Om te eindigen

« Hoe breekbaar zijn we, dacht ik, we hebben allemaal grote woorden in de mond en we scheppen dagelijks en onophoudelijk op over ons uithoudingsvermogen en onze rede en van het ene op het andere moment vallen we om en moeten we de tranen die in ons zijn smoren.
(Thomas Bernhard, in BETON, « L’imaginaire », Gallimard, p.83)

Mijn armen vallen eraf, en al het andere valt eraf in dezelfde onbedwingbare beweging. Alles, werkelijk alles, valt uit elkaar, stort in elkaar, wordt vloeibaar, lost op en neemt abjecte en perfecte vormen aanonuitsprekelijk. Er zijn avonden waarop, op zoek naar slaap, beelden tot mij komen van een radicale scherpte en die heel goed illustratief zouden kunnen zijn voor ik weet niet welk boek of welke film van horror of science fiction waarvan geen enkele auteur ooit de geringste intuïtie heeft gehad. We zien mensenmassa’s die andere mensenmassa’s aanvallen in een bloedige en moorddadige patstelling om broodkruimels of blikjes, rottende groenteschrootjes en flarden stof; winkels die worden bestormd en geplunderd door de massa’s die politieploegen, gendarmes en andere gewapende troepen proberen uiteen te drijven met de middelen gelijk aan een situatie die niets minder dan oproer zou zijn — maar tevergeefs! Deze middelen, waartoe in hoge kringen is besloten, variëren van slagen met wapenstokken of geweerkolven tot het afvuren van oorlogskogels, via de verfijning van andere methoden die nu in de staf van de ordestrijdkrachten worden bestudeerd en waarmee, voor de gelegenheid, geëxperimenteerd zou kunnen worden: verlammende en verstikkende gassen, oorverdovende granaten en andere ontdekkingen geboren uit de modernste breinen en verworven aan de projecten van de tijd, of beter gezegd, van haar leiders. Deze laatsten, die steeds beter op de hoogte zijn van hun tijd — die niet de onze is en dat ook nooit kan zijn — volharden, tegen alle verwachtingen in, in het nastreven van de projecten en ontwerpen van hun meesters.

Na de grimmige feestdagen verschijnen overal de eindeloze beloften van meer, beter, nieuw en interessant van communicatoren in dienst van de politieke dwergen 

Genoeg is genoeg! Dit is te veel! De beker is vol, hij is niet ver van overlopen. En het zal meer en meer verschrikkelijk smerig en wreed worden. Na de sombere feestdagen (die het hart hadden om een gelukkig nieuwjaar te wensen), is de De eindeloze beloften van meer, beter, meer, meer en nog eens meer zullen overal worden gedaan. zo nieuw en interessant van communicatoren in dienst van politieke dwergen die overal en altijd grote verleidingsmanoeuvres zullen inzetten ten aanzien van hun toekomstige kiezers, die eigenlijk niet meer zijn dan deze haveloze en verbijsterde kudde, bedwelmd en geperverteerd door decennia van propaganda die de Verenigde Staten waardig is. Hetautoritarisme van weleer waaraan men, hier en daar en met wisselend succes, met een mooie en prijzenswaardige halsstarrigheid de perversiteit en de schande tracht te ontzenuwen. Maar, helaas, helaas, helaas⁽¹⁾… alles wat de schaamteloze pretenties van de professionals van de overheersende gedachte zou kunnen laten vallen op de miljoenen, de miljarden oren van evenzoveel doven. Doof, blind, verlamd, vastzittend en versteend zijn, voor het grootste deel, de mannen en vrouwen van deze tijd. Om daarvan overtuigd te zijn (en voor zover dat nog nodig is), volstaat het aan de vooravond van de eindejaarsfeesten enkele minuten door te dringen in een van de consumententempels van een middelgrote stad of uit gewone nieuwsgierigheid antropologie, een beetje, een beetje, zwervend tussen de Men hoeft maar een blik te werpen op dekraampjes van een van de overal verbreidekerstmarkten om er bijna definitief van overtuigd te zijn dat de domheid, de weerzinwekkende en smerige domheid die het tijdperk voortbrengt, overal is verwezenlijkt, net zoals het einde van de geest en de algemene aftakeling van het verstand overal is verwezenlijkt. Helaas moeten de meest hardnekkigen, die in dit blad en elders trachten het publiek, maar ook onze armzalige elites, wakker te schudden en te overtuigen van wat er moet worden gedaan om een einde te maken aan de afschuwelijke realiteit, vandaag de pijnlijke constatering doen dat zij machteloos staan en dat hun inspanningen ijdel zijn. 

