Informatie oorlogsvoering — 20 officiële strategieën om andersdenkenden het zwijgen op te leggen

In enkele maanden tijd zijn, onder het voorwendsel van een gezondheidsoorlog, onze fundamentele vrijheden zwaar geschonden en lijkt de vrije meningsuiting, de pijler van de democratie, te verdampen in algemene onverschilligheid. Van lichte artillerie tot massavernietigingswapens: in dit artikel verkennen we het arsenaal dat momenteel door de dominante structuren wordt ingezet om de waarheid in handen te krijgen.

Al meer dan een jaar is het militaire vocabulaire binnengevallen. « We zijn in oorlog », verklaarde de Franse president Emmanuel Macron op 20 maart 2020⁽¹⁾. Sindsdien hebben de termen « avondklok », « noodtoestand », « grensblokkade » de krantenkolommen overspoeld, evenals het tellen van de doden tijdens de « aanvalsgolven » van het virus. De microbioloog Didier Raoult is hardnekkig in het verdedigen van de onafhankelijkheid van zijn standpunten en heeft in november jl. zijn « COVID-19 oorlogsdagboeken »⁽²⁾ gepubliceerd, waarin hij de oorlogszuchtige sfeer onthult waarin een heuse wapenworstelwedstrijd wordt gespeeld om de medische waarheid boven tafel te krijgen.

De waarheid die 26 miljard dollar waard was

Niemand kan ontkennen dat er enorm veel op het spel staat. Pfizer alleen al verwacht dat de verkoop van Covid-vaccins tegen 2021 zal oplopen tot 26 miljard dollar⁽³⁾. Deze enorme markt kan echter van de ene dag op de andere ineenstorten als een alternatieve medische oplossing doeltreffend blijkt te zijn.

« Als slechts één van de alternatieve behandelingen waarover we het hebben, met name ivermectine, zou werken, zou de vergunning voor het vaccin onmiddellijk vervallen, omdat het een voorwaardelijke vergunning is, die gekoppeld is aan het feit dat er geen andere behandeling is⁽⁴⁾ « , herinnert ons Xavier Bazin, auteur van het boek « Big Pharma ontmaskerd ». Het Europees Geneesmiddelenbureau (EMA) heeft namelijk een clausule in de voorwaardelijke vergunning voor het in de handel brengen van het vaccin opgenomen waarin staat dat het vaccin alleen voorlopig wordt aanvaard omdat het voorziet in een onvervulde therapeutische behoefte, bij gebrek aan een alternatief⁽⁵⁾. Dit is een sleutel tot het begrijpen van de oorlog tegen wetenschappelijke informatie, die momenteel wordt uitgevochten.

De regeringen hebben op hun beurt de overheidsfinanciën tot ongekende hoogte vastgelegd. Het zou 10 jaar kunnen duren voordat België weer terug is bij de begrotingssituatie van voor de val van de tsaren⁽⁶⁾. De vrijheidsberoving en andere beperkende maatregelen hebben ernstige gevolgen gehad voor een reeks maatschappelijke registers: de economische sectoren hebben het moeilijk, de indicatoren voor de geestelijke gezondheid laten een scherpe daling zien, onderwijs en cultuur worden beknot. Sommige behandelingen met geneesmiddelen, zoals chloroquine of, meer recentelijk, ivermectine, zijn door de WHO, het Europees Geneesmiddelenbureau of de ANSM in Frankrijk⁽⁷⁾ afgewezen om hoofdzakelijk methodologische redenen, waarover binnen de wetenschappelijke gemeenschap wordt gediscussieerd. Indien dergelijke maatregelen niet gerechtvaardigd blijken te zijn, zullen de regeringen een zware verantwoordelijkheid moeten dragen en zullen wij ons in een toestand bevinden.

Een ongelijke strijd

Als deze kwesties van alternatieven voor vaccins op een transparante en rustige manier zouden worden besproken, hetzij in de politieke, hetzij in de wetenschappelijke arena, onafhankelijk van particuliere belangen, zou dat geruststellend zijn. Maar observatie van het slagveld toont aan dat we, in plaats van een open en democratisch debat, getuige zijn van een echte polarisatie tussen de « officiële stem », gedicteerd door regeringen, de mainstream media en officiële wetenschappelijke raden, aan de ene kant, en afwijkende stemmen aan de andere kant, afkomstig van burger- of wetenschappelijke groepen. En in deze arena, waar iedereen zijn waarheid uitspreekt, vechten ze niet op gelijke voet. Dat is een understatement. Men zou kunnen zeggen dat we getuige zijn van een confrontatie tussen gepantserde tanks en stenengooiers.

De strategieën die worden gebruikt om systematisch tegengestelde standpunten te weerleggen, wedijveren met elkaar in termen van creativiteit. Hier zijn er een paar van.

