ALEA JACTA EST

 » Een perfecte samenleving, luister naar me, liberale vrienden, een perfecte samenleving is er een waar honden doen wat hen gezegd wordt! Waar er geen stakingen zijn! Waar de politieke partijen ons niet komen vleien op TV! Waar gastarbeiders hier zijn om te werken en niet om zich vol te proppen met couscous of kabeljauw! Waar terroristen verboden zouden moeten worden! Waar de rijken blij moeten zijn om rijk te zijn en de armen blij om arm te zijn! Waar iedereen verenigd moet zijn tegen iedereen! 

Het pleidooi van Luis Rego tijdens het « proces » van Jean-Marie Le Pen in het tribunaal des Flagrants Délires op France Inter, in het begin van de jaren ’80. 

Enkele weken voor het verschijnen van deze veertiende Kairos hebben duizenden, zelfs miljoenen van ons in heel Europa hun stem uitgebracht voor deze of gene persoon, deze of gene partij, die de grote verscheidenheid vertegenwoordigt van politieke formaties die beweren uitmuntend te zijn en die op dit moment en ongeacht de grote tendensen die uit de verkiezingen naar voren komen, de toekomst in het algemeen en de onze in het bijzonder aan het voorbereiden zijn. In dit opzicht zijn er vele redenen en motieven voor een breed gedeeld scepticisme onder de kiezers dat heerste ten tijde van de sombere, schrijnende en vaak zelfs verontrustende verkiezingscampagne die door de tenoren van de « grote partijen » werd gevoerd. En dit scepticisme en wantrouwen jegens de politieke elites zal zeker blijven bestaan, zo niet toenemen, naarmate de kleine en grote regelingen en andere omwentelingen van het fortuin onvermijdelijk worden. Tijdens de verkiezingscampagne lazen en hoorden wij de pathetische oproepen van sommige « grote namen » om de kiezers te mobiliseren en serieus te nemen, door hen aan te sporen de juiste keuze te maken door alleen vertrouwen te hebben in degenen die in functie waren en die zich, met de hand op het hart, ertoe verbonden hadden de paar ongelukkige haperingen die zich tijdens hun ambtstermijn hadden voorgedaan, ongedaan te maken, uiteraard ongewild. 

Maar wat eerst en vooral zal worden opgemerkt is dat, in wat de plaats innam van een programma in de drie Degrote partijen — PS, MR en Cdh — laten het volledig afweten als het gaat om de grote vraagstukken in verband met het milieu, de opwarming van de aarde, de uitputting van fossiele brandstoffen, en andere uitdagingen die we eindelijk moeten beginnen aan te pakken. In plaats daarvan zijn sommige politici met hun schunnige wonderrecepten gekomen om zich te ontdoen van de cohorten luilakken, profiteurs en andere uitkeringstrekkers, terwijl ze elders kibbelden over de lelijke vliegtuigen die de Brusselaars beletten van hun recht op slaap te genieten, maar geen enkele oproep om aan iets anders te denken dan aan het ontlasten van het luchtverkeer van Zaventem naar Charleroi en Luik: sinistere André Antoine, arme soft-headed debiel… Voor het overige waarschuwen de verbale gesticulaties van de leiders van de zogenaamde socialistische partij en haar vakbondsorganisatie de ongelukkige toekomstige kiezers tegen de kleine partijen - waaronder één in het bijzonder — die de eenheid van de links en kon alleen ten goede komen aan de rechts en zijn onvermijdelijke toekomstige asociale gedrag; laten we lachen. Maar meer nog dan de linkse bedreigingen was er een ander ernstig gevaar dat de « traditionele » Franstalige partijen bedreigde en waarvan het handige spook werd gezwaaid: een triomf of een vloedgolf van de NVA in Vlaanderen die alleen maar tot de ergste moeilijkheden kon leiden en, nadat bijna iedereen had laten weten 

