Het terroristische Westen

 » Eendimensionaal denken wordt systematisch bevorderd door beleidsmakers en hun massale informatieverstrekkers. Hun discursieve universum is vol van veronderstellingen die hun rechtvaardiging in zichzelf vinden en die, onophoudelijk en uitsluitend herhaald, hypnotische formules, dictaat worden. Zo zijn de instellingen die in de landen van de vrije wereld functioneren « vrij »; andere transcendente vormen van vrijheid zijn per definitie anarchisme, communisme of propaganda « . Herbert Marcuse, « L’homme unidimensionnel « , Éditions de Minuit, Parijs, 1968, p.42.

 » Vandaag herinnert bijna niemand in het Westen zich Saladin of de grote wetenschappelijke, artistieke en sociale doorbraken van de moslimwereld. Maar iedereen is « goed geïnformeerd » over EI. Deze laatste staat natuurlijk alleen bekend als een « islamitische extremistische groepering », niet als een van de belangrijkste instrumenten die het Westen gebruikt om het Midden-Oosten te destabiliseren « . Noam Chomsky & André Vltchek, « Het terroristische westen, van Hiroshima tot droneoorlogsvoering « , Éditions Ecosociété, Montréal, 2015, p.162 ⁽¹⁾.

 » Wat wordt beschreven als de islam behoort tot het discours van het oriëntalisme: het is een kunstmatige constructie om gevoelens van vijandigheid en antipathie op te wekken tegen een deel van de wereld dat toevallig van strategisch belang is vanwege zijn olie, zijn dreigende nabijheid tot het christendom en zijn geduchte historische concurrentie met het Westen. « Edward W. Said, in een lezing aan de Universiteit van Massachusetts in Amherst in 1997⁽²⁾.

Alles komt samen: klimaatrampen, identiteitsconflicten, het rondzwerven van de jeugd⁽³⁾, economische, financiële, sociale en politieke crises. Een wereld is stervende en het recente terrorisme is slechts het hoogtepunt van een logica van seculiere overheersing van het Westen over de rest van de wereld. Want als het Westen vandaag opzien baart, dan was zijn vroegere glorie reeds de vrucht van imperialistische dood, lijden en vernietiging, waarbij uit « zijn » niet-westerse ruimte de grondstoffen en goedkope arbeidskrachten werden geput die essentieel zijn voor onze manier van leven. In deze tegenspoed moeten wij van de nood gebruik maken om onszelf in de spiegel te bekijken, om die onontbeerlijke introspectie te doen, zonder welke niets zal veranderen. De reactie van de regeringen is natuurlijk heel anders. Degenen die verantwoordelijk zijn voor de deplorabele toestand van onze wereld blijven ons tegen elkaar uitspelen, onder het mom van eenheid; toekomstige oorzaken van nog grotere problemen, bieden zij steeds weer hun antwoorden, die slechts schijnoplossingen zijn die de situatie ongetwijfeld zullen verergeren: preventieve oorlogen, permanent alarm en politiestaat, terwijl het bevel tot eenheid de strijd sust en onrechtvaardige handelsverdragen laat passeren, privatiseringen, misdadige uitbreidingen van oude kernreactoren, aankoop van wapens en oorlogsvliegtuigen, buitenlandse inmenging.Zou het niet tijd worden dat het Westen eindelijk eens aan psychoanalyse gaat doen?

Het delirium van eenheid dat door de regering en de media verplicht is gesteld, dwingt ons om, wanneer we ons uitspreken, rechtstreeks te zeggen wat vanzelfsprekend is: « ja, we waren ontroerd en geschokt toen we hoorden van de moorden in Parijs op 13/11 ⁽⁴⁾Wij zijn geschokt door de aanslagen in Brussel van 22 maart, en wij zijn bij voorbaat geschokt door de aanslagen die in de toekomst nog zullen plaatsvinden « . Men kan ontroerd zijn, maar men kan ook trachten te begrijpen waarom sommige mensen dat niet zijn, of zeggen dat zij dat niet zijn (twee schijnbaar identieke reacties, maar met heel verschillende grondslagen); men kan ook even uit de emotie stappen en kijken naar de historische en huidige verantwoordelijkheden voor de toestand van de wereld. Want emotie alleen is de vector van een gevaarlijke — en valse, zoals we zullen zien — consensus en van een a‑historische waarneming die bevriest in het heden en op zichzelf.

Het is zeker duidelijk dat wij leven, voelen en reageren op de wereld waarvan wij deel uitmaken en die ons omringt, maar dat de manier waarop wij in deze wereld staan ingeschreven, bepalend is voor de emotionele ervaring. Logischerwijze zou er dus geen bevel tot ontroering moeten zijn, alleen een poging om alles te begrijpen wat indirect en direct tot dit drama heeft geleid. In die zin, en zoals we zullen zien, moeten de enkele « provocaties » van moslimjongeren op sommige scholen, waarin de aanslagen van Parijs worden geprezen en hun soms dubieuze toon over het in te nemen standpunt, niet leiden tot repressie (naar het voorbeeld van Frankrijk na de aanslagen van Charlie Hebdo, waar jongeren in hechtenis werden genomen omdat ze de minuut stilte niet in acht hadden genomen), maar veeleer tot het stellen van vragen aan onszelf.

ONZE LICHAMEN ZIJN RUSTELOOS, WANNEER ZAL HET DENKEN TERUGKEREN?

Emotie, indien natuurlijk, neemt niettemin de gevoelige kant van het wezen over en ontneemt het voor min of meer lange tijd zijn vermogen tot redeneren. Het maakt plaats voor een soort discours dat over het algemeen niet constructief is, omdat het wezen wordt binnengedrongen en teruggetrokken. De beelden komen voorbij, de lichamen op de grond, het bloed, ze volgen elkaar op, zonder verklaring; en breken voor een moment de illusie van de georganiseerde maatschappij.

In een hypergemedieerde wereld, wanneer een gebeurtenis ongewoon plaatsvindt, waar de dood op een woeste manier plaatsvindt en het lijden zich vermengt, zijn de individuele emoties die het oproept, heel normaal, het resultaat van een Op die manier worden zij van subjectieve ervaringen omgevormd tot gemediatiseerde, gemondialiseerde emoties, die worden uitgewisseld via het gemondialiseerde commerciële mediasysteem — een uitwisseling die niet losstaat van de terroristische intentie zelf, die op dit mediavenster berust. Zij maken dus deel uit van dit schouwspel waarin « een deel van de wereld zichzelf voorstelt voor de wereld, en er superieur aan is » en waarin « een deel van de wereld zichzelf voorstelt voor de wereld, en er superieur aan is « . wat de toeschouwers verbindt is slechts een onomkeerbare relatie tot het centrum zelf dat hun isolement in stand houdt. De show brengt het aparte samen, maar het brengt het samen als een afzonderlijke entiteit « ⁽⁵⁾. In deze voorstelling bevriest de enscenering van de emotie ons, en in deze collectieve enscenering is de functie ervan niet gratuit, het is geen emotie om de emotie, het is niet neutraal, het dient propaganda en moet snel worden vervangen door een andere, om niet te onderbreken.

