GEGEVENS STRIKE

De verslechtering van de arbeidsomstandigheden in de gezondheidssector is overduidelijk. Artsen en verpleegkundigen vertellen ons dat zij nu minstens de helft van hun tijd besteden aan het invoeren van gegevens, het beantwoorden van enquêtes, het begrijpen van nieuwe software, het verzamelen van informatie over patiënten… Dit proces maakt deel uit van de neergang van de sector. In Frankrijk verspreiden vakmensen bij demonstraties een folder waarin wordt opgeroepen tot een datastaking? Dit is een inspiratie voor hun Belgische collega’s.

Wij, beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, het maatschappelijk werk en het bijzonder onderwijs, roepen op tot een staking tegen het management en de geautomatiseerde hulpmiddelen:

• om onze activiteiten te beschermen tegen de hebzucht van commerciële belangen
• de voortdurende verslechtering van de openbare diensten een halt toe te roepen
• om weg te komen van de logica van winstgevendheid en controle
• om de controle over onze banen terug te nemen

Wij constateren een algemene verslechtering van de hulp- en zorgverlening aan de bevolking, en steeds slechtere arbeidsomstandigheden. Het is eenvoudig: het stelsel van gezondheidszorg en sociale zorg en de diensten van algemeen belang brokkelen voor onze ogen af. « Tegelijkertijd voelen we allemaal dat de druk toeneemt, en dat deze druk via IT wordt doorgegeven.

Het isgeen toeval dat managers onze tijd stelen. Er komt steeds meer software (Cortexte, RIMP, enz. voor de psychiatrie, ISIS, COSMOS, SIAO, enz. voor de sociale actie), er verschijnen nieuwe protocollen en de administratieve normen veranderen voortdurend. De tijd die achter de computer wordt doorgebracht met het invoeren van gegevens, gaat onvermijdelijk ten koste van menselijke relaties, vergaderingen en communicatie tussen collega’s. We kunnen niet langer nadenken over ons werk of voldoen aan de behoeften van de mensen die we dienen.

Verzoeken, handelingen, waarnemingen, woorden, gedragingen, telefoongesprekken… moeten « getraceerd » worden, maar waarom en vooral voor wie? Volgens het managementdiscours gaat het erom « het openbare aanbod te rationaliseren door goede praktijken toe te passen om de gebruiker een betere dienstverlening te bieden », maar het is precies het tegenovergestelde wat er gebeurt! De mens en de situaties waarin hij verkeert, zijn te complex om in gestandaardiseerde hokjes te passen.

Wij werken nu alleen nog om ons aan de procedure te houden, en onder bedreiging en chantage . We moeten prijzen om het budget niet te verliezen, we moeten prijzen om te laten zien wat we doen en zogenaamd om ons werk in de verf te zetten. Het is een dubbele leugen: alleen wat meetbaar is, wordt beoordeeld (dit en dat onderhoud, deze en gene activiteit, hoe vitaal ook, « past » niet in de software) en al deze beoordelingen voorkomen niet dat de openbare diensten verstikken of dat posten niet worden vervangen, integendeel.

Maar wat gebeurt er met de gegevens die levenslang in de verwerkingssoftware zijn opgeslagen? In vertrouwen, of uit naïviteit, stemmen mensen in met hun geolokalisatie door toepassingen te downloaden. Digitale gegevens worden gebruikt om zorg- en ondersteuningstrajecten uit te stippelen. Dit zijn sociaal-economische gegevens. Zij zijn niet in het belang van de patiënt of de persoon die wordt ondersteund, maar in het belang van de concurrentie tussen diensten en beroepsbeoefenaren. In een context van commodificatie van onze sectoren verrijken zij de statistieken die aan verzekeringsmaatschappijen en startende ondernemingen worden verkocht.

