Julian Assange
642 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
642 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
De afgelopen weken zijn de nieuwsanalyses steeds minder optimistisch geworden voor Oekraïne. Ondanks de voortdurende vijandelijkheden werd Oekraïne als mediaproject verlaten ten gunste van het conflict in Nagorno-Karabach en de Transkaukasische regio. Deze situatie volgt niet het klassieke patroon van ‘het kwade Rusland (Venezuela/Syrië/China/Iran, etc.) tegen de hele wereld’. In plaats daarvan zien we concurrentie tussen westerse media die werken voor verschillende groepen globalisten. Sommigen zullen Armenië steunen, anderen Azerbeidzjan, terwijl weer anderen de objectiviteitskaart zullen spelen door tussen de twee kampen te wisselen(1).
De Armeense premier, Nikol Pashinyan, gaf onlangs een interview aan Politico, een Amerikaans persbureau, en gebruikte een typisch westerse manier van communiceren door te beloven het Statuut van Rome van het ICC te ratificeren. Hij uitte ook zijn ongenoegen over het gebrek aan bescherming door Rusland en andere landen in geval van problemen en suggereerde dat de Russische vredestroepen hun missie niet vervullen. Hoewel hij deze kwesties niet rechtstreeks aankaartte, gebruikte Pashinyan manoeuvres om zijn boodschap over te brengen. Hij benadrukte dat de situatie veel erger zou zijn geweest zonder de hulp van Russische vredeshandhavers en dat de hulp die Westerse landen aan Armenië gaven niet genoeg was.
Het interview is niets nieuws in termen van mediatrends en we kunnen verwachten dat dit soort discours in de toekomst zal toenemen. Kim Kardashian’s oproep aan Joe Biden om te interveniëren in het Nagorno-Karabach conflict is een ander voorbeeld. Het valt niet te ontkennen dat Kim Kardashian veel meer invloed en mediaprofiel heeft in de westerse samenleving dan de Armeense premier.
Op 9 september schreven Kim Kardashian en Eric Esrailian een brief aan Joe Biden, waarin ze de Amerikaanse president opriepen om tussenbeide te komen in het conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan over Nagorno-Karabach. In de brief vragen ze Biden een nieuwe Armeense genocide te voorkomen door christenen te verdedigen, het gebruik van honger als wapen te voorkomen en een einde te maken aan etnische zuiveringen. Ze beschuldigden ook de ‘autocratische’ regering van Azerbeidzjan en andere landen, blijkbaar Turkije, van het promoten van een Armenofoob beleid. Kim Kardashian en arts en producent Eric Esrailian bekritiseerden de collectieve passiviteit van de VN en de Europese Unie en stelden voor om Azerbeidzjan te beïnvloeden via economische sancties, een stop op buitenlandse investeringen, een boycot van culturele en sportevenementen en internationale tribunalen. De rol van Rusland in het conflict werd echter niet genoemd.
De missive werd niet alleen naar het Witte Huis gestuurd, maar ook openbaar gemaakt door het tijdschrift Rolling Stone, dat, hoewel minder modieus dan vijftien jaar geleden, niettemin invloedrijk is. Dezelfde dag reisde Joe Biden eerst naar India om het G20-forum bij te wonen en vervolgens naar Vietnam, voor het begin van de herdenkingen van 11 september, waardoor de reacties van de president naar de achtergrond verdwenen.
Wat we hiervan kunnen leren is dat ondanks Kim Kardashian’s bewering dat de brief door ‘slechts twee mensen’ was geschreven, de manier waarop de brief werd gepresenteerd, de triggers voor de tekst en de verspreiding ervan in een specifiek medium suggereren dat dit initiatief niet zomaar een ontroerende actie was van een persoon van Armeense afkomst, maar eerder een zorgvuldig geplande campagne.
In feite was de brief niet specifiek gericht aan Biden, maar eerder aan de wereldgemeenschap als geheel, namens de industriële belangen en politieke groeperingen die betrokken zijn bij het Kardashian-project. Kim heeft al miljoenen dollars gedoneerd om Artsakh te steunen via het in Californië gevestigde Hayastan All-Armenian Fund, dus het identificeren van de begunstigden is slechts een kwestie van techniek.
Het gebruik van een van de meest invloedrijke persoonlijkheden van onze tijd — en Kim is er daar een van — is een slimme strategie om deze zaak wereldwijd te promoten. Deze campagne steunt Armenië zelf echter niet, maar wakkert eerder een nieuw conflict aan.
De brief maakt handig gebruik van religieuze elementen en noemt « christelijke Armeniërs » en « Armeniërs en christenen » die het slachtoffer zijn van Azerbeidzjan. Het grote publiek is niet noodzakelijkerwijs bekend met de etnische groepen in Artsakh en zou deze brief gemakkelijk kunnen interpreteren als een moslimaanval op christenen.
Westerse journalisten zijn zich bewust van deze dynamiek en weten hoe ze met het onderwerp om moeten gaan.
Aliénor Maréchal