Enkele dagen na de 24-uurs uitzending van de reportages over de moorden van 13 november heeft Tf1, de zender van miljardair Martin Bouygues, de winnares van Secret Story 9 en de 31 kandidaten van Miss France 2016 op zijn voorpagina gezet: the show goes on. Ook na de aanslagen in Brussel zal het dat blijven doen: op 23 maart is op de website van de Belgische krant Le Soir de achtergrond gewijd aan de MIIX 700 — een soort laptop/tablet — waardoor de indruk wordt gewekt dat de inhoud van de site — de artikelen — slechts een kader is dat toegang geeft tot de advertentie. Onfatsoenlijk? De industriële pers stelt niet de vraag: wij gaan niet stoppen met consumeren. De vader van propaganda, Edward Bernays, geloofde dat  » Het denken in de strikte zin van het woord heeft geen plaats in de collectieve mentaliteit, die wordt geleid door impuls, gewoonte of emotie « .⁽⁶⁾(in de logica van de media hebben de beelden van de winnaar van Secret Story en de doden van 13 november dezelfde functie, ook al zullen sommigen dat niet willen horen). Dit was tamelijk goed nieuws, aangezien hij een deel van zijn leven zou wijden aan het helpen van de industriëlen om de massa’s zo te vormen dat zij nu de producten wilden die zij maakten. Emotie op zich, als zij een noodzakelijke reactie is, laat geen ruimte, als zij aanhoudt, « gecollectiviseerd » wordt en onder controle van de massamedia staat, voor welke uitlaatklep dan ook. Het is dus van essentieel belang verder te gaan dan dit normale stadium om het ontstaan van het denken mogelijk te maken, niet met het doel een religieuze waarheid te bereiken die het mogelijk zou maken zonder enige twijfel te verklaren wat er gebeurd is — « wij hebben het begrepen » — maar om te trachten alles in de beschouwing te betrekken, zelfs wat a priori geen verband leek te hebben met wat er gebeurt. En om het zo goed mogelijk te begrijpen.

« KAN PARIJS — EN NU BRUSSEL — ONZE WESTERSE ILLUSIES DOORPRIKKEN?

In het geval van de aanslagen in Parijs van 13 november 2015 en de aanslagen die daarop volgden, is het echter onwaarschijnlijk dat dit eensgezinde en samenhangende denken op massale schaal zal worden verwezenlijkt⁽⁷⁾De belangrijkste, die alle andere verklaart, is dat deze mogelijkheden om tot een gedecontextualiseerd denken te komen (waarbij het subject zelf zich — gedeeltelijk — zou losmaken van wat hij is, van zijn onmiddellijke belangen, zijn overtuigingen, zijn natie, van al die sporen die door opvoeding en socialisatie in ruime zin zijn achtergelaten en die de vrije uitoefening van het denken kunnen beperken) alle gebaseerd zijn op één en dezelfde voorwaarde: de volledige bevraging van ons westers model en het gevoel van superioriteit dat daaraan inherent is. Dit is een grote onderneming, aangezien het niets minder inhoudt dan de maatschappij in haar geheel te veranderen, of er in eerste instantie mee in te stemmen, door een andere maatschappij voor te stellen en aldus ook de betekenis die wij aan ons leven en aan onszelf geven, te veranderen.

In die zin is het uitoefenen van je intelligentie, in de zin van het waarnemen van je omgeving om die te begrijpen, noodzakelijkerwijs en vooral het aanvaarden om te overwegen wat voor ons voorheen ondenkbaar was. Evenals het zien dat ‘onze’ westerse waarden de vernietiging en plundering verhullen die nodig zijn voor onze manier van leven. Het overheidsjargon dat door de dienaren van de macht via hun propagandamiddelen in de media wordt gebruikt, roept voortdurend de naam op van democratie, mensenrechten, vrede, rechtvaardigheid, vrijheid, met als enig doel een gordijn op te trekken om de dictatuur van de markten te camoufleren, de rechten die aan bepaalde mensen zijn voorbehouden, de oorlog, het onrecht, de gevangenschap van duizenden wezens, de structurele ellende.

En als het wezenlijke punt van de ideologie van de westerse samenlevingen gebaseerd is op het idee dat het subject zichzelf alleen construeert, is het moeilijk te denken dat iemand anders dan hijzelf geïnstrumentaliseerd zou kunnen zijn (« als ik mezelf alleen heb gemaakt, heeft de ander dat ook »), « gemaakt » door een context, dat persoonlijke disposities een wisselwerking zouden kunnen hebben gehad met de objectieve voorwaarden van het bestaan. En dat sommige van deze « objectieve voorwaarden » historisch kunnen zijn. Anders gezegd: hoe kan van het subject worden verwacht dat hij meester is over wat hij is en denkt (een grondbeginsel van het liberalisme, geïllustreerd door de ideologie van de « self-made-man »)? « In die zin is het idee dat een ander een bloedige daad kan stellen die hem te boven gaat — omdat ook hij vrij zou zijn van wat hij is en denkt — niet in die zin dat hij zich er op het moment van handelen niet ‘bewust’ van was, maar dat zijn daad het resultaat was van meerdere invloeden en, meer diepgaand, van internationale contexten — de westerse interventie in Irak, Libië en Syrië (zie hieronder), om nog maar te zwijgen van het verval van de Franse en Belgische voorsteden en het ontbreken van het gevoel tot een land te behoren, internationale contexten — de westerse interventie in Irak, Libië en Syrië (zie hieronder), om nog maar te zwijgen van het vroegere kolonialisme, het verval van de Franse en Belgische voorsteden en het gebrek aan toekomstperspectieven voor de mensen die er wonen (het werkloosheidscijfer voor jongeren onder 25 jaar bedraagt bijvoorbeeld 40,9% in Molenbeek)⁽⁸⁾), het latente racisme en de eeuwige stigmatisering van de autochtone buitenlander, die nergens te bekennen is.

