Getuigenis van een 19 jarige: « Het Covid-19 dogma

Bijna een jaar geleden kregen we te horen dat we ons moesten beperken om te voorkomen dat een gevaarlijk virus uit China zou worden verspreid. Ik had al gemerkt dat de cijfers niet zo alarmerend leken als de media beweerden. Hoewel de beslissingen al wat overdreven leken, aanvaardde ik de situatie. Ik realiseerde me de mogelijkheid om wat tijd voor mezelf te nemen en mijn projecten rustig voort te zetten buiten de hectische maatschappij, terwijl ik me terdege bewust was van de toevloed van angstwekkende informatie die door de media en de voortdurende massapropaganda wordt doorgegeven.

Ik vroeg mij toen al af welke politieke en economische belangen er gemoeid waren met het beheer van het virus, dat in een paar maanden tijd in het middelpunt van de belangstelling was komen te staan. Niets anders leek er toe te doen, alle andere even belangrijke oorzaken werden en worden nog steeds terzijde geschoven. Op dat moment dachten we nog dat we na een paar maanden weer normaal zouden kunnen leven, feesten, uitgaan, mensen ontmoeten, leven, eigenlijk.

Wat volgde was verre van wat ik me had voorgesteld.

In de zomer begonnen de maatregelen te verslappen. We kregen te horen over de deconfinement. Ik dacht dat we langzamerhand weer normaal zouden kunnen leven. Helaas kwamen enige tijd later nieuwe maatregelen. Steeds onsamenhangender, vrijheidsberovender en autoritairder maatregelen. Sluiting van alle instellingen behalve kantoren, cultuur naar het slachthuis brengen, een totaal ongerechtvaardigde avondklok, een verbod op demonstraties, studenten die thuis achter hun scherm worden opgesloten in een periode van persoonlijkheidsontwikkeling waarin sociale contacten en het leven van het grootste belang zijn. De verplichting om overal buiten een masker te dragen⁽¹⁾ (de WHO heeft deze maatregel nooit aanbevolen en een Deense wetenschappelijke studie heeft de ondoeltreffendheid ervan aangetoond).

Dit gaat gepaard met een alomtegenwoordige censuur van afwijkende meningen door de media en verschillende netwerken. Tenslotte, de vaststelling van een onweerlegbare dominante gedachte. Tal van artsen en beroepsbeoefenaren uit de gezondheidssector, zoals professor Christian Perronne, Jean-François Toussaint, Pascal Sacré en Louis Fouché, om er maar enkele te noemen, hebben namelijk een heel andere mening dan de traditionele media verkondigd. Zij zijn bestempeld als samenzweringstheoretici, of « geruststellers », termen die erg handig zijn voor de media, die ze gebruiken om elke mening die niet past in het overheersende denken, het covid-19 dogma, te verwerpen.

Bovendien is het al enige tijd bekend dat het virus slechts gevaarlijk is voor een welbepaalde minderheid. Toch gelden de beperkingen voor de hele bevolking, met alle rampzalige gevolgen van dien, waarvoor bij het nemen van beslissingen geen evenwicht tussen voordelen en risico’s is vastgesteld. Het klimaat op straat en in het openbaar vervoer is ongezond. Je kunt de psychologische nood van de mensen voelen, hun verveling, de frustratie om gereduceerd te worden tot functionele robots, verstoken van elke vorm van vrije tijd en sociale ontplooiing. Wat ik om me heen zie, lijkt in alles op een dystopie. Als de mensen niet wakker worden en gedwee blijven gehoorzamen, vrees ik zeer voor onze toekomst, vooral voor ons jongeren die al bijna een jaar in onze huizen opgesloten zitten.

De meesten van ons zijn zich reeds bewust van de ernstige ecologische en economische uitdagingen waarmee wij in de komende decennia zullen worden geconfronteerd. Bovendien worden wij beroofd van vrijheid, vrije tijd en sociale contacten en hebben wij nog steeds geen vooruitzicht op een terugkeer naar het « normale » leven. Het is niet verwonderlijk dat veel jongeren in psychische nood verkeren.

