In naam van de wetenschap… welke wetenschap?

Sinds vele maanden dringt het SARS-Cov19 coronavirus ons leven binnen. Vandaag kunnen we zeggen dat we een echte omwenteling meemaken in de manier waarop we samenleven in naam van een door politici en media-experts gehamerd gezondheidsgebod.

De Europese regeringen hebben alle, zij het in verschillende mate, maatregelen genomen om onze vrijheden in te perken teneinde de epidemie in te dammen of althans de ontwikkeling ervan te beheersen. Deze maatregelen behoorden tot de meest restrictieve in ons land, met een algemene staat van dienst die moeilijk als sluitend kan worden beschouwd. Het is niet omdat ik niet naar de experts heb geluisterd. Over al deze maatregelen werd niet door de regering beslist, maar door een Nationale Veiligheidsraad, bestaande uit medische deskundigen, epidemiologen, virologen en andere specialisten op het gebied van besmettelijke ziekten.

Zoals onze minister van Volksgezondheid zelfverzekerd verkondigt, zijn de beslissingen dus gebaseerd op de wetenschap. Ook al is deze verklaring een kort door de bocht, het is duidelijk dat het de mening van wetenschappers is die bepalend is voor de zogenaamde gezondheidsmaatregelen die ons in de loop van de maanden worden opgelegd. Maar welke wetenschappers zijn dat? Persoonlijkheden die institutionele functies bekleden (Ministerie van Volksgezondheid) … of die aan de top van de academische hiërarchie staan of erkende specialisten aan wie taken zijn toevertrouwd op het gebied van het beheer van gezondheidscrises of de communicatie met het grote publiek? Van allen wordt verwacht dat zij de mening delen dat de sinds het begin van de pandemie ingeslagen weg en de vooruitzichten voor de periode na de pandemie onbetwistbare successen zijn. Het gaat erom een bange bevolking zover te krijgen dat zij aanvaardt dat de besluiten die worden genomen om de situatie onder controle te krijgen, de enig mogelijke zijn en dat onze onvoorwaardelijke onderwerping aan deze besluiten, zelfs de meest onbegrijpelijke, afhangt van onze gezondheid en vooral die van de meest kwetsbaren onder ons. Het drastisch terugdringen van de circulatie van het virus is de enige manier om vooruitgang te boeken.

Aan het eind van de tunnel, de Heilige Graal: de beschikbaarheid van vaccins die dit vervloekte virus zullen verslaan. Laten we vertrouwen op de technowetenschap en we zullen gered worden! Artsen, wetenschappers of juristen die een andere mening proberen te verkondigen worden in het beste geval genegeerd, in het slechtste geval in diskrediet gebracht of zelfs beroepsmatig bedreigd. In ons land hebben sommige persoonlijkheden de willekeurige opsluiting of het huisarrest van jonge studenten of het verplichte dragen van maskers in het openbaar aangevochten.

UCL-professor Jean-Luc Gala, specialist infectieziekten en afdelingshoofd van de Universitaire Kliniek Saint-Luc, wiens bekwaamheid internationaal wordt erkend, is door zijn instelling veroordeeld voor zijn interventies in de media, die contraproductief worden geacht en« in strijd zijn met de waarden en het wetenschappelijke standpunt van de instelling « . Jean-Luc Gala heeft de door de Belgische autoriteiten bekendgemaakte cijfers ten onrechte als alarmistisch bestempeld en verklaard dat « de sluiting van de horecasector nergens op gebaseerd is ».

In Frankrijk is de situatie niet beter. Het autoritarisme van de staat en het academisme van de zelfingenomen elites zijn nog meer overheersend. Het geval van Dr Didier Raoult is emblematisch voor het conflict tussen twee opvattingen over de rol van de arts. Didier Raoult is een internationaal gerespecteerd wetenschapper vanwege zijn werk op het gebied van besmettelijke ziekten. Maar hij is van mening dat de rol van de arts is om te behandelen. Geconfronteerd met een noodsituatie op gezondheidsgebied, koos hij voor een zorgprotocol dat volgens hem doeltreffend is bij de behandeling van zijn Covid-19-patiënten zodra de eerste klinische symptomen zich voordoen. De verkregen resultaten brachten hem ertoe optimistische verklaringen af te leggen die een bende specialisten en andere gezondheidsfunctionarissen tegen hem in het harnas joegen. Het gaat om hydroxychloroquine, dat hij aanbeveelt in combinatie met het antibioticum azithromycine, dat als ondoeltreffend en zelfs gevaarlijk wordt beschouwd. Een frauduleus internationaal onderzoek, als zodanig erkend door het prestigieuze tijdschrift The Lancet , dat het publiceerde, heeft bijgedragen tot het in diskrediet brengen van Didier Raoult en, erger nog, tot het verbieden van de behandeling die hij voorstaat in zijn land en, via een afketsing, in bepaalde buurlanden zoals België.