Dit onvermogen om ons in te leven, om onze westerse verantwoordelijkheid voor de schepping van « monsters » in te zien, is ook een teken van de doorleefde superioriteit en de onbetwiste dominantie van het Westen. Geen vraagtekens bij het hyperconsumentisme, dat voor een groot deel mogelijk wordt gemaakt door de olie die wij nodig hebben en die ons buitenlands beleid stuurt. We zouden allemaal op hetzelfde spoor zitten, met het Westen voorop, en alle problemen zouden zichzelf oplossen door de integratie van het « inferieure » subject in de waarden van de dominante groep (uitgedrukt in de termen « onderontwikkeld », « ontwikkelingslanden », « opkomende », « geavanceerde » landen), een beweging die verantwoordelijk is voor wereldwijde uniformiteit. Het taalgebruik in de dagen na 13 november in Parijs illustreert dit onwrikbare geloof in onze superioriteit en ons gevoel niet verantwoordelijk te zijn voor de toestand in de wereld:

•  » De daden die vrijdagnacht in Parijs zijn gepleegd « vormen een agressie tegen ons land, tegen zijn waarden, tegen zijn jeugd, tegen zijn manier van leven « . Hier, in zijn toespraak tot het Parlement, verklaart Hollande de vrijheid die eigen is aan onze landen. Dit wijst er zowel op dat « zij » — de anderen — deze niet delen (dit « zij » omvat uiteraard niet alleen de terroristen, maar meer in het algemeen, en onvermijdelijk, alle moslims en de islam in het algemeen), maar ook dat zijn waarden van meet af aan het zuurdesem van onze westerse samenlevingen zijn en niet in twijfel mogen worden getrokken (de aanslag en de interpretatie ervan versterken dit gevoel);
• In het verlengde van het eerste punt zouden alle oorlogen, politiek-militaire keuzes van de machthebbers en diverse interventies in het kader van het buitenlands beleid geen enkele invloed hebben op de reacties van deze « terroristen » op korte en lange termijn, die zouden zijn alsof zij geen geschiedenis hadden. De feiten zijn historisch: deze gebeurtenissen « zijn het werk van een jihadistisch leger, de Daech-groep, die ons bestrijdt omdat Frankrijk een land van vrijheid is, omdat wij het land van de mensenrechten zijn  » (F. Hollande). De dictatuur van het heden overschrijft elke tijdsdimensie. En inderdaad, het is beter de westerse verantwoordelijkheden voor de toestand van de wereld te verbergen, omdat zij, eenmaal ontmaskerd, alleen maar in tegenspraak zouden kunnen zijn met de woorden van hen die beweren afkomstig te zijn uit een « land van mensenrechten en vrijheid « . Zo versterken, paradoxaal genoeg op het eerste gezicht, aanvallen op mensenrechten-thuislanden het feit dat zij mensenrechten-thuislanden zijn. Zo zal de mediapolitieke beschrijving meestal ophouden bij de beschrijvende ontvouwing van de feiten, bij de genealogie van de dag van de daders, door hen in verband te brengen met afzonderlijke leden van extremistische groeperingen, zonder te trachten hun persoonlijke « pre-radicaliserings »-traject uit te leggen. Ze komen van wie weet waar.

Over het algemeen is de gebruikte oorlogszuchtige en vergelijkende retoriek — « Meer dan ooit blijft het Franse leger gemobiliseerd om de dreiging van terroristen tegen te gaan. We zullen deze oorlog winnen. » (Gal de Villiers, Etat-Major Armées, 22 maart 2016) — genereert en voedt een discours van inter-groep « confrontatie », dat meer dan wat ook een diepgeworteld verlangen in zich draagt om de groep die vergelijkt — dus ons — niet in vraag te stellen. Wij definiëren onszelf door een andere groep te definiëren die tegen onze eigen en haar vermeende waarden ingaat. Een methode die erin bestaat iets te zeggen zonder het te zeggen.

ENKELE BASISBEGRIPPEN VAN SOCIALE PSYCHOLOGIE

Afgezien van de reden om te strijden om de controle over materiële hulpbronnen, vervullen de gevechten tussen groepen ook symbolische en identiteitsfuncties op een primordiale wijze. « Intergroepconflicten zijn [donc] een sociale concurrentie die in haar meest concrete vorm verder gaat dan eigenbelang « ⁽⁹⁾. Dit is van fundamenteel belang voor het onderhavige vraagstuk, want in de wetenschap dat conflicten en oorlogen alleen direct en materieel voordeel opleveren voor de rijken, regeringen en wapenhandelaars, moeten wij begrijpen dat zij ook indirect voordeel kunnen opleveren voor de mensen.

Sociale identiteit, het deel van het zelfbeeld dat voortvloeit uit het groepslidmaatschap, « vereist de minimale aanwezigheid van eengroep ‘voor je’ « ⁽¹⁰⁾. Om zich als lid van een groep te kunnen definiëren, om er een positieve sociale identiteit aan te kunnen ontlenen, heeft men dus een andere groep tegenover zich nodig, waartegen men zich bij voorkeur verzet en die dus de waarden van de eindgroep (de groep waarmee men zich identificeert) als positief zal definiëren. In principe, om lid te zijn van een voetbalteam A, heb ik een voetbalteam B nodig (of Y, X, enz.).

Deze vergelijking met een andere groep zal essentiële stereotiepe mechanismen uitlokken:

• Zichzelf categoriseren als lid van een groep zal de perceptie van homogeniteit binnen de eigen groep en binnen de andere groep waarmee men zich vergelijkt, accentueren, evenals de verschillen tussen de eigen groep en de groep waarmee men zich vergelijkt. Dat wil zeggen, de leden binnen de groep (A) zullen zichzelf beschouwen als meer gelijkend op elkaar dan ze in werkelijkheid zijn en zullen leden van de andere groep beschouwen als (B) waarmee zij zichzelf ook vergelijken als meer gelijkend op elkaar, en dus hun groep (A) als zeer verschillend van de andere (B). Dit « Wij zijn allen gelijk in onze groep en zij zijn allen gelijk in de hunne, dus zijn wij zeer verschillend van hen », is een onvermijdelijk, automatisch cognitief mechanisme, eigen aan het sociale wezen, en er is echte introspectie voor nodig om er zich bewust van te worden. De verklaring van François Hollande illustreert dit mechanisme perfect:  » Vrijdag was heel Frankrijk het doelwit van terroristen. Het Frankrijk dat houdt van leven, cultuur, sport en feesten. Frankrijk zonder onderscheid naar huidskleur, afkomst, achtergrond of godsdienst. Het Frankrijk dat de moordenaars wilden doden was de jeugd in al zijn verscheidenheid. De meeste doden waren jonger dan 30 jaar. Hun namen waren Mathias, Quentin, Nick, Nohemi, Djamila, Hélène, Élodie, Valentin en ik vergeet er nog zoveel !  » Geen verwijzing naar het Frankrijk dat op sterven na dood is, het armzalige Frankrijk, het Frankrijk dat geen feest viert en uitgesloten is van de « cultuur »: Arnault, Bouygues, Dassault, de belastingvluchtelingen en de renteniers van het 16e arrondissement van Parijs zitten naast de werkloze moeder die niet rond kan komen, de jonge schoolverlater zonder integratiepremie, de berooide oude gepensioneerde, de randstedelijke jongere zonder toekomst, de studente die zich prostitueert om haar studie te kunnen betalen. Het is « Nationale eenheid in het aangezicht van gruwel  » (F. Hollande);

