Christian Perronne, het « geval » dat het systeem verklaart

Doctor in de geneeskunde, professor, voormalig hoofd van de afdeling infectieziekten en tropische ziekten van het universitair ziekenhuis Raymond Poincaré in Garches, medeoprichter en voormalig voorzitter van de Franse federatie voor infectieziekten, gekwalificeerd in bacteriologie en virologie door het Pasteur Instituut, voormalig adjunct-directeur van het nationaal referentiecentrum voor tuberculose en mycobacteriën van het Pasteur Instituut in Parijs, voorzitter van het college van docenten infectieziekten en tropische ziekten (CMIT), voorzitter van het Franse agentschap voor geneesmiddelen (ANSM), (ANSM, ex-AFSSAPS) van werkgroepen die evidence-based aanbevelingen ontwikkelen voor de antibiotische behandeling van luchtweginfecties, Conseil Supérieur d’Hygiène Publique de France of van de Groupe Consultatif National sur la Vaccination of van de Conseil National des Universités (CNU), subsectie Maladies Infectieuses et Tropes, vice-voorzitter bij de Wereldgezondheidsorganisatie, van de ETAGE-groep (European Advisory Group of Experts on Immunisation), deskundigengroep die adviseert over het vaccinatiebeleid in de EURO-regio van de WHO (…), auteur of co-auteur van meer dan 300 internationale wetenschappelijke publicaties, Christian Perronne was vóór de Covid-crisis een man die erkend en gewaardeerd werd om zijn integriteit, zijn intelligentie en zijn diepgaande kennis die hem kenmerken op zijn vakgebied.

Continuïteit of breuk?

Het is interessant, of verrassend, om te zien hoe de unaniem erkende deskundigheid uit het verleden van Prof. dr. Perronne, kan nu anders worden geïnterpreteerd in het licht van zijn huidige standpunten. Zijn critici, voor wie het onmogelijk is zijn eerdere referenties te ontkennen⁽¹⁾, zullen zeggen dat hij sinds 2020 de verkeerde weg is ingeslagen, dat « zijn glans de laatste jaren is aangetast « , « dat Christian Perronne te midden van de Covid-19 crisis zijn misstappen vermenigvuldigt « ⁽²⁾. Voor de politieke en mediawereld is het dus « het verhaal van een val « , een « schipbreuk⁽³⁾ « , de passage van een respectabele en gerespecteerde man die « een van de meest prominente witjassen in de samenzweringssfeer⁽⁴⁾  » werd. Deze vreemde metamorfose zal op zijn minst nooit worden verklaard door degenen die houden van uitsluitende categorisatieprocessen. Is Perronne, « ooit gerespecteerd⁽⁵⁾ « , gek geworden, gebeten door een van de insecten die sommige van de ziekten die hij bestudeert overbrengen, zodat hij muteert in « Antivax, idool van extreem rechts⁽⁶⁾ », en zo een « afdaling naar het irrationele⁽⁷⁾ » begint?

Anderzijds zien degenen die hem steunen zijn houding tegenover Covid-19 en de door regeringen opgelegde politieke en sanitaire maatregelen als een teken van continuïteit, waarbij de deontologie het wint van onderwerping aan een doorgedraaide macht, waaruit de eerlijkheid van het karakter blijkt. In het teken van de logica lijken deze laatste echter geloofwaardiger, waarbij intellectuele loyaliteit de huidige standpunten van prof. Perronne, in plaats van een onbegrijpelijke breuk, waar ideologische continuïteit het mediapolitieke milieu zou kenmerken, begiftigd met die formidabele hardnekkigheid om steeds weer hetzelfde te doen, gecamoufleerd onder hun niet aflatende neiging om ons te vertellen dat ze hun praktijken voortdurend revolutioneren. De eerste, Perronne, was ongevaarlijk zolang hij niet botste met het officiële discours, of in ieder geval niet werd uitgekozen voor de media-aandacht.⁽⁸⁾Uiteindelijk bleven de eersten hetzelfde, maar deden een stap te veel in het tegenverhaal, wat de reactie uitlokte van de laatsten, waakhonden van de status quo en de handhaving van de cerebrale orde. De verklaring is dus eenvoudig: Christian Perronne en de media-politiek zijn, ieder voor zich, blijven doen wat ze altijd hebben gedaan. De eerste, die gênant werd, liet de enige mogelijkheid over voor de soldaten van de macht om uit te leggen dat degene die ze jarenlang hadden gerespecteerd op onbegrijpelijke wijze was overgestapt naar het « kwade » kamp. Als hij een paria was geworden, was dat niet omdat de media-politiek hem zo had gemaakt, nee! Dit was uitsluitend zijn verantwoordelijkheid; er was niets veranderd in de hoofden van degenen die oordeelden en oekels uitvaardigden.

