ALLES BEHALVE MELENCHON…

Tegen de tijd dat u deze bladzijde ziet, zal de mis, zoals men zegt, bijna zijn uitgesproken; we zullen spoedig weten wie de leiding van de Republiek zal krijgen. Het spreekt vanzelf — maar het is beter het te zeggen — dat de schrijver van deze regels (op het moment van schrijven zitten we nog midden in de campagne en die is nog lang niet afgelopen!) vurig hoopt dat de beste uiteindelijk gewonnen heeft. Met de beste bedoelen we degene die misschien eindelijk alle obstakels op zijn pad heeft overwonnen: Jean-Luc Mélenchon. 

Misschien heeft nog nooit een kandidaat in deze verkiezing zoveel hindernissen moeten overwinnen in een zware en in vele opzichten gewelddadige campagne. Om te beginnen hebben we kunnen zien hoe ongewenst deze kandidaat werd geacht door de pers, waarvan we weten dat die, zoals in Frankrijk, in handen is van een handvol eigenaars voor wie het programma en de ambities van Mélenchon, net als voor anderen in de sfeer van alle geldmachten, een bedreiging van de eerste orde vormden. Wij hebben gezien hoe grote media als Le Monde, Libération, L’Obs en andere bladen de kandidaat van France Insoumise hebben genegeerd wanneer zij zijn woorden niet met perfect en geniepig bedachte middelen verraadden. 

Maar naast de « geordende » pers was ook te zien hoe overheidsdiensten zoals France 2 de onruststoker wilden behandelen. Nooit is een andere kandidaat zo karikaturaal voorgesteld, zijn woorden zo verdraaid, zijn standpunten zo bespot of vergeleken met die van de kandidaat van het Nationaal Front. De beruchte schoenpoetser, David Pujadas en zijn handlangers op de set, hebben alles in het werk gesteld om het niet-wetende slachtoffer van de TSM (Tout Sauf Mélenchon), waarvan wij de aanstichters kennen, in diskrediet te brengen, te bespotten en te vernederen. Want, ja, er bestaat geen twijfel over, en dit wordt gezegd zonder de schaduw van een samenzwering, het is duidelijk dat de zogenaamde socialistische partij, te beginnen met de aftredende president (good riddance) en zijn naaste aanhangers in « Méluche » en zijn beweging een geduchte tegenstander zagen die hun hegemonie bedreigde. Voeg daarbij de misselijkmakende campagne, georkestreerd door een meer dan ooit eensgezinde pers, voor de promotie van de lieveling van de peilingen, Emmanuel Macron, wiens portret van de « jonge eerste schoonzoon » tientallen keren op de voorpagina van Franse weekbladen en andere tijdschriften is verschenen. 

De rokerige « mooie populaire alliantie ».Deze voorverkiezing — die in werkelijkheid alleen die van de PS was, waaraan Mélenchon terecht en op perfect beargumenteerde wijze weigerde deel te nemen — zal de kleine Benoît Hamon tegen alle verwachtingen in hebben ingewijd en vrolijk en schaamteloos de meeste thema’s hebben zien omzeilen die tot dan toe door de kandidaat van France Insoumise werden verdedigd. Maar veel van de kleine kameraden van de ex-frank kampioen Intussen haastten sommigen van hen, steeds talrijker, ex-premiers, afgevaardigden en PS-bestuurders, zich aan de zijde van Macron, allen beschaamd over zichzelf, om er — zo hoopten zij — voor te zorgen dat zij in de toekomstige assemblee goede zetels zouden behouden of winnen. Dit alles naast een weinig overtuigende, zelfs rampzalige campagne van de kant van de socialistische kandidaat, terwijl France Insoumise op 18 maart de formidabele bijeenkomst van tienduizenden van haar aanhangers op de Bastille organiseerde (waaraan ondergetekende deelnam) en terwijl haar leider zich twee dagen later duidelijk onderscheidde — en met het talent dat we steeds meer herkennen — van zijn concurrenten, tijdens het debat op de particuliere zender TF 1. 

In de weken die op deze twee gebeurtenissen volgden, konden we een zeer merkwaardige verandering van toon en zelfs een verrassende ommekeer waarnemen in de mening van een groeiend aantal waarnemers ten opzichte van Mélenchon, die van de man die moest worden neergeschoten, veranderde in een steeds geloofwaardiger uitdager in de strijd om het presidentschap, Wij waren er zeker van dat dit radicaal van aard zou veranderen in de steeds aannemelijker wordende hypothese van een overwinning van de « onruststoker » in sommige opzichten en slechts in sommige opzichten verzachtte naarmate de campagne vorderde. Want Mélenchon is er weliswaar in geslaagd de scherpe kantjes ervan af te halen, maar zijn bijtende, korte zinnen, zijn fantasievolle mengeling van beschimpingen en bijtende humor, en een werkelijk origineel en vernieuwend programma, hebben een groeiend aantal toekomstige aanhangers en potentiële kiezers weten te verleiden. Elk van zijn bijeenkomsten is een uitverkoop, zowel binnen als buiten volle zalen, en je moet de gezichten zien van degenen die naar hem luisteren, en ze zelfs goed bekijken: je ziet niet de gelukzalige bewondering voor een opperste verlosser of een voorzienig man, maar eerder de enthousiaste aandacht die de toespraken van deze weergaloze tribuun, die even goed spreekt als hij denkt, opwekken. En dat spreekt, niet tot fans die bij voorbaat overtuigd zijn, maar tot hoofden die wachten om meer te weten te komen en meer te delen over alle aspecten van het leven samen zoals hun voorvechter het zich voorstelt voor de meest wenselijke toekomst. 

Tegenover Jean-Luc Mélenchon staan vier tegenstanders: het Front National van Marine Le Pen, de rechtervleugel van François Fillon, de verspreide resten van wat de Socialistische Partij was en degene die zo goed en zo kwaad als het gaat probeert zich te ontdoen van zijn logge en getalenteerde rivaal, die, dat mag niet vergeten worden, vasthield aan zijn gedragslijn die erin bestond nergens compromissen over te sluiten en elke omstandige alliantie waartoe hij werd uitgenodigd met een zekere brutaliteit af te wijzen. En dan, de onuitsprekelijke en kleurloze Emmanuel Macron, aan wie alle opstandelingen en opportunisten van de Franse politieke klasse zich hebben geschaard. Maar zullen er, ondanks dit alles, tegen de tijd dat u deze toespraak hebt gelezen, verrassende gebeurtenissen, ongekende ontwikkelingen zijn geweest? 

En tenslotte, zou de column die u op de bladzijden van de volgende KAIROS zult vinden, de column kunnen zijn waarin de geweldige en historische overwinning wordt gevierd? 

Jean-Pierre L. Collignon.