• De « allen gelijk in de aangevallen groep » wordt dus beantwoord met een mentaal mechanisme van « allen gelijk in de aanvallende groep ». Hoezeer sommige leiders ook doen alsof zij het verschil kennen (zij doen het perfect wanneer zij deals moeten sluiten met terroristische staten zoals Saudi-Arabië of Qatar, zie hieronder), dit is het cognitieve mechanisme dat zich voltrekt. Het is dus onvermijdelijk dat de andere groep, de moslims, wordt gehomogeniseerd: zij staan allen vijandig tegenover vooruitgang en moderniteit, zijn « vijanden van de vrijheid » volgens de definitie van de westerse samenleving, en potentieel gevaarlijk. Wij weten niet wie ‘zij’ zijn, maar wij weten wel dat zij zichzelf definiëren in volmaakte tegenstelling tot wat ‘wij’ zijn — en dat zij daarom niet als te verschillend van elkaar kunnen worden gezien op het gevaar af ons niet langer het beeld te geven dat wij zo op elkaar lijken.

« We zijn allemaal Charlie », « We zijn allemaal Parijs », « We zijn allemaal Brussel », dus uiteindelijk betekent het « We zijn allemaal verenigd ». Geen splitsingen meer, geen tweedracht meer. De Belgische premier Charles Michel heeft na de aanslagen in Parijs duidelijk gemaakt: « in de strijd tegen het terrorisme is er geen rechts, geen links  » (…) « Laten we verder gaan dan onze verschillen, laten we samenkomen, meer dan ooit moeten we ons verenigen achter onze fundamentele universele waarden, respect voor anderen, verdraagzaamheid… » (…) (…) « Met verschillende woorden hebben wij uiteindelijk een duidelijke boodschap gegeven, die de universele waarden van vrijheid hoog in het vaandel willen dragen. Ik roep alle parlementariërs en democraten op om samen te komen. Laten we aan het werk gaan! « . Leuk getheoretiseer, in de wetenschap dat een « anti-terroristische » context in de praktijk aanleiding zal geven tot maatregelen — nogal rechts, als dit begrip nog zin heeft — die ingaan tegen waarden als openheid, delen, begrip en solidariteit tussen de gemeenschappen — vijandig tegenover elke uitdaging aan de gevestigde orde. Perfect voor het neoliberale beleid van de partijen in de Belgische regeringsmeerderheid, waarvan een van de leden, Didier Reynders (MR), al had geschitterd omdat hij de fameuze notionele interest had uitgevonden, een subtiele belastingregeling waardoor België meer dan 2 miljard euro verloor… rechtstreeks in eigen zak gestoken door de grootste multinationals⁽¹¹⁾Alle Charlie natuurlijk », bazen zowel als werknemers of ontslagen.

Na Parijs was pathetische haast de regel van de machthebbers: op 19 november 2015 kondigden zij aan dat de demonstratie op 29 december in Parijs bij de opening van Cop 21 werd afgelast⁽¹²⁾Zelfs als men een aantal eisen verwachtte die nog hoop op verandering gaven in  » het bewustzijn van leiders  » — regering, NGO’s, multinationals — die « zich bewust moeten zijn van hun verantwoordelijkheden. moet verantwoordelijkheid nemen « .⁽¹³⁾Maar het is even zeker dat andere groepen zullen demonstreren, en hun eisen zullen baseren op een terugkeer naar een democratisch beheer door het volk zelf, niet vragend om een andere wereld, maar aantonend dat het aan ons is om die te maken. Geannuleerd. Het gebod van consensus duldt per definitie geen dissensus, en dus geen betwisting. Doorlopen, er is niets te zien!

België, « verenigd » met het Franse leed, neemt ongekende maatregelen. 13 november: aanslagen in Parijs, Belgische scholen twee dagen dicht; 22 maart: aanslagen in Brussel, scholen blijven open. Zoek naar consistentie.

ACHTER DIT ALLES, HET BEVEL OM NIET TE DENKEN

Deze reacties maken deel uit van het belangrijkste kenmerk van de moderne mens en het ideologische systeem dat hem gevormd heeft, namelijk het onvermogen om, ondanks de schokken van de werkelijkheid, vraagtekens te zetten bij het model van de kapitalistische maatschappij waaraan zijn levensstijl beantwoordt. Dat is niet nieuw, want Auschwitz symboliseert de grote historische gebeurtenis waarvan de moderne samenleving niets heeft geleerd, waardoor zij zichzelf in de spiegel zou kunnen aankijken en niet langer « de moderniteit vrijpleit » door ons ervan te blijven overtuigen dat wij de beschaafden zijn die tegenover de barbaren staan:  » De quarantaine van een halve eeuw geleden is nog steeds aan de gang. Men zou zelfs kunnen zeggen dat de heggen van prikkeldraad mettertijd dikker zijn geworden. Auschwitz is een « Joods » of « Duits » probleem geworden en het eigendom van Joden of Duitsers (…) Deze onrechtmatige monopolisering verhindert in feite dat de als « uniek Joods » gepresenteerde ramp een universeel probleem van de moderne menselijke conditie wordt en dus een publiek bezit . In feite is een dergelijke presentatie, die de Holocaust reduceert tot de Duitse bijzonderheid, een « sstrategie die als dubbel resultaat heeft dat misdaad wordt gemarginaliseerd en moderniteit wordt vrijgepleit [qui] is de holocaust te isoleren uit een categorie van vergelijkbare verschijnselen en te interpreteren als een uitbarsting van premoderne (barbaarse en irrationele) krachten die in beschaafde samenlevingen allang overwonnen zijn « normaal » « ⁽¹⁴⁾.

