Kairos, « instrument van militante expressie »

In dit artikel delen wij de drie bladzijden tellende beslissing van de Commissie van eerste aanleg voor de erkenning en de bescherming van de titel van beroepsjournalist, in het kader van het verzoek van Alexandre Penasse om zijn perskaart te verlengen, dat unaniem werd afgewezen. Deze instanties, die de massamedia vertegenwoordigen, instrumenten van propaganda, hebben het lef om Kairos te verwijten een standpunt en een redactionele lijn te hebben. Zij kunnen zich het absurde veroorloven, want zij hebben de macht om te benoemen, goed te keuren of te verbannen. Voorlopig… 

In december 2021 weigerde de Erkenningscommissie mijn perskaart te verlengen, met als argument dat ik haar niet had meegedeeld dat ik een andere betaalde activiteit uitoefende — waarbij ik, zoals de Commissie vaststelde, mijn activiteit als journalist voortzette, maar een dubbel salaris weigerde en dus voor deze activiteit moest worden betaald. De Commissie was daarom van mening dat de journalistiek niet langer mijn hoofdactiviteit was. Anderzijds ontvangt Amid Faljaoui, directeur van de tijdschriften Le Vif/L’Express en Trends-Tendances, 150.000 euro per maand van de bank Degroof Petercam, maar blijft hij een economische rubriek verzorgen op de Franstalige radiozender La Première, om nog maar te zwijgen van alle anderen die van de media naar de privésector of de politiek overstappen, en omgekeerd.

Toen ze eind 2021 voor het eerst weigerden mijn perskaart te verlengen, had de Commissie geen kritiek op de aard van het werk dat ik deed. Sindsdien zijn er meer dan twee jaar verstreken, voltijds betaald als journalist. In juni 2022 heb ik dus opnieuw een verlenging van mijn perskaart aangevraagd, die de Commissie unaniem heeft geweigerd omdat mijn « journalistieke activiteit niet beantwoordt aan de voorwaarden van de wet van 1963 die in de jurisprudentie van deze Commissie zijn gespecificeerd » (de wet van 1963 regelt de erkenning en bescherming van de titel van beroepsjournalist, zie het document aan het einde van het artikel).

De Commissie die mij heeft beoordeeld, herinnert eraan dat de wet van 30 december 1963 bepaalt dat de titel van beroepsjournalist alleen kan worden erkend aan een persoon die deelneemt « aan het schrijven van dagbladen of tijdschriften, nieuwsuitzendingen op radio of televisie, filmnieuws of nieuwsagentschappen die zich bezighouden met algemene informatie. Overeenkomstig haar constante jurisprudentie sinds haar oprichting stelt de Commissie communicatieactiviteiten gelijk met reclame of handel, activiteiten die onverenigbaar zijn met de titel. Er moet een onderscheid worden gemaakt tussen communicatie in dienst van het openbaar belang of het algemeen belang (…) De Commissie herinnert eraan dat het doel van de nieuwsorganisatie waaraan de persoon die om erkenning verzoekt deelneemt, informatie moet zijn. Redactioneel werk mag niet worden gebruikt als alibi voor andere motieven. ».

U zegt dat « redactioneel werk niet mag worden gebruikt als alibi voor andere motieven », dus u beschuldigt Kairos ervan een « communicatie »-kanaal te zijn en niet deel te nemen aan informatie van algemeen belang. Het lijkt erop dat u door projectie de media bedoelt waarvan u de vertegenwoordigers bent. Het zijn inderdaad grote families die de pers hebben geconcentreerd in een paar groepen die de verschillende dragers onder elkaar verdelen die zij nu « merken » noemen, journalistieke merken die hun redactionele inhoud gebruiken om ons de producten van de adverteerders te laten kopen, toch? 

Zijn zij het ook niet die gebruikt worden als klankbord voor de keuzes van de overheid, nog zichtbaarder sinds de Covid-crisis, door journalisten en burgers die het officiële verhaal niet volgden uit te maken voor « samenzweringstheoretici » of « anti-vaxxer »? 

Dat komt omdat de massamedia niets anders zijn dan instemmingsfabrikanten waarvoor u officieel garant staat. U hoort dit natuurlijk niet graag, u kijkt uzelf niet graag in de spiegel aan, zeker niet wanneer u, zoals verschillende leden van de Erkenningscommissie, gepensioneerd bent: u blikt niet met een heldere blik terug op een hele carrière in dienst van de orde, u loopt het risico diep te vallen…