de weigering en dus de onmogelijkheid om met Bart de Wever tot een akkoord te komen over welk onderwerp dan ook, zou de Belgische federale staat onvermijdelijk absoluut onbestuurbaar worden, zo niet worden weggevaagd. Tegen de tijd dat u deze pagina bekijkt, zullen we ongetwijfeld al, aan de ene of de andere kant, getuige zijn geweest van deze ontkenningen en koerswijzigingen, gedicteerd door de realpolitik , waarvan we weten dat ze zich niets aantrekt van morele principes of van verbintenissen waaraan alleen naïevelingen gebonden zijn. De professionals van het openbare leven, van vaders op zonen en van moeders op dochters, zullen in de nabije toekomst nog de volle maat van hun laagheid en schande geven en de « dingen », goed jaar, slecht jaar, zullen nog steeds hun gangetje gaan in afwachting van een of andere catastrofe; sociaal, institutioneel, natuurlijk, nucleair, wij hebben slechts de verlegenheid van de keuze. Eén ding is zeker, de Grote Nacht zal niet morgenochtend of overmorgen plaatsvinden en we moeten eerder rekenen op een lange en fatale opeenvolging waarbij de wereld eerder ten kwade dan ten goede zal veranderen. 

Toch is er geen gebrek aan goede bedoelingen; de debatten van ideeën, de fora, de ontmoetingen, de uitwisselingen die buiten de instellingen en in de marge van de traditionele partijen plaatsvinden, de voorstellen en het naar voren brengen van wat nodig en voldoende zou zijn om veranderingen op gang te brengen en gedurfde perspectieven te openen, die op sociale netwerken worden besproken boeken, kranten, tijdschriften en « blogs » die niet onder bevel staan en waar degenen die vastbesloten zijn te proberen de oude kokospalm aan het wankelen te brengen, zich uiten, zal dit alles de trouwe lezers van onze gewaardeerde en volhardende krant wellicht verheugen en troosten. Maar helaas, en ik hoop dat men mij dit vergeeft, waar mijn ogen ook heen gaan, alles gaat door; binnen de belachelijke kleine grenzen van ons zielige koninkrijk en daarbuiten, van de verste streken tot onze naaste buren, zie ik overal niets dan moedeloosheid en ontgoocheling, oorlogen, hongersnoden en bloedbaden, felle onderdrukking van elke vorm van contestatie van de heersende wanorde. Ik hoor alleen de stem van de machtigen, doorgegeven en versterkt door de media, die de klachten en beschuldigingen overstemt van hen die hongeren naar brood en gerechtigheid. Hier, in openbare gelegenheden, op straat en in het openbaar vervoer, zie ik alleen gesloten gezichten, gebogen over de schermen van de nieuwste mobiele telefoons; van heinde en verre, een glimlach, het begin van een uitwisseling: een paar woorden en dan is het voorbij, te snel. En die arme jongens, steeds jonger, steeds talrijker, die gedumpt zijn, afgesneden van alles en die rondzwerven bedelend om een cent, een sigaret. Afgezien daarvan, is alles in orde! Ze blijven het maar zeggen, deze regionale autoriteiten en anderen: alles gaat goed! Het gaat beter met de economie, er is een soort huiverend herstel, investeerders investeren, de werkloosheid daalt, we worden als voorbeeld gesteld, we zijn op de goede weg. Dwazen! 

Maar kom op! Wanhoop niet over Billancourt, kameraad columnist! Er is nog altijd de kans op dat kleine ding, hier of daar, elders, dat het minuscule vonkje zou veroorzaken, dat in het kleine hoopje twijgen zou sluipen dat een paar vonken zou bieden, die vlammen zouden worden, die het prachtige vuur zouden aansteken. Maar de tijd dringt, de dagen van deze wereld, van deze beschaving zelfs, zijn geteld en zij die haar bezitten en beheren schijnen zich daar niet eens van bewust te zijn. En bijgevolg delen al dan niet verkozen politici, die alles doen om hun meesters te behagen, met hen een even grote onverschilligheid tegenover de rampen die veroorzaakt worden door hun krankzinnige ambitie om de hele wereld te overheersen en de ellendige schaduwen die dan zouden zijn voor de menigte van hen die zich daarin bewegen, leven en sterven. 

Jean-Pierre L. Collignon