Ironisch genoeg is deze vergelijking met de huidige situatie. Net zoals de Holocaust werd gereduceerd tot een probleem tussen Duitsers en Joden, tot antisemitische haat alleen — net zoals men probeert het Palestijnse conflict te reduceren -, waarbij men weigert de causaliteit te zien die ligt besloten in de bureaucratische organisatie van onze wereld die deze verschrikkingen heeft veroorzaakt, zo wordt de situatie in het huidige discours opnieuw gereduceerd tot een beschavingsconflict dat zou worden vertaald door de haat van een godsdienst en degenen die deze aanhangen tegen de westerse beschaving en haar waarden. Een interpretatie die al het westerse superioriteitscomplex weerspiegelt dat de rijkdom van de moslimwereld negeert en een hele beschaving gelijkstelt aan barbaren zodra een paar woedende gekken zich uitroepen…

De « etiologische mythe die diep geworteld is in het bewustzijn van onze westerse samenleving is het opbeurende verhaal van de mensheid die opstaat uit een pre-sociale staat van barbarij « , en zou deze dichotome vorm van denken voeden die voordelig is voor de propagator ervan. Holocaust of andere tragedies zouden daarom slechts vergissingen zijn en geen creaties van een bepaald soort samenleving,  » Met andere woorden, we hebben nog niet genoeg beschaving, het beschavingsproces moet nog worden voltooid. Als de bloedbaden ons werkelijk iets geleerd hebben, dan is het wel dat het voorkomen van dergelijke hikkende barbarij nog meer beschavende inspanningen vereist. Niets in deze les doet twijfels rijzen over de toekomstige doeltreffendheid van dergelijke inspanningen of de uiteindelijke resultaten ervan. We gaan zeker de goede kant op. Maar misschien niet snel genoeg « ⁽¹⁵⁾. En meer dan ooit tevoren in onze tijd is « beschaving » synoniem geworden met ongebreideld liberalisme.

Er is dus alleen de haat die deze terroristen koesteren, meer niet, een haat die alleen voortkomt uit de verwerping van moderne waarden, zonder enige oorsprong, geschiedenis of genese: er worden geen vragen gesteld over het verleden (welke rol heeft het Westen gespeeld — kolonisatie — in de huidige verdeeldheid), noch over het heden (welke rol speelt het vandaag — buitenlands beleid, financiële belangen, dubieuze collaboraties, westerse levenswijze), noch over het menselijke proces van radicalisering (de volwassen terrorist wordt gereduceerd tot de enige dimensie die hem definieert, bijna alsof hij als terrorist geboren is. Wij vragen ons nooit af waarom dit nu gebeurt en of in een fatsoenlijke en egalitaire maatschappij, die niet streeft naar overheersing van een deel van de wereld over het andere, van een groep over de andere, die tot het uiterste gaat in opvoeding, datzelfde kind een terrorist zou zijn geworden. Dit gebrek aan vraagstelling maakt terrorisme tot een quasi atavistisch trekje).

ONZE LEVENSSTIJL STAAT HAAKS OP HET ZOEKEN NAAR DE WAARHEID

De gewoonte om de oorzaken van het disfunctioneren buiten het systeem te zoeken: het zijn de « terroristen », de « vijanden van de democratie », de « barbaren », de « krachten van het kwaad », legitimeert onze manier van leven en stelt geen grenzen aan ons optreden, geen drempel waarboven onze plundering van de wereld onder het mom van « humanitaire hulp » en « preventieve oorlogen » geacht zou kunnen worden « voldoende » te zijn. Onze onheroïsche daden zijn duidelijk afwezig in het discours — of niet waargenomen in een structurele dimensie -, het zijn dan gewoon toevalligheden; geen spiegel dus, geen noodzaak om ons internationaal of intern beleid te herzien. Is het onderwijs medeverantwoordelijk voor het afdrijven van jongeren die begeleiding nodig hebben? Maar nee, alsjeblieft! Zieken moeten alleen gezien worden als zieke mensen, maar dan wel zieke mensen uit een bepaalde groep, niet als etiologie: ongeacht de geschiedenis van het onderwerp wordt hij of zij gereduceerd tot de rang van terroristen, en degene die probeert te begrijpen wordt gelijkgesteld aan degene die probeert te verontschuldigen⁽¹⁶⁾bijna zelf een schuldige⁽¹⁷⁾.

Want het is beter voor de machthebbers als de onderdaan niet nadenkt en gevoed wordt met informatie die niet tot de kern van het probleem doordringt. En aangezien het subject een secundair voordeel ontleent aan de voorwerpen van kapitalistische consumptie — zij bevredigen hem tijdelijk van zijn ontevredenheid, omdat hij zich ervan afkeert — komt er een vorm van samenspanning tot stand tussen zijn keuzes, zijn perceptie van de werkelijkheid en die van de macht die alleen maar « groei » nastreeft, de koopkracht van de massa’s en dus productie en consumptie.

Achter het gordijn van het mediapolitieke spektakel is de werkelijkheid echter grimmig, en uiteindelijk heel eenvoudig. John Perkins, een Amerikaans staatsburger, legt in de documentaire « Let’s make money » uit wat zijn baan als « financiële moordenaar » inhield:  » Onze taak is vergelijkbaar met die van een maffiamoordenaar, want ons principe van « geven en nemen » wordt al eeuwenlang door de maffia en gangsters toegepast. Maar wij handelen op zeer grote schaal, met regeringen, landen en wij zijn professioneler. Wij gaan op verschillende manieren te werk: meestal identificeert de financiële moordenaar een land dat over hulpbronnen beschikt die onze bedrijven willen hebben en bereiden wij een enorme lening voor bij de Wereldbank of een zusterorganisatie. Maar het geld gaat nooit naar dit land. Het gaat naar onze eigen bedrijven die infrastructuurprojecten in het land opzetten; dit komt ten goede aan een paar zeer rijke mensen die in het land wonen en aan onze bedrijven, maar niet aan de meerderheid van de bevolking, die te arm is. Toch zijn zij degenen die enorme schulden erven, zo hoog dat zij die niet kunnen terugbetalen. Zolang ze moeten afbetalen, kunnen ze zich geen goed medisch of onderwijssysteem veroorloven, en de economische moordenaars vertellen hen dat: « Jijje bent ons veel geld schuldig, je kunt je schulden niet betalen; geef ons een pond van je vlees ».« Verkoop ons uw olie met korting », « steun ons bij de volgende cruciale VN-stemming« of « EStuur je troepen naar Irak bijvoorbeeld ». Zo zijn we erin geslaagd dit imperium te creëren. Want wij maken de wetten, wij controleren de Wereldbank, wij controleren het IMF, wij controleren zelfs de Verenigde Naties. En wat economische moordenaars doen is niet illegaal. Landen in de schulden duwen en dan gunsten van hen eisen zou illegaal moeten zijn, maar dat is het niet.

