Blijf ik in mijn huis of ga ik naar buiten om het vuur te doven?

Ik stelde net een vraag aan een brandweerman: « Stel dat je het bevel krijgt om in je brandweerkazerne te blijven als er brand is. Wat doe je? Blijf je in je brandweerkazerne of ga je naar buiten om het vuur te doven? »

Hij antwoordde:  » Er zijn twee soorten brandweerlieden: er zijn er die blindelings bevelen opvolgen en in hun brandweerkazerne blijven. Anderen gaan « hoe dan ook » uit, negeren het stomme bevel en gaan misschien zelfs uit met de angst in de buik ».

Ik antwoordde:  » Het is vreemd. In de geneeskunde gebeurde hetzelfde tijdens de COVID-19-epidemie: sommige artsen bleven in hun grotten, terwijl anderen patiënten met COVID-19 zagen en behandelden.  »

De eerste houding komt overeen met een houding van niet-bijstand aan personen in gevaar. Als de brandweerman (of de dokter) bang is om het vuur te blussen (of de patiënt te behandelen), is het beste advies dat men kan geven « van baan veranderen ».

Er is een film, The Yangtze River Gunboat, die dit falen illustreert om mensen in gevaar bij te staan. Deze film werd geregisseerd door Robert Wise in 1966, op het hoogtepunt van de Vietnamoorlog, met Steve McQueen als hoofdrolspeler in de film. De film vertelt het volgende verhaal: in 1926 vaart een kanonneerboot op een rivier in China, de Yangtze, terwijl er een burgeroorlog woedt op het vasteland. Geconfronteerd met de moordscènes aan land, zijn de meeste personages op de kanonneerboot onverschillig tegenover het lot en de slachting van mensen en tonen een gebrek aan hulp voor mensen in gevaar.

Bij de COVID-19-epidemie zien we hetzelfde verschijnsel van onverschilligheid: door de bevolking op te sluiten, om levens te redden, zien we mensen in totale onverschilligheid zelfmoord plegen. We zien mensen in een depressie terechtkomen, in totale wanhoop, kinderen die van school gaan… Waar zijn de reddingsvesten in de kanonneerboot?

Bij de COVID-19-epidemie zien we hetzelfde verschijnsel van niet-bijstand aan personen in gevaar. Sommige dokters stellen de « 4 D’s » voor als behandeling voor COVID-19: slapen, thuis, Dafalgan, dood. Niet een erg effectieve therapeutische benadering…

Andere (minderheids)artsen komen of sturen recepten om patiënten met COVID-19 te behandelen (met azitromycine en doxycycline, ivermectine, enz). En helaas, wanneer deze artsen deze doeltreffende behandeling aan andere collega’s voorstellen, worden zij afgewezen. Ze willen de studies zien die bestaan en waar ze niets van weten… In de tussentijd sterven patiënten zonder de mogelijk effectieve behandeling… Dit wordt ook wel het niet verlenen van hulp aan een persoon in gevaar genoemd…

Wanneer er brand is (epidemie), vraag je niet aan een brandweerman (dokter) om een dubbelblind onderzoek te doen om te zien hoe het vuur geblust kan worden (de epidemie te behandelen). We doen ons werk met de middelen die we hebben! Artsen hebben een middelenverplichting, geen resultaatsverplichting. Zich de middelen niet verschaffen — en misschien zonder te weten of het resultaat overtuigend zal zijn tijdens een brand (epidemie) — wordt niet-bijstand aan een persoon in gevaar.

Als de boemerang van het besef dat zij er niet in geslaagd zijn een persoon in gevaar bij te staan in hun gezicht terugkeert, weet ik niet of de dokters — die in hun holen zijn gebleven — in de nabije toekomst nog dokter zullen zijn… Zij zullen meer dan waarschijnlijk met hun geweten moeten onderhandelen… Of biografieën over Dr. Ignatius Semmelweis herlezen(1)

Espace membre

Leden