Julian Assange
617 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
617 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Wanneer waanzin ons leven overneemt
» Want de flarden informatie die worden aangeboden aan hen die bekend zijn met de tirannie van de leugen, zijn gewoonlijk besmet met leugens, oncontroleerbaar, gemanipuleerd. Toch verschaffen zij genot aan hen die er toegang toe hebben, omdat zij zich superieur voelen aan allen die niets weten. Zij zijn alleen nuttig om de mensen de overheersing te doen goedkeuren, en nooit om haar daadwerkelijk te begrijpen. Zij zijn het voorrecht van eersteklas toeschouwers: zij die dwaas genoeg zijn om te geloven dat zij iets kunnen begrijpen, niet door te gebruiken wat voor hen verborgen is, maar door te geloven wat hun wordt geopenbaard. »
Guy Debord, Commentaar op de Maatschappij van het Spektakel
Sinds middernacht op donderdag bent u vrij om buiten geen masker te dragen, deze regel varieert naargelang de regio, de stad, de stad(1). Wat zal de reactie zijn van degenen die voor het grootste deel de bevelen van de regering hebben onderschreven? Deze vraag vereist voorkennis over de redenen van gehoorzaamheid. Men kan een indeling maken van de reacties op de maskerplicht — zonder dat ze elkaar uitsluiten:
- De onderdaan van de staat : gepasseerd door schoolbanken, hoofdkwartieren van bedrijven, politiecontroles, de handen van de meesters, reageert hij op bevelen met geen andere overweging dan te gehoorzamen. Pavloff’s hond van onze samenlevingen, als hij morele overwegingen heeft, zijn die ondergeschikt aan de bevelen die van boven komen. Voor sommigen is er een plezier in de onderdanige positie, een gemak om niet te hoeven beslissen of denken. Zij bewonderen onderwerping, in de overtuiging dat gehoorzaamheid hen een beetje dichter bij de wereld van de machtigen brengt: alsof « onderaan staan » en het aanvaarden van de hiërarchie hen een beetje dichter bij de top brengt, die wereld van « besluitvormers » waarvan zij geen deel uitmaken. Zij zijn de specialisten in overijverigheid, ultra-conformisten die op eigen initiatief de zones van het verbod zullen uitbreiden door het masker te dragen, zelfs waar zij daartoe niet zijn gedwongen. Zij zijn beschreven in de geschriften over totalitarisme, omdat hun hang naar onderwerping hen tot onwrikbare bondgenoten van een willekeurige orde maakt. Deze onderdanen van de staat zullen de gehoorzaamheid opdringen tot het punt waarop zij zullen controleren of anderen zich onderwerpen, zoals degene die u in het openbaar vervoer zal toeroepen om u te vertellen dat u het masker « slecht » draagt, onder uw neus, en dat het verboden is. Zij zullen zich rechtvaardigen door uit te leggen dat zij handelen uit altruïstische bekommernis, maar het is vooral voor zichzelf dat zij ijverig optreden als bemiddelaars van de politie. Informanten en kleine handjes van de gewapende macht, zij zijn het die, in een groep waarvan de leden verenigd hadden moeten blijven, een schuldige aanklagen om er mee weg te komen.
- De conformisten Hoewel de eerste categorie duidelijk gelijkenissen vertoont, is er een belangrijk verschil tussen de twee: waar de eersten in de eerste plaats gehoorzamen door een vorm van persoonlijke resonantie aan bevelen die, van buitenaf, zelfverwondend worden — zoals die individuen die, alleen op straat en in het midden van de nacht, een masker dragen — gehoorzamen de laatsten door mimicry: zij doen omdat anderen dat doen. Typisch voor een maatschappij die ons met haar scholen en universiteiten eerst heeft geleerd te denken zoals anderen, denken deze onderdanen niet meer zelf na, maar moeten zij eerst zien wat de ander doet om te weten wat zij kunnen denken. Kortom, ze denken niet meer na. In een wereld waar de media in handen zijn van de dominerenden, zorgt het proces voor ideologische uniformiteit.
