Je kleine notities zijn ontroerend

Hoe zeg je het onuitsprekelijke, hoe vertel je dit lijden…

Vandaag, deze 12e februari 2022, alweer een maand geleden dat je hart, dit hart zo liefdevol, zo warm, stopte met kloppen… moe van het lijden van/voor al dit slechte nieuws, uitgeput door je rug gebroken door de opname van de ellende van de mensen, vernietigd door de (zo weinig) gemaskerde monsters van de wereld die ons worden opgedrongen…

Deze tekst schrijven is als het erkennen van dit onontkoombare feit… dat ik nog niet, nu niet en voor altijd, kan accepteren…

Maar ik wil getuigen van de schandelijke manier waarop u op 24 december 2021 bent behandeld, toen u werd opgenomen in het Delta-Chirec ziekenhuis in Brussel, en waarover u mij, getraumatiseerd, de dag na 25 december, eerste kerstdag, hebt verteld!

Zodra je de spoedafdeling binnenkwam, was geen van je familieleden in staat om je te bereiken, je te troosten, je te steunen in deze momenten van intense stress. Meer ontmenselijking. Hoe kan een arts die deze naam waardig is, zich voorstellen mensen goed te behandelen onder deze omstandigheden?

Je kwam ‘s middags binnen en bleef zonder verzorging, zonder drinken, zonder eten, tot ‘s avonds, toen je eindelijk in een fatsoenlijke kamer kwam om 22.00 uur! Tien uur lang iemand in de steek laten, die op de spoedeisende hulp door zijn arts werd aangekondigd als besmet met het virus, die niet voldoende reageerde op het antibioticum azitromycine en die een bloedonderzoek moest ondergaan met een snelle analyse, onmogelijk in een laboratorium op kerstavond, voor een snelle aanpassing van de behandeling!!!
Hoewel de dokter je had gewaarschuwd dat je « besmet » was, werd je gedwongen een nutteloze PCR-test te ondergaan, omdat ze het al « wisten », en zat je 4 uur lang op een stoel in een garage met een kleine testtent achteraan. De drie andere mensen die tegelijk met u zaten te wachten hadden minder geluk: zij zaten op de grond, op het beton. En deze dienst was geenszins « overbelast », zoals ik kan getuigen: tijdens de vier uur die ik in de ontvangstzaal heb doorgebracht in afwachting van uw antwoord, kon ik zien dat niemand, en ik bedoel niemand, zichzelf toevoegde!
Vreemde manier om iemand te behandelen die ziek was, rilde met een temperatuur en die een snelle bloedtest nodig had!

Dit is wat u op 30 december (in het anders zo gastvrije ziekenhuis van Elsene!) schreef op uw kleine dagelijkse notities die zo verontrustend zijn:

Ik denk terug aan Delta: binnenkomen in een droge garage, 4 uur wachten voor een tent; drie mensen zitten op de grond op de kale vloer (Beton?), dan 1/2 uur in een hokje; nu zit ik in een dienstruimte, gelukkig is er frisse lucht…

De dag na uw aankomst, zult u de dokter zien die de leiding heeft over de unit, Dr. Klaus. Ceulemans die u op schandelijke wijze aanvalt en destabiliseert.

Wist hij of ik ingeënt was?
« Het komt door mensen zoals jij dat iedereen ziek is.
Het is niet waar en het is niet goed voor de ontvangst…
De volgende dag komen ze terug: « Uw toestand is zeer slecht. Als het erger wordt, stem je er dan mee in om aan de machines overgeleverd te worden? Zo niet, dan kunnen we je alleen laten om te sterven, maar ik moet het weten.
« Ik zal niet reageren zonder het advies van mijn dokter ».
« Ik beslis hier, niet je dokter…
Ik lijd psychisch te veel.
Ik hou van je…

En tenslotte schrijf je op 27/12/21 op de menukaarten die je zorgvuldig zult bewaren:

Eindelijk kreeg ik een pen. Wat een genot om te schrijven als je niets kunt horen [door het geborrel van het beademingsapparaat, verschrikkelijk]. Er is nog steeds het probleem van de bril… met het masker.
Wat een vreugde om mijn dokter B. te zien na het bezoek van dit dier [de Ceulemans].
Ik ben verlamd.
Ik maak gebruik van de ontmaskerde maaltijd om te schrijven.
Mijn respirator heet « Wycom »: « oude scheet »!

Op 27 december, zet Matthieu een fles wijn voor de « verboden ingang » van de Covid-eenheid. Hij praat met je via de gsm en kan je dan vanaf de straat zien, je begroeten met een fles in de hand achter het raam van je cachot, zoals in de gesloten centra van Steenokerzeel… En dat vinden wij niet vernederend, weerzinwekkend, onmenselijk!