Hier zien we dat de bezitters van de wereld een nieuwe en ongekende vorm van feodalisme aan het opzetten zijn, met aan de ene kant de rijken die absoluut alles controleren wat er in de wereld gebeurt en alle rijkdom monopoliseren, en aan de andere kant de groeiende menigte van nieuwe lijfeigenen die fundamenteel niet in staat zijn om zelfs maar te bevatten, zichzelf uit te leggen, laat staan te begrijpen, wat er tegen hen wordt uitgespeeld; hier wordt duidelijk gezegd dat een vorm van fascisme zacht Het spookbeeld van oorlog wordt opgeroepen, wat voor sommigen een godsgeschenk zou zijn en een manier om de onverbiddelijke neerwaartse spiraal waarin wij ons bevinden, voort te zetten en te voltooien. Zeker, er zijn er die, tegen alle verwachtingen in, blijven hopen op een grootscheepse sociale beweging, het plotseling ontwaken van de massa’s of de verovering van de politieke macht door middel van de stemmen die worden uitgebracht op deze of gene organisatie of voorhoedepartij. Naast de sympathie en gemeenschappelijkheid van ideeën die men kan voelen en delen met hen die weigeren om Hoewel de Europese Uniede moed nog niet heeft opgegeven, is het duidelijk dat de tijd nog lang niet rijp is voor de langverwachte en veel gehoopte grote verandering. 

Dus wat te doen? Wat kunnen wij denken, zeggen of schrijven, waar kunnen wij op hopen als onverschilligheid en moedeloosheid alle ruimte in die mate doordringen en belemmeren? Er zijn er die voorspellen en zich bij voorbaat bijna verheugen over het onvoorzienbare onverwachte karakter van een dergelijke catastrofe of een dergelijk groot cataclysme, dat het gevolg zou zijn van een van de grillen waarvan de natuur het geheim kent of, nogmaals, van grote storingen in de grote machine van produktie en distributie van datgene waarvan wij collectief zo afhankelijk zijn en die, dit cataclysme of deze catastrofe, een plotselinge en universele reactie zou uitlokken van de kant van hen die zich tot nu toe voor alles gevrijwaard waanden. En de waarheid is dat er geen tekort is aan rampen en calamiteiten ! Allerlei soorten gif in ons dagelijks voedsel en in de lucht die we inademen; de steeds alarmerender nasleep van het ongeluk in de kerncentrale van Fukushima tijdens de tsunami die de Japanse kust teisterde — dit alles en nog veel meer, bijna ad infinitum, vormt de smerige achtergrond waartegen wij, collectief en individueel, gelukzalig en als bij toverslag door blijven gaan.t Was niets. 

In het licht hiervan is zelfs woede niet langer gepast; evenmin als verdriet of medelijden. Alleen een immense ontzetting, een fatale vermoeidheid en een naamloze droefheid. Op het gevaar af te « wanhopen aan Billancourt « , vraag ik me af of ik er goed aan zou doen een of andere studie of hobby op te pakken: entomologie, postzegels verzamelen, sigarenringen verzamelen, of yoga. Wat zelfmoord betreft, die vraag blijft voorlopig onbeantwoord… 

Jean-Pierre L. Collignon