Waakhonden behartigen ‘uw’ belangen: laat ze niet in de steek!

De pers, die de traditionele partijen verdedigt zolang zij zich kan herinneren, staat klaar om al diegenen uit te stoten die zullen worden verkozen door het volk dat teleurgesteld is in de gebruikelijke partijen (MR-CDH-ECOLO-PS en hun Vlaamse tegenhangers). De waakhonden zwaaien dus zonder matiging met de vogelverschrikker van de « extremen »: van rechts en van links, zonder enige verklaring te geven over wat de groei van het electoraat van beide zou kunnen hebben veroorzaakt, maar vooral door in de geest van de toeschouwer sluipenderwijs een toenadering tussen de ene en de andere te associëren… dus een beetje hetzelfde. Op 19 mei plaatste Le Soir, naar aanleiding van een peiling over de stemintenties waaruit bleek dat de PTB en het Vlaams Belang de derde partij zouden kunnen worden in respectievelijk Wallonië en Vlaanderen, een foto van Raoul Hedebouw, woordvoerder van de PTB en federaal volksvertegenwoordiger, op de voorpagina met als kop :  » De opkomst van de extremen . Wat ze zeggen is duidelijk  » pas op kleine mensen, als je dichter bij extreem links komt, word je een beetje een fascist ! Blijf kalm, stem zoals voor  en vergeet je intenties ».

Zij zullen echter niet zeggen dat de verschuiving naar links iets relatiefs is, vooral omdat hun referentiepunt — de regering — anders is dan de centrum naar rechts te verplaatsen, waarbij de subjectieve indruk aan deze logica beantwoordt. Niet tevreden met het vermijden van complexe verklaringen, beperken de media hun analyse tot de « crisis ». verlies van vertrouwen in de traditionele partijen  » en noem het gevolg  » serieus « Dit is het resultaat van de slechte intentie om « iets anders » te willen kiezen (zoals de Franse weigering van het Europees Grondwettelijk Verdrag in 2005), of het nu rechts of links is, zonder onderscheid :  » deze afwijzing heeft een sterk communitaristische ondertoon : het zuiden stemt altijd meer naar links, het noorden meer naar rechts « . De  » goede keuze « Dit is een van de vier ‘traditionele’, ook al hebben ze ons gebracht tot waar we nu zijn, door te zorgen voor parlementsleden, ministers, burgemeesters die alleen maar werken voor de vernieuwing van hun functie en het salaris dat daarbij hoort Ook al zijn ze allemaal min of meer betrokken bij corruptie, ze gebruiken meer dan vaak dezelfde methoden als de draaideuren(1), leven als prinsen en de bevolking onder het juk van repressie en bezuinigingen plaatsen.

Dat komt omdat de massamedia, de multinationals, de werkgeversorganisaties, de regering en de partijen hetzelfde willen : verandering met continuïteit, d.w.z. dat de rijken niets kan worden afgenomen en dat de door de groei van de winst gedicteerde koers van de wereld blijft zoals hij is. De dominante orde wordt altijd verdedigd door de media, die haar voortdurend uitdragen :  » een land heeft rijke mensen nodig  » (La libre, 6 januari 2014) ;  » de markt blijft de meest efficiënte manier om het economische leven te organiseren  » (Béatrice Delvaux in december 1999, in Le Soir, die sindsdien niet is opgehouden met haar propaganda).

De protesten moeten daarom worden uitgevoerd in het kader van de « sociale dialoog    » en de bezuinigingsmaatregelen  » noodzakelijk  » moeten vreedzaam worden aanvaard. Alles wat ingaat tegen de kapitalistische werking van het sociale lichaamssysteem wordt gediagnosticeerd als een handicap, waarbij het medisch-sociale vocabulaire van de impotentie wordt geleend, de nieuwe taal van de werkgevers :  » De Belgische lonen blijven dalen. Lde loonhandicap [en gras dans le texte] De kloof tussen ons land en onze naaste buren is groter geworden. Een nieuwe hervorming is nodig ?  » (Le Soir, 14 februari 2013)… terwijl stakingen, betogingen, protesten, geweld als reactie op staatsgeweld, gebreken zijn, disfuncties die, door hun toevallige verwijzing, weigeren de vraag te stellen naar de oorzaak ervan. In het slechtste geval zal hun opkomst worden gezien als het resultaat van slechte communicatie door de autoriteiten…

Het volk moet zwijgen, ervan overtuigd zijn dat het kan spreken en er geen zin in heeft; het moet zijn ongenoegen beperken — want woede is af te raden, eigen aan een wispelturige geest die zich niet kan beheersen — en eisen stellen als het dat wil, maar binnen een ruimte en een tijdsbestek die door de machthebbers zijn vastgesteld. Wat valt er te klagen voor deze kleine mensen, wier leden altijd de hellingen van de liberale samenleving kunnen nemen die hen op hun beurt in staat zullen stellen naar de top te stijgen en de hoogten van de rijkdom te bereiken ? Wat heeft hij degene te verwijten die het gedaan heeft, is hij jaloers ?  De « Arabier  » of de  » prolo  » die « slagen » worden zo de symbolische figuren die, zoals in de loterij («  En als jij het was  » ;  » Wie is de volgende  » ; « Lotto, schepper van kansen « …), aan de rest bewijzen dat  » het mogelijk is « , waarbij de nadruk op  » het voorbeeld  » de extreme zwakheid van de waarschijnlijkheid verdoezelt.