Tenslotte proberen de media en politici ons een schuldgevoel aan te praten en ons verantwoordelijk te stellen voor de voortzetting van de epidemie doordat wij ons niet aan de regels houden. Deze zijn totaal ongerechtvaardigd en er is geen bewijs van hun doeltreffendheid.

Bovendien zijn het niet alleen de jongeren die de gevolgen van het catastrofale beheer van deze crisis moeten dragen. Ik zal mijn bewering in de volgende regels staven met een persoonlijke ervaring. Mijn overgrootmoeder is een maand geleden van ouderdom gestorven. Op 97-jarige leeftijd viel zij thuis, brak haar dijbeenhals en werd naar het ziekenhuis en vervolgens naar een wooncentrum gebracht. Hoewel men vond dat zij tijd te kort kwam, mocht zij wegens covid-beperkingen slechts eenmaal per week een bezoek van 40 minuten van een « referentiepersoon » ontvangen. Daar kreeg ze een PCR test en werd ze in quarantaine geplaatst. Twee keer, waaronder op kerstavond. In haar ziekenhuiskamer werd ze achtergelaten om alleen te sterven, geïsoleerd van haar familie en de rest van de wereld. Tegen haar wil, werd ze gedwongen de laatste weken van haar leven in afzondering door te brengen.

Het is zeker niet het enige geval. Ik denk aan mensen aan het eind van hun leven die niemand meer kunnen zien. Zouden ze liever sterven aan covid of hun laatste momenten in afzondering doorbrengen? Zij werden niet naar hun mening gevraagd, net zoals niemand naar zijn mening werd gevraagd in de besluiten. Hieruit blijkt de ondemocratische aard van het huidige management, waar wij allen gedwongen worden gehoorzaam te zijn in de naam van de almachtige covid.

Ik zou ook willen wijzen op het hypocriete karakter van het discours van de staat. Sinds wanneer hebben we besloten om 0 risico toe te passen en als dat is wat we willen, waarom wordt het dan alleen toegepast op wat sars-cov‑2 is? Telkens weer wordt ons gezegd dat dit alles voor onze gezondheid en veiligheid is. Ik zie al die maatregelen en beperkingen niet om het aantal doden door vervuiling, verkeersongevallen, zelfmoord of roken te verminderen. Ons wordt verteld dat het voor ons eigen bestwil is, onze gezondheid. Momenteel wordt de geestelijke, en dus ook de lichamelijke, gezondheid bedreigd. Massa’s mensen raken gedemoraliseerd en geïsoleerd. Volgens een studie van Sciensano⁽²⁾Tussen maart en juni 2020 had 8% van de 18-plussers een zelfmoordgedachte, van wie 0,4% een poging deed een einde aan hun leven te maken. Dat is twee keer zoveel als in 2018, en in een periode die vier keer korter was: in de 12 maanden van 2018 had 4% van de mensen een zelfmoordgedachte, van wie 0,2% de daad pleegde. Dat is de helft van het aantal mensen over een periode die vier keer zo lang is.

Ik wilde zelf naar een therapeut en het blijkt dat je maanden moet wachten om er een te zien omdat er zoveel hulpvragen zijn.

Door middel van propagandaboodschappen die de zogenaamde veiligheid bepleiten, is er sprake van een historische manipulatie van de massa’s. Hier moet ik toegeven dat ik over veel dingen onwetend ben. Ik weet niet precies wat de staat probeert te doen door deze besluiten te nemen en welke belangen erachter zitten. Om de waarheid te zeggen, ga ik daar liever niet op in, het zou te hypothetisch zijn gezien de weinige betrouwbare informatie waartoe ik toegang heb.

Zeker is dat de meeste besluiten niet in het belang van het volk worden genomen. Vrijheidsberoving, sociaal isolement, het vestigen van één enkel gedachtegoed, censuur, besluitvorming op ministerieel bevel, zijn allemaal totalitaire trekjes.

Gezien de ernst van de situatie roep ik het volk op tot burgerlijke ongehoorzaamheid en opstand.

Oscar