Julian Assange
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Op 19 september publiceerde Kairos een artikel, « Kairos en Didier Reynders. When Evening Spoke of Kairos « (1), waarin wij herinneren aan wat wij al meer dan 7 jaar doen en aan de waakhondfunctie van de mainstream media. De journalist, Louis Colart, antwoordde, maar weigerde zijn brief openbaar te maken. We reageren op zijn belangrijkste beschuldigingen.
« Hallo meneer Colart,
Dank u voor uw e‑mail.
Ik zal punt voor punt reageren op de opmerkingen in deze brief, waarbij ik elk van de opmerkingen beknopt zal weergeven, omwille van de duidelijkheid, vooral voor Kairos-lezers die mijn eerste brief hebben ontdekt en die het graag zouden begrijpen. U bent van mening dat uw antwoord de redactie van Le Soir niet bindt en dat het dus niet de bedoeling is dat het op de website van Kairos wordt gepubliceerd, omdat u geen « steriele controverse wilt aanwakkeren « , in uw woorden. We hebben niet dezelfde definitie van « steriliteit ».
U leidt uw antwoord in door te twijfelen aan mijn bereidheid om met u in debat te gaan, aangezien u in de brief die ik u op 19 september heb gestuurd en alle abonnees op de Kairosde wil om » maak een beweging van « , van « , van op zoek naar buzz « . Als het gebruik van het enige middel dat wij hebben om onze publikaties bekend te maken, waarvan de nieuwsbrief er één is, deel uitmaakt van het zoeken naar de primeur, dan zie ik dat als iets heel anders. Wij zijn van mening dat de kwestie van de rol van de massamedia bij het « produceren van instemming » verder gaat dan een debat tussen twee personen en een openbaar debat moet zijn. Dit is het principe van een open brief. Je hebt afgelopen donderdag « 639.450 lezers » bereikt, en nu ga je mij verwijten dat ik ons artikel naar een paar duizend nieuwsbriefabonnees heb gestuurd… Is dit een grap? Vraag jezelf af wie er dagelijks op zoek is naar buzz. Als u echter van mening bent dat het verstrekken van informatie en het verspreiden van informatie over essentiële onderwerpen, zoals wij dat al meer dan 7 jaar doen (nucleair, elektromagnetisch, onderwijs, geopolitiek, enz.), een primeur is, dan geven wij dat graag toe.
Overigens, dank u voor uw verontschuldigingen « voor het woord ‘blog’ » en voor het corrigeren van de spelling van Kairos. Dit doet echter niets af aan de verbazing over de journalistieke « luiheid », endemisch in onze « ontwikkelde » landen, die tot deze « fouten » leidt.
Mijnheer Colart, ik had in de aanhef een verduidelijking moeten aanbrengen: hoewel ik mij in de brief tot u richt, gaat mijn kritiek verder dan uw persoon en beschouw ik u als een werktuig van een mediasysteem. Als ik u aanspreek, is het dus meer als vertegenwoordiger van deze media-orde dan als « Louis Colart ».
Uw antwoord bevestigt de blindheid van de « soldaatjes van de journalistiek », waarbij uw verbazing de grens van uw kritische waarneming vaststelt. U vertelt me dat ik « in willekeurige volgorde » citeer, een « interview met de CEO van Rossel, met [votre] collega Béatrice Delvaux en met een van [mes] onderwerpen met betrekking tot La Libre « Wat kan ik zeggen, behalve dat ik het verband niet zie? « Ziet u het verband niet, meneer Colart? Laat me het verduidelijken: uw baas, Bernard Marchant, is een voormalig belastingadviseur bij Arthur Andersen. Arthur Andersen is een accountantskantoor dat behoorde tot de « Big Five », zoals ze destijds werden genoemd, en dat in verband werd gebracht met het Enron-schandaal waarvoor het accountantscontroles uitvoerde. Tegenwoordig zijn de belangrijkste adviesbureaus een tiental, waaronder… McKinsey. Door Bernard Marchant te citeren, geef ik aan dat de man die ook gewerkt heeft voor Olivetti (vice-president Europa van de IT-groep), Beckaert (wereldleider in metaal), 9Telecom (voorzitter en gedelegeerd bestuurder), enz. meer geneigd is te luisteren naar de particuliere sector dan naar de overheidssector. Zo is, ondanks de ijverige ontkenningen van mainstream media journalisten, de stamboom van de CEO’s van de persgroepen en, in België, van de grote families die eigenaar zijn van deze groepen (de familie Hurbain voor Le Soir, die ondanks een daling van 32 plaatsen ten opzichte van het artikel dat we in 2016 schreven(2)14 miljoen met een geschat fortuin van 169.471.000 euro), is duidelijk. Willen zij McKinsey, die in België de leiding heeft over het uitmuntendheidspact, dan ook niet voor het hoofd stoten wanneer zij dit moeten vermelden? Volgens u, « De redactionele inspanning over dit onderwerp [me] lijkt, integendeel, nogal « significant « . Hetzelfde kan gezegd worden van je blindheid. Zoals Aude Lancelin zei over het geestelijk functioneren van journalisten in het proces van mediadecadentie: « De ideologische bewerking die nodig was om de omvang van de misdaad te verhullen, werd steeds moeilijker en vereiste sterk verdeelde individuen met een zeer bijzonder zenuwstelsel « (3). Wat uw collega Béatrice Delvaux betreft, ik citeer haar alleen maar om te staven dat uw dagblad op de hoogte is van ons bestaan, maar dat de zelfcensuur haar werk doet en verontrustende informatie verbergt. In mijn brief vervolg ik mijn betoog met het noemen van de schandalige breuk in samenwerking met het tijdschrift Financiering omdat de uitgever van deze laatste weigerde de naam te verwijderen van de bank Degroof Petercam waartoe Alain Siaens behoorde, die ook lid is van de raad van bestuur van de IPM-groep die de uitgever is van De Vrije. Zoals de financier Xavier Niel, een van de eigenaars van Le Monde, cynisch zei: « Als journalisten me kwaad maken, neem ik een aandeel in hun krant en dan laten ze me met rust. Niet al te veel ophef, dan. Maar ik denk dat je het snapt.
