Naulleau versus Rousseau

Covidisme of wokisme, zeg nee tegen totalitarisme!

Vincent Cheynet zet de zaken recht met de zaak van Eric Naulleau, auteur van een recent pamflet,  La faute à Rousseau gepubliceerd door Léo Scheer, dat de verdienste heeft de Woke-ideologie aan de kaak te stellen via een van haar emblematische mediafiguren in Frankrijk, EELV-parlementslid Sandrine Rousseau. Maar de hoofdredacteur van  Degrowth biedt een tijdige herinnering aan een aantal …

« Rousseauisme’ is totalitarisme », schreeuwt uitgever Éric Naulleau in de massamedia. Deze heilzame kritiek op de MP, en vooral op de ideologie die zij vertegenwoordigt, is een nuttige bijdrage, ook al zaten we daar niet op te wachten, ook al staat hij alleen in deze nobele strijd. Het is waar dat we geen deel uitmaken van de poppenkast die is geaccrediteerd om het medialandschap te animeren. We gaan uitzoeken waarom dit het geval is. De uitgever heeft het volste recht om onze visie op ecologie niet te delen; daar gaat het hier niet over en we laten hem vrij in zijn aanvallen op degrowth. Nee, het punt hier is dat de dissident Naulleau, die nu door alle rechtse tv-studio’s zwalkt en zich voordoet als een Solzjenitsyn onder de Rousseauistische dictatuur, net uit een reeks komt waarin hij een eminente rol speelde als mediavopo van een totalitaire drift die, op zijn zachtst gezegd, het Rousseauistische gevaar is. De covide episode was er ook een van onthulling; van diegenen die totalitaire en dictatoriale regimes aan de kaak stellen, maar in een grootschalig sociaal experiment hebben laten zien dat ze klaar zijn om er meteen weer in te springen. En Éric Naulleau heeft een grote verantwoordelijkheid, omdat hij deel heeft uitgemaakt van de groep waakhonden die verschrikkingen in de massamedia verkondigen en mensen aansporen om hun dolken tevoorschijn te halen tegen degenen die zich verzetten tegen de gezondheidsdictatuur. Een voorbeeld op de zender Paris Première, op 16 november 2021: « We zullen naar een meer autoritaire aanpak toe moeten. Ik heb niet alleen een hekel aan autoritarisme; ik heb mijn hele denken gebaseerd op anti-autoritarisme […] Ik denk dat je belachelijk bent door het Frankrijk van de toekomst te vergelijken met China, want gelukkig zijn we daar nog ver van verwijderd. Ik zeg alleen dat we op een gegeven moment heel serieus moeten kijken naar het opsluiten van niet-gevaccineerde mensen… ». De retoriek om zichzelf uit te roepen tot de beste verdediger van het anti-autoritaire om zo het meest brute autoritarisme te eisen zal gewaardeerd worden. Een klassieker. 

Naulleau vervolgt deze reeks met een van zijn stellige beweringen waarvan de ervaring heeft aangetoond dat ze onjuist zijn: « We kunnen niet langer tevreden zijn met een situatie waarin de ene golf de andere opvolgt. En waarom is dat? Omdat de vaccinatiegraad niet meer stijgt. Dat heeft de uitgever er niet van weerhouden om lessen te geven de Science aan geneticus Alexandra Henrion-Caude, een van ‘s werelds meest vooraanstaande onderzoekers op dit gebied:  » Nu vertel je een hoop onzin die ik niet kan laten passeren. Je bent er niet alleen om iemand een rad voor de ogen te draaien! Mevrouw, dit is de eerste keer dat ik dit tegen een gast zeg: u bent onverantwoordelijk. […] Wat je zegt is ernstig. De situatie is ernstig, erg gespannen. Het heeft geen zin om dat soort dingen te zeggen ». (C8, 18 maart 2021). Tegen hun eigen veronderstelde meest elementaire principes in… « De gezondheidspas zal nooit een toegangsrecht zijn dat Fransen onderscheidt. Het zou niet verplicht moeten zijn om toegang te krijgen tot alledaagse plaatsen zoals restaurants, theaters en bioscopen, of om vrienden te bezoeken. (Emmanuel Macron, 30 april 2021) — de covidisten zijn erin geslaagd een gedrocht te doen herrijzen waarvan we hadden gehoopt dat het vergeten was: de status van subburger. We vergeven, maar vergeten niet. Nu hij van het podium van de Gauche is verdreven en de status van waakhond en rebel opeist, wil Éric Naulleau dat we om hem huilen. We vrezen dat hij bij het volgende ernstige democratische gevaar opnieuw zal kiezen voor wat altijd zijn kamp is geweest: dat van de tv-studio’s.