JIJ KAN HET OOK!

Is het leven niet geweldig ? In Molenbeek, in een « D+ » school (lees « positieve discriminatie », nu overgenomen als « gedifferentieerde begeleiding » in de nieuwe nieuwetaalterm), probeert men het protest de kop in te drukken door koningin Mathilde in grootse stijl te sturen om te luisteren naar de toespraken van  » zij die geslaagd zijn « (2)Bovendien bedraagt de sociaal-economische index van de leerlingen ‑0,30, terwijl hij in het gewoon middelbaar onderwijs +0,08 bedraagt.(3)) of afhaken, waardoor degenen die er niet in slagen hun aandoening te overwinnen, zich schuldig voelen en van hen de enige oorzaak maken: je had moeten werken, kerel ! De ondergeschoolden worden aldus institutioneel geproduceerd en verdeeld op de markt van ondergekwalificeerde banen ten dienste van de werkgevers en de aandeelhouders die hun segregatie stroomopwaarts hadden georganiseerd.

Niet geïnformeerd over wat er werkelijk aan de hand is, speelt het subject het spel, geniet ervan, een soort substituut voor het democratische leven

Om de ladder te beklimmen zal de subalterne blijk moeten geven van wilskracht, van een geest van verovering, van die motivatie die voldoende lijkt te zijn en de determinismen van geboorte en sociale klasse zou overstijgen, of men nu de zoon is van een notabele of van een arbeider, en de gemiddelde mens in staat zou stellen « de beste van de wereld » te worden. iemand  » van de  » zoon van een spijkerhandelaar « (Albert Frère) aan de migrant die ondernemer werd. En om de illusie in stand te houden, de droom te voeden, de teleurgestelden te sussen, zullen wij de  » creatie van kansen » organiseren « Dit is het geval met de sterren die kunstmatig worden voortgebracht door de media en hun The Voice, Star Academy, Loft Story… waardoor de inerte massa, wier kansen om toe te treden tot de bevoorrechte kaste even groot zijn als die om de jackpot te winnen, voor het scherm de indruk krijgt de ster van de avond te zijn.

Intussen wordt het peloton gesmoord door zijn verlangen en hoop, door zijn verdovend revolutionair uitstel; door zijn bewondering voor de rijkdom die het zou moeten onteren en waarvan het de vertegenwoordigers zou moeten stenigen. Niet ingelicht over wat er werkelijk aan de hand is, getuige van de partijdige kasten die door de media steeds weer worden getranscribeerd en gecreëerd, speelt het subject het spel mee, geniet het ervan, een soort substituut voor het democratische leven. De onfatsoenlijkheid van een wereld met zijn schandelijke ongelijkheden, de vernietiging van de natuur om de westerse manier van leven in stand te houden, de leegte van de meeste banen, de opmars alsof er niets gebeurd is, de propaganda-instanties van de media die hun werk doen en in een weerzinwekkende litanie het partijdige steekspel beschrijven, de meningen van de  » deskundigen « , die ons ervan overtuigen dat hun woordenstroom pas zal eindigen als zij er niet meer zijn… dit alles is echter niet zonder weerklank op het accepterende en onderdanige wezen. Maar hij ziet niet hoe hij het moet doen, hij lijdt, hij voelt zich sociaal nutteloos, maar hij verwacht iets.

Meer dan ooit zullen de massamedia ons in deze donkere tijden proberen wijs te maken dat buiten de gebaande paden denken niet goed is ; dat concurrentie, succes voor jezelf — en het falen van een ander — moeten worden nagestreefd, dat de markt  » de meest efficiënte manier om teorganiseren. Zij zijn namelijk van mening dat de woede die diegenen zou kunnen treffen die de gevestigde orde organiseren — politici en captains of industry — het risico loopt zich tegen henzelf te keren, die deze orde altijd in de media hebben gevestigd.

 

Alexandre Penasse

Notes et références
  1. Aller-retour entre la sphère publique et privée, régulant et légiférant dans la première dans un sens qui leur profitera plus tard dans la seconde.
  2. Voir https://www.youtube.com/watch?v=minih31fS9Y
  3. Indice composite constitué de différentes variables : revenu moyen par habitant, revenu médian par habitant, niveau des diplômes, confort des logements, taux de chômage, d’activité et de bénéfiiaires du revenu mensuel minimum garanti et activités professionnelles. Plus l’indice s’éloigne négativement de 0, plus le milieu socio-économique est pauvre, plus il s’en éloigne positivement, plus le milieu socio-économique est favorisé.

Espace membre

Leden