WAAROM WE ECHT ‘IN OORLOG’ ZOUDEN MOETEN ZIJN.

In het voorjaar van 2020 had de president van een buurland, in het licht van wat toen het « coronavirus » was, iets gezegd dat veel stof deed opwaaien: « Wij zijn in oorlog ». In deze geest werden de bevolking « uitgaansverboden » opgelegd, die ons in het geheugen van de Europeanen terugvoerden naar de jaren ’40 van de vorige eeuw. In sommige landen is een « task force » opgericht om een plaag te bestrijden die naar verwachting een groot deel van de mensheid zal decimeren. Hoewel de term gemeengoed is geworden in de bedrijfswereld, gaat de oorsprong van de « task force » terug tot de^Tweede Wereldoorlog om troepen en andere oorlogsschepen aan te duiden die tijdelijk waren samengesteld en in afwachting van een missie. 

Om de cirkel rond te maken heeft de WHO zojuist aangekondigd dat « de Omicron-variant een staakt-het-vuren is dat een einde zou kunnen maken aan de pandemie ». Altijd de oorlogszuchtige parallel, zelfs als een « staakt-het-vuren » een noot van hoop is, alsof een virus een tastbare vijand is met zijn eigen strijdkrachten en gewapende contingent. In de mond van de leiders is de Covid en zijn eindeloze varianten (een natuurlijke logica die door deze oorlogszuchtigen wordt vergeten) een vijand die eindelijk « zichtbaar » is, terwijl ons al die tijd het tegendeel is verteld. Maar het is waar dat we in deze crisis allang alle tegenstellingen hebben overwonnen. Wanneer we kijken naar de maatregelen die in de buurlanden zijn genomen, zien we dat het virus, net als de radioactieve wolk in Tsjernobyl, de lijnen van de grenzen zou volgen en de geopolitiek zou respecteren. « We zijn in oorlog »? Niet in de zin dat het ons wordt opgelegd, maar in de zin van het leven van alledag waarin wij zijn ondergedompeld. Door een veiligheidsklimaat in te stellen waarin veroordeling, gehoorzaamheid en controle het levensbloed van de wereld van morgen worden, brengen de huidige autoriteiten (die een treffende naam hebben) ons terug naar een andere tijd. Maar als het een kwestie is van afstand doen, van volgen of behagen, dan is het ook een kwestie van weigeren en « verzet ». Het woord is eruit. In dit geval kunnen we de vergelijking met het verleden maken. Het is minder voor de hand liggend om het toe te passen op het nazisme en het controversiële onderwerp van het dragen van de gele ster tijdens demonstraties tegen gezondheidsmaatregelen. Maar daar gaat het hier niet om. « Laten we ons tevreden stellen met verzet en voor één keer het verhaal onderschrijven van een president die onder controle is, zoals zijn tegenhangers in België en elders die duidelijk handelen voor belangen die niets te maken hebben met het volk. 

Kortom, als « wij in oorlog zijn », laten wij dat « wij » dan verstandig gebruiken en de woordenschat toepassen die inherent is aan die uitspraak, laten wij dan werkelijk in verzet komen zoals in de donkerste uren van de geschiedenis. Door te verwijzen naar een context die meer dan 70 jaar oud is, laten we doen alsof we er zelf bij waren. Het klinkt belachelijk, maar dat hoeft het niet te zijn, zeker als je denkt aan de technologie en de manier waarop we tegenwoordig leven? En toch, wat als dit een van de sleutels is tot het ontwijken van de nieuwe donkere uren die voor ons in het verschiet liggen? Als het ook een ‘geheim’ was
Het zou zowel eenvoudig als doeltreffend zijn, want we zouden terugkeren naar de basis, naar wat concreet is, zonder de immaterialiteit van het digitale, zonder het minste spoor in de zorgwekkende en gigantische « wolk ». 

