Julian Assange
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
618 weken van vrijheidsberoving voor het vertellen van de waarheid
« In Parijs, als je de opsluiting niet respecteert, beboeten ze je, in de voorsteden hakken ze je been af.
Lyna Malandro(1)
Tijdens de hebben we allemaal de toename van de druk gevoeld en de politie. Het constante gepatrouilleer van politiewagens, de oorverdovend lawaai van sirenes de hele dag door, het waarschuwingsboodschappen die over de luidsprekers werden afgespeeld, en door Frankrijk, regelmatige controles om de attesten te verifiëren … À Op het moment van de deconfinement, deze verhoogde aanwezigheid is nog steeds een realiteit, en paradoxaal genoeg, is het nog steeds een realiteit. een sterk gevoel van onveiligheid, evenals een wantrouwen aan politieagenten. Het moet gezegd worden dat dit De situatie is enigszins Kafkaiaans: wie had ooit kunnen denken dat op een bankje zitten een boete van 150 euro? Dat er een attest om brood te gaan kopen? Zoals het karakter van het proces, voel je je uiteindelijk schuldig en de ontmoetingen met de marshals gaan een eigen leven leiden. onevenredige proporties. De meest perverse is waarschijnlijk de retoriek van schuld gemobiliseerd om het misdrijf te rechtvaardigen, alsof we door op deze bank te zitten, op onze schouders dragen het gewicht van alle doden van de laatste dagen.
Het is in geen geval de geldigheid van of de behoefte aan een bepaald product in twijfel trekken. beheersingsmaatregelen, maar de verdeling van boetes voor Het niet naleven van deze maatregelen is steevast grotesk, vanaf het moment dat het wordt beschouwd als een middel om de politieke verantwoordelijkheid over te dragen aan die van het individu, toevertrouwd aan de bewaking van de wetshandhavingsdiensten om dat niemand de rest van de samenleving schaadt door de beheersing. Met andere woorden, de alomtegenwoordigheid van de politie is de manier om de verantwoordelijkheid bij de burgers te leggen in plaats van bij de de verkeerde beslissingen van de politieke klasse, en om het dogma van individuele verantwoordelijkheid over te brengen in plaats van een collectieve verantwoordelijkheid (maar tenslotte, wat is het collectief, omdat het niet de som is van alle individualiteiten?). Parallel met de angst voor de besmetting, hebben we daarom een vorm van schuld ontwikkeld dat ons bij de keel grijpt zodra we naar buiten gaan of zodra ontmoeten we vrienden: we voelen ons schuldig, en dit is wat Dit gevoel wordt grotendeels versterkt door de alomtegenwoordigheid van de uniformen.
Toch moeten we niet denken dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten: ook al wordt hij sinds het begin van de opsluiting vaker door de « cops » gecontroleerd, een blanke zal in de ogen van de politie nooit een zwarte of een Arabier zijn. En vice versa. « Ik ben van buitenlandse afkomst, maar ik heb het geluk blank te zijn en in een vrij rustige buurt te wonen, dus ik word niet aangehouden door de politie zolang ik mijn mond niet opendoe, » vertelde een vriend van Portugese afkomst mij onlangs. Deze woorden illustreren die van de journaliste en activiste Rokhaya Diallo in het politieke programma La Perm van de media Parole d’honneur(2)Zij verwijst naar het gedifferentieerde verhaal van opsluiting tussen welgestelde en volksbuurten: « Er is een verschil in behandeling, maar ook in verhaal, dat konden we al zien in het begin van de insluiting, toen mensen uit arbeiderswijken werden beschreven als onhandelbaar, terwijl we het hadden over andere mensen die alleen maar een frisse neus wilden halen. »
De media spelen een grote rol bij het creëren en overbrengen van het verhaal dat de bewoners van volksbuurten « ongedisciplineerd » zijn en niet kunnen voldoen aan de bevelen tot beteugeling, die zij in ieder geval niet kunnen begrijpen. Dus, in een artikel in de Wereld getiteld » Coronavirus: in volksbuurten onbegrip over beheersingsmaatregelen », meldt een journalist:
« Het is moeilijk om dit serieus te nemen, er zijn veel misverstanden », merkt Larbi Liferki, voorzitter van Parkour59, in Roubaix (Nord) op. We zullen onze verbeelding moeten gebruiken om ze naar huis te krijgen. [on relèvera au passage le lapsus révélateur …] Hetzelfde werd geconstateerd in de noordelijke arrondissementen van Asnières (Hauts-de-Seine), waar Zouhair Ech Chetouani, leider van een vereniging, verklaarde « zeer bezorgd » te zijn over de niet-naleving van de instructies en situaties beschreef die « in het honderd liepen ».(3)
Deze neerbuigende retoriek getuigt niet alleen van klasse- en rassenverachting, maar geeft ook een vertekend beeld van de hindernissen die mensen in volksbuurten ervan weerhouden de beheersingsmaatregelen na te leven. Het artikel in Le Monde legt inderdaad de nadruk op « gewoonten die een harde huid hebben » (« clusters jongeren in gemeentelijke voetbalstadions, tieners die shisha roken aan de voet van gebouwen, moeders met jonge kinderen op de toestellen… »). ), gaat in op de digitale kloof, vermeldt kort de situatie van grote gezinnen in krappe woningen (slechts drie regels)… maar vergeet te zeggen dat als de bewoners van volkswijken de opsluitingsmaatregelen niet respecteren, dat niet komt door een gebrek aan begrip of een gebrek aan discipline, maar vooral omdat velen van hen moeten blijven werken om hun gezin te voeden, en zich de luxe van opsluiting niet kunnen veroorloven. Zoals de socioloog Saïd Bouamama, auteur van een werk over de behandeling van opsluiting door de media, duidelijk maakt(4) : « Het discours over « onbeleefdheid » en « onverantwoordelijkheid », d.w.z. de logica van de moralisering, maakt het mogelijk de economische en materiële realiteiten te maskeren. Zij schrijven aan individueel gedrag toe wat het resultaat is van beperkingen die samenhangen met de voorwaarden van het bestaan. » Hoewel deze inbreuken op de opsluiting meer legitiem zijn in volksbuurten, worden zij niet op dezelfde manier geïnterpreteerd in bevoorrechte buurten, waar, wanneer wandelaars de opsluiting trotseren, men het erover eens is dat zij « de roep van de zon niet konden weerstaan ».(5) De eersten zullen als delinquenten worden bestempeld. Volgens de filosoof Norman Ajari is het voorbeeld van de ontruiming van de clandestiene paasmis in St Nicolas du Chardonnet(6), zonder dat iemand behalve de priester het woord nam, veelzeggend voor deze narratieve differentiatie ten gunste van de bevoorrechte bevolkingsgroepen (van de christelijke godsdienst trouwens!).
