Het echte Hulot schandaal

Meer dan 10 jaar geleden lanceerde La Décroissance, als reactie op zijn beroemde « ecologische pact », het Pacte contre Hulot. Hoewel ondertekend door meer dan tienduizend internetgebruikers en breed uitgemeten in de activistische wereld, werd het door de mainstream media even gretig genegeerd als zij de eerste hadden gevierd. Wat hield het Pact tegen Hulot in? Het zou kunnen worden samengevat met deze verstandige formule van Jean Lassalle, een centrumrechtse afgevaardigde en ver verwijderd van het gangbare portret van de zadist met het mes tussen de tanden, die op 9 oktober 2008 in de Nationale Vergadering verklaarde: « Ik stel voor Nicolas Hulot tot Vader des Vaderlands te verheffen en hem zelfs heilig te verklaren, gebruik makend van de goede betrekkingen die de President van de Republiek met de Paus onderhoudt. Het zou inderdaad verstandig zijn hem te beschermen tegen justitie, die hem op een dag zou kunnen vragen rekenschap af te leggen van zijn daden: het is immers het geld van de grootste speculanten en vervuilers dat hij in zijn stichting witwast, of groener maakt! La Décroissance heeft in die zin meervoudige analyses ontwikkeld, ook al betekent dit dat het redundant is met het risico dat de lezers er soms moe van worden. Zij stond alleen, te beginnen bij links,waar de Communistische Partij, de Socialistische Partij en natuurlijk Europa-Ecologie-les-Vert zich haastten om het pact te ondertekenen van de lieveling van het groene liberale kapitalisme en de (eco)maatschappij van het spektakel. Dit zijn dezelfde partijen die zullen blijven vermoeden dat groeibezwaarmakers nooit antikapitalistisch genoeg zijn… Is het nog nodig om ruzie te maken? Het is bekend dat niemand zo doof is als zij die niet willen horen, maar laten wij nog een symptomatisch voorbeeld nemen: « Ik heb met nogal wat autofabrikanten gesproken: als wij duidelijke regels voor hen opstellen, zullen zij zich kunnen aanpassen, ook de Duitse auto-industrie ». aldus Nicolas Hulot, nog steeds voorzitter van zijn stichting, die wordt gesponsord door Norauto en Autoroutes du Sud de la France, op de belangrijkste staatszender van Frankrijk (France Inter, 6 oktober 2009). Zijn lijn is niet veranderd: Lang leve biologische Porsches! Helaas, een decennium later steunen sommige ecologen, zoals de voormalige rebel José Bové, hem nog steeds. Op 28 februari 2018 gaf de Europarlementariër van de Franse partij Europa Écologie-les Verts hem een groot « Hou vol Nicolas!

Natuurlijk hebben onze analyses nooit toegang gehad tot de microfoon van France inter, behalve via een komiek die ook om deze reden snel werd ontslagen⁽¹⁾Het stilzwijgen van de media over het Pact tegen Hulot was zo oorverdovend dat wij uit spot een medaille « journalist die zijn werk doet » in het leven riepen voor de eerste journalist die het waagde erover te praten. Op 17 september 2008 meldden wij ironisch: « Al meer dan 5.000 handtekeningen voor het « Pact tegen Hulot » en geen enkele journalist is erin geslaagd ook maar één regel over het onderwerp te schrijven. Onderstaande medaille moet je uitknippen en op je jasje plakken als jij, journalist bij een dominant medium, de eerste bent die dit taboe doorbreekt.

En nu, 10 jaar later, duikt het Hulot-schandaal weer op in de media.s media! Het Pact tegen Hulot wijst op de ecologische bedriegerij van « de voormalige presentator van het TV-programma « Ushuaïa » (TF1) die gepromoveerd is tot minister van Staat » (Le Monde diplomatique(juli 2017) komt het eindelijk op het medialandschap? Nicolas Hulot, nu nummer 3 in de Franse regering, is des te meer de perfecte « nuttige idioot » van het liberale kapitalisme, zoals hij dat gedurende zijn hele carrière is geweest; zijn functie is altijd geweest te parasiteren op de ecologische ruimte door te beloven het liberale kapitalisme en de spektakelmaatschappij (eco)compatibel te maken. Vandaag, staat het de regering toe van Emmanuel Macron om zichzelf een groen imago te geven tegen geringe kosten.

Nee, natuurlijk, dit alles zouden naïeve illusies zijn in het media-politieke systeem. Dit soort diepgaande analyse is niet alleen niet interessant voor de mainstream media, maar roept vooral de vraag op wat zij zijn. Wij zullen hier niet verder op ingaan. Het enige wat hen kon interesseren, of liever boeien, waren oude, voorgeschreven zedenzaken over hem. Dit is wat onze « grote » verdedigers van de persvrijheid opwindt en ijverig aan het werk zet. Maar vreemd genoeg, terwijl de mode eerder is om te lynchen op het nieuwe openbare plein, omgedoopt tot de « sociale netwerken », zonder vermoeden van onschuld, doen sommigen deze keer alsof ze verontwaardigd zijn. En de regering kwam haar beschermeling te hulp. « Afhankelijk van of je machtig of ellendig bent… Over Nicolas Hulot zullen we niet klagen, temeer daar hij in zijn jeugd zelfs paparazzi was. Begin 2018 heeft het meest verwezenlijkte product van het liberale kapitalisme en de televisie zich gewoon in de positie van de verwaterde bevonden. Hij had ons zelf uit de eerste hand uitgelegd hoe je de media, regeringen, bedrijven… In die tijd lachten we om dit niveau van naïviteit.

Het « schandaal Nicolas Hulot » onthult in feite het schandaal van het mediapolitieke systeem dat hem (als kind) koning maakte: « Op een dag probeerde ik volwassen te worden en ik gaf het definitief op » (tijdschrift Psychologies, januari 2007).

Vincent Cheynet is hoofdredacteur van de Franse krant  La Décroissance