VERZET!

Het was op het nippertje. Een paar tienduizenden stemmen en alles zou veranderen. Wij zullen niet terugkomen op de laatste gebeurtenissen van deze campagne, de meedogenloosheid, van overal en zelfs in de Dit zou een manier zijn om de kandidaat in diskrediet te brengen die de drager is van een heilzame en enthousiaste verandering; het zou een manier zijn om de vreselijke teleurstelling die daar en onder sommigen van ons hier wordt gevoeld, nog wat meer te doen herleven. Want ja, ook hier geloofden « wij » erin, alles leek mogelijk, het doel was dichtbij, er was die koorts van het wachten op de ongelooflijke verrassing. Toen kwam het vonnis en, zoals velen, duurde het een tijdje voor ik het verwerkt had. Toen kwam, zoals verwacht en vakkundig georkestreerd, de beroemde tweede ronde. Aan de ene kant het lelijke Front National, aan de andere kant de sympathieke Macron, jong, knap, sympathiek en vreselijk republikeins; de kiezers hadden keuze te over, het was duidelijk dat, om de heilige waarden van de democratie te verdedigen, iedereen in de politieke sfeer luid en duidelijk moest laten weten aan welke kant hij stond. Terwijl velen hebben geroepen dat het noodzakelijk is op Emmanuel Macron te stemmen om Marine Le Pen tegen te houden, hebben enkele anderen ervan afgezien hun gevoelens openbaar te maken, te beginnen met J‑L Mélenchon die vasthoudt aan het geweten van zijn aanhangers. En, zoals gewoonlijk, mobiliseerden zijn tegenstanders zich om zijn woorden en zijn keuze opnieuw te verdraaien. 

We zijn eraan gewend, het is bijna gemeengoed geworden. Maar nogmaals, het is goed erop te wijzen dat, als deze man het voorwerp is van zoveel denigreringen en aanvallen, vaak van de meest vergezochte soort en gebaseerd op opzettelijk afgeknotte of bevooroordeelde verklaringen, het duidelijk niet zijn persoon is die hier op het spel staat maar het project dat hij draagt en waarvoor miljoenen mensen in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen hebben gestemd. Voor de aanhangers van de gevestigde orde was en blijft hij een gevaar van de eerste orde, waarvoor alle middelen goed zijn om hem in diskrediet te brengen. We kunnen niet genoeg zeggen over hoe de « media » en hun trouwe dienaren tijdens de verkiezingscampagne alle trucs hebben gebruikt om op duizend manieren te proberen de leider van de France insoumise in diskrediet te brengen en belachelijk te maken. Maar je zet een man van dat kaliber niet zo gemakkelijk neer. Sinds de mislukking van de presidentsverkiezingen — relatief, dat moeten we benadrukken! — en met het oog op de strijd voor de parlementsverkiezingen, hebben we gezien hoe Mélenchon weer op krachten is gekomen, zijn aanhangers heeft verzameld, van stad naar stad is getrokken, overal op de stoepen voor enthousiaste en warme samenkomsten heeft opgetreden. Het is immers duidelijk dat de nieuwe huurder van het Élysée voornemens is het programma op basis waarvan hij is gekozen, toe te passen en dat de enige georganiseerde en gestructureerde kracht die de strijd in de Assemblée kan leiden, de beweging « France insoumise » is. Zijn tegenstanders weten dit en dit is de reden voor de ontelbare en onuitsprekelijke aanvallen waarvan J‑L Mélenchon en zijn vrienden het slachtoffer zijn geworden. 

Voor de aanhangers van de gevestigde orde blijft de leider van France Insoumise een gevaar van de eerste orde, waarvoor alle middelen goed zijn om hem in diskrediet te brengen 

Maar het zij zo. Er is nog iets. Wat niet los staat van deze column; er is dat zinnetje :  « Alles gaat tegen de stroom in ». . Daar staat het, als ik wakker word, duidelijk geschreven achter mijn voorhoofd; de eerste gedachte van de dag die begint, maandag 29 mei 2017 om 7.15 uur. Alles wat we kunnen denken, zien, proberen uit te leggen en begrijpen staat in deze zin. De wereld is tegen de wereld. Of liever: een wereld staat tegenover de wereld. De wereld van Macron, de wereld van de onuitsprekelijke Trump, de wereld die de andere wereld in zijn vingertoppen houdt. De machtigen, de eigenaars en de rijke handelaren, financiers, agioteurs, halfgekke accumulators, dit handjevol mensen van allerlei afkomst vormt een klasse, een oligarchie die zich van haar bestaan bewust is. Tegenover haar, de andere klasse, u, ik, de miljarden anderen; de min of meer armen, de bezitlozen, de koekoeks die zichzelf negeren. Deze klasse kent zichzelf niet als klasse, zij bestaat uit deze vernietigde organismen, versplinterd in myriaden atomen die steeds meer tegenover elkaar komen te staan in een strijd om te overleven waarvan de gruwel geen precedent kent in de geschiedenis. De « rijken » zijn erin geslaagd de armen steeds minder arm te maken — het is slechts een kwestie van graden in de miserabele schaal van Zo strijden de volkeren van de wereld — die over de meestekoopkracht beschikken — zonder pardon om die beroemde treden te beklimmen in de onverschilligheid voor het lot van hun buren, in het steeds zwaarder wordende zwijgen van de gewetens. 

De geglobaliseerde oligarchie heeft geen behoefte aan en bekommert zich niet om de massa’s werklozen die haar systeem voortbrengt, evenmin als zij werkelijk behoefte heeft aan de werknemers in de industrie en de dienstensector die overal nog actief zijn. Om haar heerschappij te vestigen, hoeft zij alleen maar de bouw van op maat gemaakte steden te garanderen, die door particuliere politie-eenheden tegen de horden manschappen worden verdedigd, en de productie van luxegoederen en vrijetijdsbesteding waarvan zij de enige consument is. Het hele enorme overschot aan arbeid kan op de een of andere manier vernietigd worden, maar dat maakt hem niet uit. 

Maar zullen wij, die behoren tot de miljarden die tot de vernietiging zijn veroordeeld, met onze armen over elkaar blijven zitten, onze hersenen voorgoed bevroren, onze harten voor altijd uitgeblust? Nee ! Een andere wereld is mogelijk, waar gerechtigheid en het streven naar eenvoudig geluk zouden heersen; waar de mens en de natuur, eindelijk met elkaar verzoend, een einde zouden maken aan het ongelukkige bestaan, waar harmonie plaats zou maken voor chaos. Deze wereld is er, voor ons, als we haar echt willen; alles wat we nodig hebben is de verbeelding, de durf, de moed en de wapens om het lot te forceren. 

Jean-Pierre L. Collignon