Boson jezelf!

De wetenschappelijke gemeenschap en de natuurkundigen in het bijzonder zijn zeer verheugd. Dankzij deze enorme ronde machine, begraven in de Zwitserse ondergrond en voorzien van de modernste technologie, hebben wij eindelijk het infinitesimale gezicht kunnen zien van dit deeltje, waarvan het bestaan voorheen slechts theoretisch was. Eureka en dus het Higgs boson bestaat. Ik ben hier erg blij mee en tegelijkertijd kan het me niet schelen. Het feit dat wij nu geconfronteerd worden met de mogelijke oplossing van één van de vele raadsels die de natuur ons stelt, is zeker opwindend voor elke geest op zoek naar waarheid. Geleerden, dichters, filosofen of gewoon nieuwsgierigen, allen hebben nu iets om over na te denken, te overdenken en te dromen, meer nog dan vroeger. Het Higgs-boson, door iemand het God-deeltje genoemd, zou daarom het ultieme element zijn dat materie, alle materie, vormt. Degene die de bergen heeft gemaakt, de bossen, het water van de oceanen en rivieren, het vlees van dieren, van de bij tot de bultrugwalvis, en het denkende vlees dat wij mensen zijn. Zoals René Barjavel het mooi verwoordde in « La faim du tigre », is alles wat bestaat uiteindelijk niets anders dan een vacuüm in beweging, aangezien er tussen de kern van een atoom en de elementen waaruit het is opgebouwd, absoluut NIETS is.

Dit doet niets af aan het feit dat wij er ons allen van bewust zijn dat dit geheel van universa waaruit wij voortkomen volkomen tastbaar en reëel is, en dat het inderdaad tastbaar is en zich op duizend manieren aan ons manifesteert. Wanneer de tektonische platen beginnen te verschuiven, schudt de aarde, wordt de zee woest en overstroomt de kusten, waarbij huizen, mannen, vrouwen en kinderen worden weggevoerd en, in het proces, kerncentrales, met de gevolgen die wij kennen. Als een paar cellen in ons lichaam muteren, hier of daar, doodt kanker ons langzaam. Een moment van onoplettendheid aan het stuur van een mooie, zeer grote en flitsende auto en we zitten vast op een hoop schroot, wachtend op hulp. En als ze vertragen, zullen twee volwassenen en drie kinderen gedood worden op de snelweg die gaat — die voor hen ging — van daar naar daar. Zo leven de mensen, zong de dichter, en hun kussen, ver weg, volgen hen. Zitten er bosonen in kusjes? En in de woorden van dichters? De wetenschap kan helaas geen antwoord geven op deze ernstige vragen, evenmin als op die betreffende het vreemde avontuur van onze soort, dat volgens sommige specialisten niet lang meer zal duren; het min of meer definitieve einde van de verwoestingen die zij om zich heen blijft aanrichten, wordt voorzien over een jaar of honderd en, tegelijkertijd, uiteraard, het einde van onze heerschappij.

Zij die thans volharden in de strijd, ieder met zijn eigen wapens, tegen de absurde en dodelijke helling waarop wij onverbiddelijk afglijden, zullen er niet meer zijn — en hun kinderen evenmin — om de geneugten te smaken van het einde van de schande die ons tot deze grandioze catastrofe zal hebben gebracht; dit kan een glimlach op hun gezicht toveren of hen, in het slechtste geval, ontmoedigen om zich op enigerlei wijze in te zetten in een strijd die, als wij haar met luciditeit gadeslaan, steeds meer te ongelijk blijkt te zijn. Wij moeten constateren dat dit sinistere vooruitzicht onze leiders, politici en anderen allerminst in paniek brengt en de gewone burgers van onze landen er evenmin van weerhoudt om gewoon door te gaan met hun kleine bezigheden. Elders, zoals we hebben gezien en sommigen van ons hebben verblind, zijn enorme menigten bijeengekomen in Spanje, Mexico en andere landen, en we zullen wellicht meer en meer van dergelijke enorme demonstraties van woede, verontwaardiging en wanhoop zien. Maar als wij dit alles bekijken op een manier die niet gebaseerd is op mooie en lovenswaardige emoties, uiteraard verbonden met de hoop die wij blijven stellen in de menselijke rede en in de radicale veranderingen die wij voorstaan, moeten wij de moed hebben om in te zien dat de oude wereld over het algemeen nog lang niet aan haar einde is gekomen. De enkele tientallen miljardairs die bijna alles bezitten en delen wat de wereld te bieden heeft, zullen niet plotseling door genade worden overwonnen, op hun knieën gaan en vergiffenis vragen aan de beroofde en onderdrukte volkeren, en zichzelf omvormen tot herauten van ontgroening, rechtvaardigheid en het delen van de rijkdom die zij bezitten. Wat de praktische middelen betreft die ons ter beschikking staan om te trachten het alom overheersende plan van de dood te dwarsbomen, moet worden gezegd dat zij bij lange na niet opgewassen zijn tegen de massavernietigingswapens die de bezitters van de wereld bezitten en in het hanteren waarvan zij meesters zijn. Bijna alles wat gedrukt, beluisterd en bekeken wordt door miljoenen mensen is in hun handen en in die van hun verwanten, propaganda wordt overal bedreven; leugens en manipulatie van de geesten gaan hand in hand met de algemene afstomping van het geweten; vanuit dit gezichtspunt is alles in orde. En wij denken, wij dromen, wij schrijven, wij ontmoeten mensen, wij proberen dit « iets » door te geven dat ons bezighoudt en mobiliseert in de marge van een wereld die, voor het grootste deel, zonder ons, tegen ons is gemaakt.

Afgezien van de aanwijsbare oorzaken en redenen voor de verschrikking en absurditeit van de tijd, zou men tot de overtuiging komen dat volkomen oncontroleerbare en bijna onmenselijke krachten aan het werk zijn. En dat zij op duizend manieren bijdragen aan deze gekmakende spiraal die alles meesleept in zijn onuitsprekelijke — en absoluut oncontroleerbare — beweging. Een beetje zoals de bewegingen van atomen, waarover Epicurus reeds sprak, die op de wereld en in het oneindige heelal « neerregenen », willekeurig en doelloos, en die de materie vormen, en vervolgens, het formidabele en zo vluchtige avontuur van het leven.

En dood.