Met alle respect, u bent geen uitzondering, en paradoxaal genoeg had ik bij mijn eerste bericht niet gedacht dat u zich daar plotseling bewust van zou worden, beneveld door cognitieve dissonantie. Als deel van de machinerie helpt u deze wereld in stand te houden door uzelf ervan te overtuigen dat alles zo slecht nog niet is en dat Le Soir nog steeds goed werk verricht. Maar het is ook door al deze kleine aanvaardingen dat er niets wezenlijks verandert: egoïstische en blinde zelfgenoegzaamheid is ook een deel van de catastrofe.
Ik zou u beoordelen op uw onderzoek en de druk waaronder u staat. Het komt natuurlijk terug op wat eerder is gezegd: jaren in een pers als Le Soir verplichten tot een vorm van zelfcensuur als men zijn salaris wil blijven ontvangen. Natuurlijk draagt het heersende conformisme hiertoe bij en mettertijd vervaagt de wens om echt zijn werk te doen ten opzichte van de noodzaak om het juiste te zeggen. Ik vraag u dus niet om « te rechtvaardigen dat u vrij kunt werken « , want het aforisme « Wie zich niet beweegt,voelt zijn ketenen niet » is waarschijnlijk het aforisme dat het werk van de journalist van zelfdiscipline het beste omschrijft.
In uw blindheid maakt u dus deze schitterende projectie door ons van plagiaat te beschuldigen en ons te vertellen dat: « Le Soir, en andere ’ mainstream media’ dieU bekritiseert, liggen aan de basis van de meeste onthullingen in dit dossier (maar ook Nethys/Publifin, Samusocial, een recente anti-klokkenluiderswet…). Je onderzoeken zijn zo ‘nieuw « Ze parafraseren de onze uitvoerig, zonder ons ooit te citeren. « Zonder je ooit te citeren « ? In ons lange artikel over Kazachgate, wordt Le Soir 8 keer geciteerd in voetnoten! Zeker, sommige informatie die is overgenomen door de media als geheel, die meestal uit dezelfde troggen putten als de persbureaus, wordt soms in onze artikelen geciteerd zonder bronvermelding, aangezien er vele bronnen zijn. Wij willen Le Soir niet negeren en noemen het niet als bron wanneer dit het geval is.
Tot slot nodig ik u uit Kairos te lezen , want u lijkt in de war over wat wij doen. U beschuldigt: « Het ontbreekt ons duidelijk aan gevoel voor nuance en echt onderzoekswerk « , we moeten « onze ideologische oogkleppen afgooien « , ons laten inspireren door Acrimed (met wie we een persuitwisseling hebben…). Bij Le Soir, in tegenstelling tot ons, « uit je niet je mening « Er is te veel in te halen om het begin van een kritische mentaliteit ten opzichte van de dominante media in te prenten, die al decennia lang achter het spektakel van objectiviteit meningen vormen, de zwaksten aan de schandpaal nagelen en de machtigen verheerlijken, met afleveringen van stakingen die bewijzen aan welke kant ze staan, en wat hun meningen zijn…(4)
Maar alles lijkt goed te gaan, en mijn geschriften zijn niet meer dan paranoïde gesticulaties: « De Belgische redacties voeren belangrijke debatten over hun redactiemodel, hun financiële onafhankelijkheid of hun aanpak van maatschappelijke debatten . Amen.
Met nog twee dagen te gaan voor het debat in het Europees Parlement over de vraag of Didier Reynders Europees commissaris wordt, zult u vast snel de nooit eerder vertoonde video van Nicolas Ullens de Schooten uitzenden, nietwaar(5)?
Ik kijk ernaar uit dat je je aansluit bij de critici en ontsnapt aan een systeem dat, als je nog een greintje vrijheid hebt, je op een dag zal verpletteren. »
Alexandre Penasse
