Julian Assange
631 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
631 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
De afgelopen drie jaar zijn wij getuige geweest van iets heel uitzonderlijks wat betreft het politieke bewustzijn en de vorming van nieuwe sociale banden, hetgeen hoop geeft over de mogelijkheden van echte veranderingen in de samenleving(1). Ondanks zichzelf fungeerde de gebeurtenis van Covid als een politieke hefboom, die een bewustwording mogelijk maakte die gepaard ging met de vernietiging van bepaalde mythen die onmisbaar waren voor een duurzame vrijwillige onderwerping.
De belangrijkste mythen die het mogelijk maakten en maken dat ons maatschappijmodel blijft bestaan zijn
Hoewel het zeker is dat niets meer hetzelfde zal zijn als voorheen, is het niet minder zeker dat degenen die het meest hebben geprofiteerd van deze collectieve illusies alles in het werk zullen stellen om de massale onderwerping die deze illusies verzekerden, te bestendigen. Covid-19 was een experiment op wereldschaal, en de instrumenten die nuttig waren voor de uitvoering ervan zullen worden, en worden reeds, gerecycleerd voor toepassing op andere gebieden, zoals de « strijd tegen de opwarming van de aarde « . Klaus Schwab, mentor van regeringen (Macron, Trudeau, De Croo, enz.), heeft het goed uitgelegd in zijn verschillende boeken-agenda’s, waaronder het beroemde Covid-19: de grote reset(3).
Het begin van het Covid-19 gebeuren in maart 2020 verbijsterde individuen, waardoor twee groepen ontstonden die in de loop der tijd steeds meer van elkaar gingen verschillen: zij die vanaf het begin, of daarna, niet verknocht waren aan het officiële discours, en de anderen, die de injectie — en soms die van hun kinderen — accepteerden en zonder verzet gehoorzaamden aan de bevelen van de regering, die zij zo nodig persoonlijk rechtvaardigden. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe groter het risico dat zij de manipulatie die zij hebben ondergaan nooit zullen toegeven.(4) — Men kan ook denken dat de tijd die nodig was om het spektakel dat Covid-19 was te realiseren omgekeerd evenredig is met de mate van bewustzijn van het individu vóór deze periode (d.w.z. hoe bewuster van de wereld, hoe sneller hij of zij buiten het officiële Covid-verhaal viel, en omgekeerd).
Bij de eerste groep vielen alle hierboven genoemde illusies die de proefpersoon nog steeds verblinden, niet tegelijkertijd uit, maar omdat ze intrinsiek met elkaar verbonden waren, zoals dominostenen, kon de val van de ene alleen maar leiden tot die van de andere. Maar deze illusies vervulden een rol voor het subject — zoals voor de symptomen in de neurose — en zorgden voor een zeker evenwicht, precair maar noodzakelijk voor het leven in de maatschappij. Dit is niet zonder effect gebleven: het verdwijnen ervan veroorzaakt een vorm van onbalans in de persoon die, grofweg, twee vormen kan aannemen:
Het ontwaken was bruut, wat verklaart waarom sommige mensen nog steeds verdwalen in het labyrint van het nieuw gevonden bewustzijn en her en der gaan graven in alle beschikbare informatie, niet altijd in staat om het kaf van het koren te onderscheiden, met als perfecte karikatuur degene die alle « officiële » informatie verwerpt en zich zonder controle neerlegt bij de rest (het internet is ook op dit niveau een soort oneindig referentiepunt van desinformatie). Kritisch denken wordt met de tijd opgebouwd.
Feit blijft dat Covid fungeerde als een federator, een relationele gisting die allen die het niet met elkaar eens waren, tot overeenstemming bracht. Het « einde » van het Covid-verhaal bracht verschillen tussen mensen aan het licht, aangewakkerd door de strijd tegen de alomtegenwoordigheid (en almacht) van de Covid. Dit is een goede zaak, zoals gezegd, maar het toont ook de kwetsbaarheid van de constructie aan. Want als het ‘grote kwaad’ Covid-19 eenmaal uit de media en de politiek is verdwenen (van de ene op de andere dag, vanaf het begin van de oorlog in Oekraïne), worden mensen geconfronteerd met hun verschillen. De focus op de Covid had in feite gedeeltelijk verhuld wie zij waren, en wie zij niet waren; zij ontdekken nu dat de ander soms anders is dan zij dachten, vaak geïdealiseerd. De degradatie van de C‑19 naar de achtergrond van ons leven, naast het verdwijnen van een aantal bestendige personen, heeft dus conflicten en depressieve passages aan het licht gebracht die door overactiviteit in de ijskast waren gezet. Deze terugkeer van individueel lijden wordt ook gekenmerkt door een intellectuele kakofonie, waarbij de stroom van « nieuwe » informatie (nieuw voor het individu), een wereldwijde verwarring creëert, gaande van 9/11 tot gender-ideologie, en stopt bij de man op de maan en de macht van de financiën, zonder veel uitleg — en soms begrip — van elk van deze punten.
Zo ontdekken we dat de ander niet slechts een wezen is dat hetzelfde vecht als wij — het Covid-19 Gebeuren -, dat hij anders is, een derde partij. En het is juist dit anders-zijn, dit verschil, dat vandaag de dag wordt ontkend, nu de staat ons wil reduceren tot monaden die naar believen kunnen worden veranderd en aangepast aan individuele verlangens. Allemaal akkoord, allemaal samen.
Wat dan? Besef dat verandering alleen mogelijk is als iedereen accepteert iets te verliezen. Dat dit alles niet zal gebeuren zonder debat, zonder onenigheid, zonder strijd, want zoals Slobodan Despot zegt in een interview dat in de volgende Kairos(5) zal verschijnen, « consensus is een voorproefje van de vrede van de begraafplaatsen « . Wij concentreren ons echter liever op wat ons samenbrengt dan op wat ons kan scheiden.
Zij die ons hun wereld willen opleggen, willen dat wij ons verdelen, dat wij onze tijd verdoen met ruzies die ons afleiden van het belangrijkste, zij willen ook dat wij trieste, goede« consumenten »-onderwerpen zijn.
Laten we ze dit geschenk niet geven.
*Dit artikel is het tweede in een serie over de toestand van de strijd. Vind de eerste hier: https://www.kairospresse.be/les-fous-ne-sarreteront-pas/
