. Niet onderhandelbaar. 

Men kan kiezen of de vijand het FN is, dat zich onder de arbeidersklasse verspreidt, of de oorlogszuchtige secularisten die alleen de islam zien: « Nieuw en echt verontrustend is de obsessie met de islam, het frenetieke secularistische discours dat zich in de bovenste helft van de sociale piramide verspreidt en dat in feite veel verontrustender is dan de incrustatie van de FN-stem in arbeiderskringen.⁽¹¹⁾ Afhankelijk van de vijand zal gekozen worden voor verschillende manieren om de werkelijkheid en de geschiedenis te interpreteren (vooral het succesverhaal van het FN). Door niet te proberen de processen te begrijpen die een deel van de bevolking ertoe brengen op extreem-rechts te stemmen, zouden wij nooit radicaal de gedachte kunnen volgen die ons in staat zou stellen te begrijpen dat het eerste kamp (de democratie en haar traditionele links-rechts wisselende partijen), door haar onrechtvaardig en verwoestend beleid, het tweede kamp heeft voortgebracht, het kamp dat gewoonlijk « extreem » wordt genoemd en dat, gesterkt door zijn succes, ondanks zichzelf deelneemt aan het definiëren van het eerste kamp als het kamp van de goeden. In dit kader van het binaire denken, waarvan beide partijen profiteren — de politici die het voor het zeggen hebben en de dominerende partijen (multinationals, miljardairs, sterren van allerlei pluimage) — zou de oppositie niets anders zijn dan een lokvogel, die de menigte bezighoudt terwijl onder de valse afwisseling de grote overwinning van de enige werkelijk aanwezige partij wordt bestendigd: die van het kapitaal en zijn greep. 

Bestand geproduceerd door Alexandre Penasse