- De angstige Zij worden, net als de anderen, gebombardeerd met uurlijkse updates van de « covid-cases » en volgen de ontwikkeling van de gezondheidssituatie zoals een handelaar de beurs volgt; niet in staat om te redeneren, zozeer heeft het angstige vooruitzicht van de dood bezit genomen van hun vermogen om te denken. Als je op straat voor hen valt, zullen zij, ook al zegt hun geweten dat zij je moeten helpen, aan de kant gaan, slechts geleid door de angst voor de dood, die zij niet in de hand hebben. Het onvermijdelijke feit van de dood is belangrijker geworden dan de betekenis van wat eraan voorafgaat, namelijk het leven. Niet in staat om de hele praxis te vatten in de woorden van André Comte Sponville, die zei: » Ik zou liever de Covid-19 vangen in een vrij land dan eraan ontsnappen in een totalitaire staat « , en dat « nAls zijdenken dat « het niet vangen van de Covid-19 geen voldoende doel in het leven is », vinden zij alle mogelijke redenen om zich tegen anderen te beschermen. Reeds dood van het leven, zullen zij liever alleen en zonder risico omkomen, dan te genieten en te weigeren van deze wereld waarin hun kleine persoon veel te veel belang heeft gekregen. Net als de anderen, gaan ze mee met het wrak.
De mens is niet langer een wolf voor de mens, hij is een potentiële Covid-19 patiënt. En het is nog erger.
- De ketters: zij zijn het gebroed, vooral van de eerste, maar ook van de derde, die hen mijden als de pest. Sommige mensen willen de show breken, zoals deze Kairos-lezer (Kairos-lezersbrief van september/oktober 2020) die over de markt in Verviers liep met een bordje met de tekst « M’enfin, jusqu’où allez-vous vous soumettre? Zij zijn wat overblijft om ons terug naar de oppervlakte te brengen, een twijgje in het oog dat we wrijven om onszelf wijs te maken dat het allemaal een slechte droom was(2). Gewetensbezwaarden van de gemaskerde maatschappij, zij zijn de Natascha McElhone van de film Truman Show, die Jim Carrey vertelt dat zijn hele leven een show is, waarin de mensen om hem heen een rol spelen en de regisseur gehoorzamen. Maar hun bewustzijn is meestal niet gewekt door Covid, alsof voorheen alles in orde was, wetende of gewaarwordende dat voorheen alles verkeerd was en dat Covid slechts de logische voortzetting is(3).
Wanneer houdt het op?
De kans is groot dat de angstigen het masker zullen blijven dragen, terwijl de onderdanen van de staat zullen gehoorzamen aan het willekeurige en absurde bevel om het masker in de buitenruimte te dragen zonder dat de tegenstrijdigheden van de bevelen van de regering hen aangrijpen. Afhankelijk van het aandeel van elk van deze twee groepen, zullen de conformisten gehoorzamen, of niet. Wat zal er gebeuren met de ketters? Zijn de strafkampen al klaar voor hen?
Het blijft een feit dat deze menselijke verdeeldheid tegenover het dragen van maskers en het geheel van maatregelen die bijdragen tot het doden van wat er nog over is van onze menselijkheid, verdeeldheid zaait binnen groepen die verenigd hadden moeten blijven, met name diegenen die strijden om dit dodelijke systeem omver te werpen. De mens is niet langer een wolf voor de mens, hij is een potentiële Covid-19 patiënt. En het is nog erger.
Hoe dan ook, de hamvraag moet zijn: hoe lang zullen wij nog onderworpen zijn aan het opleggen van de mondsluier en andere maatregelen? Wanneer zullen we beslissen dat het leven zo niet langer kan? Dat alles moet veranderen.