Een van de kenmerken van een imperium is zijn munt op te leggen aan de rest van de wereld. Dat is wat we deden met de dollar. In 1971 hadden de Verenigde Staten een zware schuldenlast, voornamelijk als gevolg van de oorlog in Vietnam. Het systeem van de gouden standaard was van kracht. Op een dag besloten landen hun schulden in goud te betalen in plaats van de onveilige dollar. Nixon weigerde in goud te betalen, ondanks de bestaande standaard, omdat de VS niet genoeg voorraad hadden. Al snel werd olie de nieuwe referentie. Ik heb een grote rol gespeeld in de onderhandelingen met Saoedi-Arabië, door erop aan te dringen dat de OPEC olie alleen in dollars verkoopt. De dollar is de referentievaluta voor olie geworden. Deze norm is veel belangrijker, aangezien olie tegenwoordig veel meer waard is dan goud. Sindsdien koopt de wereld olie alleen nog in dollars, een zeer machtige valuta. Vandaag is de VS weer bankroet. We hebben enorme schulden, meer dan enig ander land ooit heeft gehad. Als een land zou besluiten zijn schulden in een andere valuta dan de dollar te betalen, zouden wij ernstig in verlegenheid worden gebracht. Momenteel betalen landen in dollars, omdat olie een onmisbaar goed is dat alleen in dollars kan worden gekocht, maar Sadam Hoessein dreigde vlak voor zijn val olie te verkopen op andere manieren dan in dollars…

Soms slaag je er niet in leiders om te kopen, zoals ik met Omar Torrijos in Panama en Jaime Roldos in Ecuador. Het gebeurt niet vaak, maar in dit geval zijn de jakhalzen losgelaten. Zij zijn degenen die de regering omverwerpen of hun leiders vermoorden. Na mijn mislukking met Omar Torrijos in Panama en Jaime Roldos in Ecuador, werden de jakhalzen gestuurd om hen te doden. Alleen als de economische moordenaars en jakhalzen falen, dan en alleen dan wordt het leger gestuurd. Dit is precies wat er in Irak is gebeurd: de moordenaars slaagden er niet in Sadam Hoessein te corrumperen, de jakhalzen konden hem niet doden, dus werd het leger erop af gestuurd. De eerste keer dat het leger Irak binnenviel, in 1991, werd het leger van Hoessein vernietigd. Men dacht dat hij genoeg gestraft was en wel van gedachten zou veranderen. In de jaren ’90, kwamen de moordenaars terug en probeerden hem te overtuigen. Als hij had toegegeven, zou hij nog steeds zijn land besturen en zouden ze hem straaljagers, tanks, wat hij maar wilde, verkopen. Maar hij gaf zich niet gewonnen, de jakhalzen doodden hem niet. Hij was zeer goed beschermd, hij had verschillende dubbelgangers. Zelfs zijn mannen wisten niet of hij het wel was die ze begeleidden. Noch de economische moordenaars noch de jakhalzen slaagden de tweede keer, dus stuurden we het leger opnieuw en schakelden hem uit. Wat volgt is een deel van het verhaal « ⁽¹⁸⁾.

De woorden van John Perkins zullen nooit het onderwerp worden van een terugkerend debat in de massamedia, zozeer zelfs dat zij de dominante belangen verdedigen, hun pagina’s vullen met autoreclames en daarom onze hyperafhankelijke olie-levensstijl niet ter discussie kunnen stellen. Op dezelfde manier wordt wat er in Syrië gebeurt niet verklaard door een pers die de oligarchie dient. Dit maakt het makkelijker om een tiran te beschrijven die moet worden geëlimineerd. Wijzelf zien het liever niet, staan te popelen om in onze auto te stappen om boodschappen te doen in de supermarkt, vergeten ons werk en vliegen weg voor een citytrip naar New York of Milaan. Genieten van onze ‘vrijheid’, zeker.

DE ARABIER DIE HET BOS VERBERGT

De westerse oorlogspropaganda moet een vijand creëren om haar interventies te rechtvaardigen, de plundering van de planeet voort te zetten en de westerse manier van leven in stand te houden. In Syrië speelt Bashar Al Assad deze rol perfect; in Rusland is het Vladimir Poetin⁽¹⁹⁾. Terwijl het Westen de Syrische leider onder vuur nam, bewapende het tegelijkertijd degenen die zich tegen hem verzetten: de organisatie Islamitische Staat en diverse rebellengroepen. Ondanks de bewering van het Westen dat het controle heeft over de uitgedeelde wapens, die alleen bestemd zijn voor « gematigde rebellen », zijn twee dingen bekend: dat deze controle zeer moeilijk, zo niet onmogelijk, in te voeren is, en dat er geen — of zeer weinig als men in de Koerdische rebellen van Rojava een vorm van oppositie met het Syrische regime ziet — « gematigde rebellen » tegen het Syrische regime bestaan.

Hoewel wij geen commentaar kunnen geven op wat Bashar Al Assad daadwerkelijk heeft gedaan, kennen wij wel de situatie in het land. In conflict met Israël, dat een deel van zijn grondgebied bezet houdt (de Golan-hoogte), en geconfronteerd met het dubbele gevolg van de invasie van Irak door de Westerse mogendheden: de vluchtelingencrisis uit een verwoest Irak en de oprichting van Daech, was en is Syrië het slachtoffer van talrijke pogingen tot « destabilisatie » door de Verenigde Staten en andere Westerse landen. Het is dus een land dat zich verdedigt, wat Jean Bricmont doet zeggen dat  » Bashar Al Assad slacht zijn eigen volk niet af voor de lol, zogezegd, maar omdat hij verwikkeld is in een oorlog op leven en dood met een even gewelddadige, maar minder zwaar bewapende oppositie .⁽²⁰⁾. Ten tweede voegt hij er, gezien de cluster van destabiliserende factoren in Syrië, met betrekking tot Bashar Al Assad aan toe dat hij  » Het is moeilijk te geloven dat het zo lang weerstand had kunnen bieden aan een opstand die duidelijk door buitenlandse mogendheden werd gesteund zonder de steun van ten minste een aanzienlijk deel van zijn bevolking. Er zijn veel dictaturen die zijn ingestort door een veel zwakkere oppositie dan die van de « Syrisch regime » wordt geconfronteerd met « ⁽²¹⁾.