Het « geval » Perronne kan dus op twee verschillende manieren worden geïnterpreteerd, waarbij de nadruk ligt op de persoon of op het systeem waarin zij gevangen zit:

- Een man die infrequent werd zodra hij de rode lijn overschreed, door de media allerlei namen genoemd om hem en, bij uitbreiding, zijn denken te diskwalificeren.

- Een man die het voorwerp is van een virtuele transformatie georkestreerd door de media. Dit maakt van Perronne geen te bestuderen onderwerp, maar, via hem en zijn lynchpartij, een raster voor het lezen van het mediapolitieke systeem waarin hij gevangen zit.

De besmetting van de gestigmatiseerde

Het is belangrijk om, alvorens tot de kern van de zaak door te dringen, een — hier korte — analyse te maken van de methoden die worden gebruikt om het onderwerp in diskrediet te brengen, die de lezers van dit artikel zullen moeten afleren voordat zij ons kunnen lezen⁽⁹⁾. Een daarvan, het stigma, is epidemisch. In eerste instantie zou dus iedereen die volgens de interpretatie van de meesters van de representatie plotseling zijn of haar perceptie van de werkelijkheid verandert, in dit geval professor Perronne, automatisch in het kamp van de paria’s vallen: « samenzweringstheoretici », « herbezweerders », « rechts-extremisten », « anti-vax »…

Dit repertoire van identiteit is onmisbaar voor de machthebbers om ideeën te reduceren tot een individu dat « onaantrekkelijk » is geworden, en deze ideeën worden dat ook door reflexieve associatie. Deze strategie van manipulatie en intellectuele blokkering, en dus van het vermogen zich open te stellen voor debat, is niet nieuw. Al in de naoorlogse jaren zeiden linkse intellectuelen dat het beter was om ongelijk te hebben met Sartre dan gelijk met Aaron. Deze vorm van denkprostitutie heeft meer te maken met gehechtheid aan een zaak en een groep dan met het zoeken naar de waarheid. Deze besmetting van het « ongezonde » individu door de woorden die hij of zij spreekt, verspreidt zich ook naar allen die niet aan deze stigmatisering deelnemen en denken als de nieuwe paria. Zo kwamen degenen die op 13 september hun steun wilden betuigen aan Christian Perronne aan dezelfde kant te staan als de ketter Perronne, behandeld als « samenzweerders, anti-vax, hydroxychloroquine-aanbidders « . Geen nuance, maar een doelstelling, al dan niet bewust, afhankelijk van de mate van respectloosheid van de journalist: vooral niet buiten het terrein van de beschimping treden, waardoor het mogelijk zou zijn het terrein van de tegenstrijdige gedachte, en dus van het debat, te betreden. Dit is simpelweg verboden door de autoriteiten⁽¹⁰⁾.

In het hart van de Ordre des médecins d’Île-de-France

Op 13 september wachten honderden supporters professor Perronne op bij de uitgang van het metrostation Volontaires in Parijs. Deze moet verschijnen voor de tuchtkamer van de regionale raad van de Orde van geneesheren van Île-de-France. Binnen is het publiek beperkt tot 12 personen. Op verzoek van de professor woon ik de hoorzitting bij, in een zaal waar ook zijn vrouw, Me Brusa, Pierre Barnerias (regisseur van Hold-up, Hold-on, Hold-out), Francis Lalanne, de advocaat van Christian Perronne, Me Benages, en andere familieleden aanwezig zijn.

Er staan vanmorgen vier punten op de agenda, waarvan er drie betrekking hebben op de professor. Het eerste geval betreft een klacht van de Conseil national de l’ordre des médecins (CNOM) tegen Dr. Nicole Delépine, oncoloog. Ze wordt ervan beschuldigd te hebben ingegrepen in verschillende media, waaronder France SoirHij zei dat veel oude mensen alleen zijn gestorven, dat wat er de afgelopen twee jaar is gebeurd een echte staatsgreep is, vergelijkbaar met de nazi-eugenetica, gepleegd met Rivotril, dat de geschiedenis zich herhaalt, in een maatschappij waar we in de greep zijn van geld en Big Pharma. Hij wordt nog steeds bekritiseerd omdat hij op Sud Radio dat er een onderscheid moet worden gemaakt tussen de geneeskunde van de Excel-tabellen en die van Hippocrates; dat weigeren ouderen te behandelen neerkomt op een daad van euthanasie, terwijl covid een niet zo vreselijke ziekte was; dat vrije en geïnformeerde toestemming niet werd gerespecteerd. De CNOM beschuldigt hem er ook van dat hij Hydroxychloroquine (HDC) heeft « verdedigd ».

