DRAAI LINKS, LINKS!

Er is één persoon die uiteindelijk echt iedereen en iedereen met hem zal afzeiken, en dat is de zeer onuitsprekelijke en onspeelbare François Hollande, de voormalige en — behoudens een cardio-vasculair accident of een scooterongeluk — nog één jaar president van de Franse Republiek. Zijn laatste interventies in het openbaar, op televisie, radio of voor een of ander katheder en deze of gene vergadering, tonen aan tot welke idiotie en blindheid de praktijk van de macht kan leiden. In de laatste peilingen wordt hij gesteund door ongeveer 14% van de potentiële kiezers; zijn eerste minister, de schuchtere Valls, wordt niet overtroffen in het aantal mensen dat zijn optreden waardeert. Dit schijnt de Elysee en zijn buurman in Matignon niet te verontrusten of te verbazen, die tegen de wind in (sociaal) doen en blijven doen wat zij willen op alle gebieden. 

Laten we de details van de ontkenningen en blunders die zich hebben opgestapeld sinds Flamby aantrad, overslaan, de lijst is te lang en onverteerbaar. Wat zal worden herinnerd is het lef van het personage dat overal met pathetische koppigheid herhaalt dat « Frankrijk het beter doet », dat « dehet herstel is hier », dat « De werkloosheid zal uiteindelijk dalen » , zoals hij steeds zegt, en de wet die de arbeidswet moet wijzigen « is een uitstekende zaak ». Het bewijs : het moest definitief worden aangenomen met de belangeloze hulp van het fameuze artikel 49.3 en in algemeen enthousiasme, in flagrante tegenspraak met de opinie en de demonstraties die zich overal vermenigvuldigden in een steeds afkeurenswaardiger, ja zelfs verontrustender klimaat. Want als, vanuit hun standpunt, de politieagenten van Frankrijk en Navarra reden hadden om op 18 mei te protesteren tegen het wantrouwen en de haat Feit blijft dat de vele beelden van afranselingen en diverse slagen in het gezicht van mensen van alle leeftijden en beide geslachten, die op grote schaal via sociale netwerken worden verspreid, getuigen van een agressiviteit en gewelddadigheid die vaak buitenproportioneel is van de kant van de « ordehandhavers ». Men kan zich trouwens afvragen wat kameraad Hollande — en zijn minister van Binnenlandse Zaken — vond van de steun van de verkozen frontmannen aan de woedende politieagenten op de Place de la République, die zich beiden met veel plezier lieten portretteren in een openhartige, grappige en mooie kameraadschap. Wat uit dit alles blijkt, is natuurlijk dat het beleid dat nu al vier jaar wordt gevoerd, weinig gelijkenis vertoont met het « linkse » beleid dat velen van de kandidaat verwachtten Ik ben de president die zijn politieke spelletje blijft spelen met als enig vooruitzicht zijn hypothetische herbenoeming als hoofd van het land, om de klus te klaren. En het zal zeker geen pleziertje worden gezien de jongste ontwikkelingen in een conflict dat een groeiend aantal werknemers, alle sectoren inbegrepen, tegenover een uitvoerende macht plaatst die niet van plan is beslissingen te laten vallen die met de ons bekende brutaliteit en minachting zijn genomen. Wat de waarschijnlijke uitkomst van dit touwtrekken betreft, die is niets minder dan onzeker en tegen de tijd dat u deze column leest, zal de teerling geworpen zijn en zal het niet op toeval berusten, maar alleen op de vastberadenheid en koppigheid van een van de twee tegenstanders. 

Als deze column te veel gericht lijkt te zijn op de situatie van onze grote neef in plaats van op de zaken van het kleine stukje grondgebied dat wij delen, zie dat dan alstublieft niet als een gebrek aan belangstelling voor wat hier misschien terecht verwaarloosd lijkt. Wat aan beide zijden van de dunne grens tussen ons wordt beleefd en besproken, vertoont gewoon overeenkomsten waarmee rekening moet worden gehouden. Aan beide zijden zien we een aanzienlijke en steeds strijdbaarder toename van de krachten die het regressiebeleid en de frontale aanvallen op de sociale verworvenheden door de twee regeringen aanvechten. Het feit dat de motieven en redenen voor deze radicalisering keer op keer worden gekarikaturiseerd en verkeerd worden voorgesteld door commentatoren en redacteurs die onder orders staan, toont aan dat de crisis die de twee landen door elkaar schudt, niet langer gebaseerd is op strikt sectorale kwesties, maar dat men er zich steeds meer van bewust is dat het een heel systeem is dat ten val moet worden gebracht. Enkele verlichte mensen in de wereld wijzen nieuwe wegen aan, te beginnen met de manier waarop mensen over de wereld denken en denken, die radicaal moet worden omgegooid. In de tweede plaats is het, heel concreet, absoluut noodzakelijk om andere manieren van produceren die we hebben Tegelijkertijd moet een nieuwe levenskunst worden bevorderd die losstaat van de toevalligheden en dictaat van een pseudo-economische wetenschap waarvan bekend is dat zij uitsluitend ten dienste staat van de heersende klassen. Er zijn vele knopen te ontwarren; de taak is immens, zoals wij ook weten. En het is alleen collectief, universeel, dat we dit historische werk zo snel mogelijk moeten aanpakken. Wij staan voor een onbeschreven blad waarop alles, werkelijk alles, moet worden herschreven, en de huidige strijd, mits wij er een resoluut nieuwe betekenis aan geven, ver van de overheersende clichés, zal misschien deel uitmaken van de radicale omwenteling die komen gaat. 

Jean-Pierre L. Collignon