Julian Assange
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Wat volgt is een persoonlijk getuigenis dat zeer waarschijnlijk zal lijken op honderden andere individuele verhalen die in het afgelopen jaar of zo zijn verteld. De enige bijzonderheid is dat het is gescreend vanuit een perspectief dat bezorgd is over de geleidelijke ontmenselijking van de geneeskunde die gepaard gaat met de invoering van steeds complexere en loggere technologieën.
Ze waren een gewoon stel van in de tachtig. Hij had wel gezondheidsproblemen waardoor hij minder onafhankelijk was, maar met de juiste thuiszorg ging alles goed. Maar op een dag verloor hij even het bewustzijn waardoor hij zijn evenwicht verloor en zwaar viel. Zijn ongeruste familieleden belden logischerwijs de eerste hulp, die het verstandig achtten hem naar het ziekenhuis te brengen. Dit ligt in het zuidoosten van het Brusselse Gewest, en het dichtstbijzijnde ziekenhuis is, helaas, de Delta du Chirec-site.
Dit is het begin van de gebruikelijke reis van een bejaarde die voor het eerst in een hoogtechnologisch ziekenhuis aankomt: een reeks verschillende onderzoeken, waarvan sommige zeer ingrijpend, leiden tot tamelijk verontrustende diagnoses, maar zonder een vitale prognose. Zoals de volkswijsheid zegt: « Als je een ziekenhuisbinnengaat , vinden ze altijd wel iets voor je… » Het vermenigvuldigen van technische procedures is, zoals bekend, de manier waarop veel ziekenhuizen hun winstgevendheid verzekeren, waarbij elke procedure royaal wordt vergoed. Gelukkig heeft hij de beroemde DKV-ziektekostenverzekering om de kosten te helpen compenseren.
Een paar dagen later kreeg zijn vrouw ernstige problemen met haar spijsverteringskanaal (een gevolg van stress?) en moest ook in het ziekenhuis worden opgenomen, in dezelfde richting… Chirurgie en nu bevinden de twee leden van het koppel, die nogal vergroeid zijn, zich in dezelfde kamer, wat ze duidelijk op prijs stellen. Hoewel niet alles goed gaat, maken ze er het beste van, ook al kunnen ze door de isolatieregels hun familie niet zien, vooral hun dochter niet, die hun na aan het hart ligt.
Plotseling blijkt echter dat een ongepaste bezoeker (dankzij welk voorrecht?) de geriatrische afdeling is binnengekomen en, aangezien hij het gevreesde virus bij zich droeg, blijkt dat minstens een half dozijn patiënten op de geriatrische afdeling snel besmet is, waaronder de twee leden van het echtpaar. Bij de man verloopt dit asymptomatisch, maar bij de vrouw ontwikkelt zich snel een ernstige vorm. Wat denk je dat er gebeurd is? Dat het ziekenhuis voor hen zal zorgen en de verantwoordelijkheid op zich neemt voor de begane fout? Helemaal niet: de man wordt snel naar huis gestuurd, ook al is het duidelijk dat hij niet alleen kan leven. Zijn dochter kreeg snel verlof wegens gezinshulp (dank aan de vakbonden voor de strijd voor dit recht) en stond hem voortdurend bij.
Enkele dagen later werd ook zij naar huis gestuurd met onwaardige woorden van de verantwoordelijke van de dienst: zij is een moeilijke patiënte; of zij nu hier is of thuis, het is hetzelfde: er kan niets meer voor haar gedaan worden… In feite zal zij het 24 uur uithouden voordat zij begint te stikken. Gelukkig is er een openbaar ziekenhuis, dat van Iris-sud Elsene, dat zich over haar ontfermt en haar op een waardige manier behandelt. De intensive care-eenheid zal de patiënte en haar familie met grote menselijkheid begeleiden, zodat haar kinderen haar in haar laatste ogenblikken kunnen vergezellen, met maximale veiligheidsregels (zoals het pak van een kosmonaut). Artsen en psychologen namen de tijd om haar toestand uit te leggen, om de zorg te bespreken die nog moest worden verleend, en waarom het zinloos was haar onnodig te laten lijden door haar te intuberen. Zijn vertrek was vredig.
Twee covid-positieve mensen werden naar huis gestuurd, dus de afdeling tracering/testen nam contact op met de heer, en onderzocht wie de contactgevallen waren. Dit is waar ondergetekende, de schoonzoon, in het spel komt. Na 10 dagen van intense stress en emoties kreeg de dochter van het echtpaar, mijn partner, ook gezondheidsproblemen en kon ze niet langer constant voor haar vader zorgen, dus trok ik bij hen in en werd ik eerstelijns caseworker(1). Het was verbazingwekkend om de adviezen van onze dappere raadgevers te horen: maskers op, wegblijven, enz. enz. Als je hen erop wees dat het helpen van een persoon met een verlies van autonomie om op te staan, te gaan zitten, naar het toilet te gaan, te eten naar hun maatstaven totaal onmogelijk is, waren ze sprakeloos voordat ze de mantra’s herhaalden die iedereen tegenwoordig uit het hoofd kent.