Wapen nr. 1: censuur op YouTube en Facebook

Op YouTube is censuur puur en simpel. De videogigant maakt geen geheim van zijn beleid: het filteren van inhoud die niet strookt met de WHO en regeringen.

Er zijn vele voorbeelden. Zij kunnen artsen zijn, virologen, eminente wetenschappers, statistici, filosofen, journalisten, intellectuelen of geëngageerde burgers, maar wat hun onderscheidingen ook zijn, hoe goed hun argumenten ook zijn en hoe consistent hun bronnen ook zijn, zij worden letterlijk van YouTube geweerd zodra zij zich te sceptisch uitlaten over de officiële medische strategie.

Wil je wat voorbeelden? Op de site Crowd Bunker (nog zo’n strijdersvocabulaire, zou je kunnen zeggen) staat een reeks video’s die op YouTube zijn gecensureerd⁽⁸⁾. U vindt er eten en drinken, maar vooral ook de vergaderingen van de Onafhankelijke Wetenschappelijke Raad, die ondanks hun kritische geest ernstig, genuanceerd en welwillend zijn. Het Kairos Grote Debat werd zelf gecensureerd. De professoren Christian Perronne en Didier Raoult hebben een wetenschappelijk curriculum dat zelfs door hun tegenstanders als « goed afgerond » wordt omschreven⁽⁹⁾. Beide zijn gecensureerd, in sommige gevallen tijdelijk. Tenslotte werd zelfs een video van een openbaar medium, Radio Télévision Suisse (RTS), gecensureerd. Het was een verslag over de situatie van Covid-19 in China⁽¹⁰⁾.

De regels van het platform zijn duidelijk: « YouTube staat geen inhoud toe die onjuiste medische informatie verspreidt die in strijd is met de consensus van lokale gezondheidsautoriteiten of de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) over COVID-19. (…) Met name « inhoud die in strijd is met de deskundige consensus van de plaatselijke gezondheidsautoriteiten of de WHO over het COVID-19-vaccin » is verboden⁽¹¹⁾.

Het resultaat van deze censuur is drieledig. Ten eerste zullen afwijkende stemmen niet worden gehoord op ‘s werelds meest gebruikte videoplatform. YouTube wordt zelfs bijna 10 keer meer bezocht dan een platform als Vimeo, dat niet gratis is⁽¹²⁾. Natuurlijk, het is een particuliere ruimte, dus het kan zijn eigen publicatiecriteria vaststellen, maar de realiteit is dat het de plaats is waar het grootste publiek geconcentreerd is.

Het tweede gevolg van censuur is dat het de vrije meningsuiting kan ontmoedigen en tot zelfcensuur kan leiden. Niet alleen voor de direct betrokkenen, maar ook voor alle anderen die getuige zijn van dit strafklimaat.

Het derde gevolg zal zijn dat een deel van de bevolking actoren die gecensureerd zijn als verdacht of zelfs als ontoelaatbaar zal beschouwen. Het is comfortabeler om de kant van de sterkste te kiezen.

Op Facebook en Instagram, dezelfde strijd. Het wereldwijde sociale netwerk maakt de spelregels bekend: « Facebook zal nu een reeks misleidende claims over Covid-19 en vaccinatie verwijderen, » kondigde het bedrijf aan in een verklaring van 8 februari 2021⁽¹³⁾.

Maar wie kan beweren dat hij in staat is het valse van het ware te onderscheiden te midden van een crisis die de wereld op zijn grondvesten doet schudden en waarvan de inzet ons te boven gaat? Dat is het hele punt! En Facebook heeft in slechts vier maanden tijd de balans doen omslaan. In februari kondigde het sociale netwerk aan dat het berichten zou verwijderen waarin wordt beweerd dat het coronavirus « in de fabriek wordt geproduceerd of door de mens is gemaakt », of dat het dragen van een masker niet effectief is om besmetting te voorkomen. Waarschijnlijk in het kielzog van de publiciteit rond de e‑mails van Fauci heeft Facebook in juni net een ommezwaai gemaakt: voortaan wordt de hypothese van de menselijke oorsprong van het virus aanvaard⁽¹⁴⁾.

De realiteit is dat Facebook zijn beleid op willekeurige wijze aanpast en daarbij de dominante officiële opvatting volgt. « Matiging door platforms is gebaseerd op ideologische vooronderstellingen, » analyseert Arnaud Benedetti, universitair hoofddocent aan de Universiteit van Parijs-Sorbonne.

Het gevolg is veelzeggend: de vrijheid van meningsuiting en het democratisch debat worden in deze privé-ruimten in feite gesmoord, maar zij zijn zo populair dat zij een groot deel van de opinie bepalen.

Jean-Marc Hardy