Open brief aan hen die zich muzikanten noemen en zich bekeerd hebben tot de cultus van het internet

Muziek is een prachtige menselijke uitvinding. Het is, althans gedeeltelijk, geworteld in het gezang van de vogels die vroeger leefden (zoveel zijn er al vermoord door de industriële samenleving), in de natuur die ons omringt. Muziek komt van zingen en zingen is muziek. Het is een buitengewone taal en vertegenwoordigt als zodanig een belangrijke ontwikkeling, zoals beschreven door Lewis Mumlford⁽¹⁾, in het leven van de mens. Het is het hart, de ziel en het lichaam van ons leven. Instrumenten, ooit door mensen gemaakt, zijn dit zingen gaan uitbreiden en begeleiden. Muziek is een menselijke schepping en zij bestaat alleen bij de gratie van menselijke relaties. Muziek wordt gedeeld met anderen in een bepaalde ruimte en tijd.

Als iemand die het geluk en het voorrecht heeft gehad om honderden concerten te geven, van solo tot big band, weet ik dat muziek wordt uitgevonden in de relatie met andere musici en met degenen die dicht bij mij zijn en die luisteren. Deze vleselijke en menselijke aanwezigheid is onontbeerlijk. Het is omdat ik deze anderen zie, musici en publiek, dat ik de vibraties van hun lichamen voel, dat ik hun gezichten zie, hun emoties lees, hun glimlach deel, dat mijn praktijk zin krijgt.

Het is deze gemeenschap van zielen en lichamen die leven geeft en muzikale poëzie. De muziek die te horen is, is het resultaat van deze voortdurende uitwisseling tussen ons. Wat ik speel wordt dus getransformeerd, gewijzigd, gesublimeerd door wat ik zie en voel, door dit komen en gaan van ondefinieerbare, niet te classificeren, unieke gewaarwordingen. Als deze tijd en ruimte niet worden gedeeld, dan is het lied niet meer, dan is het een ersatz-muziek.

Als we allemaal thuis opgesloten zitten, laten we dan geen muziek maken. Laten we niet doen alsof het onder deze omstandigheden nog mogelijk is. De magie die melodie onthult, de trance die ritme verleent, sterft aan deze onwaardige maskerade waaraan zoveel zogenaamde musici zich hebben overgegeven. Internet vindt het leven niet opnieuw uit⁽²⁾, maar verandert het in een parodie zonder liefde, zonder de essentie van onze menselijke conditie, zonder de vleselijke afwezigheid van de ander. Laten we dit bestaan weigeren dat vervreemd is van industriële machines die, ver van onze ogen, moorden, vervuilen, vergiftigen, tot slaaf maken en vooral het graf van de mensheid graven⁽³⁾. Muziek heeft alleen, maar is onontbeerlijk, de ander nodig om het lied van de oogst, het lied van vreugde of verdriet, het lied van een waardig leven uit te vinden. U beseft niet in hoeverre uw onderwerping aan de cultus van het Internet, die helaas niet teruggaat tot het tijdperk van de afgesloten opsluiting, maar die het wel heeft versterkt, de zwanenzang is van de muziek en de musici. U zult worden weggevaagd zoals zovele anderen, kelners, kassiers, boeren, dokters, receptionisten…, door robots die in deze tijden van collectieve psychose van onbepaalde duur het voordeel hebben niemand te besmetten en precies te beantwoorden aan de wensen die de aangesloten machines aan hun volgelingen toedichten.

Uw onderwerping aan de permanente onmiddellijkheid die door met internet verbonden smartphones wordt geproduceerd, heeft het begrip van het verleden, van het besef van geschiedenis, vernietigd. Je bent dus niet meer in staat te beseffen dat het lied beetje bij beetje van zijn substantie is ontdaan en dat, als we niets doen, het zal versnellen.

Computers hebben deze mutatie reeds in belangrijke mate mogelijk gemaakt door de komst van « muziek volgens het metrum », de onmenselijke herhaling van steeds weer dezelfde twee, drie of vier maten, tot het punt van misselijkheid. Dit vernietigt de ziel van de muzikale creatie. De ultraliberale wending van de jaren tachtig had haar reeds beroofd van haar populaire en politieke kracht. Kijk om je heen, muziek wordt massaal geconsumeerd, maar het begeleidt niet langer de samenleving. Zingen maakt geen deel meer uit van het dagelijks bestaan of van de rituelen van het leven. Jullie die jezelf muzikanten noemen en je bekeerd hebben tot de cultus van het internet, zijn de volgzame en gelukzalige dienaren geworden van een gedigitaliseerd industrieel systeem dat als enig doel heeft de mensen te vervreemden van de verbonden kooien, en de vernietiging van de planeet als gevolg daarvan.

 » Toen de chansonnier Pierre-Jean de Béranger werd veroordeeld tot negen maanden gevangenisstraf en een boete van tienduizend francs, viel de menigte de rechtszaal binnen en publiceerden verschillende kranten de belastende liederen. De emotie onder de bevolking was op haar hoogtepunt en de politie maakte zich zorgen over de omvang van de betogingen van ongenoegen, met name van studenten in het Quartier Latin. Twee jaar later, in 1830, leidden de oproerige dagen die bekend staan als de « Drie Glorierijke » tot de omverwerping van het regime. Veel commentatoren uit die tijd schreven dit toe aan P.-J. de Béranger, en in het bijzonder aan zijn lied De oude vlag, een grote verantwoordelijkheid voor de ergernis en het enthousiasme die tot deze nieuwe revolutieleidden⁽⁴⁾.  »

Hervé Krief, dag 101 van jaar 01 van opsluiting (26 juni 2020), troubadour wonend in Creuse, auteur van het boek Internet ou le retour à la bougie (heruitgegeven door Écosociété in 2020), lid van het collectief Écran total.