De CNOM benadrukt dat de vrijheid van meningsuiting geen absoluut recht is wanneer uitspraken niet door wetenschappelijke gegevens worden ondersteund. Voorzichtigheid is geboden, aldus de Raad. Voor de advocaat van de CNOM, die slechts enkele minuten het woord zal voeren, kunnen de opmerkingen van Nicole Delépine de eer van het beroep schaden.

Nog steeds dezelfde grieven

Om 9.40 uur begint de eerste zaak over professor Perronne. Zoals bij de eerste is dit een door de CNOM ingediende klacht — we zullen zien dat de aanklacht zeer vergelijkbaar is. Verschillende artsen uit Garches, in het ziekenhuis waar Perronne werkte, hebben bij de Raad van de Hauts de Seine een klacht ingediend over zijn uitlatingen op France Soir, Sud Radio en in verschillende video’s, die « verschillende ernstige inbreuken op de deontologische code  » vormen. Zij aanvaarden niet dat Perronne heeft kunnen zeggen dat alle instellingen door de farmaceutische industrie werden gemanipuleerd, dat de corruptie wijdverspreid is en heeft geleid tot de afwijzing van de HDC, dat hij artsen erbij heeft betrokken en de beheerders van de crisis als misdadigers heeft beschouwd; dat het vaccin niet nodig was voor de algemene bevolking… De advocaat van het CNOM wijst erop dat de aan Christian Perronne toegeschreven verklaring « het vaccin is dodelijk » in strijd is met elk beginsel van waardigheid van de geneeskunde, die ten dienste van de persoon moet blijven staan. Hij voegde eraan toe dat zijn status als universiteitsprofessor hem voorzichtig zou moeten maken en dat hij de gezondheidsautoriteiten zou moeten bijstaan.

De belangrijkste tekortkomingen die de advocaat van de klagers vaststelt, zijn van drieërlei aard:

1. Gebrek aan broederschap: dat zou kunnen leiden tot het in gevaar brengen van collega’s, waardoor een « zeer gewelddadige beweging  » zou kunnen ontstaan.

2. Gebrek aan steun voor de bevoegde autoriteiten: Perronne « weigerde en denigreerde maatregelen, bepleitte Hydroxychloroquine, bekritiseerde vaccins « . Hij had dit rustig moeten doen, op basis van wetenschappelijke gegevens.

3. Zich uitspreken: hij wordt ervan beschuldigd in het openbaar te hebben gezegd dat het vaccin sterfgevallen veroorzaakt, « tegen alle statistische logica in », « vaccinatie te hebben ontmoedigd en HDC te hebben gepromoot, een illusoire en gevaarlijke behandeling » . « Professor Perronne laat zich niet langer leiden door respect voor patiënten, maar door persoonlijke wraakzucht .

De advocaat van Christian Perronne reageert op punten die hij essentieel acht:

1. Hoewel de materialiteit van de feiten niet algemeen wordt betwist, verwerpt de advocaat van de verdediging de toeschrijving aan Christian Perronne van de uitdrukking « Le vaccin tue » (het vaccin doodt), die hij nooit heeft uitgesproken; CNews heeft zijn oorspronkelijke woorden overgenomen. Het spreekt vanzelf dat de advocaat in dit stadium zijn cliënt probeert te beschermen tegen de sancties die hem voor dergelijke verklaringen zouden worden opgelegd, aangezien de kwestie van de waarheid hier niet aan de orde is — Het is interessant op te merken dat het dus verboden is te zeggen dat het vaccin dodelijk is, zelfs als het bewijsmateriaal overweldigend is.⁽¹¹⁾.

2. Met betrekking tot de klacht over bepaalde zorgverleners in het ziekenhuis van Nantes, wees de verdediging erop dat Christian Perronne nooit zijn collega’s had genoemd en dat het een recht was om de medische praktijken van bepaalde personen te bekritiseren zolang zij anoniem bleven.

