REYNDERS, DE BOOM DIE HET BOS VERBERGT?

« Want de liefde voor rijkdom is de wortel van alle kwaad.⁽¹⁾

Wat in augustus 2014 werd gezegd, toen Didier Reynders zich al uit de voeten probeerde te maken door benoemd te worden tot Europa, is vandaag nog even waar:  » Of Didier Reynders nu op federaal niveau blijft of toetreedt tot het team van Jean-Claude Juncker, het doet er niet toe, Jean-Claude Fontinoy zal zeker in de kring van zijn naaste adviseurs blijven . Het is waar dat « Jean-Claude Fontinoy een arm heeft zo lang als de Donau « , merkte de journalist op, zonder er verontwaardigd over te zijn, en klasseerde het artikel in de rubriek « Mensen « .

Sommigen zullen aanstoot nemen aan wat er op politiek gebied gebeurt en individuele « excessen » zien die gecorrigeerd moeten worden. Dit alles heeft echter niets te maken met het rijk van het ongeluk, dat zich zou voordoen als een soort epifenomeen van het kapitalisme. Overdaad is in het DNA van het productivisme geschreven en het is grappig om in sommige commentaren van ons interview met Nicolas Ullens⁽²⁾ te lezen:« als ik « anti-productivistisch tijdschrift voor een fatsoenlijke samenleving » lees, heb ik nergens meer zin in ». Als dit ook het teken is van onze moderniteit — niet in staat zijn te erkennen dat iemand wiens visie op de wereld en de wegen om haar te veranderen wij niet delen, iets kan schrijven of zeggen waarmee wij het eens kunnen zijn — dan maakt de weigering om te zien deel uit van de al dan niet onbewuste wil om te blijven hangen in het comfort van kritiek die ons tot niets verplicht. Het wordt dan aangeboden als een gedecontextualiseerde observatie, waarbij het voldoende zou zijn dat de vertegenwoordigers « orde op zaken stellen » en rekening houden met de publieke zaak: « alstublieft, stel orde op zaken », om ons in staat te stellen verder te gaan…

Natuurlijk moet alles in het werk worden gesteld om te voorkomen dat Didier Reynders zich ontwikkelt en de hoogten van de onaanraakbaren bereikt, maar met een identiek systeem zal het werk altijd eindeloos blijven, want nadat de politieke maffiosi een voor een zijn verwijderd — voor zover dat mogelijk is als ze allemaal samen staan — zal de politieke organisatie hetzelfde type individu reproduceren. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat ondeugd uitsluitend bepaald wordt door een sociaal-economisch systeem en dat degene die ervan profiteert een arm, gewillig slachtoffer is. Degenen die er alleen maar zijn om hun eigen belangen te verdedigen, d.w.z. de overgrote meerderheid van de politici, zijn nutteloos voor het algemeen welzijn, omdat zij door een vorm van trickle-down alleen maar beslissingen nemen die voortkomen uit de wens om de koek onder insiders te verdelen. In dit systeem mag de stem van de kiezer niet gehoord worden tussen de verkiezingen door voor alles wat tegen het privé-belang ingaat: dit zijn slechts blanco handtekeningen die Moreau, Mayeur, Reynders… toelaten hun zaken verder te zetten.

Logisch gezien is het altijd een kwestie van doen alsof je het tegendeel doet van wat je doet, van niet doen wat je zegt en niet zeggen wat je doet. Kernenergie, de uitrol van het 5G-netwerk of andere elektromagnetische golven, connected objects, megamalls, oorlogen, de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen, « pacten van uitmuntendheid » en ander « geloods » van de school door particuliere adviesbureaus »⁽³⁾Alles wat ondernomen wordt, zou altijd in het algemeen belang zijn. Maar in een maatschappij waar groei boven alles gaat, is hebzucht de norm en wordt het meeste gedaan voor dit ene doel. Alles wat niet rendeert, moet worden afgestoten of door de particuliere sector worden overgenomen.

Deze maatschappij heeft dus een type mens geschapen dat zich aan deze ideologie heeft geconformeerd en excessiviteit vaak tot een manier van leven heeft gemaakt. Maar « geld is als zeewater, hoe meer je drinkt, hoe meer je dorst krijgt « , zei Schopenhauer. Als dit adagium geldt voor de « geregeerden », dan geldt het evenzeer voor de « geregeerden ». Hoe hoger het individu stijgt, hoe dorstiger hij zal zijn, en logischerwijs zal hij zijn toelage van 458.000 euro claimen wanneer hij het Parlement verlaat, of meer dan 900.000 euro per jaar verdienen voor zijn functie als hoofd van Proximus. Het is er allemaal,  » In het huidige systeem zijn de rijken net zo ongelukkig als de armen. De arme zou graag miljonair worden, en de miljonair zou graag multimiljonair worden « ⁽⁴⁾.

Als de misdadigers niet hebben gewacht op een systeem dat gebaseerd is op accumulatie en de noodzaak om steeds meer te produceren en te consumeren, alvorens in actie te komen, dan moeten we erkennen dat dit laatste het mogelijk heeft gemaakt om deze maffiapraktijken structureel en mondiaal te maken, en ze dus het vermogen heeft geboden om zich in alle richtingen te verspreiden, waarbij de apathie en het stilzwijgen van de massa’s ook voortkomen uit een vorm van aanvaarding van de grondbeginselen van de regels van het spel.

Er zal dus altijd een conformistische massa zijn, die ons onrechtvaardige systeem vrolijk aangrijpt om de roofbaronnen aan de kaak te stellen, maar die zelf de conclusies niet zal willen trekken. Venale politici moeten natuurlijk uit de besluitvormingssfeer verdwijnen. Maar daarna, of tijdens deze stormloop, zal alles moeten worden veranderd, om van deze wereld een draaglijke wereld te maken, waarin wij niet langer ons leven zullen verspillen aan het verdienen ervan, door de aarde die ons verwelkomt te verteren. En dat is iets heel anders dan een individu veroordelen, ook al is dat noodzakelijk.

Alexandre Penasse