Wat de aan het begin van dit artikel genoemde logica van de individuele verantwoordelijkheid betreft, bestaat het gevaar van dit gedifferentieerde verhaal erin dat bepaalde gedragingen van mensen die in achterstandswijken wonen, worden afgedaan als een aanslag op de collectieve gezondheid, waardoor de verantwoordelijkheid voor de situatie in deze wijken bij de politici kan worden weggekaapt en de aanwezigheid van politie kan worden gelegitimeerd. Met andere woorden, zoals Patrick Simon uitlegt op(7), onderzoeksdirecteur bij INED en specialist in de sociodemografie van minderheden: « Hieruit kon worden afgeleid dat de oversterfte in Seine Denis niet aan alle genoemde criteria was gekoppeld [d’ordre socio-économique] onafhankelijk van het precieze gedrag van de mensen, maar hield verband met het feit dat deze mensen de opsluiting niet respecteerden […] zodat zij alleen zichzelf de schuld konden geven. Dit discours zet nu de deur open voor een veel grotere doofpotaffaire en repressie door de politie. » Deze gedifferentieerde verhalen leiden onvermijdelijk tot een gedifferentieerde behandeling, zoals blijkt uit het geval van de 19-jarige Adil, die op 10 april in Anderlecht om het leven kwam toen hij tijdens een achtervolging werd aangereden door een politieauto: « Wij zijn van mening dat deze opsluiting de ongelijke behandeling alleen maar heeft verergerd en gelegitimeerd door het gedrag van sommige politieagenten ten opzichte van raciale mensen uit arbeiderswijken.(8)wordt uitgelegd in een video getiteld » Gerechtigheidvoor Adil ». Voor Rokhaya Diallo en Grace Ly van de podcast Kiffe ta Race(9)Het verhaal van Adil is geen alleenstaand geval en lijkt sterk op dat van een jongeman, Sofiane, in Essone, Frankrijk: nadat hij voor de politie was gevlucht, werd hij opgepakt en vervolgens zonder enige rechtvaardiging met geweld geslagen. Onlangs nog wierp een man van Egyptische afkomst, achtervolgd door de politie, zich in de Seine(10) en werd onderworpen aan politiegeweld met racistische opmerkingen door de politieagenten die hem redden: « Een boon als jij zwemt niet! « Je had een bal en ketting aan je voet moeten binden. Volgens de activiste Amal Bentoussi van het collectief Urgence Notre Police Assassine zijn we « sinds het begin van de opsluiting getuige van een opleving van het politiegeweld, een meedogenloosheid en een uiting van woede van de kant van de bewoners van de voorsteden, hoewel niets dit geweld rechtvaardigt.
Deze blunders van de politie, die steeds volgens hetzelfde patroon verlopen, zijn kenmerkend voor een systeem van onderdrukking dat de geracialiseerde mensen diep in zichzelf hebben geïntegreerd en dat verklaart waarom de alomtegenwoordigheid van de politie met betrekking tot covid-19 nog moeilijker te aanvaarden is in volksbuurten, waar de aanblik van uniformen angst en wantrouwen oproept, gezien het systematische gebruik van geweld. Met andere woorden, als de meer bevoorrechten onder ons hun geduld beginnen te verliezen met het onophoudelijke komen en gaan van witte en blauwe bestelwagens, hoe zit het dan met mensen uit minderheids- of volksbuurten? En ook al gaat het slechts om een passieve aanwezigheid, in bevoorrechte buurten, waar de politie synoniem is met veiligheid, krijgt zij niet dezelfde betekenis als in de buitenwijken, waar de trauma’s die verband houden met de ordehandhaving in lagen zijn opgestapeld en van generatie op generatie worden doorgegeven. Als we dieper graven in deze sedimentatie van trauma’s, kunnen we teruggaan tot het koloniale tijdperk toen de betrekkingen tussen het leger en de gekoloniseerden zeer gewelddadig waren. Volgens de psychologe Malika Mansouri zijn « stedelijke opstanden geworteld in het koloniale verleden »(11). Op dezelfde manier zou men kunnen zeggen dat de relatie met de ordetroepen zelf een erfenis is van het koloniale verleden en ook deel uitmaakt van een gedifferentieerd… en pijnlijk verhaal. Erkenning van dit koloniale verleden en erkenning van hun verantwoordelijkheid voor het geweld dat gekoloniseerde volkeren is aangedaan, zou dus een eerste stap kunnen zijn in de aanpak van het probleem van politiegeweld in landen als Frankrijk en België. Misschien een uitweg?