Wat een goede wijn, nog een glas of twee…
Jammer van de telefoon, maar zo frustrerend, de hele tijd schreeuwen, de hele tijd herhalen, niemand verstaat me [avec le bruit de l’oxygène].
Ik zal het masker weer op moeten zetten.
Het is me gelukt om mijn bril in het masker te doen; ik hoop dat het werkt…

Op 28 december, kan niemand je nog zien. Alleen de mobiele telefoon maakt moeilijk, frustrerend maar essentieel contact mogelijk:

Deze ziekte bestaat niet alleen uit cijfers waarvan multinationals hebben kunnen profiteren, maar het is vooral een nare, nare ziekte, die wij vergeten. Aan de andere kant, lang leve de telefoon, een wonderbaarlijke steun zelfs in de moeilijkste momenten, wanneer je je dierbaren niet kunt zien…
9h30. Ik werd gewogen… 69 kilo. Wat een stress.
Fysiotherapie bezoek.
Er was een hoop geharrewar met de beademingsapparatuur… tijdsverspilling tussen […] longen.
Hoe eenzaam… Ik hou van je.

Hoe eenzaam.
Ik maak gebruik van het feit dat ik geen masker op heb om te schrijven.
Solange (een verpleegster of verzorgster?) is erg aardig.
Rachel, Antoine, Matthieu hebben gebeld.
[Cet oxygène] het is net een helikopter die de hele tijd opstart…

Geconfronteerd met deze mentale vernietiging die u ondergaat, en in overleg met uw dokter, die u komt opzoeken en zich ervan vergewist dat u het kunt, eisen wij een uitgang, wat u meteen een beetje moraal geeft… Op 29/12 om 11 uur ‘s morgens komen we u, mij en uw zoon Michael halen. Je verlaat het Delta Chirec ziekenhuis zonder dat iemand controleert of je het ziekenhuis en de wereld niet gaat besmetten. De rolstoel die wij bij de ingang hebben genomen, wordt teruggezet zonder te zijn gedesinfecteerd, een bewijs, voor zover dat nog nodig was, dat al deze zogenaamde sanitaire maar vooral libertijnse gebaren niets anders zijn dan incoherentie en absurditeiten. Je gaat naar huis en schrijft:

Ik was in duisternis.
Het licht is terug, ook al regent het veel.
Ik kijk naar de muren om zeker te zijn dat ik thuis ben…

En je weet het nog:

In Delta, na een maaltijd die ik niet had aangeraakt, zei Ceulemans: « Dit is slecht. Na zijn intimidatie wilde ik mijn vrouw en mijn dokter om raad vragen: « Meneer, u bent de enige die de baas is over uw gezondheid, u hebt niemand anders nodig, u moet zelf over uw gezondheid beslissen ».

Dit is op zijn zachtst gezegd cynisch, wanneer alles de afgelopen twee jaar en langer is georganiseerd om onze gezondheid te ontvoeren en op een zilveren, gouden en diamanten schaal aan te bieden aan Bill Gates, Black Rock, Big Pharma en anderen…

Helaas heb je na één nacht meer zuurstof nodig dan de machines thuis geven en moet je terug naar het ziekenhuis, maar deze keer naar Elsene, waar de ontvangst totaal anders is. De warme sfeer en de vriendelijke verzorging die u krijgt, zullen u voorzichtig naar herstel leiden en naar een noodzakelijke revalidatie om weer op krachten te komen.

Op 12 januari om 11 uur stoppen uw notities.
Om 13.30 uur bel ik u om u een goed dutje te wensen en om u te zeggen dat ik vanmiddag navraag doe over de revalidatie.
Om 15.00 uur neem ik contact op met Dr. B. DV. die me vertelt, « Je man had een hartstilstand, 40 minuten hartmassage, we konden hem niet reanimeren… ».
Op de overlijdensakte: 14:55.

Ik beschuldig deze onmenselijke wereld ervan jou te hebben gedood.
Ik beschuldig het Delta-Chirec ziekenhuis van nalatigheid en Dr. Ceulemans van crimineel psychologisch misbruik.
Ik beschuldig de medische beroepsgroep (afgezien van enkele nobele uitzonderingen die gestigmatiseerd worden en die men het werken onmogelijk wil maken) ervan dat zij door lafheid en domheid hun beroep verraden hebben en hun patiënten in de steek gelaten hebben.
Ik beschuldig de regering en de politici, die betaald worden door de multinationals, de financiers en Big Pharma, en vooral de media-propaganda, ervan een volk door angst te hebben omgevormd tot kuddes verbijsterde, blinde, haveloze zoogdier-zombies die de afgrond tegemoet stormen.

Allemaal verantwoordelijk voor jouw dood en die van duizenden mannen en vrouwen die anders behandeld konden en moesten worden.

Zij zullen allen hun verantwoordelijkheid moeten nemen en verantwoording afleggen.
Nu de mensen wakker worden, is het niet door steeds gewelddadiger te worden, door hun waakhonden, hun drones en hun autopompen los te laten, dat zij aan gerechtigheid zullen kunnen ontkomen.
Ze weten dat we ze niet zullen vergeten en dat hun dagen geteld zijn.

Ik hou van je. 

Je vrouw.