Julian Assange
621 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
621 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Iedereen kent de stelling van de wiskundige en filosoof Blaise Pascal over de rationaliteit om christen te worden. Deze weddenschap is waarschijnlijk niet de meest geraffineerde bijdrage van deze grote man. Maar in 2021, zou het misschien moeten worden toegepast op artsen.
Voor het zogenaamde COVID 19 « vaccin », tussen degenen die vaccineren en degenen die weigeren zowel te vaccineren als gevaccineerd te worden, is het duidelijk dat één kant ongelijk heeft. Artsen die de huidige vaccinatiedoxa verwerpen, nemen een zeker risico.
Laten we dit risico inschatten. In dit stadium weten we hoe gevaarlijk dit in het laboratorium gemaakte virus is, namelijk ongeveer 0,1%, d.w.z. een klassieke griepinfectie. Wij weten dat dit cijfer overdreven is, als gevolg van de corruptie van het gehele gezondheidsstelsel, en het feit dat behandelingen zijn stopgezet om een experimenteel « vaccin » te rechtvaardigen.
Degenen die het risico nemen te zeggen dat het vaccin veel meer doden kan veroorzaken dan 0,1%, nemen dus een berekend, volkomen rationeel risico. In het slechtste geval — of in het beste geval — zullen ze er uitzien als achterlijke dwazen, wat niet erg is. Aan de andere kant, zij die besloten hebben het « vaccin » te injecteren onder druk van de Nieuwe Wereld Orde en haar gevolmachtigden in Big Pharma, de regeringen, de Orde van Geneesheren … zich blootstellen aan het veroorzaken van onmetelijke schade aan hun patiënten, omdat vandaag de dag, deze niet geteste techniek, deze onbekende ingrediënten, en de acute sterfgevallen die reeds zijn vastgesteld, aantonen dat het een echte wetenschappelijke « bungee jump » is.
Als hun strategie concreet gevaarlijk blijkt te zijn, op korte, middellange en lange termijn, zullen zij door de geschiedenis worden gezien als massamisdadigers. Laat iedere dokter zijn of haar Pascaliaanse gok wagen!
Als ik me goed herinner, schreef Jean-Paul Sartre tijdens de moordaanslag op de Baader-bende in de gevangenissen van de West-Duitse staat in de jaren zeventig een artikel in de krant Le Monde, getiteld: » geweld en brutaliteit « , waarin hij de brutaliteit van het terrorisme vergeleek met het geweld van de staat.
Destijds was ik diep verontwaardigd dat men terroristen kon verdedigen die bloed aan hun handen hadden; de reactie van de staat leek mij « gerechtvaardigd ». Vandaag ben ik een beetje geëvolueerd… Wanneer een Staat methoden gaat gebruiken die van de tegenstander zijn, door « zelfmoord te plegen » in de gevangenis, handelt hij zoals graaf Ugolino die, in tijden van hongersnood, zijn kinderen opat om ze een vader te houden. Of zoals de Franse staat, die beweerde een voorbeeldige democratie te zijn, terwijl hij het leger impliciet opdracht gaf om een opstand die in het licht van de geschiedenis volkomen gerechtvaardigd was, met alle middelen — marteling inbegrepen — te onderdrukken.
Als de democratie met ondemocratische middelen in stand moet worden gehouden, is zij opgehouden te bestaan. Dit is des te meer waar omdat het niet zeker is dat wij ooit in een democratie hebben geleefd, want zoals ik vaak heb geschreven, is democratie door partecipatie geen democratie, maar juist haar tegendeel. Dit leidt altijd tot vreselijke drama’s. Stemmen is een misdaad, altijd strafbaar door een dictatuur.
Het is moeilijk te ontkennen dat we te maken hebben met een staat met een plan, een kwaadaardig plan, want samenzwering is de enige manier om een logica te vinden in alles wat we zien. Niet alleen oefent deze staat op ons een geweld uit dat steeds minder symbolisch en steeds grover is, rechtstreeks of via zijn tussenpersonen: politie, sociale media, gesubsidieerde media, de Orde van Geneesheren, enz.
Wat moet er gedaan worden? In deze strijd moeten wij op gepaste en weloverwogen wijze reageren op de methoden van de tegenstander, zonder hun methoden over te nemen, hetgeen zou neerkomen op het plegen van politieke en ethische zelfmoord. Daarom moeten wij erover nadenken hoe wij moeten reageren, zonder enige methode uit te sluiten, behalve die waarvoor er een door ons bepaald taboe zal bestaan. De geschiedenis leert echter dat humanisme en rationaliteit nooit lang stand houden. Dit is misschien een van de redenen voor het succes van onze tegenstander, die de kant heeft gekozen van de duistere zijde van de menselijke ziel. In de bovenste lagen van de samenzwering zijn de meeste actoren gespleten wezens van verschillende generaties die geen ethische terughoudendheid kennen. Het is moeilijk voor « normale » mensen om zich een voorstelling te maken van het Satanisme en de geestbeheersing die aan de basis liggen van wat wij meemaken.
In de afdaling naar de afgrond zouden we de weg die voor ons ligt misschien kunnen beoordelen aan de hand van de weg die in de loop van de geschiedenis al is afgelegd en waarvan we, net als Hegel, volgens mij het einde naderen.
In dit Armageddon weet niemand beter dan welke middelen zullen worden gebruikt, in eenvoudige brutaliteit of in geraffineerd geweld.
