Julian Assange
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Eind 2018 had in Namen een conferentie-debat moeten plaatsvinden met Michel Collon, in het kader van de « Conférences du samedi ». Het werd afgelast onder druk van de organisatoren. Hetzelfde gebeurde eind 2019, in dezelfde stad, toen de vzw Carrefour des Cultures probeerde een debat te organiseren met Jean Bricmont, Michel Collon en vertegenwoordigers van de mainstream media; de terugtrekking van deze vertegenwoordigers maakte het evenement zinloos. Voor de initiatiefnemers van deze debatten is dit slechts uitstel. Maar zij hebben moeite om hun partners (in het eerste geval(1)) en de klassieke media-actoren (in het tweede) te overtuigen.
Als voorbeeld van de genoemde druk werd in een e‑mail aan een van de partners van de organisatoren (een boekhandel) gezegd: « Ik zal uw commerciële imago vernietigen « . Daarbij komen nog de gebruikelijke denigrerende opmerkingen over geplande sprekers, zoals « samenzweringstheoreticus « , « vriend van dictators « , enz.(2)
Dit zijn twee van de voornaamste punten van kritiek die gewoonlijk op de onderzoekers en activisten in kwestie worden geuit, ter rechtvaardiging van de poging om hen van het maatschappelijk debat uit te sluiten. De beschuldiging van antisemitisme wordt er meestal aan toegevoegd. Laten we deze kritiek onderzoeken.
PARODIE OP KRITIEK
De beschuldiging van antisemitisme is bijzonder belachelijk, omdat zij gebaseerd is op de scherpe kritiek van deze onderzoekers en activisten aan het adres van de Israëlische regering, in verband met haar weerzinwekkende beleid jegens de Palestijnen. Maar een reeks persoonlijkheden uit Hebreeuwse cultuurfamilies zijn of waren even radicaal in hun kritiek op deze macht: Noam Chomsky, Shlomo Sand, Michel Warschawski, Stéphane Hessel, Emmanuel Todd, enz.
Het was niet op openbare conferenties dat de leiders van de VS besloten Allende, Lumumba, Arbenz, Mossadegh omver te werpen of te vermoorden…
De beschuldiging van samenzwering is absurd van aard, aangezien de geschiedenis en de huidige gebeurtenissen vele voorbeelden van echte samenzweringen bieden. Om de VS te nemen (maar men had ook vele andere mogendheden kunnen kiezen): het was niet op openbare conferenties dat de leiders van dit land besloten een democratisch verkozen socialistische regering in Nicaragua te destabiliseren door paramilitaire groepen te financieren (die intensief moorden en folteren)(3)of besloot de progressieve en democratische Allende omver te werpen of te vermoorden(4)Lumumba (met België)(5)Arben(6)Mossadegh (met het Verenigd Koninkrijk)(7)enz.
De derde aanklacht (verdediging van problematische regeringen) is de enige die soms kan worden gerechtvaardigd. Afgezien van het feit dat dit geen enkele uitsluiting van de debatten legitimeert, zijn er echter twee zeer grote kanttekeningen bij deze kritiek. Ten eerste: de auteurs ervan zijn zich meestal niet bewust van wat ten dele aan de verdediging van de regeringen in kwestie ten grondslag kan liggen. Want als deze regeringen enerzijds hun volkeren vaak schade berokkenen (corruptie, onderdrukking…) en het westerse imperialisme vaak gebruiken als middel om zichzelf te legitimeren, dan zijn zij anderzijds ook vaak instrumenten waarmee de volkeren in kwestie proberen controle te houden over hun hulpbronnen, sociale rechtvaardigheid te garanderen, enz. De situaties zijn complex, en het is vaak moeilijk te beoordelen in welke mate men zich in de eerste gevallen bevindt, en in welke mate men zich in de tweede bevindt.
In plaats van met deze complexiteit rekening te houden, beperken de dominante media zich over het algemeen tot het aan de kaak stellen van de eerste soorten situaties (corruptie, repressie, enz.), terwijl zij de tweede dimensie, het verzet tegen het imperialisme, negeren. Erger nog: dit imperialisme wordt ook heel vaak door deze media genegeerd, of zelfs vermomd als humanitaire interventies. Dit is bijvoorbeeld duidelijk in verband met Venezuela(8) en Syrië(9) (deze kritiek is niet gericht tegen alle journalisten in de mainstream media. Wat Syrië betreft, bijvoorbeeld, heeft iemand als François Janne d’Othée zeer goed werk verricht).
Het tweede grote nadeel van de kritiek in kwestie is dat, aangezien de mainstream media het westerse publiek reeds overspoelen met eenzijdige kritiek op de genoemde machten, J. Bricmont en M. Collon ervoor hebben gekozen zich te concentreren op de ontbrekende informatie. Deze keuze is even verdedigbaar als ongemakkelijk, gezien alle daaruit voortvloeiende uitsluitingen en lasterpraatjes. De leden van onze « elites » die deze lasterpraktijken uitvoeren, bevinden zich daarentegen in de comfortabele positie van degenen die met de stroom mee zwemmen.
BHL EN MBN: JA. BRICMONT, CHOMSKY, COLLON : NEEN
In die zin is het interessant om te zien dat in dezelfde stad Namen, in 2016, een conferentie van Bernard-Henri Levy niet werd geannuleerd. Dit is iemand die vaak crimineel beleid heeft verdedigd(10). Het gaat er hier niet om iemands recht van meningsuiting te betwisten; integendeel, het zou zeer interessant zijn indien dergelijke persoonlijkheden het aandurfden deel te nemen aan debatten met echte tegenstanders, zoals M. Collon of J. Bricmont.
Deze feiten herinneren ons ook aan een andere gebeurtenis, die tot immense verontwaardiging had moeten leiden. Ook in 2016 zou Noam Chomsky ten overstaan van het Franse nationale parlement een wetenschappelijke onderscheiding in ontvangst nemen. Maar de socialistische fractie heeft het evenement verhinderd(11). Laten we niet vergeten dat Chosmsky (die samenwerkte met Bricmont) een groot intellectueel en humanistisch militant is voor internationale gerechtigheid — de reden voor de oppositie van de Franse « socialisten ». Zij zijn immers te zeer betrokken bij criminele geopolitiek, wat bijvoorbeeld blijkt uit het feit dat dezelfde « socialisten » het Legioen van Eer hebben toegekend aan de kroonprins van Saoedi-Arabië, Mohammed Ben Nayed(12).
De auteurs van de genoemde persberichten en de journalisten die het debat weigerden, zouden zich de volgende vraag moeten stellen: willen zij deel uitmaken van de handlangers van het systeem of niet? Van dit systeem dat de neiging heeft liever zaken te doen met machten als de Saoedi’s dan hulde te brengen aan mensen als Chomsky?
Daniel Zink
