Intellectuele overlevingsgids voor niet-vaccinanten van COVID-19

Door zich niet te laten vaccineren, wordt de niet-gevaccineerden « verweten » dat zij niet verantwoordelijk zijn en zich niet solidair tonen.

Laten we het dus hebben over verantwoordelijkheid en solidariteit.

Wat verantwoordelijkheid betreft, zijn er twee vreemde en bizarre dingen:

Ten eerste hebben de farmaceutische bedrijven de staten (Europese, enz.) om een disclaimer gevraagd.

De bedrijven willen hun cake hebben en er ook van eten, maar niet de glimlach van de boer (de betaling van de bijwerkingen is niet voorzien in het business plan?) … Op zijn minst zijn « wij » bereid om het geschenk van niet-verantwoordelijkheid aan de bedrijven te aanvaarden als dezelfde onverantwoordelijkheidsclausule wordt toegepast op de niet-gevaccineerde burgers …

Ten tweede nemen de staten hun verantwoordelijkheid niet: zij willen niet instaan voor de bijwerkingen die de gevaccineerden zullen ondervinden (verhoging van het d‑dimeergehalte, miskramen, longembolie, myocarditis, pericarditis, arteriële spijsverteringstrombose, enz). Ze nodigen zelfs geen artsen uit om hen te zoeken: de Staten sturen geen richtlijnen voor artsen (huisartsen of specialisten) om hen te zoeken… We weten niet of de Belgische Staat — verantwoordelijk voor een eventuele vaccinatieplicht tegenover het gezondheidspersoneel — hen een vergoeding zal geven als hij de vaccinatieplicht tegenover diezelfde mensen oplegt (?) …

De bedrijven vragen om een disclaimer en de staten verklaren zich niet verantwoordelijk als er bijwerkingen zijn terwijl de niet-gevaccineerde burgers wel verantwoordelijk moeten zijn…

Dit wordt asymmetrie genoemd: « met twee maten meten ».

In een ander artikel hebben wij solidariteit geïllustreerd aan de hand van de metafoor van de doelman: als de doelman door een coach van het veld wordt geschopt, zal het team de wedstrijd altijd verliezen. Dit is alleen mogelijk als de coach een psychopaat is…

Wie is de arts die de rol van keeper speelt in een gezondheidszorgsysteem dat zich bezighoudt met de gezondheid van een bevolking?

Het antwoord is de … huisarts.

Dan is de vraag: waarom heeft de coach (de staat) de keeper (de huisarts) van het veld gezet (zonder de zieken te behandelen)?

Waarom worden niet-gevaccineerde burgers « gevraagd » solidair te zijn terwijl de huisartsen niet op het terrein zijn? Sommige artsen zien patiënten niet of vragen om een PCR-test voordat ze de patiënt met (COVID-19) of andere ziekten zien. Het wordt onverantwoordelijk genezen…

Bovendien is er een Belgische eigenaardigheid: België is geen surrealistisch land, maar een gefragmenteerd land. Versnippering is HET kenmerk van schizofrenie. België is dus een schizofreen land met 9 ministers die zorgen (?) voor de gezondheid van de inwoners van België …

Deze versnippering maakt het mogelijk dat alle politieke actoren die zich met gezondheid bezighouden onverantwoordelijk zijn, terwijl de niet-gevaccineerde burger (het onderwerp of het voorwerp van alle aandacht?) wordt verweten dat hij geen verantwoordelijkheid draagt ten opzichte van andere burgers … Ook dit schandelijke verwijt heeft zijn uitvloeisel van schuldgevoel, van ostracisme dat pijnlijk wordt ervaren door de niet-gevaccineerden.

Het is tijd om een einde te maken aan deze versnippering en deze Belgische institutionele lasagne. En om terug te keren naar een centrale besluitvormingseenheid zonder deze veelheid van besluitvormingsonverantwoordelijkheden.

Het is aan ieder van ons om zijn verantwoordelijkheid op te nemen zonder te aarzelen. Of laten we ophouden te praten over de onverantwoordelijkheid van de niet-gevaccineerden. En dat artsen zowel gevaccineerde als niet-gevaccineerde patiënten met hetzelfde respect behandelen, en dat zij de eed van Hippocrates herlezen, die hen uitnodigt elke patiënt met waardigheid te behandelen.