STUDIE VAN MEDIACENSOREN AAN DE HAND VAN DE ZAAK VAN DE VRIJE/LIBERALE

Het zijn niet de mieren die het voedsel dragen dat zij op weg naar de koningin hebben gevonden, die het meest geneigd zullen zijn terug te keren en te besluiten iets anders te doen dan de leider te voeden. 

Hetzelfde geldt voor mensen: de meesten van hen zijn geketend aan wat zij vaak als hun verantwoordelijkheden zijn gaan beschouwen, en zijn niet bereid te erkennen dat hun pad voortdurend wordt uitgestippeld en dat het tijd is om van de gebaande paden af te wijken. Door te zeggen dat zij « ervoor kiezen » niet anders te doen, terwijl achter hun keuze een lang werk van vervreemding schuilgaat, bekrachtigen zij hun vrijwillige dienstbaarheid. 

Dit is het panopticum van Bentham: in de overtuiging dat zij voortdurend worden gadegeslagen door de bewakers (de leiders), gaan de gevangenen deze blik integreren en anticiperen op de te geven antwoorden: zij controleren zichzelf. Om deze situatie mentaal niet onhoudbaar te maken, gaan de meest kneedbaren geloven dat deze zelfcontrole volledig vrijwillig is en deel uitmaakt van hun persoon, waarbij zij de externe controle « vergeten » en geloven dat zij vrij zijn. De anderen daarentegen, zij die nog niet — geheel — omarmd zijn (waarvan wij ons op verschillende niveaus bevinden), lopen, wanneer zij in contact komen met de gedomesticeerde mieren, steeds het gevaar « fouten » te maken, d.w.z. niet in te gaan op de behoeften en verlangens van de leider die de gedomesticeerde mieren impliciet kennen en zich eigen hebben gemaakt. Nog steeds gedreven door een verlangen naar vrijheid, nemen sommigen de leiding over de belangen en weigeren de verachtelijke dienstbaarheid. 

De « botsingen » tussen het denken van de politie en de fragmenten van het vrije denken spelen zich af in de mierenhopen: de gesloten ruimten van de redactiekantoren, de directiekantoren, de dagelijkse pesterijen en verstervingen. In zeldzame gevallen echter komen zij tevoorschijn uit de stilte die degenen beschermt die er belang bij hebben het spektakel van vrije meningsuiting en democratie in leven te houden: wanneer sommigen besluiten de mierenhoop te verlaten en aan de kaak te stellen wat zich daar afspeelde⁽¹⁾als een mier een fout maakt, het verkeerde zegt⁽²⁾ of wanneer de ondervraagde niet het antwoord geeft dat de journalist verwacht⁽³⁾bijvoorbeeld.

Wij hadden het geluk deze zeldzame gelegenheid te hebben, profijt te trekken van het gehele kader van het optreden van de gedachtenpolitie. Van de eerste waarschuwingen van bepaalde ijverige dienaars van de Belgische werkgevers in het dagblad La Libre, tot de breuk in samenwerking met het tijdschrift Financité , waarvan wij de hoofdredacteur uitvoerig hebben geïnterviewd. Want als de verrijking van de rijken geen grenzen kent, dan is de vrijheid om zijn afschuw over deze onfatsoenlijkheid te uiten en de wens om degenen te belichamen die, in België, de begunstigden zijn van de monopolisering van het gemeengoed, een misdaad van lèse-majesté die grenzen oplegt: het durven aanklagen van een persoon wiens instelling deelneemt aan de financiering van kernwapens, maar « helaas » ook lid is van de raad van bestuur van de krant, dat alles gaat het begrip… van de aandeelhouder te boven. Dit is het Open Source-systeem, waarvan wij de werking in dit dossier gedetailleerd beschrijven. 

Zeker, deze gelegenheden helpen ons de achilleshiel van de machtigen nauwkeuriger te lokaliseren: zij vrezen dat informatie de woede van het volk zou kunnen aanwakkeren; zij vrezen dat wij degenen zouden kunnen identificeren die hen verstikken en de architecten van de armoede zijn, informatie die, je weet maar nooit, de revolutionaire geest zou kunnen aanwakkeren. 

Dit dossier zal u er niet van overtuigen dat de massamedia nutteloos zijn voor industriële en financiële propaganda, integendeel. Dus, moeten we terugvallen op het publieke kanaal? Ja, maar wanneer zijn raad van bestuur ruimte laat voor de burgers, partijdige belangen en degenen die ze dragen uitroeit, en managers ontslaat zoals Jean-Claude Phillipot, een vriend van de regering en de bazen, die, mocht hij nog twijfels hebben over de geldigheid van zijn daden, het interne conflict zal ervaren dat inherent is aan cognitieve dissonantie⁽⁴⁾Hij zal zich zijn jaarlijkse vergoeding van 350.000 euro herinneren.

Bestand geproduceerd door Alexandre Penasse