Julian Assange
621 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
621 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Illustré par :
Het discours van de verzoening, volgens hetwelk « er tot op heden geen bewijs is dat er al dan niet een toename zal zijn van schildklierkanker bij kinderen in de prefectuur Fukushima »(1)Dit is hetzelfde als wat wordt bepleit door officiële instanties, van de universiteit van Fukushima tot de regering en de reguliere media. Om u een ander standpunt te laten zien, bieden wij u hier een samenvatting aan van een wetenschappelijk artikel dat de vier centrale argumenten ontmantelt die door het officiële discours worden aangevoerd.
Na de ramp van 11 maart 2011 is een beleid van systematische schildklierscans voor kinderen ingevoerd in gebieden die door het vrijkomen van radioactiviteit zijn getroffen. In de eerste bevindingen, van 12 september 2011, werd melding gemaakt van één geval van kanker op 80.000 gescande kinderen. Eind 2014 waren er 53 gevallen van kanker, 1 goedaardige kanker en 47 vermoedelijke gevallen van kanker, voor een totaal van 103 op 296026 kinderen. Het nationale gemiddelde is 1 tot 2 gevallen op 1 miljoen. Het universitair ziekenhuis van Fukushima (FMU) hield echter bij monde van zijn toenmalige directeur vol dat de resultaten geen verband hielden met de gevolgen van de ramp. Yamashita Shunichi — directeur van de FMU van 2011 tot 2013 — voorzitter van de Japanse Schildklierstichting, die de gevolgen voor de schildklier na de ramp in Tsjernobyl in Oekraïne heeft geanalyseerd, is een « ideale » kandidaat, met wetenschappelijke legitimiteit, die de volgende vier argumenten « als bewezen ‘feiten’ » presenteert.
Gebaseerd op de Tsjernobyl-ervaring, bevestigt Yamashita Shunichi’s rapport, gepubliceerd op de website van de Japanse Commissie voor Atoomenergie, dat er in het Tsjernobyl-gebied gecertificeerde gevallen van schildklierkanker zijn vastgesteld, en wel als volgt 1 gebeurtenis in 1987; 4 in 1988 en 5 in 1989. In de helft van de gevallen gaat het om adolescenten en in de andere helft om kinderen onder de 12 jaar. Vanaf 1990 explodeerde het aantal gevallen tot 15 voordat een kruissnelheid werd bereikt van gemiddeld 30 nieuwe gevallen per jaar en een piek van 66 in 1997. Het aantal gevallen neemt toe bij kinderen die in 1986 ouder dan 5 jaar waren, maar vooral bij kinderen jonger dan 5 jaar. Hieruit concludeert hij dat er binnen 4 jaar na de ramp niets te zien is.
In het verslag ontbreken echter twee centrale elementen. Ten eerste waren er weliswaar aanwijzingen dat de schildklier gevaar liep, maar er was nog niets vastgesteld: schildkliertests bij jonge kinderen werden in die tijd nog niet routinematig uitgevoerd. Maar vooral, tot 1990, werden de analyses op de tast uitgevoerd. De plaatselijke medische autoriteiten beschikten niet over adequate echo-apparatuur. Dit werd bereikt in de jaren 1989–1990 dank zij Amerikaanse donors. Vier jaar later… Zowel de IAEA als de WHO zijn tot de conclusie gekomen dat er een verband kan zijn.
Het « scangeffect », dat niet te stoppen is als het de tijd krijgt om zich te ontwikkelen, is de toename van het aantal opgespoorde kankersporen na systematische schildklierscancampagnes bij kinderen. Met andere woorden, waar je ook bent, hoe meer kankers je zoekt, hoe meer je vindt. Een klassieker in het genre, dit argument werd geboren midden in de Tsjernobyl-storm. Bovendien beweert de ambtenaar dat, gezien het aantal nieuwe kankers dat jaarlijks in Japan wordt ontdekt (gemiddeld 650.000), elke nieuwe kanker die wordt ontdekt, statistisch en nationaal gezien, onbeduidend is. Een van de door het Ministerie van Milieu opgestelde rapporten waaraan Yamashita heeft meegewerkt, lijkt aan te tonen dat het aantal schildklierafwijkingen in controlegroepen in drie afgelegen provincies niet minder was dan in de provincie Fukushima. De studie was gebaseerd op jongeren tussen 3 en 18 jaar. Er is echter aangetoond dat de schildklier kwetsbaarder is bij vrouwen en bij jongere kinderen, hetgeen niet wordt gestaafd door de bevindingen van deze studie. Gecorrigeerd voor leeftijd zijn de resultaten alarmerend: één op de 4.365 kinderen in de controleprovincies en één op de 1.633 kinderen in de meest blootgestelde gebieden van Fukushima(2).