3. Over de kwestie van het spreken in het openbaar: Christian Perronne hekelt de inmenging van de politieke hiërarchie (Agnès Buzyn, Olivier Véran) in de vrije toepassing van het decreet van 25–26 maart over Hydroxychloroquine. Als we de logica van de aanklacht tot het einde toe volgen, » zegt de heer Benages, « zou het voor een arts verboden zijn kritiek te leveren op een minister. Maar het is zijn expertise die hem laat spreken. « Wie anders zou het gedaan hebben? « Dit is een debat van algemeen belang. De wetenschappelijke controverse bestaat nog steeds. De staat heeft niet de legitimiteit van de openbare meningsuiting, » voegt hij er nog aan toe⁽¹²⁾.

Net als Nicole Délepine verwijt de CNOM Christian Perronne dat hij de farmaceutische industrie bekritiseert. Afgezien van de absurditeit van deze opmerkingen, is de legitimiteit van Perronne om over belangenconflicten te spreken duidelijk, aangezien hij meer dan 20 jaar geleden ethische comités heeft opgericht om de risico’s in verband met belangenconflicten te bestrijden.

De dorst naar ego

In de laatste twee gevallen ging het om een klacht van Nathan Peiffer-Smadja tegen professor Christian Perronne.

Er zij op gewezen dat de Conseil de l’Ordre du 92 (departement Hauts-de-Seine) zich heeft aangesloten bij de klacht van eerstgenoemde, terwijl hij zich niet heeft aangesloten bij de klacht van Perronne, hetgeen wijst op een duidelijke partijdigheid van de Conseil, die door de advocaat wordt onderstreept. Christian Perronne werd opnieuw beschuldigd van onfatsoenlijkheid, waarbij de klager het ook had over « anti-wetenschappelijke woorden » , « vol onwaarheden » , « woorden die de kwaliteit van de wetenschappelijke informatie aantasten « . Nathan Peiffer-Smadja, die ervan wordt beschuldigd zich de titel van specialist in besmettelijke ziekten te hebben toegeëigend toen hij nog niet afgestudeerd was, verdedigt de lijn van de overheid: PCR-tests/maskers/vaccins… Zo vallen zijn woorden perfect samen met die van de media, als drager van deze bien-pensance en afkomstig uit het kamp van het goede. Vervuld van deze zekerheid, gedragen door de context, aarzelt hij niet om professor Perronne in diskrediet te brengen in 14 tweets die het onderwerp zijn van de klacht tegen hem. In het bijzonder had hij een ontmoeting met Martin Hirsch, directeur van het AP-HP, om Christian Perronne aan te klagen, wat leidde tot diens ontslag als afdelingshoofd.

Nathan Peiffer-Smadja vertegenwoordigt dit type persoon die degenen die tegen de regering zijn aanvalt in de hoop op een « media-moment ». In een strijd van ego’s dromen ze ervan op het podium te staan, voor het podium, vervuld van de trots die de bron is van de vrijwillige dienstbaarheid van deze media-iconen die weten dat ze om te schitteren moeten zeggen wat er van hen verwacht wordt en niets anders.

Maar wat ongelooflijk blijft aan deze dagvaarding van Christian Perronne voor de Conseil de l’Ordre des Médecins is dat daar een debat van algemeen belang heeft plaatsgevonden dat al lang in het openbaar had moeten worden gevoerd. De paradox is dat beschuldigingen tegen « ongehoorzame » artsen bijna altijd terugslaan, op basis van zuiver theoretische regels die zij niet naleven. Zo hebben degenen die vragen om voorzichtig te spreken en de gegevens te verifiëren dit zelf nooit gedaan; degenen die spreken over gebrek aan broederschap zijn de eersten om collega’s te stigmatiseren die niet de officiële weg volgen; degenen die spreken over respect voor de patiënt hebben de eed van Hippocrates met voeten getreden; zij die het gebrek aan steun aan de bevoegde autoriteiten verwijten, zijn de vrijheid van de patiënt, de vrije en geïnformeerde toestemming en de plicht om een onrechtvaardig bevel te negeren, vergeten; zij die het feit dat men in het openbaar heeft gesproken, betwisten, zijn de onvervreemdbare vrijheid van meningsuiting vergeten.

Eindelijk, in deze donkere tijden, lopen velen op hun hoofd. Gelukkig zijn er nog mannen als Christian Perronne om ons op de been te houden.