Het enige wat nodig is, zijn regelmatige tijden en ontmoetingsplaatsen waar golven van allerlei aard moeilijk doorkomen, waar iedereen ervoor zorgt dat hij zijn
Op die manier kunnen we in Spaanse herbergstijl samen eten, ideeën uitwisselen, praten en, kortom, het leven ten volle beleven. Op deze plaatsen ontstaat een energie, een netwerk dat niet virtueel is. Adressen worden vermeld in afgebakende gebieden waar u op elk moment naar andere supporters kunt gaan als dat nodig is. Waar men kan delen en profiteren van de know-how en middelen die door iedereen ter beschikking worden gesteld. Waar we plannen kunnen maken om samen te zijn en zelfvoorzienend indien nodig. Op dezelfde manier kunnen openbare plaatsen worden geïdentificeerd, met name bars en restaurants waar mensen worden ontvangen zoals in de « oude wereld ». Namelijk door een simpel hallo niet gevolgd door een verzoek om een QR code. En wat is een betere manier om dit alles te organiseren dan per post, wat tot op de dag van vandaag goed werkt! Met paswoorden, zinnen, afspraken. Eenmaal vastgelegd in ons hoofd, dat alleen nog maar op zichzelf wil functioneren, rest ons niets anders dan het « bewijs » te verbranden. Een folkloristische manier van doen misschien, maar zeker effectief. Er zijn veel meer mogelijkheden, laten we inventief zijn. 

Klinken deze ideeën leuk? Verouderd? Utopisch? U moet weten dat deze netwerkvorming, die een ander tijdperk waardig is, omdat zij in de goede zin van het woord uit de hand loopt, reeds aan de gang is. In landen niet ver weg en misschien niet eens ver van uw huis. Kijk rond, probeer het, je zou verbaasd kunnen zijn over het resultaat. Dit is met name het geval in een dagelijkse situatie waarin communicatiesystemen gedurende wisselende perioden verstoord of onbestaande zijn of waarin bevoorradingsketens verstoord zijn. Situaties die zich eerder kunnen voordoen dan we denken. U denkt misschien ook, en terecht, dat we aan het eind van de gezondheidsreeks zijn gekomen. Maar dit is pas de eerste stap. De volgende komen eraan, ook sneller dan je zou denken. Sneller dan de terugkeer van het mooie weer en deze « onderbreking van de agenda » waar de meesten zich met euforie op zullen storten terwijl het het ideale moment zou zijn om andere mijlpalen te zetten, zandkorrels in het globalistische mechanisme. 

We kunnen dus denken aan « oorlog » in de zin van verzet, of zelfs dissidentie, aangezien onze aandacht momenteel wordt getrokken door het geluid van laarzen aan de Oekraïense grens. Een andere manier om met vuur te spelen, aangezien de echte meesters van de wereld ook tovenaarsleerlingen zijn, en om een potentieel wereldconflict aan te gaan. Alleen qua uiterlijk. Om angsten aan te wakkeren, om een sociale en economische ineenstorting te verbergen die we onder controle willen houden. In deze hypothese zal zij pas aan het licht komen wanneer de meerderheid van de mensen hun status van mens in digitale slavernij zonder blikken of blozen heeft aanvaard, na te zijn weggespoeld door alle fasen van de kalender (klimaat, terrorisme, wereld- en/of burgeroorlog, virussen, enz.) 

Met Oekraïne en Rusland, evenals met China en Taiwan (aangezien wij in het « spel van de lelijke families » « de Russen en hun veroveringsdrang » hebben zoals wij « de Chinezen en hun vleermuizenmarkten en andere schubdieren » hebben) zouden wij de vrees voor een wereldoorlog kunnen aanwakkeren, wij zouden deze kaart kunnen spelen. Op dezelfde manier dat men kan doen geloven dat een wereldwijde pandemie 95% van de mensheid zal uitroeien. Dit is slechts een van de vele scenario’s die de zakken vullen van de ware vijanden van de mensheid. Laten we voorlopig, bij gebrek aan een echte oorlog, een echt verzet organiseren. « Het is altijd een prijs voor de vijand », de uitdrukking is toepasselijker dan ooit.