Uit officiële gegevens van de prefectuur Fukushima, die door de FMU worden bevestigd, blijkt dat de blootstelling lager is dan in Tsjernobyl en dus voor niemand gevaar oplevert. Hoewel het millisievertniveau dat in de lichamen van de inwoners is aangetroffen gemiddeld 50 mSv bedraagt, veel minder dan het gemiddelde van 500 mSv dat in sommige gebieden rond Tsjernobyl is waargenomen, is dit de maximumdrempel die door de IAEA sinds 2011 als gevaarlijk wordt erkend. De WHO daarentegen stelt een cijfer van ongeveer tien mSv voor. Bovendien werd bovengenoemd onderzoek uitgevoerd door Tokonami Shinji, een professor aan een universiteit in de prefectuur Aomori, een maand na de explosie. Dezelfde onderzoeker werd door de prefectuur van Fukushima verboden om in de dagen na de ramp metingen te verrichten, waardoor een nauwkeurige meting van sommige radioactieve elementen onmogelijk werd. Hij werd er officieel van verdacht onrust te stoken onder de bevolking. Een andere professor in de kernfysica aan de universiteit van Kyoto, Koide Hiroaki, merkte op dat de hoeveelheid Cesium-137 (een van de gevaarlijkste nucleaire bestanddelen) die uit de reactoren 1, 2 en 3 in de atmosfeer is vrijgekomen, 168 maal zo groot was als de hoeveelheid die door de atoombom op Hiroshima is vrijgekomen. Tegelijkertijd wordt het verzamelen van nauwkeurige gegevens per zone door de prefectuur onderbroken. De bewakingsapparatuur werd als te imposant beschouwd en zou waarschijnlijk angst en discriminatie onder de bevolking teweegbrengen. Nogmaals, het standpunt van de FMU is duidelijk: het risico is niet zozeer fysiek als wel psychologisch.
Tenslotte, het laatste stukje van de puzzel: melk. De FMU meldt opnieuw dat in Tsjernobyl kanker is ontstaan door inwendige blootstelling aan radioactiviteit en zeer weinig door uitwendige blootstelling. De situatie is dus perfect beheersbaar indien de voedselinname doeltreffend wordt gecontroleerd. Melk, bijvoorbeeld, van besmette dieren in een besmette regio, geeft aanleiding tot grote bezorgdheid. Maar dan loopt de machine weer vast: terwijl de inname van voedsel duidelijk een centrale oorzaak van blootstelling is, is inademing dat niet minder. Voorts blijft de totale decontaminatie van gebieden die met radioactief stof zijn bedekt, onhaalbaar. En de wind tilt deze stofjes zo fijn op dat ze de longen binnendringen en een koninklijke weg vormen voor de inwendige besmettingen die deze onderzoekers willens en wetens achterwege laten.
Uiteindelijk legde Yamashita in 2013 zijn functie neer. Hoewel hij toegeeft dat hij in de begindagen van de wolk niet adequaat heeft geadviseerd, zal zijn betrokkenheid bij geheime bijeenkomsten, die in deze kritieke periode binnen de kantoren van de prefectuur werden georganiseerd met als doel geen verband te leggen tussen radioactiviteit en schildklieraandoeningen en de bevolking niet te alarmeren, fataal zijn voor zijn positie als eerlijke wetenschapper.
De nationale kranten blijven dit discours echter herhalen tijdens de viering van de vier jaar van de ramp, zonder een zweem van twijfel…
Samenvatting door Nicolas Bras van het artikel gepubliceerd in het online tijdschrift « The Asia-Pacific Journal: Japan focus ».