Maar Didier Raoult, die voor de artsenvereniging van zijn land werd gedaagd, gaf niet op; hij was van mening dat een arts, overeenkomstig de eed van Hippocrates, zorg moet verlenen. Hydroxychloroquine is een geneesmiddel dat al tientallen jaren wordt gebruikt, ook al is het niet officieel toegelaten voor gebruik tegen een nieuw virus; het vormt geen risico voor de behandeling van een ziekte in een vroeg stadium, zoals momenteel wordt aanbevolen. De laatste bestaat uit niets anders doen dan zijn toevlucht nemen tot paracetamol om de koorts te doen zakken.

Dit is complete onzin. Ofwel kiest men voor het uitblijven van een ambulante behandeling en wacht men op betere dagen met het risico van verergering die daarop volgt en ziekenhuisopname, ofwel behandelt men met een onofficieel goedgekeurd geneesmiddel dat het risico inhoudt doeltreffend te zijn en zelfs een ziekenhuisopname en vooral een opname op de intensive care te vermijden … terwijl de ziekenhuizen overstelpt zijn of worden

Men moet zich afvragen wat de werkelijke redenen voor deze houding zijn. Ze zijn meervoud.

1. Professor Raoult overschaduwt de conformisten, voor wie respect voor de regels, zelfs als ze dom zijn, op de eerste plaats komt. Didier Raoult geeft openlijk blijk van zijn non-conformisme; daarom ontstemt hij en wekt hij vooral jaloezie op.
2. De behandeling die hij aanbeveelt is niet duur. Als het doeltreffend blijkt te zijn, is het een potentiële markt die ineenstort voor de farmaceutische groepen die op zoek zijn.
3. Dubbelblind onderzoek is vereist om een geneesmiddel op de markt te brengen en kan, indien correct uitgevoerd, leiden tot de conclusie dat het geneesmiddel statistisch gezien doeltreffend is. Deze methodologie is zeer geschikt voor industriële productie. Maar het vergt veel geld en tijd. Bovendien levert het een fundamenteel ethisch probleem op, omdat het twee groepen patiënten vergelijkt, waarvan er één alleen een placebo krijgt. Het impliceert dus een keuze om zieke patiënten vrijwillig onbehandeld te laten wanneer er geen alternatief is.

Professor Luc Montagnier is de winnaar van de Nobelprijs voor geneeskunde voor zijn ontdekking van het AIDS-virus. Hij is een innemende en ruimdenkende persoonlijkheid. Bezorgd over de oorsprong van de pandemie en het betrokken coronavirus, durfde hij op basis van laboratoriumwaarnemingen van het genoom van het virus de hypothese naar voren te brengen dat het virus kunstmatig was ontstaan. Het was te veel om de groep van eerbiedige journalisten en pundits onder ogen te komen.

Een laboratorium in twijfel trekken is heiligschennis voor de techno-wetenschappelijke kerk, die zegt wat moet worden gedacht en vooral wat niet mag worden gedacht. Van een geniaal onderzoeker, die gerespecteerd en zelfs vereerd werd, is Luc Montagnier een controversiële en weinig geloofwaardige figuur geworden. Zijn hypothese is niet toelaatbaar… vooral omdat het komt van iemand die zijn verstand aan het verliezen is… Denk na! Hij ging zelfs zo ver dat hij zich publiekelijk verzette tegen de uitbreiding van de verplichte vaccinatie van jonge kinderen in Frankrijk, omdat hun zich ontwikkelende immuunsysteem ernstig zou kunnen worden verstoord. Hij spreekt zich ook regelmatig uit ten gunste van natuurlijke behandelingen voor Afrikaanse bevolkingsgroepen die door AIDS worden bedreigd. De incidentie van AIDS kan worden verminderd door nutritherapie en, eenvoudiger nog, door een regelmatige inname van vers fruit en groenten. Dit alles lijkt niet erg ernstig voor de hoeders van de tempel van de orthodoxe geneeskunde, die onderworpen zijn aan de farmaceutische lobby’s.

