Julian Assange
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Sophie Dutordoir neemt vandaag officieel de leiding van de NMBS over (…) Er staan de voormalige CEO van Electrabel heel wat uitdagingen te wachten, waaronder niet in het minst de stiptheid van de treinen, en dit alles tegen de achtergrond van een besparingsplan van drie miljard dollar. Sophie Dutordoir zal er haar handen vol aan hebben.(1)
En ja, het brood ligt al op de plank, klaar om gesneden te worden. Geen alternatief. En hier en daar wordt de door ons gewenste realiteit bekrachtigd, zodat zij beter kan worden gegrift in de hoofden van de mensen — van wie de meesten reeds voorbereid zijn. Béatrice Delvaux, de redactrice van de bazen en vrienden van de BEL20, sprak op de ochtend van de inhuldiging haar bewondering uit: « Beste Sophie Dutordoir, niemand benijdt u deze rol « (2). Arm ding, ze heeft media-steun nodig in deze tijden van crisis, terwijl wij ons afvragen hoe onze lieve Sophie de eindjes aan elkaar zal knopen… « . Staat u ons toe u deze woorden over te brengen bij uw indiensttreding bij de NMBS. Het is voor ons een manier om de vreugdevolle bruis die u schijnt te hebben sinds u in deze functie bent benoemd, te begroeten, een bruis die in feite niemand in België u benijdt. U bent de enige die een vreugdesprong maakte toen u hoorde van deze benoeming waarnaar u had verlangd: velen om u heen zwaaiden met hun wijsvinger op hun slapen en zeiden tegen zichzelf: « Ik ben zo blij dat ik benoemd ben. Maar wat gaat ze doen in deze puinhoop? « .
Zeker, « om haar heen » is er zeker geen werkloze aan het eind van zijn of haar rechten, een dakloze (in de zin van « zonder vaste verblijfplaats », niet « zonder financiële moeilijkheden » die voor het grootste deel ook zonder vaste verblijfplaats zijn… omdat ze er meerdere bezitten en de 5 sterren frequenteren) of een huisvrouw beroofd van haar werkloosheidstoeslag, die het hoofd een beetje boven water zou kunnen houden als ze maar een maandsalaris van Sophie zou hebben.
Ze zal roeien, de veroordeelde. In 2012 bekleedde ze al verschillende mandaten, met name bij GDF-Suez en BNP Paribas Fortis. Het is duidelijk dat we in een Raad van Bestuur van deze laatste twee structuren niet zullen klagen over de ongekende situatie van ongelijkheid in deze wereld, waar 8 mensen meer dan de helft van de planeet bezitten en 1% meer dan de overige 99%. Sommige mensen werken gewoon! De « 8 » en de « 1% » staken hun handen in het deeg (terug naar het brood…), de anderen moesten gewoon werken.
Maar dan, dagelijks lachend om hun nonsens en onbekwaamheden, is het mogelijk dat het gelach geel wordt, en overgaat in zwarte woede. En dan in woede.
Een wereldwijd netwerk van belastingparadijzen
heeft de rijksten
in staat gesteld zo’n 7,6 biljoen dollar te verbergen.
Oxfam-rapport 2016
Laten we de materiële onmogelijkheid van « alle rijken » overslaan, een argument dat alleen werkt op het geloof van al diegenen die niet rijk zijn en hopen ooit rijk te worden, met de waarschijnlijkheid, bijna nul zoals in de Loterij, dat zij rijk zullen worden, en laten we teruggaan naar Sophie’s ongeluk.
We geloven het niet meer, en hun oproep tot orde, om steviger te zijn, hun gebaren om de mensen te doen vergeten dat de worm van corruptie in de vruchten van het kapitalistische systeem zit, hun leugens, hun niet ter discussie stellen van de onfatsoenlijke rijkdom, zoals deze cover van Le Soir met Bill Gates en Bono als multimiljonaire helden: » Le capitalisme, une brute qui a besoin d’instruction » (Le Soir, 23/02/17) — maar niet de instructie om afstand te doen van hun fortuin en het te delen -, al dit spektakel en deze bonimensonges, geven ons misselijkheid.
Dus arme Sophie bevindt zich daar, alleen. » Overwinnen zonder gevaar is triomferen zonder glorie. Het adagium is bekend, maar hier doe je iets bijzonders: je verlaat je delicatessenzaak die lekker naar Primitivo en vitello tonato (sic) rook, voor dit krankzinnige bedrijf dat het betere van het vel, het geduld en vooral de reputatie van de bazen die elkaar hebben opgevolgd, heeft gehad! Vooral omdat u uw CV, uw nachten, uw dagen en uw vrije tijd doneert voor het « bescheiden » bedrag van 290.000 euro per jaar « . De aanhalingstekens doen niets: u leest het goed: « bescheiden », dus « infinitesimaal », « onbeduidend », « onbelangrijk »… synoniemen die veel zeggen over het niveau van sociale rechtvaardigheid van de redactielid.
« U doneert (sic) uw CV, uw nachten, uw dagen en uw vrije tijd voor het « bescheiden » bedrag van 290.000 euro per jaar »
Als Béatrice Delvaux niet dezelfde definitie van de gave heeft als wij(3)Wij hebben echter medelijden met de arme Sophie, die naast dit miserabele salaris, » dit salaris met hangslot », zal » om te gaan met machtige vakbonden (sic), politieke partijen die de spoorweg als hun electorale troef beschouwen, federale en regionale overheden zonder gemeenschappelijke visie, een buurman (Infrabel) waarmee twee van uw voorgangers hebben gebotst « ..
Maar er is hoop aan het eind: » En toch, beste Sophie Dutordoir, zijn er duizenden paar ogen die u smeken, die van de pendelaars — de huidige pendelaars maar ook al diegenen die het niet meer aandurven om pendelaar te worden (sic) — die hopen dat er een wonder zal gebeuren: een trein die op tijd vertrekt en aankomt en reizen die elke dag niet langer een nachtmerrie zijn « .
Belastingontduiking kost België — op zijn minst — 20 miljard euro per jaar
Ja, lieve lezers, het wonder kan komen, de hoop is eindelijk hier! Niet de hoop dat de structuren die verarmen en tot slaaf maken zullen bezwijken onder het gewicht van onze opstand; niet dat de belastingparadijzen die de geproduceerde rijkdom wegsluizen zullen worden ontmanteld (5) Niet dat we een fatsoenlijke wereld zullen bereiken waar ons bestaan niet beperkt is tot een « voedsel » baan die dient om onze schulden af te betalen en de « goedkope » producten te kopen, de technologische snufjes vervaardigd door de slaven van het Zuiden; niet dat het dagelijks bestaan zal ophouden een nachtmerrie te zijn voor de massa mensen die onder de armoedegrens leven, het kind dat elke 5 seconden sterft, niet door toeval, maar door de westerse plundering en de manier van leven die daarmee gepaard gaat
Nee ! Maar « een trein die vertrekt en aankomt op tijd « . (6)
Hallelujah.
Alexandre Penasse
P.S.: misschien moeten we serieus overwegen of we een machtsgreep moeten doen…
