Julian Assange
617 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
617 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Ln 9 juni heeft Edward Snowden, een voormalige medewerker van de Amerikaanse inlichtingendienst, toegegeven dat hij achter de onthullingen over het geheime surveillanceprogramma van de NSA (United States Security Agency) zit. Met officiële documenten toonde hij aan dat de NSA de macht heeft om via digitale technologie iedereen in de wereld in de gaten te houden. Dankzij het PRISM-programma kan de NSA toegang krijgen tot de gegevens van internetgebruikers, waar zij zich ook bevinden, dankzij de medeplichtigheid van leveranciers (Google, Facebook, Microsoft, Apple, Yahoo, enz.) die deze gegevens aan de NSA doorgeven. Aangezien elke burger van de wereld een potentiële terrorist is, beschouwt de regering-Obama deze systematische inbreuk op de privacy van niet alleen Amerikaanse burgers, maar van alle aardbewoners, mits zij verbonden zijn, als legitiem.
Europese politici deden een paar uur lang alsof zij beledigd waren; zij die hun vriendschap en onwrikbare loyaliteit aan hun machtige bondgenoot verkondigen, kunnen moeilijk in het openbaar erkennen dat zij het voorwerp zijn van een actief bewakingsprogramma van diezelfde bondgenoot. Naïviteit, hypocrisie, of … cognitieve dissonantie? Waarschijnlijk een beetje van dit alles. In het tijdperk van de digitale technologie, waarin de Amerikanen de wereld hebben voorzien van communicatie-infrastructuur, is het logisch toe te geven dat zij er de facto de controle over hebben.
De paranoia over het risico van terrorisme op Amerikaans grondgebied sinds 11 september 2001 doet vermoeden dat de Amerikaanse regering zich alle haar ter beschikking staande middelen in te zetten tegen elke potentiële dreiging, uit welke bron dan ook. De eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer is niet de eerste zorg van geheime diensten, vooral niet wanneer zij worden gelegitimeerd door de gevestigde macht. Europese ambtenaren weten dit en hun eigen geheime diensten, zij het met minder middelen, zijn in dit opzicht verre van onschuldig. Maar wat zij vooral weten is dat de Verenigde Staten de afgelopen twaalf jaar permanent in oorlog zijn geweest. De oorlog tegen het terrorisme die George Bush na de tragedie van 11 september plechtig verklaarde, kreeg de uitdrukkelijke instemming van zijn NAVO-bondgenoten; ik hoor Guy Verhofstadt, de toenmalige Belgische premier en in die hoedanigheid belast met het voorzitterschap van de Europese Raad, nog met warmte en overtuiging in het Europees Parlement zeggen: « Vandaag zijn we allemaal Amerikanen! In de afgelopen twaalf jaar hebben de Europeanen de meest verwerpelijke initiatieven van hun machtige bondgenoot goedgekeurd, of althans zonder veel tegenzin aanvaard. Sterker nog, zij hebben zich duidelijk op één lijn met de VS gesteld door op de VS geïnspireerde antiterrorismemaatregelen goed te keuren.
Het apocalyptische visioen van de ineenstorting van de twin towers in New York heeft een gevoelige snaar geraakt in de geesten van de mensen en een gevoel van onveiligheid teweeggebracht dat de kritische geest van de meeste mensen, en van de politieke leiders in het bijzonder, heeft vernietigd, en a priori elk initiatief heeft gerechtvaardigd dat erop gericht is een potentiële terrorist uit te schakelen, in weerwil van de individuele vrijheden, de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer en het internationaal recht. Zo werd, in naam van een merkwaardig verruimde opvatting van zelfverdediging, het bombarderen van Afghanistan in het najaar van 2001 bekrachtigd door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, omdat Afghanistan werd verondersteld de uitvalsbasis van Al Qaida te zijn. In naam van de strijd tegen het terrorisme heeft de Europese Unie in 2002 op overhaaste en ondemocratische wijze wetgeving aangenomen die een inbreuk vormt op de individuele vrijheden (Kaderbesluit 2002/475/JBZ) en heeft geleid tot flagrante schendingen van de grondrechten. De Raad van Europese ministers van Justitie heeft deze wetgeving in november 2008 zelfs aangescherpt (Besluit 2008/919/JBZ): « Terrorisme uitlokken », een bijzonder vaag begrip, werd toegevoegd aan de aanvankelijk behouden categorieën strafbare feiten. In de Verenigde Staten werd de Patriot Act op 26 oktober 2001 aangenomen, in de context van de angst die was ontstaan na de aanslagen van september. De volledige naam van de wet is « Uniting and strengthening America by providing appropriate tools required to intercept and obstruct terrorism ».
Tot deze geschikte instrumenten behoren bewapende, op afstand bestuurde drones die op initiatief van de CIA worden gebruikt voor gerichte moordaanslagen op vermoedelijke terroristen. Deze doelgerichte executies hebben plaatsgevonden in Afghanistan, maar ook in Pakistan, Jemen en Somalië. Alleen al in Pakistan hebben zij sinds 2008 jaarlijks honderden slachtoffers geëist, met een piek in 2010 van 849 doden bij 122 aanvallen, of meer dan 7 doden per zogeheten gerichte aanval. Nobelprijswinnaar Barack Obama kondigde op 23 mei 2013 aan het gebruik van drones streng te willen reguleren; doelwitten zullen voortaan als een imminente en voortdurende bedreiging voor de Verenigde Staten moeten worden beschouwd! Er wordt niets gezegd over de verenigbaarheid van het gebruik van dergelijke wapens met het internationaal recht en over de nevenschade die zij veroorzaken in « bevriende » landen. Het zwijgen van de Europeanen over dit staatsterrorisme is oorverdovend. Andere geschikte instrumenten zijn de ontvoering van vermoedelijke Taliban- of Al Qaida-verdachten uit Guantanamo. Deze gevangenen bevinden zich in een juridisch niemandsland, verstoken van al hun rechten. Hier is de medeplichtigheid van verschillende EU-lidstaten bewezen.
