« Israël » en pro-zionistisch extreem-rechts

Deze tekst is gebaseerd op uittreksels uit een artikel gepubliceerd in nummer 76 van Bulletin Palestina, de driemaandelijkse publicatie van de Belgisch-Palestijnse Vereniging.

In haar zoektocht naar bondgenoten op het Oude Continent van Europa heeft de koloniale macht van Israël een duidelijke toenadering gezocht tot extreem rechts in Europa, wiens haat tegen de islam ze deelt.

« Geef wit patte blanche en alles wordt vergeven! Dat is in essentie de boodschap die de Israëlische regering probeert over te brengen aan gekozen vertegenwoordigers in Europa. Als gevolg daarvan zijn extreemrechtse leiders heen en weer gereisd naar Tel Aviv op uitnodiging van lokale gekozen vertegenwoordigers. En des te erger als velen van hen afkomstig zijn uit partijen met een lange geschiedenis van Jodenhaat… Sinds enkele jaren tonen nationalistische krachten op het Oude Continent een groeiende belangstelling voor Israël.

De meerderheid van de Europese extreemrechtse bewegingen heeft zich verenigd rond het gemeenschappelijke idee dat hij de voorhoede van het Westen vertegenwoordigt tegen haar vijanden: de islam.

Deze nieuwe situatie is niet aan de aandacht van de Israëlische machthebbers ontsnapt. « We hopen dat rechts zal zegevieren in Europa », verklaarde gepensioneerd generaal Eliezer Cohen van de ultranationalistische Israël Beiteinou-partij van Avidgor Lieberman, die toen minister van Defensie was, in oktober 2010.

Voor extreem-rechts is deze nieuwe verkondigde liefde voor Israël te danken aan een heroriëntatie van de denksoftware. « Wat aan extreem-rechts ten grondslag ligt, is de mobilisatie van een ‘eeuwig volk’, een ‘wij’, tegen een interne vijand (immigranten, religieuze of nationale minderheden) en een externe vijand (veroverend jodendom, samenzweerderig zionisme, overweldigend imperialisme) », analyseert René Monzat, onderzoeker bij de Copernicus Stichting.

« Onder deze omstandigheden zijn antisemitisme en islamofobie geen onveranderlijke realiteiten, maar worden ze gemobiliseerd afhankelijk van de context ».

Jodenvijandigheid was lange tijd een structurerend element in de ideologie van extreem-rechtse partijen in landen als Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Vlaanderen, maar verloor geleidelijk aan belang.

De moslimimmigrant zal daarom geleidelijk deze figuur van de Ander uitkristalliseren waartegen de idyllische visie van het « eeuwige Volk » wordt opgebouwd, vooral na de aanslagen van 11 september 2001.

Van zondebok wordt de figuur van de Jood nu opportunistisch geassocieerd met het lot van een zogenaamd bedreigd Westen.

Filosoof Ivan Segré beschrijft dit fenomeen — dat veel verder gaat dan extreem rechts — als een « filosemitische reactie », of « onder het mom van een strijd tegen antisemitisme, een ideologische aanval op de zonen van immigranten, voornamelijk Arabieren of zwarten, en intellectuelen, voornamelijk progressieven ».

Extreemrechts dat wil regeren, wil zowel zijn imago van respectabiliteit versterken als gewicht geven aan zijn kruistocht tegen de islam en zal daarom de zalving van Israël zoeken.

Sommigen zullen breken met hun judeofobe of anti-Israël erfgoed. Andere partijen, zoals de PVV, die geboren zijn uit anti-moslim racisme zonder de antisemitische weg in te slaan, zullen hun lot onmiddellijk verbinden aan dat van Israël door zich aan te sluiten bij de harde lijn van haar regering.

Tegelijkertijd kon Israël profiteren van de heersende ideologie van een « botsing van beschavingen », vooral tijdens de tweede Intifada. Op die manier legitimeert het zijn beleid om de Palestijnse nationale beweging te onderdrukken door deze deel te laten uitmaken van de wereldwijde strijd tegen het islamitische terrorisme.

Dit nieuwe discours, gebaseerd op een vermeende joods-christelijke beschaving die wordt bedreigd door groen obscurantisme, dient ook een fundamenteel doel van het zionisme: de emigratie van Europese Joden naar Israël.

In een tijd waarin de strijd om demografische suprematie in bezet Palestina belangrijker lijkt dan ooit in een context waarin het vooruitzicht op een tweestatenoplossing afneemt, wordt het versterken van de anti-islamitische psychose gezien als de beste manier om aliyah aan te moedigen.

De heer Netanyahu grijpt elke islamitische terroristische aanslag op het Oude Continent aan om Joden aan te moedigen te vertrekken.

Maxime Benatouil, lid van het Nationaal Bureau van de Franse Joodse Unie voor Vrede (UJFP), vreest de gevolgen van dit nieuwe klimaat in een land als Frankrijk, waar de meerderheid van de Joden op het Oude Continent woont. « Door te wijzen op het vermeende antisemitisme van moslims, doen we alsof we vergeten dat de Shoah in het hart van Europa werd geboren. Dit geeft extreem-rechtse groeperingen de luxe om hun gelederen niet op te schonen en tegelijkertijd aan respect te winnen ».

Tegen deze achtergrond doet FN-voorzitter Marine Le Pen haar best om zichzelf te presenteren als « het beste schild voor Franse Joden […] tegen de enige echte vijand, het islamitisch fundamentalisme ».

In deze context is extreemrechts in Europa « het spiegelbeeld van de Israëlische politieke cultuur, die antidemocratisch, racistisch, populistisch, virulent islamofoob en intolerant is », zegt Natacha Roth van het Israëlische tijdschrift +972.

De steeds frequentere deelname aan de macht van rechtse populisten die sympathiek staan tegenover de Israëlische zaak, is een buitenkansje voor Israël, vooral in een Europese Unie (EU) die het als schandalig pro-Palestijns beschouwt.

Dit alles toont eens te meer aan hoezeer de verdediging van Joden in Europa niet samenvalt met de belangen van het zionistische koloniale establishment.