Dus, veronderstelden we en logisch, na een tijdje, bleken de verplichte tests om de 7 dagen positief te zijn. Maar wij waren er klaar voor en wij weten dat, zoals Dr. Antoine Béchamp (1816–1908), de rivaal van Pasteur, zei: » Het virus is niets (of niet veel), het terrein is alles « , dus nemen we onze vitamine D en vragen onze B en T lymfocyten te mobiliseren(2).
Het gebruik van het gezondheidssysteem is ook leerzaam: ik was het slachtoffer van een bug waardoor ik verschillende keren de codes (met 16 tekens) kreeg die toegang geven tot de testcentra (geen enkele werkte). Mijn partner kreeg een negatief bericht dat haar toestond uit te gaan en een reeks voorheen verboden activiteiten te doen… tot ze de volgende dag precies het tegenovergestelde te horen kreeg: ze hadden een fout gemaakt en het vorige testresultaat opgestuurd!(3) Maar het ergste van alles is de alomtegenwoordigheid van IT. De gecodeerde resultaten worden u per e‑mail toegestuurd, met de coronalert-app die u uiteraard niet wilde. Nadat ik bij een van mijn laatste resultaten was gezakt omdat ik niet over de juiste ID-lezer beschikte, probeerde ik menselijke gesprekspartners te vinden. Ja, het bestaat. Het was origineel: je krijgt te horen dat je beller nummer 20 bent, dan 19, 18… Na anderhalf uur ben je aan de beurt en hoor je dat als het resultaat ergens bestaat, het nog niet is aangekomen waar je hebt gebeld en dat morgen misschien… Ik geef toe dat ik gemeen was tegen de arme telefoniste, die me uiteindelijk vertelde dat ze met haar collega een heleboel boze of wanhopige mensen kreeg. Twee ongelukkige vrouwen zijn daar om de klachten van duizenden slachtoffers van de digitale kloof op te dweilen… De volgende dag bel ik om 9.00 uur en 5 seconden en ben direct nr. 4… 15 minuten later verneem ik dat mijn resultaat is aangekomen… maar dat ze het me niet kunnen geven: ik moet een e‑mail met een gescande kopie van mijn identiteitskaart naar hun e‑mailadres sturen. Ik mag dan niet doodgaan aan covid, maar ik ging bijna dood aan irritatie.(4)
Het bovenstaande is helaas niet origineel, het moet een groot aantal familieleden zijn overkomen van de 21.750 Belgische covidslachtoffers of van de 741.000 die covid-positief zijn verklaard. Ik heb dus voor u, tegen mijn wil, een chaotische weg afgetast waar ik eilandjes van welwillendheid ben tegengekomen, afkomstig uit een verleden waarin wij erin slaagden een vrij voorbeeldig medisch systeem op te bouwen, met bekwame en empathische beroepsbeoefenaars. Degenen die het willen vernietigen noemen het de welvaartsstaat, en voor hen is dat een belediging omdat zij de jungle liever zonder staat zouden zien. Maar met de komst van covid, met de bezuinigingen in de gezondheidszorg, met de komst van een steeds technischer wordende geneeskunde, met behandelaars die vergeten lijken te zijn wat de eed van Hippocrates is, ontdekte ik ook de schaduwzijde van de medisch-technische moderniteit.
Ik weet niet hoeveel dit ingewikkelde systeem om testresultaten per computer te verstrekken kost, maar gezien de lange uren die het kost om het uit te zoeken, is het soms rampzalig waar voor je geld. Het alternatief zou natuurlijk zijn om een paar dozijn mensen in te huren die de moeite zouden nemen om contact met u op te nemen, zoals zij doen om u op te sporen/te traceren om alle gevallen te dwingen die u moet melden om te worden getest.
Dit is waarschijnlijk slechts één voorbeeld van de digitale dictatuur(5) die sommigen naar aanleiding van de epidemie willen opleggen. Het is verbazingwekkend om te zien hoe de media nog steeds proberen de pseudo-voordelen van het virtuele te verkopen terwijl studenten verzadigd zijn met online cursussen, werknemers uitgeput door thuiswerken, activisten verzuurd door de ineffectiviteit van videoconferenties (hipsters noemen het webinars)… u allemaal vertellen hoe zat ze het zijn.
Wanneer de opstanden nog een stapje verder zijn gegaan, wanneer de angstigen hebben begrepen dat zij vaak nodeloos bang zijn gemaakt, kunnen wij dan een meerderheidsreactie verwachten om zich tegen deze misbruiken te verzetten? Anders, zoals Souchon zegt, gaan we allemaal naar L’utra-moderne eenzaamheid…
18 februari 2020
