DE VERLEIDING VAN HET KWAAD

We dachten dat ze het begrepen hadden. De publicisten probeerden te doen alsof ze fatsoenlijk waren geworden en niet langer vrouwen verachtten en de schoonheid van hun lichaam gebruikten om van alles en nog wat te verkopen… Welnee, midden in een bewustmakingscampagne tegen geweld tegen vrouwen durven sommige reclamemakers het aan om een klootzak af te beelden die een vrouw in elkaar slaat omdat ze hem geen hamburger van het gewenste merk heeft gebracht.

« GROTE KLOOTZAKKEN … »

De lawine van verontwaardigde reacties maakte het dan ook noodzakelijk deze Ricky dwazen aan de kaak te stellen. Maar denkt u dat de media eindelijk de culturele en sociologische verwoestingen van al die reclames aan de kaak zullen stellen. Helemaal niet. Wij zullen het advies inwinnen van « reclamespecialisten « , d.w.z. actoren uit de sector die het beroep uiteraard zullen verdedigen. Dus het debat wordt: « Zal Picky profiteren van zijn pakket of niet? Om de zeer boze feministen te sussen, wordt hen wijsgemaakt dat het boze Nederlandse bedrijf het niet in de hemel zou halen en dat het klanten zal verliezen. « Zeg goed of zeg slecht, maar praat erover  » (een recept dat ook geldt voor politici op het podium) zou niet langer werken. Maar toch raden wij u aan niet meer over deze Sticky Burger-rotzooi te praten om er geen reclame voor te maken: wij zijn niet ver af van een contradictie in termen van het verdedigen van « de reclamesoldaat ». Uiteindelijk was de meest relevante opmerking, voor één keer, afkomstig van een spreker op sociale netwerken:  » Je advertentie is net zo smerig als je hamburgers eruit zien. Echt grote idioten om dit soort visuele vodden te produceren!  »

Hoewel er een goede gelegenheid was om de verwoestingen van de reclame aan de kaak te stellen, stelde het merendeel van de media zich tevreden met het stigmatiseren van de macho-uitspattingen in Licky’s advertentie en niet met de perverse logica van het hele reclamediscours.

ONDERWERPING AAN DE MACHT VAN HET GELD

Je zou denken dat journalisten genoeg zouden krijgen van reclame die bepaalt wat zij al dan niet kunnen zeggen en die grote hoeveelheden zendtijd en papierruimte wegleidt van het nieuws. Maar nee, het Stockholm syndroom lijkt weer toe te slaan en de slachtoffers sluiten een pact met hun kwelgeesten. Terwijl het meerderheidsakkoord van de Federatie Wallonië-Brussel voorziet in een (zeer, zeer kleine) vermindering van de reclame op Rtbf, denken sommige van de « interne » journalisten niet dat reclame « creatief » is en dat het hen niet stoort? De afschaffing van de ondraaglijke reclameboodschappen die het journaal van Matin Première tussen 6 en 8 uur ‘s ochtends onderbreken, brengt dus geen vreugde bij degenen die opgelucht zouden moeten zijn over het einde van deze reclamespots die voortdurend ingaan tegen de inhoud van zoveel redactionele stukken waarin wordt gesuggereerd dat de  » Deplaneet zit in de problemen door de overconsumptie van een groot deel van onze tijdgenoten die het geluk hebben in rijke landen te wonen…

Men zoekt tevergeefs naar de reden van een dergelijke tegenstelling tussen de plicht tot informatie en de eerbied voor de reclame. Zou het kunnen komen door de angst om de inkomsten van de Rtbf te zien dalen en dus de angst om zijn bevoorrechte baan te verliezen? Het is waar dat in een tijd waarin de overheid verstoken is van financiële middelen (het is noodzakelijk de belastingen te verlagen van de multinationals en de rijken die, volgens de neoliberale doxa, degenen zijn die de economie doen draaien en het onaantastbare BBP doen toenemen), het nodig is particuliere ondernemingen om een paar centen te smeken in ruil voor de invasie van reclame. En dan te bedenken dat dit dezelfde mensen zijn die opscheppen over hun onafhankelijkheid… Radio, TV, gedrukte media: overal onderwerping aan de markt die de touwtjes in handen heeft van de enige goed gevulde portemonnees. En dan worden we verrast door het verlies aan geloofwaardigheid van deze dominante media en de vlucht van de burgers naar sociale netwerken of de alternatieve pers zonder reclame die u nu aan het lezen bent.

DE BEVORDERING VAN ALLE ONDEUGDEN

Als Micky probeert de mensen aan het lachen te maken (zonder succes!) met geweld tegen vrouwen, zijn er andere reclames die surfen op andere slechte gevoelens. Veel mensen vonden de reclame voor Hörreurmann garagedeuren onwaardig. Hier is het de jaloezie, de domme en nare afgunst van dit ranzige middenklasse-echtpaar dat wordt aangeprezen om de verkoop van garagedeuren te bevorderen:

« Heb je gezien, schat, dat onze buren een nieuwe Hörreurmann garagedeur hebben?  »

Geen probleem, schat, we kopen ook een grotere, en daarbovenop kopen we een nieuwe voordeur voor onze villa… Wat zij zullen ondergaan…  »

Het lijkt een karikatuur van wat Richard Gregg al in 1936 aan de kaak stelde in zijn profetische boek, The Value of Voluntary Simplicity⁽¹⁾. Gregg toonde aan dat consumentisme werkt via wat in de VS het Keep up with the Jones-syndroom wordt genoemd. Wij kopen nutteloze dingen, niet omdat wij ze nodig hebben, maar om te concurreren met onze buren (de Joneses) en hun te tonen dat wij rijker zijn dan zij. De opzichtige consumptie, die in 1899 voorbehouden was aan de vrijetijdsklasse⁽²⁾, breidde zich uit tot de Amerikaanse middenklasse alvorens de hele wereld te infecteren.

Natuurlijk, sommige advertenties zijn meer « braaksel-inducerende » dan anderen, maar wanneer u de oproepen om « een verschil maken » doorgeven, bent u niet alleen het maken van een verschil. je levensstijlveranderen « voor » het belang van Hoe kunnen we de medeplichtige stilte van de dominante media begrijpen tegenover de vloedgolf van misdaadbevorderende reclame en de campagne« de planeet redden « , d.w.z. onze consumptie drastisch verminderen, te beginnen met de meest nutteloze? greenwashing die er alleen op gericht is ons aan te moedigen steeds meer te kopen, buiten onze werkelijke behoeften om?

Alain Adriaens