We kunnen dus geen precieze informatie krijgen over het persoonlijke gedrag van de Syrische president (net zomin als we precieze informatie kunnen krijgen over het optreden van westerse leiders, behalve dat we weten dat ze systematisch worden vrijgesproken voor datgene waarvan ze worden beschuldigd. Sarkozy, naast vele anderen, is een perfect voorbeeld, die, als we in een fatsoenlijke samenleving zouden leven, samen met Didier Reynders en een groot aantal andere politici achter de tralies zou moeten zitten…), kunnen we echter zien dat er door zijn regime stappen zijn ondernomen die er geenszins op gericht waren de westerse landen schade te berokkenen. Zo onthulde Bernard Squarcini, voormalig hoofd van de Franse inlichtingendienst, onlangs dat « de Syrische geheime diensten bij hem kwamen met een lijst van alle Franse jihadisten die in Syrië actief waren « ⁽²²⁾. Mooi gebaar voor degene die wordt voorgesteld als een bloedige tiran… Bernard Squarcini « wendde zich vervolgens tot zijn Franse tegenhanger die zei: ‘Ja, ik ben geïnteresseerd, maar ik moet verwijzen naar premier Manuel Valls’ « . Waarop laatstgenoemde antwoordde:« Geen sprake van, wij wisselen geen informatie uit met een regime als Syrië. De Franse premier heeft dus hulp geweigerd die de aanslagen van 13 november in Parijs, die in Brussel, en de volgende had kunnen voorkomen…

« Al-Nosra [Syrische terreurgroep gelieerd aan Al Qaeda] doet goed werk op het terrein »(Laurent Fabius, Le Monde, 13/12/2012)

Manuel Valls weigerde echter niet met zo’n stelligheid een bezoek aan Saoedi-Arabië in oktober 2015, tijdens het Frans-Saoedische forum in Riyad:  » Manuel Valls heeft op 12 en 13 oktober 2015 een officieel bezoek gebracht aan Saudi-Arabië. Hij werd vergezeld door Laurent Fabius, minister van Buitenlandse Zaken en Internationale Ontwikkeling, J‑Y. Le Drian, minister van Defensie, Alain Vidalies, staatssecretaris van Vervoer, Zeewezen en Visserij, en Jean-Marie Le Guen, staatssecretaris van Betrekkingen met het Parlement « ⁽²³⁾. Didier Reynders, toenmalig liberaal minister van Financiën, heeft in 2012 Saoedi-Arabië bezocht en een ontmoeting gehad met de Saoedische prins Nayef Bin Fawaz al Chaalan, die ervan wordt beschuldigd betrokken te zijn bij een omvangrijke cocaïnesmokkeloperatie met een diplomatiek vliegtuig en die ook wordt gezocht door Interpol. Didier Reynders, op de foto met de prins, zijn broer en het luipaard van de prins, zei dat hij niets wist van het verleden van zijn gastheer… hij moest de woorden van de twee Saoedische broers negeren die zeiden  » dagelijks in contact staan (via satelliet) met leden van de Syrische oppositie « . Maar gelukkig was de Saoedische dynastie er voor Didier Reynders, die hem toestond  » om licht te werpen op de manier waarop bepaalde groepen op de grond opereren. Dit toont zeker de complexiteit van de Syrische kwestie aan »⁽²⁴⁾. Enige interesse misschien? Hier en daar… Valls  » verschillende overeenkomsten, contracten en intentieverklaringen ondertekend, met een totale waarde van ongeveer 10 miljard euro ⁽²⁵⁾Prins Filip van zijn kant heeft verscheidene economische missies naar Saoedi-Arabië uitgevoerd:  » Het succes van Besix in Saoedi-Arabië is te danken aan de aanwezigheid van prins Filip tijdens de economische missie « ⁽²⁶⁾. Ach, wat zouden we niet doen voor geld, en het « economisch herstel van Frankrijk » of België en « groei », zelfs als dat een paar aanslagen betekent… en  » praten met mensen wiens waarden je niet deelt⁽²⁷⁾zei Charles Michel.

Wij zijn niet langer « tegenstrijdig », als er geld is, zijn wij zelfs in staat « Saoedi-Arabië te promoten bij de Mensenrechtenraad « . Ja, zoals de uitvoerend directeur van UN Watch zegt: « Petrodollars and politicstrump human rights « ⁽²⁸⁾. Het is dan ook niet verwonderlijk dat « noch de Verenigde Staten, noch deEuropese Unie, noch Frankrijk zich destijds tegen deze benoeming hebben verzet « . Oh, kom op, het is niet erg als ze een paar stenen gooien naar begraven bloggers totdat ze sterven, en onthoofden op openbare pleinen in een hoger tempo dan Daech, « die barbaren ». Nog gênanter is het wanneer een Saoedische prins, Abdel Mohsen Ibn Walid Ibn Abdelaziz, in Beiroet wordt gearresteerd met twee ton Captagon. Captagon is de drug die werd aangetroffen op de persoon die op het strand van Sousse tekeerging en die de terroristen innamen voor zij hun ultieme daad pleegden… en die de aanvallers van 13 november in Parijs vermoedelijk ook hebben gebruikt. Maar Saoedi-Arabië heeft geld en in tijden van crisis kan Frankrijk niet terugdeinzen voor bepaalde investeringen. De perceptie van barbaarsheid en verontwaardiging heeft zijn grenzen: onze belangen…

EEN PAAR AANVALLEN OM IN EEN AUTO TE KUNNEN BLIJVEN RIJDEN

Krijgen we wat we verdienen? Een beetje, althans volgens Marc Trevidic: voormalig onderzoeksrechter in het antiterrorismecentrum van Parijs:  » Frankrijk is niet geloofwaardig in zijn betrekkingen met Saoedi-Arabië. Wij weten heel goed dat dit Golfland het gif in het glas heeft gegoten door de verspreiding van het wahhabisme. De aanslagen in Parijs zijn een van de resultaten. Zeggen dat wij de radicale islam bestrijden terwijl wij de hand schudden van de koning van Saoedi-Arabië is hetzelfde als zeggen dat wij het nazisme bestrijden terwijl wij Hitler aan onze tafel uitnodigen « ⁽²⁹⁾. Deze steun gaat ook gepaard met een volledige gelijkschakeling van Frankrijk met de Verenigde Staten en Israël:  » Wanneer men het over Frankrijk heeft, kan men niet voorbijgaan aan de olifant in de kamer, waarvan iedereen weet dat hij bestaat en waarover niemand spreekt (of durft te spreken): de buitengewone invloed van pro-Israëlische netwerken in de politieke wereld, de media en de intellectuele wereld. En het is duidelijk dat alle « Arabische nationalistische regimes« Dit is een reeds lang bestaande haat in pro-Israëlische kringen, ook in die van Syrië. Dit, in combinatie met de toenadering tot de Verenigde Staten, verklaart de fanatieke vijandigheid van sommige Franse leiders tegenover de « Syrisch regime »⁽³⁰⁾.