Het argument dat soms wordt gebruikt is dat wij ons tegenover de toezichthoudende autoriteiten moeten verantwoorden voor wat wij doen wegens het risico van klachten van « gebruikers » en hun familie. In werkelijkheid wordt de verantwoordelijkheid voor eventuele fouten, omissies en tekortkomingen bij de beroepsbeoefenaren gelegd. Wij verkopen het toezicht en de controle op onze activiteiten om de goede praktijken in acht te nemen of de organisatie van de dienstverlening te verbeteren. De overheid organiseert de verslechtering van de dienstverlening en wijst met de vinger naar degenen die de diensten tegen alle verwachtingen in draaiende houden.

Het recht om vergeten te worden en het medisch beroepsgeheim verdwijnen. Wat niet uit het medisch dossier mag komen, wordt ter beschikking gesteld van de handelaars. Omgekeerd gaat wat er in zou moeten staan (nosografie, biografie, ziektegeschiedenis) verloren omdat de verzorger vermijdt te veel te zeggen in een dossier waarvan hij of zij niet weet in wiens handen het zal vallen.

BESTAAT ER NIET ZOIETS ALS

VAN GOEDE DIGITALE PRAKTIJKEN, OMDAT NEUTRALITEIT

VAN HET COMPUTER GEREEDSCHAP IS EEN MYTHE

Wij weigeren toe te staan dat onze banen van hun betekenis worden afgeleid, om een bureaucratische machine ten dienste van commerciële belangen tevreden te stellen.

Genoeg van het verspillen van overheidsgeld aan IT-toepassingen en ‑diensten!

ROEPEN WIJ OP TOT EEN STAKING VAN ALLE BEHEERSINSTRUMENTEN

• Binnen psychiatrische instellingen
• Sociale diensten en verenigingen
• In alle opvang‑, hulp- en verzorgingsinstellingen voor de bevolking

Hoe gaan we het doen?

In de eerste plaats moeten de beheersinstrumenten in elk van onze sectoren worden geïdentificeerd.

Ten tweede, om ze ondoeltreffend te maken. Ga niet naar administratieve vergaderingen. Vul geen diagnoses, procedures, onderhoudsrapporten, statistieken in. Vul het computerdagboek niet in. Bijvoorbeeld: op Cortexte, Edgar niet invullen (codering van procedures, handelingen en diagnoses). In Nova en Peps: niet invullen van het sociaal dossier, waarbij alle gegevens (gezinssamenstelling, inkomen, problemen en interventies, gespreksverslagen) worden geautomatiseerd.

Ten derde, elkaar steunen en gezamenlijk omgaan met mogelijke dreigingen en vergeldingsmaatregelen.

Laten we innoveren, laten we overstappen op papier en laten we ons (opnieuw) de vraag stellen wat dit betekent in termen van vertrouwen en vertrouwelijkheid. Het is aan ons, de professionals, om onze inzamelmiddelen te creëren. Laten we het niet overlaten aan de softwarebedrijven die onze bedrijven saboteren. Laten we samen beslissen wat er moet worden opgeschreven.

De aanzet wordt gegeven door het IC. I. H. (Collectif Inter-Hôpitaux), dat deel uitmaakt van de Sauvons l’Hôpital-beweging, die heeft opgeroepen tot het niet coderen van « T2A » (fee-for-service) procedures.

Nu is het onze beurt om dit middel te gebruiken, de datastaking , die, als zij wordt veralgemeend, zeer doeltreffend zal zijn, daar zijn wij zeker van.

Laten we gaan ! Wat riskeren we? Iedereen heeft wel eens een computerstoring op zijn of haar afdeling meegemaakt, en het werk werd toch gedaan… bovendien werken de meest gevoelige afdelingen, zoals bepaalde intensive care units, uitsluitend op papier.

Laten we de staking nieuwe wapens geven. Laten we de managers raken waar het pijn doet: op de datadrager. Ze zullen een serverstoring niet overleven, en wij zullen niet sterven. Integendeel, wij zullen meer vrijheid in ons werk krijgen.

Commissie voor gezondheid en sociale actie tegen de beheersinstrumenten van de Printemps de la Psychiatrie