Zijn het niet de universiteiten en hogescholen die hun opschrift hebben veranderd en zijn overgestapt van « journalistiek » naar « communicatie », waarmee ze definitief de verschuiving van journalistiek naar reclamevormgeving bekrachtigen? U zegt in uw besluit, en ik citeer: « Het tweemaandelijkse blad Kairos, de website kairospresse.be en de facebook-pagina van Kairos lijken nu instrumenten van militante expressie te zijn.. En u voegt daaraan toe: « Het informatieproces vereist, voor een bepaald onderwerp, dat alle onderwerpen die ermee verband houden, worden behandeld, dat alle feiten, meningen en opmerkingen die relevant zijn voor dit onderwerp op verschillende manieren met elkaar in verband worden gebracht. Het belet de auteur niet een persoonlijk standpunt, of zelfs een betrokkenheid, naar voren te brengen door een redenering en de argumenten die deze ondersteunen te ontwikkelen. Anderzijds kan een informatiemedium geen doorgeefluik zijn van een eenzijdig gepresenteerd standpunt. Betrokkenheid mag de journalistieke onafhankelijkheid niet in gevaar brengen ».

Bezorgt uw blindheid u geen pijn aan de ogen? De Covid-episode wordt al bijna drie jaar door de media behandeld op een manier die geschiedenis zal schrijven, als de officiële propaganda-agentschappen op een dag ophouden dat zelf te doen. Nooit eerder werd het debat zo verbannen, hoewel Kairos in juni 2021 een groot debat voorstelde en alle officiële deskundigen uitnodigde, waarvan er slechts één reageerde — en de uitnodiging weigerde. Een debat dat zal leiden tot de sluiting van ons Facebook-kanaal, zonder dat u zich hierover verontwaardigde. Nooit eerder werden andersdenkenden zo verguisd door de politieke en media-orde. En u durft te zeggen dat wij het doorgeefluik waren van een eenzijdig gepresenteerd standpunt? De toekomst zal ons tonen dat uw omgang met informatie, uw stigmatisering, het creëren van verdeeldheid en schuldgevoelens rechtstreeks verantwoordelijk zijn voor de dood van individuen. En uw stilzwijgen, onvergeeflijk, terwijl we bijvoorbeeld weten dat de redacteur van La Libre die in zijn krant de artsen verguisde die Covid vroegtijdig met ivermectine behandelden, zichzelf er persoonlijk mee behandelde.

U bent niet de instanties die de vrije pers en het Ethisch Handvest van München willen beschermen⁽¹⁾maar u bent, net als de Orde van Geneesheren, bureaus die bestaan uit vertegenwoordigers van de Media-orde, deze grote persgroepen, die als voornaamste taak hebben hun voortbestaan te garanderen en hen te beschermen tegen alles wat hen zou kunnen schaden. Jullie vertegenwoordigen dus alleen jezelf en vrezen de waarheid.

Ik eindig met het citeren van uw vonnis: De media waaraan de verzoeker deelneemt, geven geen blijk van een dergelijke multilaterale behandeling van de onderwerpen. De verzoeker maakt gebruik van zijn vrijheid van meningsuiting zonder uitdrukking te geven aan tegengestelde meningen. Hij spreekt met name zijn krachtige steun uit voor verschillende actoren in het maatschappelijk debat zonder deze betrokkenheid te relativeren. De keuze van onderwerpen, bronnen en geïnterviewden wordt uitsluitend geleid door zijn overtuigingen. « . Tot slot:  » De media waarin de aanvrager deelneemt, hebben tot doel het publiek te overtuigen van de gegrondheid van een stelling, niet om het op multilaterale wijze te informeren over de verschillende aanwezige standpunten zodat het zich vrijelijk een eigen mening kan vormen. De Commissie weigert stelselmatig de titel van beroepsjournalist aan personen die bijdragen aan publicaties die tot doel hebben de standpunten van een organisatie, welke deze ook mogen zijn, over te brengen en die het publiek geen garantie van onafhankelijkheid bieden bij de keuze van de onderwerpen, de bronnen en de benadering daarvan. « .

Je hoeft maar een dagblad als La Libre, Le Soir, La Dernière Heure, maar ook veel tijdschriften open te slaan om te begrijpen dat wat u ons verwijt perfect aansluit bij hun werkwijze. Bijvoorbeeld « Garantie van onafhankelijkheid in de keuze van onderwerpen « , terwijl de meesters van censuur en zelfcensuur te vinden zijn bij de media die u vertegenwoordigt, die elke 5 jaar hun lijst van journalisten opsturen, waarvan de accreditatie automatisch door u wordt verlengd. Wat een formidabele tegenstrijdigheid. 

Zoals de Erkenningscommissie zelf stelt, kan men journalist zijn zonder perskaart. Dat is waar. Maar het is bijzonder interessant om te zien aan wie deze Commissie de perskaart toekent en aan wie zij deze weigert. In dit opzicht zou een garantie van vrijheid vandaag de dag paradoxaal genoeg zijn om er geen te bezitten, tenzij we deze organen opheffen, die de persvrijheid allerminst garanderen, maar wier bestaan er juist voor zorgt dat dit niet gebeurt.