Maar « Chuutt » is niet te zeggen. Laten we ons in plaats daarvan scharen achter loze kreten als: « Het terrorisme zal de republiek niet vernietigen, want het is de republiek die haar zal vernietigen  » ⁽³¹⁾. De ‘Republiek’ wil niet praten over wat ze heeft opgebouwd. Het verhaal ook niet vertellen, zeggen dat Al Qaeda voortkomt uit Amerikaanse steun aan de Mujahideen in de strijd tegen het terrorisme, buitenlandse inmenging die in het tijdperk van de heksenjacht het Midden-Oosten volledig zal destabiliseren, waarvan het EI slechts het vervolg zal zijn:  » Al-Qaeda is een van de radicale islamistische groeperingen die door het Westen in diverse moslimlanden zijn opgericht en ingevoerd, en meer recentelijk de organisatie Islamitische Staat. De EI is een gewapende extremistische groepering die is ontstaan in de « vluchtelingenkampen » de Turks-Syrische en Jordaans-Syrische grenzen. Het heeft van de NAVO en het Westen financiële middelen ontvangen om tegen de (seculiere) regering van Bashar al-Assad te vechten. Deze radicale elementen hebben verschillende functies. Het Westen gebruikt hen als tussenpersonen in de oorlogen die het voert tegen zijn vijanden, d.w.z. tegen die landen die volharden in het ondermijnen van de totale wereldheerschappij van het Imperium. Dan, als deze extremistische legers naar « Als zehun zinniet krijgen (wat ze uiteindelijk altijd krijgen), worden ze veranderd in vogelverschrikkers om de oorlog tegen terreur te rechtvaardigen of, zoals we zagen na de inname van Mosul door EI, een nieuwe interventie van westerse strijdkrachten in Irak « ⁽³²⁾. Dit komt uiteraard ten goede aan het militair-industrieel complex en de plutocratie die dit complex dient en erdoor gediend wordt, dat wil zeggen een heersende kaste in dienst van het grootkapitaal die door haar langdurige noodtoestandmaatregelen vooral beschermd wordt tegen afwijkende meningen over hun overheersing en tegen het aan de kaak stellen van hun historische rol in wat er gebeurt.

Van zijn kant heeft Rusland, na verscheidene jaren van mislukte Amerikaanse aanvallen op Syrië en gewapende steun van Frankrijk, besloten in te grijpen. Reactie van de Franse regering? « Op 30 september verrast door het besluit van Poetin om alle vijanden van Bashar al-Assad te bombarderen, ongeacht hun gezindheid, reageerden zij door wapens te sturen naar alle oppositiegroepen tegen het Syrische regime, ongeacht of zij al dan niet als islamisten werden bestempeld . Het is dus duidelijk dat wanneer Frankrijk zegt dat het de rebellen bewapent, het de terroristen bewapent. En dezelfde landen die verbaasd zijn over de resultaten van de acties die zij in stand houden, zullen even verbaasd zijn dat de wapens die zij vervaardigen, terechtkomen in de handen van terroristen in de flats van Saint-Denis, of in de handen van strijders van Islamitische Staat. « Oh boy, als we het geweten hadden… », uh, maar je moet kunnen« praten met mensen wiens waarden je niet deelt », en tussen praten en handelen, is er… niets.

Deze uiteindelijke beslissing was een verder bewijs van de bereidheid van Frankrijk om de oppositionele krachten van de president te steunen in plaats van Daesh te bestrijden. Naast de weigering van Frankrijk om het Syrische voorstel tot samenwerking met zijn inlichtingendiensten ter beteugeling van waarschijnlijke aanslagen in te willigen, heeft het voormalige hoofd van de Amerikaanse inlichtingendienst reeds in een geheim rapport aan de kaak gesteld dat  » de salafisten, de Moslimbroederschap en Al Qaida in Irak waren de belangrijkste krachten in de opstand in Syrië », gesteund door « Westerse landen, de Golfstaten en Turkije »; deze anti-regerings jihadistische groeperingen, bewapend en gesteund door het Westen, zijn door deze steun Daesh geworden.⁽³³⁾ CQFD? Nee, dat lijkt niet genoeg bewijs te zijn voor sommigen… (als de media ons echt zouden informeren, wat ze niet zullen doen).

Laten we niet bang zijn om het te zeggen: « De uiteindelijke daders van de Syrische tragedie zijn degenen die decennialang hebben geprobeerd het Midden-Oosten te domineren en alle regimes die zich tegen hun overheersing verzetten, te ondermijnen ». Jean Bricmont voegt hieraan toe:« In Europa is een dergelijke constatering vrijwel onmogelijk, maar dit is niet het geval in de rest van de wereld, en het autisme waarin de Europese opinies zijn verzonken is slechts een van de zoveelste symptomen van ons verval « ⁽³⁴⁾. Laten we daaraan toevoegen: onze neergang die, als hier niet snel verandering in komt, apocalyptische vormen zal aannemen.

De transcendente waarde, boven een zogenaamd westers of islamitisch universalisme, die de verschillende groepen bindt, is die van geld en winst tot elke prijs. « Democratie of mensenrechten » en « religieuze voorschriften » zijn slechts instrumenten voor het bestendigen van de overheersing waarmee zij hun daden rechtvaardigen. Kennis van de koloniale geschiedenis en de neokoloniale mutatie ervan stelt ons in staat te begrijpen dat radicale groeperingen niet alleen door het Westen werden gesteund, « maar dat het Westen ze ook heeft gecreëerd »,  » Het Westen identificeerde de meest afschuwelijke monsters, gaf ze miljarden dollars, bewapende ze, gaf ze militaire training op hoog niveau, en liet ze vervolgens in het wild los. De landen die het terrorisme voortbrengen, zoals Saoedi-Arabië en Qatar, behoren tot de naaste bondgenoten van het Westen en zijn nooit gestraft voor het verspreiden van gruwel in de moslimwereld « ⁽³⁵⁾.

Onze onderdrukte westerse superioriteit, of nog belangrijker, de ingebouwde norm van onze cultuur, is eeuwenoud. De meesten van ons zijn voortdurend bezig met het hiërarchiseren van de culturen en etnische groepen van deze wereld die, onder het voorwendsel van onze superioriteit op alle niveaus, in de westerse mal moeten worden gesmolten. Achter de « Wij zijn Charlie », « Wij zijn Parijs », « Wij zijn Brussel »… schuilt de onwetendheid over wat we zijn.

En deze onwetendheid wordt gevoed door onze illusie dat wij sterker zijn dan alles, beschermd door politie en leger. Achter een hersenschim van bescherming gaat de waarheid schuil dat de terroristische strijd, ontleend aan de maquisstijl van de Viet Cong, veel machtiger is dan de georganiseerde politie en het leger. Honderden jongeren zijn al teruggekeerd uit Syrië, duizenden terroristen zullen binnenkort uit Turkije komen zodra de visumplicht om naar Europa te komen wordt afgeschaft. Op dat moment, kunnen we er niets meer aan doen. Het leger dat door onze straten paradeert zal het ergste niet voorkomen. En het zal een chaos zijn.

Zullen we de absurditeit begrijpen die ons regeert? De illusoire superioriteit die ons drijft dicteert onze relatie met de Ander en met onszelf?

Er is weinig hoop. Maar als er weinig zijn, zijn er nog steeds…

Alexandre Penasse