Julian Assange
619 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
619 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
Wanneer een persoon of organisatie een gevaar vormt voor de heersende macht, of daarvoor gevaarlijk zou kunnen worden, is het in België — nog — niet de gewoonte om de dissident fysiek uit de weg te ruimen. Voortdurend proberend te zeggen wat zij niet doen en te doen wat zij niet zeggen, gewapend met hun media-arm, kunnen regeringen hun censuur niet benoemen, dus trekken zij zich terug op regels die zij zelf hebben uitgevaardigd. In dit maffia-achtige systeem zijn de organisaties die geacht worden een bescherming te bieden tegen « excessen » in feite slechts structuren ten dienste van de bestaande orde, slechts aanwezig om de illusie te wekken van een mogelijke betwisting. Als vergeldingsmaatregel kunnen zij de recalcitrante dus het overheidsgeld ontnemen dat zij geacht worden te ontvangen.
Kairos geniet sinds 2014 de steun van de Federatie Wallonië-Brussel voor periodieke pers, die de uitgevers van een perstitel steunt. Als we voldeden aan alle voorwaarden om een klein bedrag aan belastinggeld te ontvangen, was het duidelijk dat niet iedereen dat leuk zou vinden, wat heel normaal is… behalve als ze aan de macht zijn. Olivier Marroy heeft dit op 28 september in de parlementaire commissie tot uitdrukking kunnen brengen, een groot verdediger van rechtvaardige zaken die verontwaardigd was dat« overheidsgeld wordt gebruikt om een dergelijk vod te financieren », sprekend over de krant Kairos. We hebben de man echter nog nooit verontwaardigd gezien, bijvoorbeeld over het feit dat de Waalse regering geld verdient aan de Nationale Wapenfabriek in Herstal; dat geld — dat nog steeds openbaar is — wordt verdeeld onder farmaceutische bedrijven; dat slachtoffers van de overstromingen maanden na de overstromingen nog steeds zonder huisvesting zitten(1)Miljoenen euro’s worden verdeeld onder de machtsmedia.
Vertrouwend op de Pavloviaanse reflex die journalisten en politici doet watertanden bij de minste publicatie die afwijkt van hun doctrinaire pad, laat de afgevaardigde zich gaan, wat ons ertoe zal brengen om, in het zicht van de belediging, de subsidiërende macht aan te schrijven, namelijk het kabinet van minister Bénédicte Linard(2).
De minister antwoordde ons en leidde haar brief als volgt in:
Aan het einde van zijn brief werden wij stilzwijgend gewaarschuwd voor de toekomst die ons te wachten stond:
Hier volgt mijn antwoord op de brief, waarvan hierboven uittreksels zijn weergegeven:
Met niets om de algemene bewering van « samenzweringstheorieën » en« nepnieuws » te staven, en geen klacht in te dienen tegen Kairos Media, gebruikten zij andere, meer verraderlijke technieken. Om in aanmerking te komen voor steun aan de periodieke pers, moet men voortaan lid zijn van de Autoriteit voor zelfregulering op het gebied van de journalistieke ethiek (AADJ(3)).
De AADJ, die net als andere zelfoprichtende en zelfregulerende organen is opgericht door coöptatie, is nu indirect bevoegd om te beslissen of een uitgeverij in aanmerking komt voor periodieke steun, aangezien zij uiteindelijk kan beslissen of zij al dan niet toetreedt.
Als leden van de AADJ, met name: François Ryckmans (die deel uitmaakte van de accreditatiecommissie voor de perskaart en met name besloot deze voor mij niet te verlengen), Martine Simonis (secretaris-generaal van de AJP), die op de veelvuldige afkeuringen en het politiegeweld waaraan wij worden blootgesteld, reageert met stilzwijgen, behalve als het gaat om het kopiëren en plakken van klachten van de mainstream media tegen mij, zoals die van Philippe Delusinne (hoofd van RTL), ook bij AADJ, ook effectief lid van de Commissie van Beroep voor de Perskaart (waarin ook André Linard zit, de vader van de huidige minister van de Media(4)); Gilles Milecan(5) (advocaat AJP, IPM), Gabrielle Lefèvre (voorzitter van de Commissie voor de accreditatie van perskaarten). De gewone leden zijn allemaal van de YPA, dus het is duidelijk dat het de YPA zal zijn die zal beslissen of we recht hebben op subsidies of niet…
De ADDJ wordt gefinancierd door media-uitgevers en journalisten en heeft een budget van 160.000 euro. De AJP ontvangt een subsidie van de Franse Gemeenschap. Het hangt af van de regering van de Franse Gemeenschap en dus rechtstreeks van de Minister van Media.
Een grote familie, bestaande uit leden die er zeker niet op gebrand zijn dat Kairos blijft bloeien, en die erin slagen censuur te doen lijken op naleving.
