DE PIN-UP OVERWINNING

Aangezien elk artikel begint met een etymologische definitie van waar we het over hebben, laten we degenen die geen Engels kennen er meteen op wijzen dat pinup Aangezien elk artikel begint met een etymologische definitie van waar we het over hebben, laten we voor degenen die geen Engels kennen duidelijk maken dat pin-up niet betekent het naar boven richten van een of ander mannelijk lid, maar het feit dat een tekening of een foto van een zeer luchtig geklede jonge dame op een muur wordt gespeld. 

De term werd bedacht in 1941 toen Amerikaanse militairen, wachtend om naar de frontlinie te gaan, hun kamers bekleedden met foto’s van mooie actrices of sterretjes. Maar de filosoof Dany-Robert Dufour dateert de spectaculaire verschijning van pin-ups al veel eerder, in maart 1929. In zijn boek The Perverse City(1) beschrijft Dufour de spectaculaire demonstratie die was georganiseerd door Edward Bernays, die aan alle media een actie had aangekondigd waarbij « fakkels van de vrijheid » zouden worden opgehouden. En inderdaad, op die dag demonstreerde een troep mooie pin-ups , trots met brandende sigaretten. Deze uiterst effectieve reclamecampagne is het perfecte symbool van de tactiek van Bernays’ eerste reclametheoreticus(2). Deze neef van Freud had de les van zijn oom goed geleerd, die had verklaard dat de verborgen drijfveer van de meeste menselijke handelingen de seksuele drift is. Om vrouwen ervan te overtuigen het sociale stigma te overwinnen dat een vrouw die rookte verdorven was, maakte Bernays er een symbool van vrouwenemancipatie van. Door hen toe te staan het miniatuur fallussymbool van de sigaret van de mannen te stelen, liet hij hen geloven dat zij voor hun bevrijding vochten. In feite bereidden zij zich voor op een verslaving aan een drug met zeer schadelijke gevolgen voor hun gezondheid, maar men moet verkopen, nietwaar, zelfs producten die de dood brengen. Deze omkering van waarden, van ondeugd in deugd, is de basis van alle liberale ideologie en psychologische manipulatie, waarvan Edward Bernays, die misdadiger van de mensheid die 103 jaar leefde, de incarnatie is. 

Sinds die vroege pin-up meisjes loom hun sigaretten oppompten, zijn kort geklede jongedames het centrale accessoire van veel reclames geworden. Algemeen wordt aangenomen dat het plaatsen van een bijna naakt meisje op de motorkap van een auto het toppunt is van seksistische, op mannen gerichte reclame. Maar vaak is het koppelen van een product aan een mooie vrouw in een aangename omgeving bedoeld om de vrouwelijke slachtoffers van reclame te doen geloven dat zij aantrekkelijk en begeerlijk zullen zijn als zij product X of Y aanschaffen. 

In de loop der tijd zijn de seksistische advertenties steeds harder geworden, met de soft porno waar Dolce&Gabbana een specialist in is geworden: grensverleggend… Laten we eerlijk zijn, er zijn soms seksistische advertenties die je kunnen doen glimlachen. Bijvoorbeeld de halfdikke crème Babette van Candia, die over haar product zegt: « Babette, ik mix het, ik klop het op, en soms gaat het in de pan ». Gewaagd, maar er is tenminste humor. Feministische bewegingen hebben nog veel werk te doen en een alliantie met anti-reclamecollectieven zou nuttig zijn, want het is in deze sector, die essentieel is voor de obsessie voor groei, dat we de meeste manifestaties vinden van wat Dany-Robert Dufour in zijn boek doet zeggen De Perverse Stad, dat we leven in een pornocratie. In 2009 hekelde hij de overwinning van de pin-up meisjes en betreurde hij het dat de first lady van Frankrijk een starlet was, een beetje te veel een vrouw-object naar zijn smaak. Je vraagt je af wat hij vindt van de totaal geobjectiveerde vrouw die de vrouw is van Supermacho, de man die president van de Verenigde Staten werd… 

Alain Adriaens

Notes et références
  1. Dany-Robert Dufour, La cité perverse, Denoël 2009, Folio essais 2012.
  2. Edward Bernays, Propaganda, comment manipuler l’opinion en démocratie, Zones, [1928] 2007.

Espace membre

Leden