In feite is er de afgelopen twaalf jaar, in naam van de strijd tegen het terrorisme, een duidelijke achteruitgang geweest in de waarborgen voor de uitoefening van rechten en vrijheden in vele nationale wetgevingen en met name in Europa. Ook de schendingen van het internationale recht door de VS, die steeds meer gemeengoed zijn geworden, zijn toegenomen. De legitimering van deze oorlog en van dit afdrijven van het recht is het gevoel van onveiligheid dat voortkomt uit het visioen van de ineenstorting van de torens, gekoppeld aan dat van de machteloosheid van de Amerikaanse autoriteiten ten opzichte van de acties van een terroristische groepering. Deze terroristische groepering is zo goed georganiseerd en zo vastbesloten om schade aan te richten, dat zij erin geslaagd is zich te onttrekken aan de bewaking van de geheime diensten en de back-upplannen van de militaire autoriteiten van ‘s werelds grootste mogendheid. Dit is althans de officiële versie van de gebeurtenissen van 11 september 2001; deze versie wordt in de hele wereld en althans in een versteende en gekruisigde Europese Unie als een feit aanvaard.
In Europa werd iedereen die deze versie in twijfel trok onmiddellijk uitgejouwd, bespot en een samenzweringstheoreticus genoemd. De ongeloofwaardigheden van het officiële scenario zijn echter talrijk en, wat nog erger is, de verontrustende vragen die, in de Verenigde Staten zelf, door niet-gebonden verenigingen en persoonlijkheden werden gesteld, blijven tot op de dag van vandaag onbeantwoord. De officiële onderzoekscommissie die was ingesteld om de gebeurtenissen te onderzoeken, heeft haar verslag op 22 juli 2004 openbaar gemaakt. De verschillende burgerinitiatieven van de VS die de inhoud van dit verslag hebben geanalyseerd, zijn alle tot de conclusie gekomen dat het ongeldig is, aangezien de meeste (zo niet alle) kernvragen niet serieus zijn beantwoord of zelfs maar in overweging zijn genomen. Van deze kwesties verdienen er naar mijn mening een paar bijzondere aandacht:
Waarom werden de normale procedures voor het kapen van vliegtuigen niet gevolgd op 11 september 2001?
Waarom werden de antiraketbatterijen en de luchtafweer rond het Pentagon niet geactiveerd tijdens de aanval?
Waarom hebben de autoriteiten, zowel in de Verenigde Staten als in het buitenland, niet de resultaten gepubliceerd van meervoudig onderzoek naar zakelijke transacties die sterk wijzen op voorkennis van de specifieke details van de aanslagen van 9/11, transacties die miljoenen dollars winst opleverden?
Hoe konden de CIA en de FBI binnen enkele uren de namen en foto’s van de vermoedelijke kapers verschaffen en ook de huizen, restaurants en vliegscholen bezoeken waarvan bekend was dat zij die vaak bezochten?
Zelf vond ik het vanaf 11 september 2001 moeilijk om de officiële versie te geloven. Na verloop van tijd raakte ik steeds meer overtuigd van de ongeloofwaardigheid ervan. Na het uitbreken van de oorlog in Irak in 2003 heb ik geprobeerd in het Europees Parlement een debat op tegenspraak op gang te brengen, als reactie op enkele belangrijke publicaties over dit onderwerp. Tevergeefs. Ondanks bijzonder ontmoedigende politieke en administratieve pesterijen was ik in staat een openbare hoorzitting te organiseren met twee niet-gebonden persoonlijkheden, professor Michel Chossudovsky van de Universiteit van Ottawa en voormalig Duits minister Andreas von Bülow. Het effect van deze twee hoorzittingen was minimaal en ik moet bekennen dat ik er niet in geslaagd ben voldoende aandacht te krijgen in de Europese media, die een zeer doeltreffende zelfcensuur toepasten en nog steeds toepassen.
Het is inmiddels moeilijk geworden om een aantal ongemakkelijke feiten te betwisten en de argumenten te weerleggen voor de medeplichtigheid, althans in de vorm van moedwillige passiviteit, van hooggeplaatste Amerikaanse politici bij het plaatsvinden van de aanslagen van 11 september 2001. Het is algemeen bekend dat de oorlog tegen de Taliban in Afghanistan lang vóór 11 september 2001 door de regering en het leger van de VS was gepland. In dezelfde geest was ook de oorlog van 2003 tegen Irak reeds lang gepland en alleen gerechtvaardigd door valse verklaringen van de regering van de VS over het vermeende bezit van massavernietigingswapens door het regime van Saddam Hussein. De oorlog tegen het terrorisme wordt dus steeds duidelijker in al zijn lelijkheid: het is in de eerste plaats een oorlog tegen de democratie en om de controle over de toegang tot schaarse hulpbronnen.
Paul Lannoye
Voormalig voorzitter van de groene fractie in het Europees Parlement, leider van GRAPPE (Groupe de Réflexion et d’Action pour une Politique écologique)