Luc Montagnier heeft de moed zijn moreel gezag te gebruiken om verontrustende uitspraken te doen die grote financiële belangen bedreigen en de zekerheden van technowetenschappers in twijfel trekken. Hij durft nu te twijfelen aan de veiligheid van een virus onderzoekslaboratorium. Dit is te veel, vooral voor de Franse hiërarchie, aangezien het P4 laboratorium in Wuhan zichzelf heeft kunnen uitrusten en opstarten dankzij de Franse medewerking. Ik ben niet bevoegd om de relevantie van de hypothese van Luc Montagnier te beoordelen. Ik hoor specialisten deze hypothese verwerpen op basis van geloofwaardige argumenten. Zeker is dat nog vóór enige serieuze analyse een hypothese als politiek incorrect wordt verworpen. De auteur ervan moet dus in diskrediet worden gebracht en zijn wetenschappelijke bekwaamheid moet in twijfel worden getrokken!

Net als Luc Montagnier is Christian Perronne een man die wordt gerespecteerd als arts, als rigoureus wetenschapper en die ook wordt erkend om zijn menselijke kwaliteiten. Hij is hoofd van de afdeling infectieziekten van het ziekenhuis van Garches en is van mening dat het beheer van de pandemie in zijn land rampzalig is geweest en nog steeds is. Al maanden hekelt hij de politiek van angst die zijn medeburgers hypnotiseert. Hij heeft zich onlangs opnieuw in niet mis te verstane bewoordingen uitgelaten over de gezondheidsmaatregelen die in Frankrijk van kracht zijn. Zij is van mening dat « dee gezondheidsmaatregelen moeten erop gericht zijn de risicogroepen te beschermen, hen te screenen en hen zo vroeg mogelijk bij het begin van de symptomen te behandelen met hydroxychloroquine en azithromycine, waarvan de doeltreffendheid en de veiligheid, mits in een vroeg stadium gegeven, in ruime mate zijn bevestigd. Veel doden hadden vermeden kunnen worden. Huisartsen en geriaters zijn ontmoedigd om te behandelen. In deze context is het onbegrijpelijk dat men onze kinderen blijft vervolgen achter nutteloze maskers. Al deze maatregelen zijn bedoeld om de Fransen een vaccin te laten eisen. Maar wat is het nut van een algemeen vaccin voor een ziekte waarvan het sterftecijfer dicht bij 0,05% ligt ? Geen. Deze massale vaccinatie is onnodig. Bovendien kunnen de risico’s van vaccinatie groter zijn dan de voordelen « .

Wat moeten we concluderen? Zeker niet dat elke beslissing op basis van wetenschappelijke kennis a priori moet worden aangevochten. Maar het is essentieel om het eens te worden over het concept van wetenschappelijke kennis. Niet alleen evolueert de kennis in een bepaalde discipline met de tijd, maar zij is ook altijd afhankelijk van de tijdgeest en van vooronderstellingen of postulaten die niet wetenschappelijk zijn. Het is duidelijk dat wetenschappelijke kennis niet neutraal is. Het kan het algemeen belang dienen, maar het kan ook een machtsinstrument zijn, dat elke zweem van afwijkende mening het zwijgen kan opleggen en bovenal de burgers kan onderwerpen. In dit geval moet de term « wetenschap », die door de minister van Volksgezondheid wordt gebruikt, correcter worden vervangen door « technowetenschap ». Het is een wetenschap ten dienste van de techniek en meer bepaald van de industrialistische technologische ontwikkeling.

We zijn echt in ideologie. Geloofwaardige wetenschappers zijn zij die dit wereldbeeld aanhangen, ook al zijn zij zich daarvan niet bewust. De oplossing kan alleen komen van industriële consumentenproducten, zoals het geval is met vaccins. Preventie, voedingssupplementen en geneesmiddelen waarvan het octrooi is afgelopen, zijn manieren om genegeerd of zelfs bespot te worden.

Tenslotte is het belangrijk te onthouden dat geneeskunde geen wetenschap is. Het is een geheel van praktijken, zeker gebaseerd op wetenschappelijke kennis, gericht op genezing. Geneeskunde omvat dus preventie, zorg, aandacht en behandeling na geïnformeerde toestemming van de patiënt. Geïnformeerde toestemming mag niet het resultaat zijn van eenzijdige propaganda, waarbij nadelige effecten en onbekendheden worden gemaskeerd.

Paul Lannoye, lid van het bureau Grappe, doctor in de natuurwetenschappen