MAAR WAT HEBBEN WE JE AANGEDAAN?

Illustré par :

* Uitspraak van de TV-presentator Yvan Le Bolloc’h, Frans acteur en musicus, tijdens een debat over pensioenen op de TV-zender BFM:  https://www.huffingtonpost.fr/entry/yvan-le-bolloch-excede-sur-la-reforme-des-retraites-je-veux-pas-crever-au-boulot_fr_5dfa35c5e4b0969b618e4f21


Een kreet, onder andere, onder duizenden andere, die al meer dan een jaar weerklinkt in de straten van de steden van Frankrijk en elders en die wordt opgepakt door de stakers, de werklozen, de miljoenen armen die de bataljons vormen van de nieuwe ellende, die zich verspreidt en aanzwelt, overal. Een kreet en een vraag gericht aan deze elite, aan deze tijd, aan deze wereld, tenslotte: wat hebben wij u aangedaan, de reeds verlatenen, de reeds bijna armen of armen in wording? Wij, de werklozen, verstoken van elke vorm van inkomen, wij met onze bullshit minimumloon baantjes, wij, de gepensioneerden onder de armoedegrens? Waaraan zijn wij schuldig dat U ons met de dag meer straft?

Overal waar het ultraliberalisme hoogtij viert, klinkt hetzelfde refrein en klinken dezelfde vermaningen: het is in het belang van de economie, onze bedrijven moeten concurrerend zijn, de arbeidskosten zijn te hoog, flexibiliteit is aan de orde van de dag, herstructureringsplannen en aanpassingen van het personeelsbestand zijn een onvermijdelijkheid waartegen we niets kunnen doen, dit zijn de wetten van de markt en ze zijn noodzakelijk en onontkoombaar, buig:  » Er isgeen alternatief . Dit is het liedje dat overal wordt gezongen in de mooie wereld van een geglobaliseerde en soevereine bourgeoisie, die schouder aan schouder staat met de leiders die zij heeft bekrachtigd met de niet aflatende medeplichtigheid van de zakenwereld en de financiële wereld.

De vraag is of dit alles, de ongebreidelde verarming, het einde van de openbare diensten en de sociale zekerheid die ooit voor iedereen gegarandeerd waren…, dit Degrote schoonmaak onder het voorwendsel van zogenaamd noodzakelijke en onvermijdelijke veranderingen is het resultaat van een bezinning die heeft plaatsgevonden in het geheim van de gedempte voorkamers van de beau monde. Kunnen wij ons voorstellen dat deze breinen met de grootste ernst over deze vragen hebben nagedacht en aan het eind van de dag overal de leuzen en de te volgen procedure hebben gegeven om een einde te maken aan deze hordes blootsvoeters, aan al deze monden die gevoed moeten worden? Sommige mensen, en niet de minste, die autoriteiten zijn op het gebied van analyse en observatie van deze zaken, hebben dit luid en duidelijk verklaard. Het bourgeoisblok wil inderdaad een einde maken aan het overschot dat wordt vertegenwoordigd door de tientallen miljoenen bedelaars die een planeet bevolken die anders in groot gevaar verkeert, zoals klimaatwaarnemers en ‑specialisten herhaaldelijk verklaren. De paar honderd hyperrijken in de wereld zouden zichzelf plaatsen bouwen die relatief veilig zijn voor de gevolgen van een mogelijke algemene ineenstorting, waaraan zij hopen te ontsnappen; dit is verre van zeker.

Nu deze hypothese is vastgesteld, moet nog worden bezien hoe deze kan worden tegengegaan. Welke wapens hebben de armen om zowel hun overleving te verzekeren als die van het milieu dat aan allen toebehoort, rijk zowel als arm; iets dat algemeen en klakkeloos wordt toegegeven maar door de feiten wordt tegengesproken (in werkelijkheid is het dat handjevol bezitters van de immense rijkdom die de wereld voor hen produceert, die de Zij zijn deenige eigenaars van deze wereld), die wordt geplunderd, op duizend manieren gekneusd, bijna doodgewond, en alleen voor hun grootste winst. Dus wat moeten we doen? Wat kunnen we doen, individueel en collectief? Helaas! Niet veel, dat moeten we ons realiseren. Overal waar mensen in opstand komen, hun ongenoegen en woede uiten over het onrecht en de excessen van prinsen en presidenten, is het antwoord op hun grieven repressie, waarvan het geweld van land tot land verschilt: hier in Chili worden de doden en gewonden geteld in de honderden, hier in Frankrijk, De politie, onder bevel van de prefecten en hun minister, maakt er een velddag van met een ongekende brutaliteit en bijna totale straffeloosheid, terwijl justitie, nu onderworpen aan de bevelen van de regering, honderden arme drommels met gele vesten opsluit, voor, in de meeste gevallen, kleine overtredingen. Tenzij wij dromen en wachten op een globalisering van ontevredenheid en verwachtingen die zich in één beweging zouden manifesteren, kunnen wij niet zien dat er voorlopig werkelijk iets kan veranderen. De oude wereld is niet van plan zijn basis te veranderen, dat moeten wij erkennen en aanvaarden. Elke vorm van twijfel aan wat is, moet absoluut tot zwijgen worden gebracht en de tongen moeten worden afgeknepen; elke staat, ongeacht zijn regime, is van nature en noodzakelijkerwijs een politiestaat, laat het gezegd zijn.

Wat de sociale sfeer betreft, kan men er niet omheen dat, op een heel andere manier, de steeds dringender wordende oproepen van die klimaatalarmisten die nooit ophouden om, met wetenschappelijke bewijzen, de nu fatale ineenstorting van onze mooie en benijdenswaardige industriële beschaving te voorspellen, worden gemuilkorfd of voor lief genomen. Tegelijkertijd waarschuwen deze economische en winstbejagmakers ons voor het uitsterven van honderden diersoorten, waarvan sommige van kolossale en onomkeerbare proporties zijn. Kunnen wij ons voorstellen te leven in een wereld zonder vogels, bijen, olifanten of walvissen, zonder onvervuilde rivieren of bossen? Ik denk het niet. En jij zeker ook niet. Dus, ja, we moeten onze mouwen opstropen en de kokosnoot schudden. Maar helaas, het is duidelijk dat de overgrote meerderheid van gelukkige consumenten van grote, glanzende auto’s en andere dragers van goedkope goederen niet van plan is de straat op te gaan om uiting te geven aan angsten of alarmen die niet de hunne zijn. Onze moedige krant heeft 2 of 3 miljoen lezers nodig, dus misschien…

Jean-Pierre L. Collignon

Espace membre

Leden